สวัสดีค่ะ ต้องบอกก่อนนะคะว่าเราไม่ใช่หลานหรือญาติแท้ๆ เราแต่งงานอยู่กับแฟนมา3ปีค่ะ ครอบครัวอยู่กัน4คน มีแม่แฟน แฟน และยายของแฟนค่ะ เมื่อ2ปีก่อน ยายก็ปกติดีค่ะ หลงๆลืมๆตามประสาโรคที่แกเป็น เราก็ไม่ได้อะไร เพราะเป็นคนค่อนข้างเงียบไม่พูดและอดทนได้ทุกอย่างพอควร

2ปีที่ผ่านมา เราทำงานและเรียนมาตลอด จึงไม่ค่อยได้อยู่กับยายสักเท่าไหร่ จะอยู่ช่วงปิดเทอม หรือช่วงที่ทำกับข้าวเย็นกินข้าวเย็น (เราทำกับข้าวทุกวัน) ทุกอย่างปกติมาตลอด

จนกระทั่งเข้าปีที่3 ยายหกล้มและเดินไม่ไหวค่ะ เราก็ไม่ได้ทำงานพอดีเพราะเรียนจบใหม่ เราก็เป็นคนพยุงสลับกันไปมากับแฟนและแม่แฟน แกชอบเดินมาก ทั้งที่ขาเจ็บ เอาง่ายๆคือดื้อนั้นแหละ แต่ละวันแกจะกินน้ำ เข้าห้องน้ำ สลับไปมาวันละหลายรอบมากๆ มากจริงๆค่ะเพราะแกคงลืมว่าทำสิ่งๆนั้นไปแล้ว สักพัก แกจะแอบเดินตลอดเวลาที่ทุกคนเผลอ ซึ่งแกก็เดินได้นะคะแต่พอ มีใครทักท้วงแกจะเดินไม่ได้ทันที อาจจะตกใจ ซึ่งมันก็ยังไม่ใช่ประเด็นหลักๆ แต่หลังๆมายายเริ่มลืมไวขึ้นถามเรื่องเดิมพูดเรื่องเดิม และอยากรู้ทุกอย่าง เช่น เวลามีใครโทรมาเรายังคุยอยู่แกก็จะถามๆๆว่าใครโทรมาว่ายังไง หรือมีรถผ่านมาแกก็ถามรถใคร ซึ่งบ้านแฟนติดถนน เราก็ไม่ค่อยรู้จักใคร เวลาที่แฟนหรือแม่ขี่รถออกไปแกก็จะถามว่าไปไหน ถามกับเราซึ่งเราก็ไม่ได้ถามก่อนที่ใครจะออกไปไหน เวลาไปไหนแล้วบอกแกไว้แกก็จะลืมเวลากลับมาก็บอกไปไหนมาตลอด เราเลยคิดว่าอาจเป็นเพราะแกอายุเพิ่มขึ้นด้วยเลยอาการหนักขึ้นเรื่อยๆ

จนมีวันหนึ่งพฤติกรรมแกเริ่มเปลี่ยนไปค่ะ (ตอนนี้เดินได้แล้ว) แกเริ่มพูดกับเราแปลกๆ มองเราแปลกๆ เหมือนเกลียดเรามาก ชอบทักท้วงไม่ว่าเราจะทำอะไร เราท้องเราใส่กางเกงไม่ได้เลยใส่กระโปรง แกก็ว่าเราว่า " จะไปกับเขาจะนุ่งจะใส่แบบนั้นหรอ น่าเกียจ " เราก็หงุดหงิดมากนะคะ เพราะแกจะทักท้วงทักสิ่งทุกอย่างทุกอริยาบทของเราว่าไม่ได้นะ บางทีก็ "ดูสิดูมันทำแบบนี้ๆๆ" พูดขึ้นมา เพราะเรานอนชันขาขึ้นซึ่งเราก็ห่มผ้านะคะ เราท้องแรกๆเราแพ้ท้องและเหนื่อยมาก แต่เรายังทำงานบ้านและไปจ่ายตลาดและดูแลทุกคนเหมือนเดิม แต่เราก็พยายามไม่สนใจ บางทีสายตาที่แกมองเราทำให้เรารู้สึกแย่มากเลยค่ะ *เรานอนพื้นหน้าทีวี ยายก็จะนอนเตียงผู้ป่วยหน้าทีวี เอาง่ายๆคือถ้าแกเดินไปกินน้ำที่ครัวแกจะเดินผ่านหน้าทีวี แกก็จะมองไม่ว่าเราจะนอนหรือจะนั่งจะอะไรก็แล้วแต่

เรารู้สึกแย่มากๆ บางทีทำกับข้าวแกก็กินเยอะ พอถามว่าอร่อยมั้ยก็บอกว่า "กินไปแค่อิ่มแค่นั้น" จนเราไม่อยากทำเลย เรารู้ว่าไม่ควรรู้สึกแบบนี้ แต่เวลาอยู่กันสองคน เราหาข้าวเที่ยงให้กินแกจะบอกว่าไม่กินไม่เอาไม่หิว แต่พอมีใครมาถามแกก็บอกไม่ได้กินเขาไม่หาให้กินไม่มีตะกิน มีวันหนึ่งเราบอกให้แกไปอาบน้ำ เราก็บอกยายไปอาบน้ำนะ เราจะบอกแกทุกวันเวลาห้าโมงเย็น เพราะแกไม่รู้เวลา แล้ววันนั้นแกตอบเราว่า "กูไม่อาบ" เราเลยถามว่าเอ้าทำไมจะไม่อาบก็อาบอยู่ทุกวัน แกก็บอกว่า "กูไม่อาบเฉยๆนี่แหละ" วันนั้นเราไม่รู้ว่าเรารู้สึกยังไง แต่เราร้องไห้มันอธิบายเป็นความรู้สึกไม่ได้จริงๆ เราพยายามเก็บทุกความรู้สึกไม่แสดงสีหน้า อาการอะไรทำไปทำปกติ เราไม่แน่ใจว่าที่เรารู้สึกเหนื่อยหงุดหงิดหรือรู้สึกแย่แบบนี้เพราะแพ้ท้องมากหรือเพราะที่ยายแกอาการหนักขึ้นทุกวันกันแน่ เราเลยอยากขอวิธีให้เราอยู่ได้อย่างสบายใจไม่รู้สึกเคือง ไม่รู้สึกแย่ แบบนี้ เพราะเราเองก็รู้สึกว่าเราไม่ควรรู้สึกแย่ๆแบบนี้เพราะยังไงแกก็คือยาย แกก็เป็นคนแก่คนหนึ่ง .. ปล.ไม่เคยปรึกษาแฟนเลยเพราะเขาจะชอบพูดตลอดว่าอย่าไปใส่ใจเลย