หวัดดี นี่เป็นกระทู้แรกของเรา ไม่อยากเสียเวลานั้นเริ่มเลยนะ
สองปีที่แล้ว
นี่คือรักครั้งแรกนะ เราชอบคนคนนึงซึ่งเค้าก็ม่ได้หล่ออะไรหรอก แต่ไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะอะไรเรางงว่าเราชอบเค้าได้ไง เค้าไม่ได้ทำดีอะไร เค้าม่ได้ยุ่งกับชีวิตเราสักอย่าง แต่เขาแค่อยู่ไกล้เราบางเวลา แต่ก็คุยกันนะไม่ได้สนิท
จนเรารู้สึก เราไม่เข้าใจความรุ้สึกตอนนั้นอะคือเราม่เคยชอบใครม่เคยรักใครเลย เรางงกับความรู้สึกตอนนั้นมาก แต่เราก็ตัดสินใจทักไปหาเค้า จนเราก็ไม่ได้ถือว่าสนิทในชิวิตประจำวันแต่สนิทกันในแชต ในชีวิตก็เหมือนเดิมไม่สนิทมาก แต่ในแชตคุยได้ทุกเรื่อง จนเรารุ้สึกว่าเราน่าจะชอบเค้าแหละคือต้องเค้าใจว่าเราม่เคยชอบใครก็เลยคิดต่างๆนานา
จู่ๆ เราก็รู้สึกว่ามันเป็นไปไม่ได้ ทั้งเวลา ทั้งสถานที่ มันผิดไปหมด เรานอยไปพักนึง เพราะเราก้ม่รุ้เลยว่าเค้าคิดไง เค้าเป็นคนเฟรนลี่ เรานอยตรงที่ว่าแล้วชีวิตกูจะเอาไงต่ออะทางมันตันตันตันแล้วก็ตัน จนมันพ้นคำว่านอยแล้ว น้ำตาเริ่มไหลเอง ฟังเพลงเศร้า ไม่ออกไปไหน และเริ่มคุยกับเขาน้อยลง เราทำใจไม่ได้อูย่1ปีแต่โชคดีที่1ปีนั้นเราไม่ไดพบกันเลย เราเลยตัดใจง่าย แต่มันทรมานนมากๆๆๆๆๆๆๆ เราเหนื่อยจนเคยคิดจะ...
แต่ก็ทำไม่ได้เพราเราก้ม่ไช่เปนคนที่คิดลบขนาดนั้นเราเป็นคนคิดบวกร่าเริง อาจจะเป็นเพราะเราทัศนะคติอะไรเหมือนๆกัน เลยทำไห้เรารักเขา
เรากล้าใช้คำว่ารักเพราะตลอดเวลาที่เราอยู่กับเขามันเกินคำว่าความสุขอะ มันอิ่มใจอะ มันพอแล้วกับชีวิตถึงจะม่ได้พูดกันเท่าไหร่แต่ก็ดีแลวอะชีวิต และมันก็เปนแบบนั้นจนวันนี้
จะเรียกว่าตัดใจได้ก็ไม่ไช่ จะรักมั้ยก็ม่เชิง แต่ถ้าพบกันอีกก็ไม่แน่ เพราะเรายังรุ้สึกว่า ทำอะไร คิดอะไร ก็ยังคิดแต่เขาอยู่บางเวลา นี่ขนาด2ปีแล้วนะ เราก็เลยบล็อกทุกอย่างที่สามารถเห็นเค้า แล้วมันก็กลายมาเป็นคำถามสำหรับกระทู้นี้ นี่ความรุ้สึกตอนเราเขียนเลยนะ เรารูสึกว่าเราอยากมีความรัก แต่เราเริ่มรุสึกกลัวว่ะ เราอธิบายไม่ไได้อะไม่รู้มันกลัวอะไร แต่ที่รุ้สึกได้คือกลัวว่าเราจะไปทรมานเหมือนกับ1ปีที่ผ่านมาอีก เพราะเราทรมานมามากแลว แล้วเราต้องทำยังไงต่ออะ เอาจริงๆตอนนี้อยากมีคนที่รับฟังเรามาก็เราไว้ไม่ไห้ไปไหน แต่กลัวว่าคนที่กอดเราไว้จะเป็นคนที่เราแคร์จนเราต้องทรมานอีก ตอนนี้สับสนมาก
ตอนนี้ยิ่งมีคนที่เข้ามาเกี่ยวพันในชีวิตอยู่จึงสับสนยิ่งกว่าเดิม
กลัวกับความรัก
สองปีที่แล้ว
นี่คือรักครั้งแรกนะ เราชอบคนคนนึงซึ่งเค้าก็ม่ได้หล่ออะไรหรอก แต่ไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะอะไรเรางงว่าเราชอบเค้าได้ไง เค้าไม่ได้ทำดีอะไร เค้าม่ได้ยุ่งกับชีวิตเราสักอย่าง แต่เขาแค่อยู่ไกล้เราบางเวลา แต่ก็คุยกันนะไม่ได้สนิท
จนเรารู้สึก เราไม่เข้าใจความรุ้สึกตอนนั้นอะคือเราม่เคยชอบใครม่เคยรักใครเลย เรางงกับความรู้สึกตอนนั้นมาก แต่เราก็ตัดสินใจทักไปหาเค้า จนเราก็ไม่ได้ถือว่าสนิทในชิวิตประจำวันแต่สนิทกันในแชต ในชีวิตก็เหมือนเดิมไม่สนิทมาก แต่ในแชตคุยได้ทุกเรื่อง จนเรารุ้สึกว่าเราน่าจะชอบเค้าแหละคือต้องเค้าใจว่าเราม่เคยชอบใครก็เลยคิดต่างๆนานา
จู่ๆ เราก็รู้สึกว่ามันเป็นไปไม่ได้ ทั้งเวลา ทั้งสถานที่ มันผิดไปหมด เรานอยไปพักนึง เพราะเราก้ม่รุ้เลยว่าเค้าคิดไง เค้าเป็นคนเฟรนลี่ เรานอยตรงที่ว่าแล้วชีวิตกูจะเอาไงต่ออะทางมันตันตันตันแล้วก็ตัน จนมันพ้นคำว่านอยแล้ว น้ำตาเริ่มไหลเอง ฟังเพลงเศร้า ไม่ออกไปไหน และเริ่มคุยกับเขาน้อยลง เราทำใจไม่ได้อูย่1ปีแต่โชคดีที่1ปีนั้นเราไม่ไดพบกันเลย เราเลยตัดใจง่าย แต่มันทรมานนมากๆๆๆๆๆๆๆ เราเหนื่อยจนเคยคิดจะ...
แต่ก็ทำไม่ได้เพราเราก้ม่ไช่เปนคนที่คิดลบขนาดนั้นเราเป็นคนคิดบวกร่าเริง อาจจะเป็นเพราะเราทัศนะคติอะไรเหมือนๆกัน เลยทำไห้เรารักเขา
เรากล้าใช้คำว่ารักเพราะตลอดเวลาที่เราอยู่กับเขามันเกินคำว่าความสุขอะ มันอิ่มใจอะ มันพอแล้วกับชีวิตถึงจะม่ได้พูดกันเท่าไหร่แต่ก็ดีแลวอะชีวิต และมันก็เปนแบบนั้นจนวันนี้
จะเรียกว่าตัดใจได้ก็ไม่ไช่ จะรักมั้ยก็ม่เชิง แต่ถ้าพบกันอีกก็ไม่แน่ เพราะเรายังรุ้สึกว่า ทำอะไร คิดอะไร ก็ยังคิดแต่เขาอยู่บางเวลา นี่ขนาด2ปีแล้วนะ เราก็เลยบล็อกทุกอย่างที่สามารถเห็นเค้า แล้วมันก็กลายมาเป็นคำถามสำหรับกระทู้นี้ นี่ความรุ้สึกตอนเราเขียนเลยนะ เรารูสึกว่าเราอยากมีความรัก แต่เราเริ่มรุสึกกลัวว่ะ เราอธิบายไม่ไได้อะไม่รู้มันกลัวอะไร แต่ที่รุ้สึกได้คือกลัวว่าเราจะไปทรมานเหมือนกับ1ปีที่ผ่านมาอีก เพราะเราทรมานมามากแลว แล้วเราต้องทำยังไงต่ออะ เอาจริงๆตอนนี้อยากมีคนที่รับฟังเรามาก็เราไว้ไม่ไห้ไปไหน แต่กลัวว่าคนที่กอดเราไว้จะเป็นคนที่เราแคร์จนเราต้องทรมานอีก ตอนนี้สับสนมาก
ตอนนี้ยิ่งมีคนที่เข้ามาเกี่ยวพันในชีวิตอยู่จึงสับสนยิ่งกว่าเดิม