ใครมีประสบการณ์ความรักทั้งดีและไม่ดีมาแชร์กันได้นะคะ

สวัสดีค่ะ อยากแชร์ประสบการณ์ความรักครั้งแรกที่เคยผ่านมา (เราเพิ่งสมัครสมาชิก ยังงงๆนิดหน่อย อาจจะตั้งกระทู้ผิดที่นะคะ><555 ต้องขออภัยด้วย)เรากับแฟนเลิกกันมาเกือบปีแล้ว ตลอดเวลานี้ก็ยังมีความรู้สึกเจ็บจี๊ดๆอยู่บ้างที่เราไม่สามารถรักษาคนที่เรารักไว้ได้   เราไม่เคยมีแฟนมาก่อน เป็นคนรักคนยาก การตัดสินใจคบกับใครเหมือนมันต้องรู้สึกจริงๆว่าอยากคบกับคนนี้ โดยที่ไม่มีความกลัวใดๆ แฟนคนแรกเราตอนเข้ามหาลัยใหม่ๆ  เริ่มจากตอนเราเข้าปี1 แรกๆก็มีคนเข้าหามากมาย แต่มีแค่2คนที่เรารู้สึกมากที่สุด เป็นรุ่นพี่กับเพื่อนที่เรียนด้วยกัน แรกๆเราเทใจไปที่รุ่นพี่มากกว่า แต่เนื่องจากคุยกันนาน แบบไม่มีอะไรพัฒนา เราเริ่มไม่มั่นใจว่ารุ่นพี่คิดยังไงกับเรากันแน่ อาจจะแค่คนคุย เพราะเค้าก็ค่อนข้างที่จะมีคนชอบเยอะ แต่อีกคนที่เป็นแฟนเก่าเรา เค้าก็ไม่ได้จีบอะไรเรามาก อาจจะด้วยความใกล้ชิดกัน เพราะเราจะอยู่ในกลุ่มเพื่อนที่ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อย และมีเค้าด้วย เราเป็นคนพูดน้อย พูดกับคนไม่เก่งถ้าไม่สนิท แฟนเก่าเราคนนี้เค้าไม่แสดงอาการอะไรชัดเจนว่าชอบเรา หรือชัดแล้วในแบบของเค้า555 แต่เราก็รู้สึกได้ว่าเหมือนเค้าจะแอบปิ๊งเรามั้ย เค้าจะเข้าทางเพื่อนสนิทเรามากกว่า ครั้งแรกที่เราเจอเค้าตอนสอบสัมภาษณ์ เราไม่ได้รู้สึกถูกชะตากับเค้าด้วยซ้ำ บุคลิคเค้าเราไม่ชอบเลย เค้าดูเหมือนคนเก๊กๆ เข้าถึงยาก 555 ด้วยความที่เค้าเป็นเด็กซิ่ว เค้าจะโดดเด่นในความคิดเรามาก เหมือนความรู้สึกลึกๆที่เรามีให้เค้าคืออะไรไม่รู้ แต่ไม่ใช่ความรักหรือความชอบ มันบอกไม่ถูก ไปๆมาๆกลายเป็นเรามาอยู่กลุ่มเดียวกัน ไปไหนไปกัน แต่เราก็ยังไม่สนิทกับเค้าอยู่ดี เราไม่ค่อยกล้าที่จะคุยกับเค้า จนเวลาผ่านไปไม่นานแบบงงๆ  ไม่รู้ทำไมเราถึงยอมลองเสี่ยงกับคนนี้ เราตัดสินใจที่จะลองเปิดใจคุยกันดู โดยมีเพื่อนๆในกลุ่มช่วยเป็นสะพานให้ แรกๆมันทุลังทุเลมากสำหรับเรา เนื่องจากไม่เคยมีแฟนมาก่อนด้วย และเราก็ไม่ได้สนิทกันมาก่อน เราค่อนข้างจะมีโลกของตัวเองมาก ยังไม่ค่อยอยากจะเทใจไปให้ง่ายๆ เรารักตัวเองมากๆเลย คิดว่าคงคบได้ไม่นานหรอกเดี๋ยวก็เลิก เราไม่ค่อยใส่ใจเค้าอะไรขนาดนั้น แต่เค้าเหมือนจะทุ่มเทให้เรามาก เค้าขี้หึง เค้าดูแลเทคแคร์ดีมาก ตัวติดกันตลอดเลย เวลาเราจะกลับหอเราเอง จะทำนู่นทำนั่นบ้าง เค้าก็จะรีบมารับเราตลอด ถึงขึ้นจะให้เราย้ายไปอยู่กับเค้า แต่อย่างว่าแรกๆเรายังมีความเป็นตัวเองรักตัวเองอยู่ เราอยากได้อิสระบ้าง เราอยากอยู่กับกลุ่มเพื่อนเราบ้าง แต่เราก็ไม่ได้บอกเค้า ได้แต่เก็บไว้ จากการที่เค้าดูแลเราดี ผช คนนี้พอได้รู้จักจริงๆ มันไม่ใช่แบบที่เห็นแค่ภายนอกของเค้าเลย เค้าอ่อนโยนมากๆ กลายเป็นเราเริ่มตกหลุมรักเค้าจริงๆ แล้วเทใจให้เค้าไปหมดแบบไม่รู้ตัว ยิ่งนานๆไปเค้าทำให้เรามั่นใจว่าเค้ามั่นคงกับเราจริงๆ และเราไม่ชอบการเริ่มต้นใหม่หลายครั้ง เค้าพาเราไปที่บ้าน ตอนปิดเทอมจะขึ้นปี2 ครอบครัวเค้าก็ดีมากๆ พอคบมาได้ประมาณ 2 ปี เกือบ3ปี มีครั้งนึงที่เราเกือบจะเลิกกัน เพราะอะไรหลายๆอย่าง ที่เราเริ่มจะเห็นความจริงมากขึ้นว่ามันไม่ใช่แค่ความรักที่จะอยู่กันได้ เราเสียความเป็นตัวเองอะไรหลายๆอย่างไป เราจึงอยากให้มันจบแค่ตรงนั้นก่อน และเราก็รู้ว่าเค้าก็เสียความเป็นตัวเองหลายๆอย่างเหมือนกัน การเป็นอยู่ของเราสองคนมันผิดตั้งแต่เริ่มคบแล้วแหละแล้วก็ไม่ได้ปรับ เช่น เราตัวติดกันตลอดเวลา เราเรียนด้วยกันเอกเดียวกันด้วยแหละ  โลกมีแค่เราสองคน เราใช้กระเป๋าตังค์เดี๋ยวกัน อยู่เหมือนคนที่แต่งงานทำงานกันแล้ว เราก็เคยพูดกับเค้าบ้างแล้วนะก่อนหน้านั้น ว่าเรายังไมได้แต่งงานกันเลย แต่มาอยู่กันแบบนี้ และมันจะมีอะไรหลายๆอย่างมาเกี่ยวข้องอีก มันไม่ใช่แค่คนสองคน เราอยากเที่ยวบ้าง อยากซื้อนู่นนี่บ้าง แต่ด้วยความเป็นอยู่ ต้องคิดถึงอีกคน เราเลยไม่ได้ทำอะไรที่อยากทำเท่าไหร่ แล้วก็ถึงวันที่เราตัดสินใจอยากจะห่างกับเค้าดู เราไม่ได้ทะเลาะอะไรกันหนัก แต่มันเป็นเรื่องของความรู้สึกที่เหนื่อยแล้ว จะไม่เอาแล้ว ตอนนั้นเลยมีความตัดสินอยากย้ายออกจากหอเค้า มันหน่วงมาก อยากห่างกันดู เราพาเพื่อนไปจะย้ายของ ไปเจอเค้าอยู่ในห้อง เค้ายื้อเราไว้ เค้าร้องไห้ เค้าบอกให้เราคิดดูอีกที เค้าขอได้มั้ย ให้เราปรับกันก็ได้ เค้าร้องไห้หนักมาก เค้ากอดเราไว้ แล้วพูดว่าตัวเองจะไปจริงๆหรอ เราก็ร้องไห้ ด้วยความรักและความผูกพันธ์ที่มีให้เค้า เราเลยยังไม่ไปไหน แล้วเราก็ดีกัน กลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม ซึ่งมันเหมือนเดิมจริงๆ เราไม่ได้ปรับอะไรกันเลย จนเกิดความรู้สึกว่าช่างมัน ทำทุกวันให้มีความรัก ด้วยความที่เค้าทำให้เราเห็นว่าเค้ารักเรามาก ดูแลกันและกันดีมาก มันก็มองข้ามอิสระของแต่ละคนไปอีก ความรักที่เรามีให้เค้ามันมากขึ้นเรื่อยๆ จนเกิดความเอาแต่ใจ เห็นแก่ตัว อยากให้เค้าเป็นในแบบที่เราอยากให้เป็น และคิดว่ามันดี จนสิ่งนี้มันทำให้เค้าอึดอัด แต่เค้าก็ไม่เคยบอกความรู้สึกจริงๆของเค้ากับเราเลย ยิ่งทำให้เราคิดไปเอง แล้ววันแตกหักก็มาถึง จะครบรอบ4ปีในไม่กี่วัน วันคบวันเลิกเดือนเดียวกัน  ครั้งนี้คนขอโอกาสคือเราเอง ขอโอกาสปรับตัวใหม่ได้มั้ย เพราะมันรักและผูกพันมากๆไปแล้ว แล้วทำใจไม่ได้ เค้าบอกเค้าอยากอยู่คนเดียว อยากได้อิสระ อยากใช้ชีวิตในแบบที่เค้าต้องการ มันเกิดความสับสนในหัวเราว่า เกิดอะไรขึ้น เรากำลังจะเรียนจบแล้วทำไมเค้าเพิ่งมาอยากได้อะไรแบบนี้ ในตอนที่เราอยากได้แต่เรากลับไม่ได้ เค้าขอโอกาสปรับตัวเราก็ให้เค้า แต่ทำไมพอเราเป็นฝ่ายขอบ้าง เค้ากลับไม่ให้เรา มันพังมากๆสำหรับเราและเค้า และสุดม้ายเราตกลงจบกันด้วยดี มันก็โอเคนะ แต่พอผ่านมาอาทิตย์นึง เพื่อนๆทุกคนรอบตัวเราที่ฝึกงานด้วยกันสงสารเรากับอาการคนอกหักที่เราเป็นเราร้องไห้ตลอดเวลา แต่ก็ฝืนยิ้มทั้งน้ำตาให้รู้ว่าเราโอเค พวกเค้าเคยผ่านประสบการณ์มากมายบอกเราว่าได้เช็คโทรศัพท์แล้วยัง มีคนนอื่นรึเปล่า อะไรแบบนี้มันก็ปรับกันได้ ถ้ารักกันจริงเพราะเราก็โตกันแล้ว เรายังไม่เชื่อเลยว่าที่เพื่อนพูดจะจริงได้ไง เพราะเราอยู่ด้วยกันตลอด(เราสองคนฝึกงานด้วยกัน เค้าบอกเราสู้ไปด้วยกันนะตอนที่เลือกที่ฝึกงาน เรายอมจะแยกจากเค้า เพราะสถานที่ที่เราเลือกคนเลือกเยอะ เราว่าเราไปที่อื่นก็ได้) เอาเวลาไหนไปมองคนอื่น เราบอกเพื่อนว่าแฟนเราเป็นคนดีนะ ดีมากๆ เสมอต้นเสมอปลายมาตลอดเลยจนถึงวันเลิก แต่เค้าแค่ต้องการอิสระให้ตัวเอง ผ่านไปสองสามวันเรานึกถึงคำเพื่อนที่บอกว่าแน่ใจนะว่าเค้าไม่ได้มีคนอื่น เพราะเราสงสัยผู้หญิงคนนึงที่ไดเรกไอจีกับเค้า แต่ ผญ คนนั้นเราก็รู้จักนิสัยประมาณนึง เรื่องแบบนี้นางไม่เคยมีปัญหา (เราชมนางเก่ง นางนิสัยดีกับเพื่อนเราด้วยซ้ำ) เข้าใจว่าเป็นคนเปิดเผย แต่คำบางคำที่ใช้กับแฟนเรายังไงเราก็รับไม่ได้ คำว่าที่รัก ผัวเมีย คิดถึง เราเข้าใจนิสัยเค้านะว่าเป็นแบบนี้กับคนอื่นด้วย แต่เราอยากให้เค้าคิดให้เกียรติแฟนคนอื่นนิดนึงว่าไม่ใช่ทุกคนที่จะรับได้ เราเคยทะเลาะกันก่อนจะเลิกแล้วเรื่องการใช้คำกับระยะห่างกับผู้หญิงคนนี้  แล้วเราตัดสินใจเปิดไลน์เค้าดูตอนเค้าหลับ เพราะตอนนั้นเลิกกันแล้ว แต่เรายังไม่ได้ย้ายออก และพอเราเจอแชท เรามือไม้สั่น หมดแรง ไม่คิดว่ามันจะมีจริงๆ จากที่เรามีแผลเจ็บช้ำกับการเลิกราของเราทั้งคู่ มันเหมือนโดนขยี้แผลเดิมไปอีก เมื่อรู้ว่าเรามี ผญ มาคอยให้คำปรึกษาคอยระบาย และภาษาที่ใช้กัน มันไม่ใช่เพื่อนปกติที่จะพูดกัน มันเหมือนคนพูดจีบกันมากกว่า ตอนนั้นเราคิดว่ามันไม่จริงได้มั้ย แค่ฝันได้มั้ย เราโทรหาเพื่อนให้มารับ เราแอบออกไปไม่ให้เค้ารู้ เพราะเค้าหลับอยู่เรารีบวิ่งตกบันใด เท้าพลิก เจ็บไปหลายเดือน และเราก็พยายามรวบรวมสติที่สุดตอนอยู่กับเพื่อน พอเค้าตื่นเค้าโทรมาหาว่าเราอยู่ไหน เราบอกออกมากับเพื่อน เค้ามีพิรุธมาก จะถามให้ได้ว่าเราอยู่ที่ไหน เพราะเค้ากับ ผญ คนนั้นนั้นกินข้าวกัน น่าจะกลัวเจอเรา แต่เราก็ไม่บอก พอตอนเย็นเราถามเค้า เค้าไม่ยอมรับเค้าบอกว่าไม่มีอะไรจริงๆกับคนนี้ เราถามหลายรอบจนเค้าบอกว่าก็รู้สึกดีต่อกัน คอยปรึกษาเรื่องเราสองคน ช่วงเวลาก่อนหน้านั้นที่เค้าหายๆกันไปก็เพราะไปกับ ผญ คนนี้ แต่โกหกเราว่าไปทำอย่างอื่น เราเชื่อใจเค้าทุกอย่าง จนเราดูกลายเป็นคนโง่ที่หลอกอะไรก็เชื่อ คนไร้ค่า เราเชื่อทุกครั้งที่เค้าโกหก เพราะเราคิดว่ายังไงความผูกพันของเรายังมี มันคงกลับกันมาได้ เรายังตัดกันไม่ขาด เรายอมอ้อนวอนเค้าทุกอย่าง ลดคุณค่าในตัวเองไปเยอะมาก และมันยังมีหลายเรื่องระหว่างนั้นเกิดขึ้น แต่เราไม่ขอลงรายละเอียด เราเคยคุยกับ ผญ คนนั้นหลายรอบ หลังจากเกิดเหตุการณ์ นางขอโทษเรา นางพูดเหมือนเข้าใจความรู้สึกเราทุกอย่าง ชนแก้วกัน เทเบียร์ให้เรา ซึ่งเราก็โง่อีกหลายรอบกับคำพูดเค้าสองคน ผช ยืนยันกับเราว่ายังไงก็เป็นไปไม่ได้แน่นอนระหว่างเค้าสองคน เค้าขีดเส้นใต้แล้วแต่เพื่อน ไม่ได้เอาใครมาแทนที่เรา เราก็หลอกตัวเองแล้วเชื่อเค้านะ ทั้งๆที่เรารับรู้ทุกอย่าง ทำเป็นตาบอด เพื่อให้เค้ากลับมา  เราโดนเหยียบซ้ำแล้วซ้ำอีก หลังจากที่เราปิดตัวเอง ไม่อ้อนวอนเค้า ไม่ทักทาย เค้าจะเป็นฝ่ายทักเรามาเองถามทุกข์สุข ทุกครั้งที่เราจะฮีลตัวเองได้ เค้าก็กลับมาทำให้เรารู้สึกตลอด แล้วเกิดเหตุการณ์ครั้งหนึ่งที่เค้ากลับมาขอโอกาสเรา แต่ระหว่างนั้นเค้าสัมพันธ์กับผู้หญิงคนนั้นไปแล้ว เราถามว่าสถานะไหนกันกับ ผญ คนนั้น เค้าบอกไม่มีสถานะ เราก็ให้โอกาสนะ แต่ใจเรายังไม่เชื่อเต็มร้อย แค่แสดงให้เค้าสบายใจ (ผญคนนั้นยอมเป็นทุกอย่างจริงๆ ถึงขนาดที่ตะคอกใส่หน้าเราว่าไม่ว่าจะสถานะไหน เค้าก็จะไม่ทิ้งแฟนเก่าเราไปไหนตอนที่เราเผชิญหน้ากันสามคน ผช ก็ยิ่งซึ้งไปอีก เรารู้สึกเราเป็นหมาไปเลยอ่ะ) ครั้งนี้ที่เค้ากลับมาขอโอกาส มาได้ไม่ถึงสิบวันมั้ง แล้วกลับมาบอกกับเราว่าเค้าคิดถึงคนนั้น เค้าจะไปลองคบกับคนนั้น เราก็ยิ้มให้เค้าสบายใจนะ พูดจากกันด้วยดี ทั้งๆที่ใจเราพักยับเยินไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ พอกำลังจะเก็บมาประกอบใหม่ มันก็หล่นอีก หลังจากเหตุการณวันนั้นผ่านไป เค้าก็มีทักทายมานานๆครั้ง แต่เรายังไม่ซื่อสัตย์กับความรู้สึกตัวเอง เราแค่แคร์ความสบายใจของเค้า แล้วเราต้องกลับมาร้องไห้ทุกครั้ง ในขณะที่เค้ามีความสุขกัน ผญ คนนั้นเค้าก็เป็นเพื่อนในเอกเรานี่แหละ เห็นกันมาตั้งแต่ปี1ทุกคน ในขณะที่เค้าสองคนเข้าใจกันรักษาใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นให้กัน เราเองกลับต้องมาดูแลใจตัวเองให้ดีขึ้น แต่ละวันกว่าจะผ่านไปได้เราทรมารมาก มันกระทบกับทุกอย่างในชีวิตเรา พังไปหมด ฝึกงานก็ร่อแร่ เพราะเเราจัดการกับความรู้สึกเราไม่ได้เลย จนทุกวันนี้ ใจเรายังรอคอยให้เค้ากลับมา แม้ความหวังของเรามีแค่นิดเดียวก็ตาม แต่เราก็ไม่ได้ปิดใจกับคนอื่นขนาดนั้นเราอยากให้พร้อมสำหรับการจะรับใครเข้ามาก่อน  แต่ตอนนี้เรากลับมารักตัวเองมากขึ้น เรากลับมาเป็นตัวเองในแบบที่มันหายไปนาน สิ่งดีๆที่เราได้กลับมาคือการรักตัวเอง และเห็นความรักความหวังดีจากคนรอบข้าง แต่เรายังไม่หมดใหวังกับความรัก เชื่อว่าถ้ามันจะใช่เราก็จะกลับกันมา แต่ถ้าไม่ใช่เราอาจจะได้เจอคนที่ใช่กว่า และเรายังยืนยันคำเดิมว่าแฟนเก่าเราเป็นคนดีจริงๆ55555 เรื่องราวนี้ทุกคนได้ฟังแค่เราข้างเดียวเท่านั้น ถึงเหตุการณ์ที่เราเล่าจะดูโหดร้าย แต่เค้าคงมีเหตุผลของเค้า ทุกคนมีเหตุผลของตัวเอง เวลาชีวิตเรามีน้อยการให้อภัยกันให้โอกาสกันมันดีกว่าการมาแค้นกัน เราไม่อยากให้มองว่าแฟนเก่าเราไม่ดี เค้าดีมากในระหว่างที่คบกัน จนเลิกกัน เรื่องดีมีมากกว่าเรื่องแย่ๆ แต่เ่ที่เราเอามาเล่า เราอยากระบายสิ่งที่เกิดขึ้นแค่นั้น เมื่อเราโตกันมากพอเราอาจจะได้วนกลับมาเริ่มต้นใหม่ด้วยกันอีกก็ได้ แต่ตอนนี้มันอาจจะแค่ไม่ใช่เวลาของมัน ไม่มีอะไรสายไปไม่มีอะไรเร็วไป ทุกอย่างมันแค่รอเวลาที่เหมาะสมเท่านั้นเอง เราอย่าไปฝืนอะไรให้มันเหนื่อยใจ เปิดใจและยอมรับแล้วใช้ชีวิตแบบที่มันควรจะเป็นกันต่อไป ผิดพลาดตรงไหนขออภัยด้วยนะคะเราเพิ่งตั้งกระทู้ที่สอง พยายามใช้ภาษาให้ทุกคนเข้าใจที่สุดแล้ว55555