เราเบื่อและเหนื่อยค่ะตั้งแต่โตมาแม่เราต้องแบกรับภาระค่าใช้จ่ายในบ้านคนเดียวแทบจะทุกอย่าง ส่วนพ่อเรากินแต่เหล้าไม่ได้ช่วยอะไรเลยช่วยบ้างแค่ครั้งคราวแถมบางทีช่วยก็ยังต้องให้แม่จ่ายคืนให้อีกพ่อเราเจ้าชู้แอบมีผู้หญิงอื่นตลอดตั้งแต่แม่ท้องเราจนตอนนี้ 21 ปีแล้วก็ยังมีมาเรื่อยๆ ไม่เคยหยุดเลย พอจับได้ก็บอกจะปรับปรุงตัว เพราะเขากลัวเรากับน้องจะโกรธไม่คุยกับเขาแต่ก็แค่คำพูดเพราะการกระทำยังทำอยู่มีหลักฐานทุกอย่าง ครั้งนึงเคยแอบคุยกับคนที่
เพิ่งย้ายมาอยู่บ้านเช่าตรงข้ามกับบ้านเรา เขาแอบคุยกันจนแม่ของผู้หญิงต้องย้ายบ้านเพราะกลัวจะมีปัญหากันกับครอบครัวเรา พ่อไม่เคยทำให้เรารู้สึกว่าเราได้รับความอบอุ่นเลย ภาระงานในบ้านเขาก็ไม่ช่วยตัวอย่างเช่น กินข้าว เราแม่น้องต้องจัดกับข้าวไว้ให้กินพอกินเสร็จก็ไปเลยไม่เคยจะช่วยเก็บนานๆ ครั้งจะช่วย ผ้าก็ต้องซักให้ เรารู้ค่ะว่านี้ก็คือหน้าที่ของลูกที่ต้องทำให้แต่เราไม่รู้สึกอยากทำให้พ่อเหมือนอยากจะทำให้แม่เลย เวลาทำอะไรไม่ถูกใจเขาเขาจะด่าเสียงดังโวยวายบอกว่าพวกเราไม่ได้เรื่อง เขาทำเหมือนกับพวกเราเป็นคนใช้ คนใช้ที่เจ้านายไม่เคยออกค่าใช้จ่ายหรือได้รับการเลี้ยงดูที่ดีเลย วันๆ นอนเล่นแต่เกมส์งานก็ไปทำบ้างไม่ทำบ้างบางอาทิตย์ไปแค่ 3 วัน บางวันก็ทำงานแค่ครึ่งวันจนเพื่อนร่วมงานที่ทำงานไม่ค่อยจะชอบสักเท่าไหร่ เราโครตเบื่อที่พ่อหาแต่หนี้หาแต่ภาระให้กับแม่ชอบไปหยิบยืมเขามาบางครั้งก็เกือบแสนแม่ก็ต้องจ่ายให้เพราะเขามาทวง
และนิสัยคือชอบเปลี่ยนรถคือรถคันนึงใช้ได้แค่ 4-5 เดือนก็จะเปลี่ยนอีกแล้ว และแม่เราก็ต้องเป็นหาเงินให้เขาไม่รู้จักสิ้นสุดถ้าแม่เราไม่หาให้เขาก็จะขู่แม่
เหมือนไม่พูดกับแม่ด่าแม่บางครั้งก็จะทำร้ายแม่ เราเห็นมาตั้งแต่เด็กๆ เราสงสารแม่มาก ค่าน้ำค่าไฟค่าบ้านไม่เคยคิดจะจ่ายเลยสักบาท
ค่าเทอมเราเกือบหมื่นแม่เราจ่ายแล้วต้องไปเบิกพ่อเราก็เอาเงินนั้นที่เบิกได้ไปใช้จ่ายหมด เวลากู้เงินมาก็บอกกู้มาให้เราเรียนอ้างเราตลอด แต่เงินไม่เคยได้จ่ายค่าเทอมเราเลย บางครั้งกู้มาเป็นแสนๆ แต่เขาให้ครอบครัวแค่ 2000-3000 บาท เขาติดเพื่อนมีสังคมใหญ่โตชอบโอ้อวดว่าเพื่อนเขาดีอย่างนั้น
คนรู้จักเป็นคนใหญ่คนโตอย่างนี้ แต่พอถึงเวลาที่เดือดร้อนไม่เห็นจะมีใครช่วยเขาได้สักคนเลย (เราไม่ได้ว่าเพื่อนเขานะเพราะเราเข้าใจ) เขาบอกว่าเขา
มีทุกอย่างได้ทุกวันนี้ก็เพราะเพื่อนของเขา 55555555555555 เจ็บมากค่ะประโยคนี้เราร้องไห้แทนแม่เลยเพราะตั้งแต่อยู่กันมาเมื่อก่อนพ่อไม่มีอะไรเลย
แทบไม่มีอะไรเลยจริงๆ แต่เพราะแม่เราเป็นคนเลี้ยงดูช่วยพ่อพยายามอยากให้เขาได้ดีเพราะแม่เราก็สงสาร (อันนี้ผู้ใหญ่หลายคนเล่าให้ฟังค่ะ)
เขาไม่เคยเห็นความสำคัญของแม่เลยกลับด่าแม่แต่ถ้อยคำหยาบคาย ไม่เคยจะให้เกียรติกัน ครอบครัวทางฝ่ายแม่ก็ช่วยเหลือเขาทุกอย่างข้าวน้ำก็ให้กินไม่เคยให้ขาด แต่บางครั้งพ่อเราก็ยังด่าเขาเวลาที่ไม่พอใจแม่จะด่าลามไปถึงตากับยาย เราเกลียดมาก บางครั้งก็ไปด่าแม่ให้ยายฟังต่อหน้าเราเป็นลูกเรายังจุก
(ไปด่าลูกเขาต่อหน้าแม่) เวลาที่พวกเราไม่สบายเข้าโรงพยาบาล ก็ไม่ค่อยจะดูดำดูดีเท่าไหร่ เขาเหมือนกับ Grabfood ที่คอยมาส่งข้าวส่งน้ำแล้วก็กลับ
แค่นั้นจริงๆ ครั้งนึงวันที่แม่เราเข้าโรงพยาบาลแม่เรานอนป่วยอาการหนักแต่เขากลับแอบไปหาเมียน้อย แช่งให้แม่เราตายเร็วๆ แต่พอตัวเองไม่สบายนะทุกคนต้องทำให้หมดทุกอย่างใครไม่พอใจอะไรด่าหมดเราอายค่ะ เราสงสารแม่สงสารน้องสงสารตัวเอง.
เราบอกให้แม่เลิกก็เลิกไม่ได้เพราะเหตุผลอยู่ตรงนี้ค่ะ ด้วยความที่พ่อไม่มีทรัพย์สมบัติอะไรติดตัวเลยไม่มีที่ไปถ้าเลิกกันกับแม่เขาก็พาชีวิตเขาไม่รอดแล้วค่ะด้วยหนี้สินอะไรอีกมากมายพ่อเราโดนทิ้งมาตั้งแต่เด็กๆ ค่ะ ปู่กับย่าแยกทางกัน เขาก็ไม่มีใครแล้ว เราคิดค่ะว่าในเมื่อชีวิตเขาเคยไม่สมบูรณ์แบบมาก่อน
แต่วันนี้เขามีทุกอย่างแล้วทำไมเขาไม่ดูแลในสิ่งที่มันขาดไป ทุกวันนี้เราก็ต้องทนอยู่กับสภาพแบบนี้มันกลายเป็นความอึดอัดจุกในอกมากๆ ตอนเด็กๆคือเรารักพ่อมากเพราะเราเป็นลูกคนแรกด้วย เราติดพ่อตลอดแต่พอโตมามันมีความคิดมันนึกคิดได้เห็นพ่อเอาเปรียบแม่มาตลอด เห็นแม่ที่ต้องแบกภาระในบ้าน
ทั้งหมดต้องโดนทำร้ายทั้งร่างกายทั้งจิตใจ ถึงตอนนี้เราก็รักพ่อนะคะเราสงสารเขาเพราะเขาไม่รู้การกระทำตัวเองเลยเขาคิดว่าตัวเองทำถูกทุกอย่าง คนรอบข้างรอบตัวของเขาก็ไม่มีใครชอบ เราจะต้องทนอยู่ไปยังไงดีคะมันบั่นทอนความรู้สึกมากค่ะอยากจะหนีไปไกลลลลๆ ไปเรียนไกลๆ แต่สงสารแม่สงสารน้อง
เรารู้ค่ะว่าที่เราคิดแบบนี้มันบาป และผลก็คือน้องเรากลายเป็นไม่ชอบผู้ชายมองผู้ชายในแง่ลบไปเลย
เราควรอยู่ปัญหาพวกนี้ยังไงให้มีความทุกข์น้อยลงกว่านี้ดีคะ.
เป็นทุกข์ค่ะ พ่อสร้างแต่ปัญหาให้กับครอบครัว
เพิ่งย้ายมาอยู่บ้านเช่าตรงข้ามกับบ้านเรา เขาแอบคุยกันจนแม่ของผู้หญิงต้องย้ายบ้านเพราะกลัวจะมีปัญหากันกับครอบครัวเรา พ่อไม่เคยทำให้เรารู้สึกว่าเราได้รับความอบอุ่นเลย ภาระงานในบ้านเขาก็ไม่ช่วยตัวอย่างเช่น กินข้าว เราแม่น้องต้องจัดกับข้าวไว้ให้กินพอกินเสร็จก็ไปเลยไม่เคยจะช่วยเก็บนานๆ ครั้งจะช่วย ผ้าก็ต้องซักให้ เรารู้ค่ะว่านี้ก็คือหน้าที่ของลูกที่ต้องทำให้แต่เราไม่รู้สึกอยากทำให้พ่อเหมือนอยากจะทำให้แม่เลย เวลาทำอะไรไม่ถูกใจเขาเขาจะด่าเสียงดังโวยวายบอกว่าพวกเราไม่ได้เรื่อง เขาทำเหมือนกับพวกเราเป็นคนใช้ คนใช้ที่เจ้านายไม่เคยออกค่าใช้จ่ายหรือได้รับการเลี้ยงดูที่ดีเลย วันๆ นอนเล่นแต่เกมส์งานก็ไปทำบ้างไม่ทำบ้างบางอาทิตย์ไปแค่ 3 วัน บางวันก็ทำงานแค่ครึ่งวันจนเพื่อนร่วมงานที่ทำงานไม่ค่อยจะชอบสักเท่าไหร่ เราโครตเบื่อที่พ่อหาแต่หนี้หาแต่ภาระให้กับแม่ชอบไปหยิบยืมเขามาบางครั้งก็เกือบแสนแม่ก็ต้องจ่ายให้เพราะเขามาทวง
และนิสัยคือชอบเปลี่ยนรถคือรถคันนึงใช้ได้แค่ 4-5 เดือนก็จะเปลี่ยนอีกแล้ว และแม่เราก็ต้องเป็นหาเงินให้เขาไม่รู้จักสิ้นสุดถ้าแม่เราไม่หาให้เขาก็จะขู่แม่
เหมือนไม่พูดกับแม่ด่าแม่บางครั้งก็จะทำร้ายแม่ เราเห็นมาตั้งแต่เด็กๆ เราสงสารแม่มาก ค่าน้ำค่าไฟค่าบ้านไม่เคยคิดจะจ่ายเลยสักบาท
ค่าเทอมเราเกือบหมื่นแม่เราจ่ายแล้วต้องไปเบิกพ่อเราก็เอาเงินนั้นที่เบิกได้ไปใช้จ่ายหมด เวลากู้เงินมาก็บอกกู้มาให้เราเรียนอ้างเราตลอด แต่เงินไม่เคยได้จ่ายค่าเทอมเราเลย บางครั้งกู้มาเป็นแสนๆ แต่เขาให้ครอบครัวแค่ 2000-3000 บาท เขาติดเพื่อนมีสังคมใหญ่โตชอบโอ้อวดว่าเพื่อนเขาดีอย่างนั้น
คนรู้จักเป็นคนใหญ่คนโตอย่างนี้ แต่พอถึงเวลาที่เดือดร้อนไม่เห็นจะมีใครช่วยเขาได้สักคนเลย (เราไม่ได้ว่าเพื่อนเขานะเพราะเราเข้าใจ) เขาบอกว่าเขา
มีทุกอย่างได้ทุกวันนี้ก็เพราะเพื่อนของเขา 55555555555555 เจ็บมากค่ะประโยคนี้เราร้องไห้แทนแม่เลยเพราะตั้งแต่อยู่กันมาเมื่อก่อนพ่อไม่มีอะไรเลย
แทบไม่มีอะไรเลยจริงๆ แต่เพราะแม่เราเป็นคนเลี้ยงดูช่วยพ่อพยายามอยากให้เขาได้ดีเพราะแม่เราก็สงสาร (อันนี้ผู้ใหญ่หลายคนเล่าให้ฟังค่ะ)
เขาไม่เคยเห็นความสำคัญของแม่เลยกลับด่าแม่แต่ถ้อยคำหยาบคาย ไม่เคยจะให้เกียรติกัน ครอบครัวทางฝ่ายแม่ก็ช่วยเหลือเขาทุกอย่างข้าวน้ำก็ให้กินไม่เคยให้ขาด แต่บางครั้งพ่อเราก็ยังด่าเขาเวลาที่ไม่พอใจแม่จะด่าลามไปถึงตากับยาย เราเกลียดมาก บางครั้งก็ไปด่าแม่ให้ยายฟังต่อหน้าเราเป็นลูกเรายังจุก
(ไปด่าลูกเขาต่อหน้าแม่) เวลาที่พวกเราไม่สบายเข้าโรงพยาบาล ก็ไม่ค่อยจะดูดำดูดีเท่าไหร่ เขาเหมือนกับ Grabfood ที่คอยมาส่งข้าวส่งน้ำแล้วก็กลับ
แค่นั้นจริงๆ ครั้งนึงวันที่แม่เราเข้าโรงพยาบาลแม่เรานอนป่วยอาการหนักแต่เขากลับแอบไปหาเมียน้อย แช่งให้แม่เราตายเร็วๆ แต่พอตัวเองไม่สบายนะทุกคนต้องทำให้หมดทุกอย่างใครไม่พอใจอะไรด่าหมดเราอายค่ะ เราสงสารแม่สงสารน้องสงสารตัวเอง.
เราบอกให้แม่เลิกก็เลิกไม่ได้เพราะเหตุผลอยู่ตรงนี้ค่ะ ด้วยความที่พ่อไม่มีทรัพย์สมบัติอะไรติดตัวเลยไม่มีที่ไปถ้าเลิกกันกับแม่เขาก็พาชีวิตเขาไม่รอดแล้วค่ะด้วยหนี้สินอะไรอีกมากมายพ่อเราโดนทิ้งมาตั้งแต่เด็กๆ ค่ะ ปู่กับย่าแยกทางกัน เขาก็ไม่มีใครแล้ว เราคิดค่ะว่าในเมื่อชีวิตเขาเคยไม่สมบูรณ์แบบมาก่อน
แต่วันนี้เขามีทุกอย่างแล้วทำไมเขาไม่ดูแลในสิ่งที่มันขาดไป ทุกวันนี้เราก็ต้องทนอยู่กับสภาพแบบนี้มันกลายเป็นความอึดอัดจุกในอกมากๆ ตอนเด็กๆคือเรารักพ่อมากเพราะเราเป็นลูกคนแรกด้วย เราติดพ่อตลอดแต่พอโตมามันมีความคิดมันนึกคิดได้เห็นพ่อเอาเปรียบแม่มาตลอด เห็นแม่ที่ต้องแบกภาระในบ้าน
ทั้งหมดต้องโดนทำร้ายทั้งร่างกายทั้งจิตใจ ถึงตอนนี้เราก็รักพ่อนะคะเราสงสารเขาเพราะเขาไม่รู้การกระทำตัวเองเลยเขาคิดว่าตัวเองทำถูกทุกอย่าง คนรอบข้างรอบตัวของเขาก็ไม่มีใครชอบ เราจะต้องทนอยู่ไปยังไงดีคะมันบั่นทอนความรู้สึกมากค่ะอยากจะหนีไปไกลลลลๆ ไปเรียนไกลๆ แต่สงสารแม่สงสารน้อง
เรารู้ค่ะว่าที่เราคิดแบบนี้มันบาป และผลก็คือน้องเรากลายเป็นไม่ชอบผู้ชายมองผู้ชายในแง่ลบไปเลย
เราควรอยู่ปัญหาพวกนี้ยังไงให้มีความทุกข์น้อยลงกว่านี้ดีคะ.