เพิ่งได้ทราบข่าวการถึงแก่กรรมของ คุณฉัตรชัย วิเศษสุวรรณภูมิ หรือนามปากกา พนมเทียน


https://www.thairath.co.th/entertain/news/1826739

ทำให้นึกถึงเพชรพระอุมาขึ้นมา ซึ่งเพชรพระอุมาเป็นนวนิยายหนึ่งในไม่กี่เรื่องที่ผมอ่านจบ

ผมรู้จักเพชรพระอุมาครั้งแรกตอนอนุบาล แต่ก็รู้จักแค่ชื่อ ไม่รู้มากกว่านี้ว่ามันคืออะไร จนขึ้นชั้นประถม ครูที่สอนวาดรูปซึ่งเขาอ่านจบมาแล้ว 7 รอบก็เล่าเรื่องให้ฟัง ทำให้ผมรู้ว่ามันเป็นนิยาย เกี่ยวกับการผจญภัยในป่า แต่เล่าไปได้ไม่เท่าไร เขาก็ไม่ได้มาสอนอีก เลยไม่ได้ฟังต่อจนจบ แต่ก็พอรู้จักตัวละครบ้างคร่าว ๆ รพินทร์ ดาริน แงซาย ฯลฯ

ตอนนั้นเคยคิดจะซื้อมาอ่านเองเหมือนกัน แต่เรื่องนี้มีถึง 48 เล่ม เล่มละ 200 บาท แม่ผมเลยไม่ให้ซื้อ

จนกระทั่งขึ้น ม.2 ช่วงปลาย ๆ ผมก็ได้ไปยืมเพชรพระอุมาจากห้องสมุดโรงเรียนมาอ่าน แล้วก็ติดทันที ในช่วง ม.2 จนถึงช่วงปิดเทอมนั้นผมอ่านไปถึงเล่ม 6 เปิดเทอมมาขึ้น ม.3 ก็กะจะยืมเล่ม 7 ต่อเลย แต่ตอนนั้นมีใครยืมไปไม่รู้ ผมก็เลยขาดช่วง ไม่ได้อ่านเลยเป็นเดือน จนมีคนมาคืนเล่ม 7 ผมถึงได้เริ่มอ่านต่อ และอ่านมาเรื่อย ๆ

ช่วงนั้นผมจะบ้าเพชรพระอุมามาก มีเวลาว่างเมื่อไรจะต้องหยิบมาอ่านไม่ว่าที่บ้านหรือโรงเรียน คุยอะไรก็คุยแต่เพชรพระอุมา และด้วยความที่ชอบวาดการ์ตูน ก็ชอบวาดแต่เพชรพระอุมา ออกแบบตัวละคร

กระทั่งอ่านถึงเล่ม 40 กว่า ๆ จำไม่ได้เหมือนกันว่าเล่มไหน แต่จู่ ๆ มันก็หายไป 2 เล่ม ใครเอาไปไหนก็ไม่รู้ ถึงทุกวันนี้ก็ยังเป็นปริศนา ผมเลยต้องไปซื้อมาใช้ห้องสมุด และสุดท้ายก็อ่านจนจบ

ช่วงที่อ่านอยู่เพื่อนก็ชอบแซวในเรื่องที่ผมบ้าเพชรพระอุมานี่แหละ บางคนก็บอกว่ายังไงก็อ่านไม่จบ 48 เล่มหรอก แต่สุดท้ายผมก็อ่านจบจนได้

ในส่วนของเนื้อเรื่อง มันทำให้ผมได้รับความสนุกจากภาษาที่ใช้ ได้รู้เรื่องปืนหรือสัตว์ต่าง ๆ มากขึ้น ภาคแรกนี่ผมอ่านแล้ววางไม่ลง แต่ภาคสองก็มีอ่านแล้วง่วงบ้างอะไรบ้าง

ผมอยากเห็นเรื่องนี้ได้ทำเป็นหนังหรือละครนะ ไม่รู้จะได้เห็นรึเปล่า