ครอบครัวพังเพราะความมักง่ายของตนเอง คนที่ซวยที่สุดคือลูกน้อย

ผมกับภรรยา เราคบกันมาตั้งแต่สมัยเรียนปวช.2 (อายุ17) เราเรียนที่เดียวกัน
คบกันมาจนถึงอายุ 22 ผ่านทุกข์ ผ่านสุขกันมามากมาย ช่วงอายุ 22 ตอนนั้นชีวิตแฮปปี้มาก มีเงินใช้ ไม่เดือดไม่ร้อน
จนอายุ 23 ผมและเขา ได้มีลูกด้วยกัน1คน ช่วงเวลาที่เขาอยู่บ้านเลี้ยงลูกน้อย  ผมได้ทำบาปกับเขาจนเขาจับได้ ผมแอบมีคนอื่น จนเขาจับได้ และเขาก็ได้ให้โอกาสผม กลับเนื้อกลับตัว

จนเวลาผ่านไป 2 ปี..

ลูกชายผมเริ่มติดยาย
ภรรยาผมก็อยากจะออกไปทำงาน
เพื่อมาสร้างความมั่นคงให้ครอบครัวเรา
เขาได้กลับไปทำงานที่เก่า ที่เขาเคยทำ
แต่แล้วโชคชะตาก็กลั่นแกล้งผม

ทำงานไปได้เกือบปี เธอเริ่มเปลี่ยนไป
กลับบ้านดึก ดื่มเหล้าทุกเสาร์ แต่งตัว โทรศัพท์ เปลี่ยนรหัส จนผมเริ่มเอะใจ จนทำให้เป็นเรื่องทะเลาะกันทุกวัน

จนวันนึงหนักขึ้นๆ ผมเริ่มรับพฤติกรรมแบบนี้ไม่ได้ จนทะเลาะกันถึงขั้นลงไม้ลงมือ จนทำให้เธอเกลียดผมไปเลย
ไม่คุยกับผม

ชีวิตผมช่วงนั้นสับสนวุ่นวายไปหมด
บวกกับ พิษเศรษฐกิจที่แย่
ผมเดิมที่ทำอาชีพค้าขาย

หาทางออกโดยการใช้เงินซื้อความสุข
กินเกินรายรับ เงินที่มีเก็บก็เริ่มลดลงๆๆ
จนเป็นหนี้ 2-3 หมื่นบาท

จนมาวันหนึ่งเธอรับรู้เรื่องพวกนี้
เรื่องหนี้สิน และ เงินทุน ที่ผมไปผลาญ
เธอบอกเลยผมครับ
เธอบอกผมมันคนไม่มีอนาคต อยู่กันมา7-8ปี ก็ชีวิตเดิมๆ ไม่มีอะไรเปลี่ยนไป
เธอบอกลูกคนเดียวเธอเลี้ยงได้
อย่ามาเป็นตัวฉุดครอบครัวเลย

มาถึงวันนี้ ผมเพิ่งทราบข่าว
ว่าเธอได้แอบคบกับคนที่ทำงานมาปีกว่าแล้ว ซึ่งผมเพิ่งเลิกกับเธอได้ 5-6เดือน
ผมอยากถามเพื่อนๆในpantip
ว่า ผมจะตัดใจจากเธอยังไงดี
ผมลืมเธอและลูกไม่ได้
ลืมบอกครับ ลูกอยู่กับเขาและผมโดนกีดกัน ไม่ให้พบเจอลูก