มีปักับแม่

เราอยากหนีจากเค้าไปไกลๆ แต่สุดท้ายเค้าก็คือแม่และครอบครัว
มันก็หนีไม่พ้น แต่อยู่ด้วยกันมันก็บั่นทอนจิตใจเหลือเกิน
เราทำอะไรก็ไม่เข้าตาเข้าใจแม่เลย พอไม่พอใจก็ไม่พูดกับเงียบใส่
บรรยายในบ้านมันก็จะแย่ไปทุกอย่าง ทุกคนไม่คุยกันต่างคนต่างอยู่
ครอบครัวเราไม่เคยมีบรรยากาศกินข้าวด้วยกัน ไม่เคยไปเที่ยวไหนด้วยกัน
เรากับแม่คุยดีกันได้ 1 วัน โดนแม่บ่นว่าไปซะ 5 วัน
เราเป็นแบบนี้กับแม่มาตั้งแต่เด็ก ความรู้สึกเราคือแม่รักน้องมากกว่าเรา
และมันก็เป็นความรู้สึกแบบนี้มาตลอด จนตอนนี้น้องเรียนจบ เราต้องหางานให้น้องทำ
ตัองฝากงานให้น้องให้ได้ พอน้องเค้าไปทำงานก็เจอหัวหน้าที่ขี้บ่น เอาแต่ใจ งานก็เยอะเครียด
แม่ก็เห็นอกเห็นใจน้องมาก 

เราต้องทำยังไง เรามีสามี มีลูกน้อย แต่เรายังต้องมารองรับอารมณ์ของแม่
เราอยากไปอยู่กันไกลๆ ไม่ต้องการอะไรจากเค้าก็ได้ แค่ปล่อยเราไปสร้างครอบครัวของเรา
เราไม่มีความสุขเลย