จากใจคนตัดสินใจผิด

สวัสดีค่ะ

วันนี้ขอมาเล่าถึงความรู้สึกของความทรงจำที่มันฝั่งอยู่ในใจ
จขกท เคยตั้งกระทู้หนึ่งที่ชื่อว่าทำไวน์หกใส่ผู้โดยสารแล้วโดนให้ซักกางเกงใน
บางท่านเคยอ่านแล้ว ขอขอบคุณทั้งท่านที่ให้กำลังใจ และท่านที่ให้ข้อคิดนะคะ

จริงๆเรื่องนั้นผ่านมา 6 ปีแล้ว จนคืดว่าลืมไปละ

จขกท ก็ไม่ได้บินมา 4 ปีเพราะท้อง ก็ลาออกไปเลี้ยงลูกค่ะ เพิ่งจะเริ่มกลับมาบินสัก 6 เดือนก่อนช่วงโควิด

ตัวจขกท ไม่ทราบเลยว่าเรื่องนั้นมันจะฝั่งใจขนาดที่ทุกๆครั้งที่จับขวดไวน์แดง มือจะสั่น
ความรู้สึกและภาพสถาณการณ์มันกลับมา
เวลามีน้องๆให้แชร์ประสบการณ์ที่แย่ๆ เพื่อเป็นบทเรียน เวลานึกถึงเรื่องนี้น้ำตาคลอทุกครั้งเลย 

ที่เราเลือกที่จะเล่า บอก และแชร์ประสบการณ์นั้นกับน้องๆก็เพราะว่า เราอยากบอกน้อง
ว่าเรา Say NO ได้ ไม่ใช่แต่ผยักหน้าหงึกๆ ก้มหน้าก้มตาทำในสิ่งที่เราไม่เต็มใจ
ผลของการตัดสินใจของเราในตอนนั้น มันมีผลกระทบกับสภาพจิตใจในระยะยาว

ถึงตอนนี้ จขกท คิดว่าเราเข้มแข็งและมีประสบการณ์ในการทำงานมาระดับหนึ่ง ก็จงอย่าลืม
ว่าทุกๆคนมีสิทธิ์ที่จะทำพลาด หนทางการแก้ไขมันไม่ได้มีวิธีเดียว
ถ้าวิธีแก้ไขที่ถูกนำมาเสนอให้เรา ถ้าเราไม่เห็นด้วย จงอย่ากลัวที่จะปฏิเสธ บอกไปเลยค่ะว่า
I don't feel comfortable

ถ้าใครอยากอ่านลองไปหากระทู้เก่าๆได้นะคะ

ขอบคุณค่ะที่นั่งอ่านนั่งรับฟังค่ะ