อายุ25ค่ะ ทำงานอยู่ต่างจังหวัดค่ะ ขอกำลังใจจากปัญหาชีวิตที่จขกท.เจอ ณ ตอนนี้จากทุกคนหน่อยค่ะ เริ่ม
1. งาน ：เพิ่งเริ่มงานใหม่มาได้2สปดาห์ บริษัทต้ชั้งใหม่ แน่นอนเหนื่อยมากค่ะ เจ้านายต่างชาติ ไม่ค่อยเข้าใจบ้านเมือง งานจุกจิก บุคลากรน้อย เลยมีภาระงานเยอะค่ะ ซึ่งเป็นปัจจัยหนึ่งที่ทำให้เครียดค่ะ
2.แฟน：แฟนเป็นต่างชาติ กลับประเทศด้วยเหตุจำเป็นเมื่อต้นปี แรกเริ่มแพลนว่าจะกลับมากลางเดือนกุมภา จนถึงปจบ.รวม4เดือนยังไม่กลับมาได้ เนื่องจากโควิดเมืองปิด และตอนนี้เขาหางานทำที่ประเทศเขาไปพลางๆ เพราะเงินเขาก็ไม่มีแล้วค่ะ เขาเลยต้องหาเงินก่อนมาไทย นี่ก็เป็นอีกเหตุผลนึงที่กระทบกันจิตใจในการใช้ชีวิตแต่ละวันมาก
3.อารมณ์และสภาพจิตใจ：อันเนื่องมาจาก2ข้อแรก เมื่อก่อนเราอยู่ด้วยกันกับแฟน เราเปลี่ยนงานในช่วงที่เขากลับประเทศพอดี มันทำให้เราไม่ค่อยมีกำลังใจค่ะเพราะตัวเขาไม่ได้อยู่ใกล้เรา ปกติเราเครียด กลับไปอยูด้วยกันคือดีขึ้นมาก แต่ตอนนี้กลับไปต้องอยู่คนเดียวค่ะ เคว้งมาก แรกเริ่มเรารู้สึกว่าเรารอได้ แต่ ณ ตอนนี้ด้วยปัญหาของงานที่ไปทำงานแต่ละวันไม่มีความสุขเลยค่ะ ทำให้เริ่มมีความคิดที่จะอยากกลับบ้าน หางานแถวบ้าน แต่หากเราย้าย เราก็จะเป็นห่วงในเรื่องการเป็นอยู่ของแฟนค่ะ เพราะหากเขากลับมาคงไม่มีเงินขนาดนั้น เราก็ยังอยากจะรออยู่ช่วยเหลือกันก่อน แต่การที่เรารอไปวันๆแล้วไม่รู้จะมาได้เมื่อไรเนี่ย มันแย่ต่อสภาพจิตใจเรามาก เราไม่มีความสุขเลย เราเคยตัดสินใจแล้วว่าจะย้ายกลับมาอยู่บ้าน แต่คนในครอบคัวและครนรอบข้างบอกว่าอย่าเพิ่งออก ช่วงนี้ไม่ดี ทำไปก่อน แต่เขาไม่เข้าใจในความทุกข์ของเรา เราเป็นคนที่มีความสามารถในการรับมือกับปัญหาต่ำ รู้ตัวค่ะ และที่เราอยากเปลี่ยนงานเพราะสายงานเรามันหาง่ายพอสมควรค่ะจึงไม่ค่อยกังวล แต่ก็ถูกเบรกด้วยเหตุผลต่างๆนาๆของคนรอบข้าง เครียดค่ะ
บางคนอ่านแล้วอาจจะรู้สึกว่าปัญหามันเล็กมาก ยิ่งสภานการณ์โลกตอนนี้ มีคนลำบากกว่าเราเยอะค่ะ ใช่ค่ะอันนี้รู้ดีและเราก็ได้ช่วยเหลือเท่าที่เราจะช่วยได้ แตตอนนี้เราก็อยากให้ทุกคนช่วยให้กำลังใจเรา เราเป็นคนอ่อนแอ อยู่คนเดียวไม่ได้เท่าไรค่ะอยากมีที่พึ่งทางใจ และการที่ทำงานอยู่ที่นั่น หลักสำคัญก็คือแฟนค่ะ แต่แฟนจะมาได้เมื่อไรก็ไม่รู้เลยค่ะ จนหมดกำลังใจในชีวิตมากๆค่ะ หมดกำลังใจที่จะอยู่รอเขา หมดกำลังใจที่จะใช้ชีวิตที่นั่นต่อไปค่ะ ภาวนาในโควิดนี่หายไปซักที ชีวิตที่เป็นอยู่ทุกวันนี้นั่งหน้าจอคอมน้ำตาก็ไหลทุกวัน เลิกงานก็ไม่รู้จะไปไหนต่อ กลับที่พักก็เคว้งมาก ปกติจะมีกำลังใจรอเราอยู่ที่ห้อง แต่ตอนนี้คือไม่มีอะไรเลยค่ะ ช่วงนี้มีการคิดว่าไม่อยากอยู่ค่อนข้างบ่อยค่ะ จะคิดว่ามันไม่มีความสุขอะไรเลยจะอยู่ทำไม อะไรแบบนี้ แต่ไม่เคยปรึกษาแพทย์และบอกใครค่ะเพราะกลัวเขาจะว่าเรียกร้องความสนใจ
นั่นแหละค่ะเราเขียนความรู้สึกของเราออกไปอย่างน้อยช่วยระบาย อ่านแล้วไม่สนุกหรอกค่ะ มันคือความรู้สึกแย่ๆของคนคนนึง ที่อยากได้คะแนะนำจากหลายๆคนที่เคยมีความรู้สึกที่ดิ่งกับชีวิต อยากเป็นคนสดใสและสนกกับชีวิตกว่านี้ค่ะ ขอวิธีของแต่ละคนหน่อยนะคะ แล้วก็อยากถามทุกคนค่ะ คิดว่าโควิดบ้านี่จะดีขึ้นเมื่อไรคะ เราคิดว่าเดือนมิถุนายนน่าจะดีขึ้นแล้ว ทุกคนคิดว่ายังไงคะ เป็นกำลังใจในการรอแฟนไปด้วยค่ะ
ขอบคุณที่อ่านและขอบคุณคำแนะนำล่วงหน้าค่ะ
ขอกำลังใจในการสู้กับปัญหาเล็กๆนี้หน่อยค่ะ
1. งาน ：เพิ่งเริ่มงานใหม่มาได้2สปดาห์ บริษัทต้ชั้งใหม่ แน่นอนเหนื่อยมากค่ะ เจ้านายต่างชาติ ไม่ค่อยเข้าใจบ้านเมือง งานจุกจิก บุคลากรน้อย เลยมีภาระงานเยอะค่ะ ซึ่งเป็นปัจจัยหนึ่งที่ทำให้เครียดค่ะ
2.แฟน：แฟนเป็นต่างชาติ กลับประเทศด้วยเหตุจำเป็นเมื่อต้นปี แรกเริ่มแพลนว่าจะกลับมากลางเดือนกุมภา จนถึงปจบ.รวม4เดือนยังไม่กลับมาได้ เนื่องจากโควิดเมืองปิด และตอนนี้เขาหางานทำที่ประเทศเขาไปพลางๆ เพราะเงินเขาก็ไม่มีแล้วค่ะ เขาเลยต้องหาเงินก่อนมาไทย นี่ก็เป็นอีกเหตุผลนึงที่กระทบกันจิตใจในการใช้ชีวิตแต่ละวันมาก
3.อารมณ์และสภาพจิตใจ：อันเนื่องมาจาก2ข้อแรก เมื่อก่อนเราอยู่ด้วยกันกับแฟน เราเปลี่ยนงานในช่วงที่เขากลับประเทศพอดี มันทำให้เราไม่ค่อยมีกำลังใจค่ะเพราะตัวเขาไม่ได้อยู่ใกล้เรา ปกติเราเครียด กลับไปอยูด้วยกันคือดีขึ้นมาก แต่ตอนนี้กลับไปต้องอยู่คนเดียวค่ะ เคว้งมาก แรกเริ่มเรารู้สึกว่าเรารอได้ แต่ ณ ตอนนี้ด้วยปัญหาของงานที่ไปทำงานแต่ละวันไม่มีความสุขเลยค่ะ ทำให้เริ่มมีความคิดที่จะอยากกลับบ้าน หางานแถวบ้าน แต่หากเราย้าย เราก็จะเป็นห่วงในเรื่องการเป็นอยู่ของแฟนค่ะ เพราะหากเขากลับมาคงไม่มีเงินขนาดนั้น เราก็ยังอยากจะรออยู่ช่วยเหลือกันก่อน แต่การที่เรารอไปวันๆแล้วไม่รู้จะมาได้เมื่อไรเนี่ย มันแย่ต่อสภาพจิตใจเรามาก เราไม่มีความสุขเลย เราเคยตัดสินใจแล้วว่าจะย้ายกลับมาอยู่บ้าน แต่คนในครอบคัวและครนรอบข้างบอกว่าอย่าเพิ่งออก ช่วงนี้ไม่ดี ทำไปก่อน แต่เขาไม่เข้าใจในความทุกข์ของเรา เราเป็นคนที่มีความสามารถในการรับมือกับปัญหาต่ำ รู้ตัวค่ะ และที่เราอยากเปลี่ยนงานเพราะสายงานเรามันหาง่ายพอสมควรค่ะจึงไม่ค่อยกังวล แต่ก็ถูกเบรกด้วยเหตุผลต่างๆนาๆของคนรอบข้าง เครียดค่ะ
บางคนอ่านแล้วอาจจะรู้สึกว่าปัญหามันเล็กมาก ยิ่งสภานการณ์โลกตอนนี้ มีคนลำบากกว่าเราเยอะค่ะ ใช่ค่ะอันนี้รู้ดีและเราก็ได้ช่วยเหลือเท่าที่เราจะช่วยได้ แตตอนนี้เราก็อยากให้ทุกคนช่วยให้กำลังใจเรา เราเป็นคนอ่อนแอ อยู่คนเดียวไม่ได้เท่าไรค่ะอยากมีที่พึ่งทางใจ และการที่ทำงานอยู่ที่นั่น หลักสำคัญก็คือแฟนค่ะ แต่แฟนจะมาได้เมื่อไรก็ไม่รู้เลยค่ะ จนหมดกำลังใจในชีวิตมากๆค่ะ หมดกำลังใจที่จะอยู่รอเขา หมดกำลังใจที่จะใช้ชีวิตที่นั่นต่อไปค่ะ ภาวนาในโควิดนี่หายไปซักที ชีวิตที่เป็นอยู่ทุกวันนี้นั่งหน้าจอคอมน้ำตาก็ไหลทุกวัน เลิกงานก็ไม่รู้จะไปไหนต่อ กลับที่พักก็เคว้งมาก ปกติจะมีกำลังใจรอเราอยู่ที่ห้อง แต่ตอนนี้คือไม่มีอะไรเลยค่ะ ช่วงนี้มีการคิดว่าไม่อยากอยู่ค่อนข้างบ่อยค่ะ จะคิดว่ามันไม่มีความสุขอะไรเลยจะอยู่ทำไม อะไรแบบนี้ แต่ไม่เคยปรึกษาแพทย์และบอกใครค่ะเพราะกลัวเขาจะว่าเรียกร้องความสนใจ
นั่นแหละค่ะเราเขียนความรู้สึกของเราออกไปอย่างน้อยช่วยระบาย อ่านแล้วไม่สนุกหรอกค่ะ มันคือความรู้สึกแย่ๆของคนคนนึง ที่อยากได้คะแนะนำจากหลายๆคนที่เคยมีความรู้สึกที่ดิ่งกับชีวิต อยากเป็นคนสดใสและสนกกับชีวิตกว่านี้ค่ะ ขอวิธีของแต่ละคนหน่อยนะคะ แล้วก็อยากถามทุกคนค่ะ คิดว่าโควิดบ้านี่จะดีขึ้นเมื่อไรคะ เราคิดว่าเดือนมิถุนายนน่าจะดีขึ้นแล้ว ทุกคนคิดว่ายังไงคะ เป็นกำลังใจในการรอแฟนไปด้วยค่ะ
ขอบคุณที่อ่านและขอบคุณคำแนะนำล่วงหน้าค่ะ