ผมเคยระบายเรื่องนี้แล้ว ความเดิมที่แล้ว
ผมแต่งกับเมียมา12 ปี มีลูก1คน เราสร้างฐานะมาด้วยกันมีบ้านมีรถ เราเป็นพนักงานเงินเดือนทั้งคู่ มีหนี้สินร่วมกันและรักลูกเหมือนกัน เมื่อก่อนผมไม่ใช่สามีทีดีเคยไม่สนใจเมียเลย2-3ปีติดเพื่อนมากจนเธอเสียใจ(แต่ผมไม่เคยมีเรื่องเจ้าชู้เข้ามา) จนวันนึงผมคิดได้เลยกลับตัวใหม่ทุกอย่าง เลิกทุกอย่างที่เธอไม่ชอบสนใจเธอกับลูกมากขึ้น เธอเห็นการปรับตัวนี้ แล้วลองเริ่มใหม่ ช่วงปีหลังเรามีความสุขกันมาก เข้าใจกัน เป็นครอบครัวที่แท้จริงช่วยเหลือกัน เดินจับมือนอนกอดกันทุกวัน จนเพื่อหลายๆคนอิจฉา แต่มาช่วงหลังอาทิตย์สองอาทิตย์เธอเงียบไป ผมเลยสงสัยเลยถามเธอ เธอบอกว่าไม่รักผมแล้ว ให้ได้แค่เพื่อนกับพ่อแม่ของลูก ผมสติแตกตกใจมาก ว่ามันคืออะไร เธอบอกผมไม่ผิดผมดีมากๆ เธอบอกอยากใช้ชีวิตอิสระ เธอรู้สึกเห็นแก่ตัวที่ผมทำดีด้วยดูแลเธอทุกอย่าง เพราะผมดีมากๆจนเธอรู้สึกแย่ ช่วยเธอเรื่องค่าใช่จ่ายทุกอย่างจนตัวเองเป็นหนี้ เธอบอกว่ารู้สึกหมดรักไปนานแล่วแต่พยายามฝืนให้รักผมเพื่อลูก ตอนมีความสุขก็รักนะ พอช่วงที่ไม่หวานกันเธอก็คิดตลอด เธอบอกเธอทรมานมาก ผมจมกับอดีตไปเลยว่า แล้วที่ผ่านมา อาทิตย์ก่อน เดือนก่อน เราคุยกันว่าจะรักกันไม่ทิ้งกัน ว่าเธอโชคดีจัง เธอมีความสุขจังกับผู้ชายคนนี้ มันคืออะไร ผมเชื่อเธอไม่มีใครใหม่นอกจากเครียดเรื่องเงินจากที่เคยหาได้หมุนได้ช่วงนี้มันไม่มีเลย ผมจะช่วยเธอเธอก็ไม่ยอก บอกว่ามันคือสิ่งที่เธอก่อ ถ้ารักจริงต้องปล่อยเธอไป แต่สิ่งที่ผมได้รับรู้คือเธอก็เครียด ผมก็เครียดได้แต่บอกว่าจะปล่อยเธอไปแต่จะรอเธอพร้อมแล้วกลับมา..ใครก็ว่าผมโง่ทุกวันนี้ผมห่วงแต่เมียและลูกไม่เคยห่วงตัวเองเลยว่าจะเหนื่อยแค่ไหน ผมรู้ว่าต้องอดทนกลับมารักตัวเอง..และคิดถึงลูกมากๆ แต่มันยากเหลือเกินสำหรับผมตอนนี้
ทุกวันนี้ผมโทษตัวเองที่ทำอะไรแย่ลงไป ช่วงที่ผมไม่สนใจเธอคงเป็นช่วงที่เธอทรมาณมาก อยากให้เธอกลับมาให้โอกาสอีกครั้ง ผมเสียใจมาก เธอไปนอนบ้านแม่ บางทีก็มานอนบ้านผมกับลูก ทุกครั้งที่เธอมาผมใจแทบสลาย เธอคุยกับผมแบบคนไม่มีเยื่อใยนอกจากเรื่องลูก แต่ตัวผมเองกลับคิดถึงเธอมากอยากอดอยากเป็นห่วงก็ทำไม่ได้ เธอบอกว่าตัดสินใจแล้วขออยู่คนเดียวซักพักใช้ชีวิตแบบที่ไม่ต้องแคร์ใครอิสระ ผมได้แต่รอให้เธอใช้ชีวิตแบบนี้เผื่อเธอจะคิดถึงผมบ้าง เราจะมีโอกาสกลับมารักกันรึปล่าวคับ
ภรรยาที่บอกหมดใจกับเราแล้วกลับมารักกันได้อีกรึปล่าว
ผมแต่งกับเมียมา12 ปี มีลูก1คน เราสร้างฐานะมาด้วยกันมีบ้านมีรถ เราเป็นพนักงานเงินเดือนทั้งคู่ มีหนี้สินร่วมกันและรักลูกเหมือนกัน เมื่อก่อนผมไม่ใช่สามีทีดีเคยไม่สนใจเมียเลย2-3ปีติดเพื่อนมากจนเธอเสียใจ(แต่ผมไม่เคยมีเรื่องเจ้าชู้เข้ามา) จนวันนึงผมคิดได้เลยกลับตัวใหม่ทุกอย่าง เลิกทุกอย่างที่เธอไม่ชอบสนใจเธอกับลูกมากขึ้น เธอเห็นการปรับตัวนี้ แล้วลองเริ่มใหม่ ช่วงปีหลังเรามีความสุขกันมาก เข้าใจกัน เป็นครอบครัวที่แท้จริงช่วยเหลือกัน เดินจับมือนอนกอดกันทุกวัน จนเพื่อหลายๆคนอิจฉา แต่มาช่วงหลังอาทิตย์สองอาทิตย์เธอเงียบไป ผมเลยสงสัยเลยถามเธอ เธอบอกว่าไม่รักผมแล้ว ให้ได้แค่เพื่อนกับพ่อแม่ของลูก ผมสติแตกตกใจมาก ว่ามันคืออะไร เธอบอกผมไม่ผิดผมดีมากๆ เธอบอกอยากใช้ชีวิตอิสระ เธอรู้สึกเห็นแก่ตัวที่ผมทำดีด้วยดูแลเธอทุกอย่าง เพราะผมดีมากๆจนเธอรู้สึกแย่ ช่วยเธอเรื่องค่าใช่จ่ายทุกอย่างจนตัวเองเป็นหนี้ เธอบอกว่ารู้สึกหมดรักไปนานแล่วแต่พยายามฝืนให้รักผมเพื่อลูก ตอนมีความสุขก็รักนะ พอช่วงที่ไม่หวานกันเธอก็คิดตลอด เธอบอกเธอทรมานมาก ผมจมกับอดีตไปเลยว่า แล้วที่ผ่านมา อาทิตย์ก่อน เดือนก่อน เราคุยกันว่าจะรักกันไม่ทิ้งกัน ว่าเธอโชคดีจัง เธอมีความสุขจังกับผู้ชายคนนี้ มันคืออะไร ผมเชื่อเธอไม่มีใครใหม่นอกจากเครียดเรื่องเงินจากที่เคยหาได้หมุนได้ช่วงนี้มันไม่มีเลย ผมจะช่วยเธอเธอก็ไม่ยอก บอกว่ามันคือสิ่งที่เธอก่อ ถ้ารักจริงต้องปล่อยเธอไป แต่สิ่งที่ผมได้รับรู้คือเธอก็เครียด ผมก็เครียดได้แต่บอกว่าจะปล่อยเธอไปแต่จะรอเธอพร้อมแล้วกลับมา..ใครก็ว่าผมโง่ทุกวันนี้ผมห่วงแต่เมียและลูกไม่เคยห่วงตัวเองเลยว่าจะเหนื่อยแค่ไหน ผมรู้ว่าต้องอดทนกลับมารักตัวเอง..และคิดถึงลูกมากๆ แต่มันยากเหลือเกินสำหรับผมตอนนี้
ทุกวันนี้ผมโทษตัวเองที่ทำอะไรแย่ลงไป ช่วงที่ผมไม่สนใจเธอคงเป็นช่วงที่เธอทรมาณมาก อยากให้เธอกลับมาให้โอกาสอีกครั้ง ผมเสียใจมาก เธอไปนอนบ้านแม่ บางทีก็มานอนบ้านผมกับลูก ทุกครั้งที่เธอมาผมใจแทบสลาย เธอคุยกับผมแบบคนไม่มีเยื่อใยนอกจากเรื่องลูก แต่ตัวผมเองกลับคิดถึงเธอมากอยากอดอยากเป็นห่วงก็ทำไม่ได้ เธอบอกว่าตัดสินใจแล้วขออยู่คนเดียวซักพักใช้ชีวิตแบบที่ไม่ต้องแคร์ใครอิสระ ผมได้แต่รอให้เธอใช้ชีวิตแบบนี้เผื่อเธอจะคิดถึงผมบ้าง เราจะมีโอกาสกลับมารักกันรึปล่าวคับ