ใครว่าเกิดมาเป็นลูกหลง น้องเล็กแล้วน่าอิจฉา?

สำหรับตัว จขกท.ไม่เคยคิดเลยว่ามันน่าอิจฉา เราเองก็เป็นลูกหลงแม่มีเราตอนอายุ40+ ห่างจากพี่น้องเป็น10ปี เรามีพี่น้องหลายคน เป็นพี่น้องคนละพ่อคนละแม่กับเรา เราเหมือนตัวคนเดียว เหมือนเป็นลูกคนเดียวที่โดนเหล่าพี่ถล่มใส่ ไม่รู้ว่าตัวเองเกิดทำไม คิดตลอดถ้าพ่อแม่ไม่มีเราท่านคงจะสบายกว่านี้ไม่ต้องทำงานหาเงินไม่ต้องคอยกังวลอะไรพี่ๆเราแต่งงานมีครอบครัวกันหมดแล้วมีแต่เราที่ยังเรียนมัธยมปลาย เราไม่สามารถเชื่อใจใครในครอบครัวได้เลยทำไมเราถึงเหมือนโดนบูลลี่ทำไมเราถึงโดนแกล้งเราผิดอะไรหรอ? ผิดที่เกิดมาหรอ? เวลาเราอยากได้อะไร แบบเสื้อผ้าถ้าแม่ซื้อให้บางทีก็โดนพวกพี่ๆว่าซื้อให้ทำไมเยอะแยะ เราไม่ได้อยากรู้สึกเหมือนถูกอิจฉานะทุกครั้งที่แม่โดนว่าแบบนี้เราไม่เคยสบายใจเลยสักครั้ง แล้วถามแต่ตัวเองว่าเกิดมาทำไม? พูดแบบนี้กับตัวเองตั้งแต่เด็กๆจนถึงตอนนี้ มีครั้งนึงตอนนั้นเราม.1จะขึ้นม.2ล่ะ เราขอแม่ซื้อโทรศัพทืใหม่ให้ เพราะโทรศัพท์เก่าไม่ดีเเล้ว แบตบวม เราออกเงินในธนค.เราเองเกือบครึ่งนึงแล้วแม่ก็ให้อีกเรารู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น แม่เราต้องโดนต่อต้านจากพวกพี่ๆทางแม่ มันมีเหตุการณ์อยู่ว่าวันนั้นเราลืมโทรศัพท์ไว้บ้านพี่สาวฝั่งแม่ตอนนั้นไปส่งแม่ไปบ้านพี่สาวแหละล่ะคือบ้านของลูกฝั่งแม่อะบ้านเขาจะอยู่บริเวณนั้นทุกคนเลย เราโดนแกล้งเอาโทรศัพท์ที่ซื้อมาใหม่ไปซ่อน เราถามว่าโทรศัพท์เรามีไหน พี่สาวคนที่3บอกว่าไม่รู้ (เรามีพี่สาวอยู่3คน คนที่3เค้าเกลียดเรามากที่สุด) เราก็ลองนึกว่าตัวเอฝเก็บไว้ที่ไหน พอไปดูตรงจุดเราก็หาไม่เจอ เราถามอีกว่ามีไหนเขาทำหน้าแบบมีไหนอะไรมีไหนทั้งๆที่ก็รู้อยู่ พี่ชายเราก็สมรู้แกล้งเรากันทั้งนั้น ตอนนั้นจิตใจเราไม่เหลืออะไรเเล้ว เราหมดแรงเราท้อเรารู้สึกโดดเดี่ยวไม่เข้าใจตัวเอง ทำไมต้องเป็นเราที่โดนแบบนี้เราเดินกลับบ้านเหมือนคนไม่มีจิตใจเรากลั้นน้ำตาเราสุดทางระหว่างเดินกลับ ตอนนั้นความรู้สึกอึดอัดโกรธเสียใจมันอยู่ในนั้นหมดเลยมาถึงบ้านเราปล่อยโฮร้องเหมือนคนจะขาดใจ ร้องตั้งแต่ฟ้ายังไม่มืดจนหยุดร้องอีกทีตอนฟ้ามืดตาเราแดงบวมไปหมดตอนเราร้องไห้แม่ก็ไม่เชิงว่าปลอบหรอกแม่บอกว่าทำไมไม่รู้จักเก็บดีๆอะไรสักอย่างแหละ ฮ่าๆ เรายังไม่ได้โทรศัพท์คืนนะตอนนั้น บางคนอาจจะคิดแค่โดนแกล้งแค่นี้ทำไมต้องขนาดนี้ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกเราโดนว่าโดนด่าสารพัดจากพี่สาวคนที่สาม ด่าว่ากูไม่ใช่สายเลือดแท้ๆกัน มันหมาขี้เรื้อน เกาะแม่กินไปวันๆ มันวัวลืมตีนตอนเราอายุแค่13-14เอง โดนว่ามากมายสารพัด เวลาเรามีปัญหาชีวิตเราไม่กล้าพูดกับใครเลยไม่มีเลย เวลาเราเห็นพี่น้องคนอื่นเขารักกันน้ำตาเรามันไหลตลอดเลยเห็นพี่น้องกอดกันรักกัน หรืออาจจะเป็นเพราะเราไม่ใช่น้องแท้ๆของพวกพี่ๆก็ได้ ส่วนพ่อหรอตั้งแต่เราจำความได้เค้าไม่เคยกอดไม่เคยหอมไม่เคยพูดเป็นกำลังใจให้เลย เวลาพูกก็กูใส่ มีนานๆครั้งจะเรียกเราว่าลูกแหละฮ่าๆ คนที่อ่านมาถึงตรงนี้คิดเหมือนกันใช่มั้ยว่าชีวิตเรามันตลกแค่ไหน เราไม่อยากถูกมองว่าน่าสงสาร เราไม่ชอบกับการที่ต้องมีคนมาสงสารมันเหมือนเราน่าสมเพชอะชีวิตอะไรวะเนี่ย 

เป็นลูกหลง เป็นน้องคนเล็ก ใช่ว่าจะดีกับทุกคน
#พี่น้องคนละสายเลือด