มีใครอยู่บ้านเป็นอีกคน ออกนอกบ้านเป็นอีกคนไหมคะ

เราอยู่บ้าน ไม่พูดคำหยาบ ทำอะไรต้องคิดเยอะก่อนตลอด แต่พอออกไปนอกบ้านเจอเพื่อนรู้สึกได้เป็นตัวเองมากกว่า พูดอะไรเพื่อนก็ขำ อยู่บ้านแต่งตัวมิดชิด (ที่บ้านไม่ให้ใส่สั้น เล็บไม่ให้ทา ห้ามทุกอย่าง) ออกจากบ้านอยากแต่งแบบไหนก็ได้ เรารู้สึกว่าคนที่บ้านชอบjudge เราอะคะ แบบที่บ้านสอนไม่ให้เราพูดคำหยาบ แต่คนที่บ้านใช้คำหยาบด่ากันเอง ด่าเราด้วย คนที่บ้านชอบคิดว่าเราโลกส่วนตัวสูงไม่แคร์อะไร อยู่บ้านเราอึดอัด หน้าไม่ค่อยยิ้ม แต่พอเราออกไปสังคม เรายิ้มตลอด มั่นใจ รู้สึกมีความสุข เราบอกเลยว่า คนที่บ้านไม่มีทางได้เห็นเราในมุมที่เราอยู่ข้างนอกแน่นอนค่ะ เราชอบตัวเราเวลาอยู่ข้างนอก เจอเพื่อน เพื่อนชอบบอกเราตลก อยู่บ้านเรารู้สึกไม่เป็นตัวเอง ต้องคอยมานั่งคีฟลุค บ้านสำหรับบางคนมันไม่มีความสุขอะค่ะ แบบเราไม่ถูกกับยายกับพ่อ เพราะมีปมวัยเด็ก แบบเด็กมาก ยายเอาเราไปด่าให้ญาติฟัง จนญาติด่าสั่งให้เราก้มกราบเท้า (เรารู้สึกโดนเหยียบศักดิ์ศรีมาตั้งแต่เด็ก) พ่อก็เอาเราไปว่ากะครู จนครูประจานเราต่อหน้าเพื่อนว่าอกตัญญูเราอายเพื่อนมาก โดนอยู่ประมาณ5รอบ กลับบ้านมาร้องไห้ทุกวัน จนช่วงนั้นเป็นซึมเศร้าอยู่ปีกว่า เราไม่อยากแม้แต่นั่งกินข้าวกับพ่อกับยาย แต่เรารักแม่มากๆ รักแบบแม่คือคนเดียวที่เราให้ด่า เรารู้สึกว่าแม่ไม่มีวันทำร้ายเราจริงๆ ถ้าเราไม่มีแม่เรานึกภาพเราไม่ออกเลย เรากะจะทำงาน ออกไปใช้ชีวิตเอง เพราะเอาจริงๆ เราอยู่ต่อก็เพื่อแม่แค่นั้นเอง  บางทีเราก็เหนื่อยนะที่ต้องเป็นหลายๆคน แต่สิ่งที่เราอยากเป็นจริงๆที่บ้านไม่ยอมรับ เหมือนชีวิตเราเป็นของเราแค่ครึ่งเดียว เรามีแฟนก็ไม่ได้บอกที่บ้าน เพราะที่บ้านไม่ให้มี เห้อบางทีก็หนักใจ