บทเกี้ยว จะเล่นให้น่าหมั่นไส้ แบบแบนๆไร้มิติ ทำได้ง่ายมาก
ชื่นชมคนเขียนบท ที่สร้างบทน่าหมั่นไส้ที่มีมิติออกมา
แต่ก็ต้องให้เครดิต พี่กบ สุวนันท์ ที่เล่นออกมาได้มีเสน่ห์เหลือเกิน น่าติดตาม น่าเห็นใจ น่าหมั่นไป จนอดชื่นชมไม่ได้ว่า ทำไมเล่นเก่งแบบนี้
ตั้งแต่ ฉากอีพีก่อนหน้า ที่เมาท์ผู้หญิงแบ๊วๆกับอาเธอร์
ฉากคุยกับเด็กในท้องคนเดียว
ฉากที่ปากแข็งต้องรอพระเอกง้อ
ฉากที่จะไปพูดแบบแมนๆกับปิ่นปัก
ฉากที่ของขึ้น พอโดนจี้ใจดำว่าตัวเองไม่สำคัญ
ฉากที่กลับมาวางแผนกับอาร์เธอร์แบบมีแผนร้าย มีความเจ้าคิดเจ้าแค้น
ฉากเมาท์ปิ่นปักกับเจ๊เพียง เลียนแบบเสียงสองของปิ่นปัก
ฉากเหวี่ยงเจ้เพียงที่ไปเข้าข้างคนที่ตัวเองคิดว่าเป็นศัตรู
จนถึงฉากก่อนจบวันนี้ ที่น้ำตาและกำแพงพังทลาย เพียงเพราะพ่อของพระเอก จดจำตัวเองได้ แถมยังมาขอกอด จนความรู้สึกที่ว่า
ตนเอง "มีคุณค่าในความทรงจำ"ต่อคนอื่นนะ ซึ่งเป็นปมของตัวละครตัวนี้ ถูกเผยออกมาได้อย่างชัดเจน
พี่กบ เล่นตัวละครตัวนี้ได้โคตรจะเรียล เรานึกออกเลยว่าถ้าเป็นคนปกติ นิสัยแบบนี้ก็จะแสดงออกประมาณนี้แหละ
เวลาเมาท์กับเพื่อนก็ดูฮา เวลาที่โดนจี้ปม หรือ เผยปมในใจ ก็ดูน่าเห็นใจมาก ยิ่งเพลงมาเรียมขึ้นมาทีไร ยิ่งจี้ดในความรู้สึก เพลงที่ถ่ายทอดความไม่ "มูฟออน"ของตัวเกี้ยวได้ดีมาก หรือไม่ยอมรับความจริงว่า ต่อให้เราเก่งแค่ไหน ก็ไม่สามารถเป็นที่หนึ่งหรือได้รับการยอมรับจากทุกคนได้
ดูแล้วทึ่ง และน่าติดตามว่าสุดท้ายแล้วพี่กบจะพาตัวละครนี้ ไปสู่จุดใด เป็นการแสดงแบบไม่ต้องใช้พลังดารา โอเวอร์แอ๊คอะไร แต่โคตรได้ในความกินใจ และโคตรยากในการถ่ายทอด
อีกคนที่ต้องชมคือ พี่โดนัท ที่ปล่อยแสนยานุภาพรุนแรงเช่นกัน
ชื่นชมการกำกับ ที่ชอบเน้นว่า ฉากๆเดียว สี่ตัวละคร react คนละแบบกัน ทำให้ละครมีมิติมาก ฉากพะโล้กับกะเพรากั้งก็ทีนึง ฉากกอดพ่อสิบทิศก็อีกทีนึง ชอบมากครับ
กบ สุวนันท์ บท “เกี้ยว กชมน” คืออีกหนึ่งบทโชว์พลังแสงดราม่าควีน
ชื่นชมคนเขียนบท ที่สร้างบทน่าหมั่นไส้ที่มีมิติออกมา
แต่ก็ต้องให้เครดิต พี่กบ สุวนันท์ ที่เล่นออกมาได้มีเสน่ห์เหลือเกิน น่าติดตาม น่าเห็นใจ น่าหมั่นไป จนอดชื่นชมไม่ได้ว่า ทำไมเล่นเก่งแบบนี้
ตั้งแต่ ฉากอีพีก่อนหน้า ที่เมาท์ผู้หญิงแบ๊วๆกับอาเธอร์
ฉากคุยกับเด็กในท้องคนเดียว
ฉากที่ปากแข็งต้องรอพระเอกง้อ
ฉากที่จะไปพูดแบบแมนๆกับปิ่นปัก
ฉากที่ของขึ้น พอโดนจี้ใจดำว่าตัวเองไม่สำคัญ
ฉากที่กลับมาวางแผนกับอาร์เธอร์แบบมีแผนร้าย มีความเจ้าคิดเจ้าแค้น
ฉากเมาท์ปิ่นปักกับเจ๊เพียง เลียนแบบเสียงสองของปิ่นปัก
ฉากเหวี่ยงเจ้เพียงที่ไปเข้าข้างคนที่ตัวเองคิดว่าเป็นศัตรู
จนถึงฉากก่อนจบวันนี้ ที่น้ำตาและกำแพงพังทลาย เพียงเพราะพ่อของพระเอก จดจำตัวเองได้ แถมยังมาขอกอด จนความรู้สึกที่ว่า
ตนเอง "มีคุณค่าในความทรงจำ"ต่อคนอื่นนะ ซึ่งเป็นปมของตัวละครตัวนี้ ถูกเผยออกมาได้อย่างชัดเจน
พี่กบ เล่นตัวละครตัวนี้ได้โคตรจะเรียล เรานึกออกเลยว่าถ้าเป็นคนปกติ นิสัยแบบนี้ก็จะแสดงออกประมาณนี้แหละ
เวลาเมาท์กับเพื่อนก็ดูฮา เวลาที่โดนจี้ปม หรือ เผยปมในใจ ก็ดูน่าเห็นใจมาก ยิ่งเพลงมาเรียมขึ้นมาทีไร ยิ่งจี้ดในความรู้สึก เพลงที่ถ่ายทอดความไม่ "มูฟออน"ของตัวเกี้ยวได้ดีมาก หรือไม่ยอมรับความจริงว่า ต่อให้เราเก่งแค่ไหน ก็ไม่สามารถเป็นที่หนึ่งหรือได้รับการยอมรับจากทุกคนได้
ดูแล้วทึ่ง และน่าติดตามว่าสุดท้ายแล้วพี่กบจะพาตัวละครนี้ ไปสู่จุดใด เป็นการแสดงแบบไม่ต้องใช้พลังดารา โอเวอร์แอ๊คอะไร แต่โคตรได้ในความกินใจ และโคตรยากในการถ่ายทอด
อีกคนที่ต้องชมคือ พี่โดนัท ที่ปล่อยแสนยานุภาพรุนแรงเช่นกัน
ชื่นชมการกำกับ ที่ชอบเน้นว่า ฉากๆเดียว สี่ตัวละคร react คนละแบบกัน ทำให้ละครมีมิติมาก ฉากพะโล้กับกะเพรากั้งก็ทีนึง ฉากกอดพ่อสิบทิศก็อีกทีนึง ชอบมากครับ