สวัสดีค่ะหนูขอเกริ่นก่อนว่าตอนนี้หนูอยู่ ม.6 แต่หนูรู้สึกยังไม่เห็นทางของตัวเองเลยค่ะ ที่บ้านก็มีปัญหาเรื่องเงินมาขอยืมเงินหนูตลอด ๆ เพราะหนูเคยไปบอกเขาว่าหนูรับวาดรูปหารายได้เสริมนะ จากนั้นเขาก็มายืม

เวลาที่คนเราถึงจุดที่ตัวเองท้อมากๆ และไม่ไหวแล้ว บางครั้งร้องไห้ไม่หยุด รู้สึกเหนื่อย และไม่รู้จะแก้ปัญหายังไง เพราะต้องอยู่คนเดียวลำพัง ทุกคนจะทำยังไงคะ เวลาที่ต้องเจอการเรียนหนักๆ และปัญหาอื่นๆตามม

เจ้าของกระทู้ปัจจุบันอายุ 25 ปี เกิดมาพ่อแม่ทิ้งไปตั้งแต่เด็ก ให้อยู่กับย่าลำพังเพียง 2 คน ซึ่งก็อยู่กับคุณย่ามาตลอด จนตอนอายุ 20 คุณย่าเสียชีวิต ก็เหลือตัวคนเดียว ไม่มีปู่ย่าตายายพ่อแม่พี่น้องหรือญาต

มีแต่ครอบครัวที่เจอแต่ปัญหาก็ไม่รู้จะระบายให้ใครฟัง ปัญหารุมเร้าสมองมีแต่เรื่องเครียดๆคิดแต่หาทางออกเวลาเหนื่อยหรือท้อได้แต่ร้องไห้ลำพัง เหมือนอยู่ตัวคนเดียวบนโลก แบกรับภาระต่างๆเครียดคนเดียว ใช้ชีวิต

หนูอายุ16ค่ะ อยากได้ปรึกษากับคนที่มีความรู้หรือประสบการณ์ทางด้านนี้ ก่อนหน้านี้หนูเครียด จนเป็นไมเกรน+โรคกระเพาะค่ะ ปกติเป็นคนร้องไห้ง่ายอยู่แล้ว แต่หลังๆนี้มา หนูร้องไห้ง่ายมากค่ะบ่อยมากๆ อาทิตย์นึงไ

การที่เราพยายามทำทุกอย่างให้มันดีที่สุด แต่คนบ้างคนกลับไม่เห็นค่าของเรา กลับมองข้ามทุกสิ่งที่เราทำ ไม่ให้ความสำคัญกับมัน เราเหนื่อยมากตอนเช้านี้รู้สึกไม่อยากทำไรเลย กำลังใจไม่มีมีแต่แรงตัดพ้อ บางครั้ง

กระทู้ที่ผุดขึ้นมามากมาย ทั้งทำไมไม่มีลูก ทำไมถึงโสด ทำไม่เจนนี้ไม่อดทนกับงาน ไม่สู้งานรายได้น้อยก็ไม่ทำ นั้นนี่นู้น หลายสิ่งหลายอย่าง เราเข้าใจนะ แต่ละคนมีความสุขมีความต้องการในชีวิตไม่เหมือนกัน ถ้า

เหนื่อยกับชีวิตที่ต้องเป็นทั้งเดอะแบก และผู้เสียสละ มีชีวิตอยู่หรือไปตอนนี้มีค่าเท่ากัน ปัญหาที่แบกรับ ภาระหน้าที่ที่ต้องทำ แบกทั้งภาระทั้งความรับผิดชอบ เหนื่อยสุดๆในชีวิต พูดกับคนรอบข้างเค้าก็มองเป็

เหนื่อยนะชีวิตนี้ไม่มีอะไรดีขึ้นเลยจะไปทางไหนก็ทางตันไปหมด..มองไม่เห็นทางออกเลย..แถมเลี้ยงลูกคนเดียวอีก..หางานทำก็ยาก..เดียวค่านมลูกอีก..พ่ออดได้แต่ลูกอดไม่ได้ ..เวลาลูกนอนหลับหนั่งร้องไห้อยูคนเดียว..