แม่โกรธหนูหรอ แต่หนูเกลียดแม่นะ

เรามีแม่เป็นคนไทยและพ่อเลี้ยงเป็นคนต่างชาติ พ่อจริงแยกทางกับแม่ ในตอนเด็กทุกอย่างมันสวยงาม พาเราเที่ยว กินดี ดูแลดี แต่พอเราโตขึ้นทุกอย่างก็ไม่เหมือนเดิม พวกเขาทะเลาะกันบ่อยขึ้นตั้งแต่เราเด็กเราก็เจอแต่พวกเขาทะเลาะกันบ้าง เมื่อก่อนสงสารแม่มากแต่ตอนนี้กลับเฉยชาฟังดูอาจจะเนรคุณนะคะ แต่ทุกอย่างมีที่มา
ตอนม.ต้นเราคิดว่าแม่ใช้งานหนักแล้วแต่พอม.ปราย มันก็ยิ่งหนักขึ้น บ้านเราทำกิจการส่วนตัวค่ะ เราก็อยู่ช่วยตลอดขนาดป่วย แม่ยังลากให้ลงมาช่วยเลย เราล้างจาน กวาดบ้าน ถูบ้าน กอกน้ำ เราทำทุกอย่างที่เขาใช้ พอล้างจานก็ถามทำไมไม่กวาดบ้าน ยิ่งพูดยิ่งไม่อยากทำ พอเราเล่นเกมก็หาว่าไม่ช่วยอะไรเลยทั้งที่ในมือตัวเองดูซีรีส์อยู่? แล้วเราก็ทำทุกอย่างเสร็จหมด
แล้วพอกำลังสร้างบ้านหลังที่2 ซึ่งพ่อเลี้ยงเขาเป็นฝรั่ง คนงานไทยหรือพม่าทำไม่ถูกใจเขาก็ทำเองบางอย่าง ละถามว่าใครช่วย เราเนี่ยแหละแบกปูนแบกหินเทคอนกรีต งานบ้านก็ต้องทำ งานที่ร้านก็ต้องทำ งานสร้างบ้านก็ต้องทำ ไหนจะเรียนอีก ยอมรับว่าเก็บกดมากจะหาแฟนปรึกษาสักคนยังทำไม่ได้เลย เพราะแม่เคยมีปมเกี่ยวกับความรัก เขาเลยไม่อยากให้เราเป็นแบบนั้น แต่เราเหมือนคนที่จะเที่ยวอ้าข้า ท้องก่อนวัยขนาดนันเลยหรอ?มีครั้งนึงเราขอแม่มีแฟนแต่เขาด่าเรา เขาเข้าใจคนละความหมายกับเราเลย พอจะอธิบายเขาก็ไม่ฟังทั้งตีทั้งด่า มันผิดหรอเราแค่อยากจะขอโทรคุยกับแฟนได้อย่างอิสระไม่ต้องหลบๆซ่อนๆ สุดท้ายเขาก็จับได้ แล้วก็ตี ด่าให้ไปตาย หลังจากวันนั้นเราก็เหมือนคนบ้า หน้าตึงตลอดพูดน้อย(วันนึงยังไม่ถึง10คำ) เขาก็ถามเรา(เป็น อะไร) นั้นคือคำที่เขาพูด เจ็บมากเราทำอะไรผิดหรอ ก็เราโกรธที่คุณด่า คุณตีเราไง
เคยคิดว่าความตายคือจุดจบแต่ก็ไม่ได้ฆ่าตัวตาย ได้แต่ทำร้ายตัวเอก เลยกลายเป็นไม่กลัวตายข่าวฆ่ากันในทีวีกลายเป็นเรื่องปกติสำหรับเรา เคยคิดนะ เอ๋ รถพุ่งมาชนฉันสักทีให้ตายดีไหมนะ
โลกสำหรับเรามันมืดไปหมด มองโลกในทางลบตลอด เราร้องไห้น้อยลงเมื่อโดนด่า เอาง่ายๆคือ เราไม่สำนึกอีกแล้ว มันลามไม่ถึงการไม่เชื่อ เราไม่เชื่อว่าผี นรกหรือสวรรค์มีจริง ทั้งที่เมื่อก่อนกลัวจนตัวสั่น บุญคุณงั้นหรอ ทำเหมือนฆ่ากันทั้งเป็นขนาดนี้มันยังมีคำว่าบุญคุณอยู่อีกหรอ
ทั้งหมดเป็นเพราะแม่ โลกหนูมันมืดลงเพราะแม่ หนูก็แค่รอวันที่โตแล้วจะได้ออกไปจากที่นี่ หนูเกลียดแม่