ทุกคนจัดการกับปมในใจยังไงคะ

สวัสดีค่ะ เราเป็นคนที่มีปมในใจค่ะ เกี่ยวกับการโดนแกล้ง เราเคยโดนแกล้งโดนบูลลี่ตอนม.ต้น มันจุกอกทุกครั้งที่นึกถึงค่ะ ตอนเราม.ต้น เราเคยโดนแกล้งจากกลุ่มคนกลุ่มนึงที่มีกันอยู่ราวๆ10-12คน เรื่องมันเริ่มจากคนๆเดียวที่เขาไม่ชอบเราค่ะ เหมือนเขาไม่ชอบเราตั้งแต่ประถมไม่ทราบสาเหตุนะคะ ไม่ทราบจริงๆเพราะเราไม่รู้จักกันแบะไม่สนิทกันไม่เคยมีปัญหากันมาก่อน แต่เราสังเกตการที่เขามองเรา พูดถึงเรากับเพื่อนเขา แม้กระทั่งเวลาขึ้นรถรับส่งเขาก็จะบอกน้องๆในรถแย่ายุ่งกับเรา จนเขาขึ้นม.ต้น ย้ายมารร.เดียวกัน เขามีเพื่อนแล้วเขาก็น่าจะบอกต่อๆเพื่อน เขาอยู่คนละห้องกับเราตอนนั้นเราก็โอเค คนละห้องไม่มีปัญหาอะไร แต่ว่าเพื่อนของเขาเป็นเพื่อนกับห้องเราที่กลุ่มค่อนข้างใหญ่ค่ะ ความซวยเลยเริ่มเลยค่ะ พวกนั้นเริ่มด่าเรา แกล้งเราด่าเราหน้ารร.บ้าง มันบานปลายขึ้นตอนที่เพื่อนเราคนนึงที่เคยสนิทกับเรา เอาเฟสเราไปโพสด่าพวกนั้นเพราะตอนนั้นเพื่อนคนนั้นไม่มีเฟสเลยยืมเฟสเราตอบเพื่อนบ่อยๆ พวกนั้นคิดว่าเป็นเราค่ะ แต่เราบอกแล้วว่าไม่ใช่เรา แต่พวกเขาไม่เชื่อ สุดท้ายเพื่อนคนนั้นไปอยู่กับกลุ่มพวกนั้น เราเลยไม่เหลือใครนอกจากเพื่อนต่างห้องคนนึงที่คอยกลับบ้านด้วยกันมาเรียนด้วยกัน เราโดนรังแกสารพัดเลยค่ะ เยอะมากจริงๆ พูดถึงแล้วยังจุกอกอยู่เลยค่ะ เขาจะด่าเราทุกครั้งที่เราเดินเข้าห้อง เพื่อนในห้องไม่มีใครกล้ายุ่งกับเราเพราะว่าเขากลัวลูกหลงไปด้วย จนเราขอไปอยู่กับเพื่อคนนึง เราเลยมีแค่เขาในห้องนั้นค่ะ เวลาเราพรีเซ้นงานหน้าห้องเราก็จะโดนล้อว่า เห้ย พวกก็ฟังเพื่อนสิ เพื่อนจะพูดแล้วเนี้ย น้ำเสียงกลั่นแกล้งเลยค่ะ พูดระหว่างเราพรีเซ้นก็มี จนเวลาเราพรีเซ้นงานเราจะขาสั่นไปหมด ตอนนี้ยังเป็นอยู่เลยค่ะ แต่น้อยลงแล้ว บางสันเรานั่งทำงานคาบว่างเขาก็เอาถุงขยะมาครอบหัวเราแล้วพากันหัวเราะ ส่วนพวกเพื่อนเขาที่อนู่ห้องอื่นเวลาเจอเราข้างนอกก็จะแกล้งมาเดินใกล้ๆแล้วเบียดบ้าง หัวเราะบ้าง พูดด่าตามหลังบ้าง เวลาขึ้นรถเมล์คันเดียวกันเขาก็จะแกล้งเบียดเรา ด่าเราบ้าง บางครั้งเราขอทางออกจากรถเขาไม่หลบให้เลยค่ะ ตอนนั้นเราคิดอย่างเดียวว่าเดี๋ยวก็ผ่านไปเดี๋ยวก็ดีขึ้น สู้ๆ อดทน จนเวลาล่วงเลยไปปีครึ่ง เราโดนแบบนี้ตลอด จนจุดที่เราไม่ไหสคือพวกเขาตั้งแชทกลุ่มขึ้นมาเพื่อจะนัดกันดักทำร้ายเรา เรารู้เพราะเขาดึงเราเข้ากลุ่มค่ะ เราอ่านทั้งหมดที่เขาคุยกัน เราเงียบและไม่ตอบแชทนั้น จนเราร้องไห้กับแม่จากที่อดทนมาตลอด แม่เราเลยโทรไปหาคนนึง คนนั้นแรงสุดในกลุ่มนั้นแล้วค่ะ เขาไม่ขอโทษและด่าแม่เราว่า จนแม่เราไปพบฝ่ายปกครอง พวกเขาขอโทษเราต่อหน้าครู แต่ไม่จบหรอกค่ะ ก้าวขาออกมาพวกเขาก็เหมือนเดิม จนสถานการณ์มันเริ่มดีขึ้นตอนเราขึ้นม.3 เราเริ่มมีเพื่อนเพิ่ม พวกนั้นที่เรียนห้องเดียวกับเราเริ่มไม่อะไรกับเรา อาจจะเพราะมันผ่านมาแล้ว แต่พวกที่อยู่ห้องอื่นเขาไม่จบกับเราเลย เราก็ต้องทำใจคิดแค่ว่าเดี๋ยวก็ผ่านไป กลั้นใจเอาไว้ จนเราจบม.3เราโล่งใจสุดๆเหมือนยกอะไรหนักๆออกจากอกเลยค่ะ เราตั้งใจทำตัวเองเหนือกว่าพวกนั้นโดยการมีชีวิตที่ดี เรียนดี ทำให้ตัวเองดูดีขึ้น พยายามให้เรามีดีขึ้น ตอนนี้ผ่านมาหลายปี จนเราเรียนมหาลัยแล้วค่ะ เราทำสำเร็จบางเรื่องเช่น สอบเข้าคณะดีๆ เรียนดี เป็นคนที่แข็งแกร่งและไม่อ่อนแอ แต่มันก็แค่สิ่งที่เราทำเพื่อกลบความกลัวในใจทั้งนั้นเลยค่ะ ในใจเรายังนึกถึงยังเศร้าเวลานีกถึง กลัวการย้ายรร. ตอนเราเข้ามหาลัยแรก เรามาคนเดียวเรากลัวไม่มีเพื่อนกลัวมีคนเกลียด กลัวสังคมใหม่ กลัวเกลียด เรากลัวสิ่งพวกนี้ มันเหมือนเป็นปมมานาน เราไม่รู้จะเอามันออกไปยังไงจากหัวเลยค่ะ