รู้สึกไหมคะ ว่าต่อให้ทุกข์ใจแค่ไหน เราก็อยู่ในโลกที่ไม่อนุญาตให้แสดงออกถึงความทุกข์ใจ

จากที่เคยเป็นคนสนุกสนานชอบปาร์ตี้สังสรรค์ ชอบเที่ยว ชอบเจอผู้คน เดี๋ยวนี้กลับไม่ชอบเลย ชอบอยู่คนเดียวสงบๆ บางทีก็ท้อกับปัญหาชีวิตที่เกิดขึ้น ถึงขนาดเคยคิดจะฆ่าตัวตายหลายครั้ง แต่แค่คิดยังไม่ได้ลงมือทำ

หน้าตาดูเหมือนคนเศร้าหรือเครียดแต่รู้สึกว่าตัวเองไม่ได้คิดอะไรไม่เศร้า ถึงจะเศร้าน้ำตาก็ไม่ไหลต่อให้เจอะอะไรหนักๆก็ได้แต่ปล่อยผ่านไป ถึงจะสูญเสียคนที่รักหรือสัตว์รัก สีหน้านิ่งเฉย น้ำตาก็ไม่ไหลเลย แต่

"แค่ไม่คิดถึงความทุกข์" ก็มีความสุขแล้ว เพราะการคิดถึงความทุกข์ ทำให้ไม่มีความสุข

- บางครั้งความคิดก็เป็นสิ่งที่เกินความเป็นจริง - บางครั้งการคิดอะไรมากๆก็ทำให้เกิดความสับสนจนอาจหลงผิด - หลายๆครั้งที่ทุกข์เกิดมาจากความคิด "หลุดพ้นจากความคิด ชีวิตจึงเป็นสุข"

กลัวเป็นซึมเศร้าหรือเป็นประสาทเพราะความรักมากๆ ก่อนอื่นต้องขออนุญาตเล่าว่า เป็นคนปกติที่จิตใจปกติมาก่อน เจอความสัมพันธ์ที่แบบเอาแต่ใจ ทุกๆอย่าง (เราเป็นผู้หญิงค่ะ) มีแฟนที่ทะเลาะกันทุกๆวัน แม้แต่คำพูด

เราทุกทรมานกับโรคซึมเศร้า ย้ำคิดย้ำทำ นอนไม่หลับ วิตกกังวล กลัวสังคม มาเกือบ 10 ปีแล้ว โดยเรารักษากับจิตแพทย์ในโรงพยาบาลอันกับหนึ่งของประเทศไทยมาตลอด ความสุขเป็นยังไงเราลืมไปแล้ว มีแต่ทุกข์มาก กับทุกข

ขอพื้นที่ระบายนะคะ เราคิดว่าเราเป็นคนจัดการอารมณ์ตัวเองได้ประมาณนึงนะคะ แต่พออยู่ใกล้คนที่เป็นโรคนี้นานๆเข้ามันกลายเป็นเราเองแล้วที่เริ่มจัดการอารมณ์ไม่ได้ เป็นโรคซึมเศร้าแล้วก็เอาความสุขความทุกข์ไปแ

ไม่ได้หมายความถึงติดต่อทางกายภาพนะครับ พวกไอ จาม ถ่ายเลือดอะไรแบบนี้ แต่หมายถึง ในด้านความรู้สึกของผู้ที่อยู่ใกล้ชิด ที่ต้องดูแลประคับประคองผู้ป่วยโรคซึมเศร้า ทั้งในด้านการรับรู้ความรู้สึกในด้านลบ ควา