เคยเหนื่อยกับปัญญาหลายๆอย่างแล้วไม่อยากคุยกับใครสักคนมั้ย แล้วเคยมั้ยที่ต้องทำตัวหายไปแบบเงียบๆ

อยากรู้ว่ามีใครเป็นแบบผมบ้างมั้ย ผิดหวังซ้ำซ้อนทั้งปัญหาความรัก ที่เข้ามาไม่เคยสมหวังสักครั้ง ต้องเจอปัญญาเดิมๆคุยกันไปแล้วไปกันไม่รอดก็ต้องเลิกกัน พอเลิกกันกว่าจะทำใจได้ก็ใช้เวลาพอสมควร พอมีคนใหม่เข้ามาก็ต้องเจอแบบเดิมตลอด เป็นอย่างงี้อยู่สามสี่คนในช่วงสองสามปี จนมาครั้งนี้มาได้ทบทวนอะไรหลายๆอย่างว่าเราอาจจะไม่เหมาะกับใครเลยก็ได้ บวกกับปัญญหาที่เหมือนมีเพื่อนอยู่ แต่เพื่อนแต่ละคนไม่ค่อยเต็มที่กับเราเหมือนที่เราเต็มที่กับเพื่อน เวลาเพื่อนอยากไปไหนผมนี่รีบเสนอตัวก่อนตลอด ว่าว่าง ไปเป็นเพื่อนได้ แต่พอผมมีธุระหรืออยากไปไหนชวนใครไม่มีใครไปเป็นเพื่อนเลย แล้วบางทีเพื่อนจะเห็นความสำคัญเราตอนที่เลิกกับแฟนหรือไม่อยู่กับแฟน หรือบางคนไม่มีแฟนแต่ไม่ได้อยู่กับเพื่อนอีกกลุ่มนึงจะนึกถึงเราทันที เราก็ไม่เคยปฏิเสธสักครั้ง พอมาวันนึงเคยชวนเพื่อนไปข้างนอกสักที่ เพื่อนบอกไม่ว่างต้องไปกับแฟน ไอ้เราก็เลยบอกว่าเงี้ยมีแฟนแล้วไม่สนใจเราเลยนะ(จริงๆแทนตัวกันเป็นคำหยาบแต่ไม่อยากพิมพ์ลง) เพื่อนพูดกลับมาคำนึงว่า (มรุง)ไม่มีแฟนไม่เข้าใจพวก(กรูว)หรอก พอได้ยินคำนั้นยิ่งต้องมาทบทวนตัวเองว่า จริงๆเพื่อนอะไม่ผิดหรอก รู้สึกว่าตัวเองผิดเองที่ให้ความสำคัญมากเกินไป ที่ตัวเองเป็นที่เต็มที่มากเกินไป ส่วนไอ้เรื่องความรักก็เหมือนว่าไม่เคยคุยกับใครเกินสองเดือนเลย จะชอบเจอปัญหาหลายอย่างแบบเดิมๆ กลับไปคบแฟนเก่าบ้าง มีแฟนอยู่แล้วบ้าง(คือมารู้ทีหลังครับไม่ใช่ว่าคุยๆไปทั้งๆที่รู้ว่ามีแฟน แบบว่ามาคุยกับเราก่อนไม่เคยโชว์ว่าคนนี้คนนั้นเป็นแฟน) พอเรารู้ทีหลังก็จะชอบยื้อเราไว้ แต่เราก็ไม่อยากทำร้ายใครนะครับก็ยอมถอยยอมเจ็บเองคนเดียว ส่วนที่เจอคนกลับไปคบกับแฟนเก่านี่เหมือนคุยกับเราพอทุกอย่างหัวใจเค้าดีขึ้นก็กลับไปหาแฟนเค้า

พอมาทบทวนอะไรหลายๆอย่างแบบนี้ ผมถึงกับปิดเฟสปิดโทรศัพท์ลบไลน์ เหมือนทำตัวเองออกจากโซเชี่ยวทุกอย่าง ไม่อยากจะคุยกับใครเลยแม้กระทั่งเพื่อนสนิท คิดแค่ว่ามันจะทำให้เรารู้สึกดีขึ้น รู้สึกปลอดภัยมากขึ้นจากอะไรที่ผ่านมา อยากรู้ว่าที่ทำอยู่นี่ผมทำถูกรึป่าวครับ หรือจริงๆแล้วมันไม่ช่วยอะไรเลย ปล.ถ้าเล่าแล้วยัง งงๆ ก็ขอโทษด้วยนะครับ ประมาณว่าเหนื่อยทุกอย่างจนไม่อยากทำอะไรเลย