เรื่องคือเรารู้จักกับพี่คนนึง ห่างกันประมาณ10กว่าปี ทำงานในที่เดียวกัน แรกๆเลยคือพี่เค้าเคยช่วยเหลือเราบ่อยๆเวลาที่เราต้องการความช่วยเหลือ เช่น ต้องซื้อของมาไว้ที่ห้อง หรือหิวข้าว เค้าก็พาออกไปกินถึงแม้ว่าจะเลิกงานดึกขนาดไหนก็ตาม ทั้งๆที่ตอนแรกๆไม่สนิทกันเลย เวลาออกไปซื้อของก็ไม่กล้าไป แต่ครั้งแรกที่ตัดสินใจไปเพราะว่าจำเป็นจริงๆ ต้องไปซื้อของมาใช้ และหลังจากนั้นเลยเริ่มคุยกันบ้าง เพราะเห็นเป็นพี่ที่ทำงานที่ดี เราเองก็ไม่ค่อยสนิทกับใครด้วยเพราะเพิ่งเข้ามาใหม่ เลยเหมือนได้พี่ที่คุยได้ ปรึกษาได้ และที่สำคัญเหตุผลที่ทำให้ชอบคุยชอบเล่นกับเค้า เพราะว่าพี่เค้าค่อนข้างสุภาพ และไม่เคยล่วงเกินเราเลย คุยกันเรื่องงาน ตลกนู่นนี่ ไม่เคยส่อถึงอะไรเลย
พอเวลาผ่านไป จากที่เค้าไม่เคยอะไร มันก็เริ่มมีอะไร เวลาเค้าไปไหนเค้าก็จะซื้อของมาฝาก เริ่มสนใจในความเป็นไปเรามากขึ้น กินข้าวรึยัง ไม่สบายรึเปล่า เลิกงานกลับถึงห้องรึยัง เคยมีหลายๆครั้งที่เค้าทำฟอร์มนั่งเล่นมือถือหน้าห้องเค้า เพื่อรอดูว่าเราไปไหนจะกลับตอนไหน แต่พี่เค้าไม่เคยถามในไลน์ หรือโทรหาโทรตามนะ เค้าจะออกแนวแบบฟอร์มๆตลอดเลย 
                               แล้วพอผ่านไปเกือบ5เดือน เราสองคนก็เริ่มสนิทกันมากขึ้น เล่นกันมากขึ้น จนคนรอบข้างแซว แต่ตัวเราเองยังสบายใจที่จะเป็นแบบนี้ไปก่อน ไม่ต้องมีสถานะ แต่มีเรื่องดีๆให้คุยกันในแต่ละวัน คอยให้คำปรึกษากันเวลาไม่สบายใจ คอยดูแลกันเป็นห่วงกันแค่นี้ก็ดีมากแล้ว แต่คนอื่นๆที่เค้ารู้จักเราทั้งคู่ ต่างก็เห็นดีเห็นงามให้คบกัน เราสองคนเลยกลายเป็นแฟนกันในสายตาคนอื่น ทั้งๆที่เราไม่เคยเรียกหรือตกลงเป็นแฟนกันเลย
                             จนมาวันนี้ เราสองคนมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกัน(อันนี้ยอมรับเลยว่าเราเองก็ไม่ระวังตัวเอง)คือเราไม่เคยดื่ม แต่พอดีมีสังสรรค์กับพี่ๆที่ทำงาน เลยต้องดื่ม แรกๆก็ปล่อยให้มันจืดอยู่หรอก แต่คือคนเรามันต้องมีสังคมอ่ะ พี่เค้าเท เราก็เอาวะ คนเรามันต้องเรียนรู้ จ้าาาา เรียนรู้ไปหลายแก้วเลยทีนี้ ทำไงละฮะ เมาสิทีนี้
                             แล้วเราเป็นคนค่อนข้างเบลอๆนะ เดินกลับมาห้องก็คิดว่าเดินตรงนะ แต่รู้ตัวอีกทีคืออยู่บนที่นอน แล้วมีพี่เค้าอยู่ข้างๆ พี่เค้าเข้าห้องมาได้ไงไม่รู้ แต่เค้าก็มาดูแลนะ เราจำคำพูดได้หมดทุกอย่างนะ จำได้หมดทุกอย่างเลย แต่ตอนนั้นทำไมตัดสินใจแบบนั้นก็ไม่รู้ พอพี่เค้าเช็ดหน้าเช็ดตัวให้ เค้าก็มีหอมมีจูบนะ แล้วมันก็เลยเถิดไปหมดเลย เราเองก็ยอมเค้าด้วยแหละ 
                           เช้ามาเท่านั้นล่ะ อายมาก ไปทำงานก็ไม่กล้ามองหน้าเลย ทีแรกก็เสียใจนิดนึงนะ ว่าแบบโดนแล้ว โดนหลอกแน่เลย แต่ไม่ใช่อ่ะ พี่เค้ายิ่งดูแล ยิ่งใส่ใจมากขึ้น แสดงออกให้ทุกคนรู้ว่าเราเป็นอะไรกันโดยไม่ต้องพูดอ่ะ ฟังเหมือนมันจะดีนะ แต่มันก็เหมือนไม่ใช่ เราเองเป็นคนที่ไม่วอแว ไม่ค่อยจุกจิกเค้า แต่จะคอยดูแลกันอ่ะ กินข้าวรึยัง เป็นไงบ้าง คือทำงานที่เดียวกัน มันต้องใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันอยู่แล้ว แต่ไม่ได้นอนห้องเดียวกันนะ คือเหมือนต่างคนต่างรู้กันอ ไม่ได้แบบเดินด้วยกัน หรือทำอะไรที่แตกต่างจากคนอื่นในที่ทำงาน อย่างมากก็เวลากลับห้องเลิกงานแล้วถึงจะมีบ้าง ที่อ้อนกัน ขอกอดหน่อยอะไรประมาณนี้ 

ทีแรกมันก็ดีนะ มันดีมากเลยแหละความสัมพันธ์แบบนี้ แต่พอนานเข้า เราเองก็อยากชัดเจนในความรู้สึกกับการกระทำอ่ะ คือทุกคนเรียกเราสองคนว่าเป็นแฟนกัน ในขณะที่เราเองไม่รู้สถานะด้วยซ้ำ เราเลยถามพี่เค้า ว่าตอนนี้เราเป็นแฟนกันใช่มั้ย ที่ถามแบบนี้ไม่ได้จะผูกมัดนะ แค่อยากชัดเจนเฉยๆ ว่าเนี่ยแฟนกันนะ แต่การกระทำคือเหมือนเดิมแหละไม่ต้องอะไร แต่สิ่งที่พี่เค้าตอบกลับอ่ะ มันทำให้เราไม่ค่อยมั่นใจ และความกลัวที่คิดในคืนนั้นมันก็ผุดขึ้นมาในหัวอีก ว่าโดนหลอกฟันรึเปล่า แค่ของเล่นรึเปล่าอ่ะ แต่ถ้าถามเรื่องผู้หญิง พี่เค้าไม่มีนะ เค้าเคยเจ็บมากๆเพราะโดนหลอก ก่อนมาเจอเรา(อันนี้เพื่อนสนิทเค้าที่คบกันมา20กว่าปีทำงานมาด้วยกันเป็นคนบอกเรานะ ไม่รู้หรอกว่ามาบอกเราทำไม แต่คนมันทำงานที่เดียวกัน ห้องอยู่ใกล้กันมันก็สนิทกันหมดอ่ะ ว่างก็ชอบมานั่งคุยกัน)

นั่นล่ะ เราเลยสงสัยว่าเค้าจริงจังมั้ย ทำไมต้องไม่ยอมรับว่าเป็นแฟนกัน ทั้งๆที่การกระทำเค้าอ่ะ เป็นคนบอกทุกคนเองว่าเราเป็นแฟนเค้า 
**เราลืมบอก ก่อนที่เรากับเค้าลึกซึ้งกัน พี่เค้าคุยกับเรานะ ว่าเราเป็นอะไรกัน เค้าก็บอกเป็นแฟนกันนะ เราเองยังบอกค้าอยู่เลยว่าเรายังไม่อยากมีสถานะ เราไม่อยากผูกมัด เราอยากดูแลกันแบบนี้ไปเรื่อยๆดีแล้ว แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นเราที่เป็นฝ่ายถาม