เรื่องของเรื่องก็คือ ผมเป็นคนที่ค่อนข้างจะเงียบเลย จะไม่พูดเยอะถ้าไม่ใช่คนที่แบบสำคัญๆหรือสนิทกัน เหล้ายาไม่ได้แตะ บุหรี่ไม่เอา ผับไม่เข้า
จนกระทั่งวันนึงได้ยินข่าวแว่วๆมาว่ามีรุ่นน้องคนนึงสนใจผม
"คนเงียบๆไม่มีอะไรอย่างตูเนี่ยนะจะมีคนมาสนใจ?"
แต่ก็นึกว่านี่คงเป็นโอกาสดีที่จะได้รู้จักกับคำว่า "ความรัก" กับเขาเสียที เลยสีบหาข้อมูล ก็ได้พบน้องปีหนึ่งคนนึงเข้า
เธอเป็นสาวห้าวนิดๆ ชอบเล่นเกม ซึ่งผมก็คิดว่าน่าจะเข้ากันได้ง่าย (เพราะนี่ก็เล่นเกมเหมือนกัน) เลยเริ่มเปิดเกมส่งสัญญาณว่า "เราชอบเธอนะ"
เริ่มจากวาดภาพให้เป็นของขวัญวันเกิด พาเธอไปเลี้ยงมื้อเย็น และผมก็ทำไปเรื่อยๆจนเริ่มสนิทกัน ทุกเย็นผมก็จะเเวะมาหาเธอตลอดเพื่อใช้เวลาด้วยกัน ซึ่งผมมาหาบ่อยจนเธอบอกว่า "พี่มาหาทุกวันจนหนูเริ่มจะมีใจให้ละนะ" นั่นก็ทำให้ผมรุ้สึกดีเลย ผมมาหาทุกวันจนเพื่อนด่าว่าเสียงานการ เลยบอกเธอไปว่าจะมาได้แค่บางวัน เธอก็ตอบมาว่า แบบนี้ก็ดีนะ
และเวลาไปไหนมาไหน มักจะไม่ได้ไปกันสองคน ทั้งๆที่ก็สนิทใจกันแล้ว เธอก็จะพาเพื่อนๆไปด้วย และพอเวลาเพื่อนเธออยู่ด้วยกันก็จะคุยกันตามประสาปรกติ ไอ้เราก็เป็นพวกเงียบอยู่แล้ว เห็นเขาคุยกันอยู่จะไปพูดแทรกก็จะเสียมารยาท จนเธอบอกว่าตอนมีเพื่อนอยู่ด้วยพี่นิ่งเป็นนํ้าเลย ไอ้เราก็พยายามปรับตัวไปทีละนิดๆ เพราะเห็นว่านี่คือคนรักเรา
ผมใช้มุกจีบและพูดไม่ค่อยเก่ง เลยใช้การกระทำแทน เวลาไปไหนมาไหนก็มักจะหาของติดไม้ติดมือมาฝากเสมอ ไปกินข้าวด้วยกันก็เอานํ้าเอาอะไรมาเสิร์ฟให้
แต่บางทีเธอก็เหมือนเล่นหัวผมแบบเลยเถิดเกินไป ทั้งๆที่ผมเป็นรุ่นพี่เธอปีนึง แต่ผมก็ยังไม่ได้อะไรมากมาย จนเวลาผ่านไป.....เธอก็เริ่มออกลาย
ตอบช้าบ้าง มีบางวันที่เธอตากฝนมา ผมถอดเสื้อคลุมออกเอาไปสวมให้เธอเพราะกลัวเธอหนาว แต่เธอก็ปัดออก
และในที่สุด ความเจ็บปวดก็มาเยือน เธอหายไปทั้งวันไม่ตอบแชท ผมก็ตามหาตลอด จนได้ข้อมูลจากเพื่อนเธอว่า "จู่ๆเธอรู้สึกลังเลกะทันหัน ไม่อยากเจอ ไม่อยากอะไรกับผมแล้ว รู้สึกเฉยๆ แคร์เพื่อน แคร์ที่บ้าน และก็รู้สึกสับสนว่าทั้งๆที่ผมก็ทำดีทำอะไรให้เต็มที่ แต่ทำไมเธอไม่เห็นค่าเลย
เธอขอโทษผม และก็บอกว่าผมทำเต็มที่แล้ว เธอรู้สึกได้ แต่เธอไม่ยอมรับ ณ จุดๆนี้เอง"
ตอนแรกผมก็คิดว่าเป็นความผิดของตัวเองที่ไม่ได้ทำอะไรมากพอ แต่พอรู้ความจริง ก็ทำเจ็บได้ไม่น้อย สติผมหลุดจนเกือบจะปล่อยตัวเองให้อดอาหารจนทรมานกระเพาะ แต่ผมก็เอาเรื่องนี้ไปปรึกษาเพื่อนสนิท พ่อแม่ จนดึงสติผมออกมาได้ พวกเขาบอผมเหมือนกันว่า "ผมทำดีเต็มที่แล้ว แค่ทำให้ผิดคนเอง"
ตอนนี้ผมก็ยังใช้ชีวิตปกติสุข ยังไม่มีใครคุย เพราะก็หวั่นซํ้ารอยเดิมเมื่อครั้งอดีต แต่ก็ไม่รังเกียจที่จะเปิดใจรับคนใหม่เข้ามา หวังว่าคนที่เห็นค่าของสิ่งที่ผมได้ทำจะเข้ามาหาผมนะ......
ขอบคุณทุกคนที่อ่านมาจนถึงจุดนี้นะครับ T T
มีใครเป็นแบบผมบ้างมั้ยครับ ไม่ใช่พวกจีบเก่ง ทำได้แค่มอบความดีกับความทุ่มเทให้ และคำตอบของเธอก็คือ "รู้สึกเฉยๆ"
จนกระทั่งวันนึงได้ยินข่าวแว่วๆมาว่ามีรุ่นน้องคนนึงสนใจผม
"คนเงียบๆไม่มีอะไรอย่างตูเนี่ยนะจะมีคนมาสนใจ?"
แต่ก็นึกว่านี่คงเป็นโอกาสดีที่จะได้รู้จักกับคำว่า "ความรัก" กับเขาเสียที เลยสีบหาข้อมูล ก็ได้พบน้องปีหนึ่งคนนึงเข้า
เธอเป็นสาวห้าวนิดๆ ชอบเล่นเกม ซึ่งผมก็คิดว่าน่าจะเข้ากันได้ง่าย (เพราะนี่ก็เล่นเกมเหมือนกัน) เลยเริ่มเปิดเกมส่งสัญญาณว่า "เราชอบเธอนะ"
เริ่มจากวาดภาพให้เป็นของขวัญวันเกิด พาเธอไปเลี้ยงมื้อเย็น และผมก็ทำไปเรื่อยๆจนเริ่มสนิทกัน ทุกเย็นผมก็จะเเวะมาหาเธอตลอดเพื่อใช้เวลาด้วยกัน ซึ่งผมมาหาบ่อยจนเธอบอกว่า "พี่มาหาทุกวันจนหนูเริ่มจะมีใจให้ละนะ" นั่นก็ทำให้ผมรุ้สึกดีเลย ผมมาหาทุกวันจนเพื่อนด่าว่าเสียงานการ เลยบอกเธอไปว่าจะมาได้แค่บางวัน เธอก็ตอบมาว่า แบบนี้ก็ดีนะ
และเวลาไปไหนมาไหน มักจะไม่ได้ไปกันสองคน ทั้งๆที่ก็สนิทใจกันแล้ว เธอก็จะพาเพื่อนๆไปด้วย และพอเวลาเพื่อนเธออยู่ด้วยกันก็จะคุยกันตามประสาปรกติ ไอ้เราก็เป็นพวกเงียบอยู่แล้ว เห็นเขาคุยกันอยู่จะไปพูดแทรกก็จะเสียมารยาท จนเธอบอกว่าตอนมีเพื่อนอยู่ด้วยพี่นิ่งเป็นนํ้าเลย ไอ้เราก็พยายามปรับตัวไปทีละนิดๆ เพราะเห็นว่านี่คือคนรักเรา
ผมใช้มุกจีบและพูดไม่ค่อยเก่ง เลยใช้การกระทำแทน เวลาไปไหนมาไหนก็มักจะหาของติดไม้ติดมือมาฝากเสมอ ไปกินข้าวด้วยกันก็เอานํ้าเอาอะไรมาเสิร์ฟให้
แต่บางทีเธอก็เหมือนเล่นหัวผมแบบเลยเถิดเกินไป ทั้งๆที่ผมเป็นรุ่นพี่เธอปีนึง แต่ผมก็ยังไม่ได้อะไรมากมาย จนเวลาผ่านไป.....เธอก็เริ่มออกลาย
ตอบช้าบ้าง มีบางวันที่เธอตากฝนมา ผมถอดเสื้อคลุมออกเอาไปสวมให้เธอเพราะกลัวเธอหนาว แต่เธอก็ปัดออก
และในที่สุด ความเจ็บปวดก็มาเยือน เธอหายไปทั้งวันไม่ตอบแชท ผมก็ตามหาตลอด จนได้ข้อมูลจากเพื่อนเธอว่า "จู่ๆเธอรู้สึกลังเลกะทันหัน ไม่อยากเจอ ไม่อยากอะไรกับผมแล้ว รู้สึกเฉยๆ แคร์เพื่อน แคร์ที่บ้าน และก็รู้สึกสับสนว่าทั้งๆที่ผมก็ทำดีทำอะไรให้เต็มที่ แต่ทำไมเธอไม่เห็นค่าเลย
เธอขอโทษผม และก็บอกว่าผมทำเต็มที่แล้ว เธอรู้สึกได้ แต่เธอไม่ยอมรับ ณ จุดๆนี้เอง"
ตอนแรกผมก็คิดว่าเป็นความผิดของตัวเองที่ไม่ได้ทำอะไรมากพอ แต่พอรู้ความจริง ก็ทำเจ็บได้ไม่น้อย สติผมหลุดจนเกือบจะปล่อยตัวเองให้อดอาหารจนทรมานกระเพาะ แต่ผมก็เอาเรื่องนี้ไปปรึกษาเพื่อนสนิท พ่อแม่ จนดึงสติผมออกมาได้ พวกเขาบอผมเหมือนกันว่า "ผมทำดีเต็มที่แล้ว แค่ทำให้ผิดคนเอง"
ตอนนี้ผมก็ยังใช้ชีวิตปกติสุข ยังไม่มีใครคุย เพราะก็หวั่นซํ้ารอยเดิมเมื่อครั้งอดีต แต่ก็ไม่รังเกียจที่จะเปิดใจรับคนใหม่เข้ามา หวังว่าคนที่เห็นค่าของสิ่งที่ผมได้ทำจะเข้ามาหาผมนะ......
ขอบคุณทุกคนที่อ่านมาจนถึงจุดนี้นะครับ T T