เราเป็นหนึ่งในกลุ่มคนไม่ค่อยฉลาด คนโสด คนตามหาตัวเองไม่เจอ และกำลังว่างงาน
หากคุณเป็นคนเหล่านี้เช่นเดียวกันเรา หรือมีความทุกข์ใจใดๆ
จงเชื่อไว้นะคะ ว่าคุณมีค่า แค่คุณอาจจะไม่รู้ตัวเอง หรือไม่มีใครบอกให้รู้
ขอเล่าเหตุการณ์หนึ่งให้ฟัง
เมื่อไม่นานมานี่เราไปสัมภาษณ์งานสิ่งที่ทำให้เราไม่ได้งานคือภาษาค่ะ เราสามารถฟังได้แต่สื่อสารไม่คล่องเลยอดได้งาน เรารู้ตัวดี หลังจากห้องสัมภาษณ์ถามว่าเฟลมั้ย เฟลค่ะ เพราะงานหายากมากแต่นั้นเป็นเพราะเราไม่มีความสามารถเพียงพอเองจริงๆ เรายอมรับค่ะ แว่บหนึ่งเรานึกถึงเพื่อนคนหนึ่งดีพร้อมทุกอย่างเลย ขนาดคนที่เก่งขนาดนั้นเขายังมีมุมที่อ่อนไหว และไม่ได้ดั่งใจที่เขาเป็นเลย (เขากำลังมีปัญหาชีวิตรักค่ะ) เราล่ะเป็นหรือมีได้ครึ่งหนึ่งหรือเสี้ยวหนึ่งหรือยัง (จริงๆไม่ได้ตั้งใจเปรียบเทียบนะคะ) หลังจากนั้นกลับมาเราพยายามเรียนรู้ภาษามากขึ้น ค่อยๆทำ ไม่ได้กดดันตัวเอง อยากมีความสามารถตรงไหนก็พยามทำเพิ่ม (กำลังหัดเล่นกีต้าร์ค่ะ เอาไว้จีบแฟนในอนาคต ฮ่าๆ)
ทำให้เรารู้ว่า ชีวิตคนเรา มีค่าเสมอ ไม่ว่าคุณจะเจออะไร ปัญหานั้นจะผ่านไปได้หรือไม่
แต่เชื่อเถอะ "คุณมีค่าในตัวคุณเอง รีบๆหามันให้เจอนะคะ ถ้าไม่เชื่อก็ถามเอาจากคนที่คิดว่าเขาสำคัญต่อคุณ"
ปล. ถามว่าเจ้าของกระทู้รู้ตัวว่าตัวเองมีค่าตอนไหน คือเราเอาเรื่องเราอดได้งานบอกสาเหตุและผลให้เพื่อนจริงๆเราคนหนึ่งฟัง นางตอบว่า (ขอพิมพ์ไม่สุภาพนะคะ )
"มริงเชื่อไว้นะ มริงมิงอะมีค่า ในวันที่มริงแย่มากๆๆ มันจะมีคนนึงๆ ทำให้มริงรู้ว่ามริงมีค่า ไม่ว่าคนนั้นจะมาในรูปแบบไหนก็แล้วแต่ เนี่ยถ้าหมดโควิคกุยังอยากให้มริงมาหากุเลยกุเป็นห่วงมริงอยู่คนเดียวด้วย"
ถ้าถามว่าทำไมพึ่งมาพยายาม ที่ผ่านมาใช้ชีวิตเป็นเส้นราบมาตลอดเลยค่ะ ทำงานเลิกงาน ทำงานตามหน้าที่ความรับผิดชอบ กลับห้องเล่นเน็ต เล่นเกม วนลูปค่ะ ไม่เจอจุดเปลี่ยนอะไรเท่าไหร่ จริงๆอาจจะมองว่าเรื่องเล็กน้อยแค่นี้ แต่บางทีบางเรื่องเรามองข้ามมันตลอดมาเลยก็ได้ เรื่องเล็กๆน้อยๆระหว่างทาง
เราเจอแล้ว แล้วคุณเจอหรือยังคะ ?
สู้ๆ นะคะ ทุกคน
หาเจอกันหรือยังคะ ค่าในตัวเองของคุณ ?
หากคุณเป็นคนเหล่านี้เช่นเดียวกันเรา หรือมีความทุกข์ใจใดๆ
จงเชื่อไว้นะคะ ว่าคุณมีค่า แค่คุณอาจจะไม่รู้ตัวเอง หรือไม่มีใครบอกให้รู้
ขอเล่าเหตุการณ์หนึ่งให้ฟัง
เมื่อไม่นานมานี่เราไปสัมภาษณ์งานสิ่งที่ทำให้เราไม่ได้งานคือภาษาค่ะ เราสามารถฟังได้แต่สื่อสารไม่คล่องเลยอดได้งาน เรารู้ตัวดี หลังจากห้องสัมภาษณ์ถามว่าเฟลมั้ย เฟลค่ะ เพราะงานหายากมากแต่นั้นเป็นเพราะเราไม่มีความสามารถเพียงพอเองจริงๆ เรายอมรับค่ะ แว่บหนึ่งเรานึกถึงเพื่อนคนหนึ่งดีพร้อมทุกอย่างเลย ขนาดคนที่เก่งขนาดนั้นเขายังมีมุมที่อ่อนไหว และไม่ได้ดั่งใจที่เขาเป็นเลย (เขากำลังมีปัญหาชีวิตรักค่ะ) เราล่ะเป็นหรือมีได้ครึ่งหนึ่งหรือเสี้ยวหนึ่งหรือยัง (จริงๆไม่ได้ตั้งใจเปรียบเทียบนะคะ) หลังจากนั้นกลับมาเราพยายามเรียนรู้ภาษามากขึ้น ค่อยๆทำ ไม่ได้กดดันตัวเอง อยากมีความสามารถตรงไหนก็พยามทำเพิ่ม (กำลังหัดเล่นกีต้าร์ค่ะ เอาไว้จีบแฟนในอนาคต ฮ่าๆ)
ทำให้เรารู้ว่า ชีวิตคนเรา มีค่าเสมอ ไม่ว่าคุณจะเจออะไร ปัญหานั้นจะผ่านไปได้หรือไม่
แต่เชื่อเถอะ "คุณมีค่าในตัวคุณเอง รีบๆหามันให้เจอนะคะ ถ้าไม่เชื่อก็ถามเอาจากคนที่คิดว่าเขาสำคัญต่อคุณ"
ปล. ถามว่าเจ้าของกระทู้รู้ตัวว่าตัวเองมีค่าตอนไหน คือเราเอาเรื่องเราอดได้งานบอกสาเหตุและผลให้เพื่อนจริงๆเราคนหนึ่งฟัง นางตอบว่า (ขอพิมพ์ไม่สุภาพนะคะ )
"มริงเชื่อไว้นะ มริงมิงอะมีค่า ในวันที่มริงแย่มากๆๆ มันจะมีคนนึงๆ ทำให้มริงรู้ว่ามริงมีค่า ไม่ว่าคนนั้นจะมาในรูปแบบไหนก็แล้วแต่ เนี่ยถ้าหมดโควิคกุยังอยากให้มริงมาหากุเลยกุเป็นห่วงมริงอยู่คนเดียวด้วย"
ถ้าถามว่าทำไมพึ่งมาพยายาม ที่ผ่านมาใช้ชีวิตเป็นเส้นราบมาตลอดเลยค่ะ ทำงานเลิกงาน ทำงานตามหน้าที่ความรับผิดชอบ กลับห้องเล่นเน็ต เล่นเกม วนลูปค่ะ ไม่เจอจุดเปลี่ยนอะไรเท่าไหร่ จริงๆอาจจะมองว่าเรื่องเล็กน้อยแค่นี้ แต่บางทีบางเรื่องเรามองข้ามมันตลอดมาเลยก็ได้ เรื่องเล็กๆน้อยๆระหว่างทาง
เราเจอแล้ว แล้วคุณเจอหรือยังคะ ?
สู้ๆ นะคะ ทุกคน