สวัสดีเราชื่อ.... ( ขออนุญาตไม่บอกชื่อนะคะ เผื่อพี่เราเข้ามาอ่าน เรากลัวโดนว่า ) เรามีเรื่องที่อยากจะระบายเยอะมาก เราอายุ 16 ปี อยู่ม.5 เราอยู่ในครอบครัวที่มีฐานะปานกลาง เรามีพี่สาวอายุมากกว่าเรา 6 ปี อยู่ 1 คน เรารู้สึกว่าเราอยู่ในบ้านหลังนี้แล้วเราอึดอัด เรารู้สึกว่าเราเป็นส่วนเกินของคนที่นี่ ตั้งแต่ตอนเราเด็กๆก็ชอบมีคนมาบอกเราว่าเราเป็นเด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยง ตอนเเรกเราก็ไม่ค่อยเชื่อเรานึกว่าเค้าแกล้งหยอกเราเล่น แต่พอเราเริ่มโตขึ้นเราก็เริ่มรู้สึกว่าที่เค้าเคยพูดมามันเริ่มเหมือนความจริงเข้าไปเรื่อยๆ เช่น ตอนเราอยู่ประถม เราเตรียมตัวไปโรงเรียนตอนเช้าพร้อมกับแม่แล้วพี่เราก็มาโวยวายว่าไม่มีถุงเท้าจะใส่ เพราะยังไม่ได้ซัก แม่เราก็เลยมาบอกให้เราถอดถุงเท้าของเราให้พี่แล้วให้เราไปเอาคู่อื่นมาใส่ เราไม่เคยได้ของทุกอย่างใหม่ เราจะได้ของใช่ต่อจากพี่เราเสมอ แต่เราก็ไม่ได้อะไรมากเพราะคืดว่าน้องต้องใช้ของต่อจากพี่ แต่บางครั้งเราก็แอบน้อยใจเหมือนกันที่ให้คนอื่น เห็นเพื่อนๆเรามีเสื้อผ้าใหม่ๆ สวยๆใส่ เวลาที่โรงเรียนจัดกิจกรรมหรือมีค่ายค้างแรมต่างๆเราก็จะไม่ค่อยอยากไปเพราะเราไม่มีเสื้อผ้าใหม่ๆจะใส่ แถมชุดเราก็มีไม่กี่ชุด เรากลัวโดนล้อ
ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรก็ตาม ไม่ว่าเราจะถูก หรือพี่จะผิด เราจะเป็นคนที่โดนว่าเสมอๆ เวลาพี่มีเรื่องโกหกแม่เราจะต้องช่วยพี่โกหกทุกครั้ง ถ้าเราไม่ช่วยพี่โกหกพี่ก็จะว่าเราแล้วก็ชอบตบชอบตีเราแต่ถ้าเราช่วยโกหกให้พี่เราก็จะโดนว่าแทนพี่อยู่ตลอด เวลามีกับข้าวหรืออาหารอร่อยๆแม่ก็จะเก็บไว้ให้พี่กินตลอด เราต้องเราให้เหลือหรือว่าพี่ไม่ชอบกินเราถึงจะได้กิน
เวลาเรากับพี่ทะเลาะกันต่อให้เราจะเป็นฝ่ายที่ถูกแต่เราก็จะโดนพ่อกับแม่ว่าซ้ำเติมและตีทุกครั้ง เราเคยโดนพี่เราตบหน้าจนปากเราเเตกต่อหน้าแม่มาแล้ว แต่แม่ก็ว่าเราเป็นฝ่ายผิด เราไม่รู้ว่าเราจะต้องทำยังไงเราถึงจะได้รับความรักเหมือนพี่บ้าง แค่ซักเซี้ยวนึงของพี่ก็ยังดี
แม่ชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับพี่หรือลูกของคนอื่นเสมอ ต่อให้เราตั้งใจเรียนหรือพยายามแค่ไหนเราก็ถูกเอาไปเปรียบเทียบ เทอมที่ผ่านมาเราพยายามตั้งใจเรียนได้เกรดเฉลี่ย 3.45 แม่ก็ไม่พอใจ เราไม่เคยได้รับคำชมว่าดีมากหรือเก่งมากเลยซักครั้ง บางทีเราเหนื่อย เราท้อมาก แต่เราก็ไม่รู้จะไประบายกับใคร ตอนกลางคืนเราต้องเเอบไปนอนร้องไห้คนเดียว
เราก็พิมพ์ระบายไปตั้งเยอะแล้ว ขอบคุณทุกคนนะคะที่เสียสละเวลามาอ่านข้อความของเราชอบคุณมากๆค่ะ สำหรับใครบางคนที่บอกว่าเป็นพี่ต้องเสียสละให้น้องนั้นบางครั้งก็ไม่เป็นความจริงเสมอไปนะคะ.....
รู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกินของครอบครัวควรทำไงดี?
ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรก็ตาม ไม่ว่าเราจะถูก หรือพี่จะผิด เราจะเป็นคนที่โดนว่าเสมอๆ เวลาพี่มีเรื่องโกหกแม่เราจะต้องช่วยพี่โกหกทุกครั้ง ถ้าเราไม่ช่วยพี่โกหกพี่ก็จะว่าเราแล้วก็ชอบตบชอบตีเราแต่ถ้าเราช่วยโกหกให้พี่เราก็จะโดนว่าแทนพี่อยู่ตลอด เวลามีกับข้าวหรืออาหารอร่อยๆแม่ก็จะเก็บไว้ให้พี่กินตลอด เราต้องเราให้เหลือหรือว่าพี่ไม่ชอบกินเราถึงจะได้กิน
เวลาเรากับพี่ทะเลาะกันต่อให้เราจะเป็นฝ่ายที่ถูกแต่เราก็จะโดนพ่อกับแม่ว่าซ้ำเติมและตีทุกครั้ง เราเคยโดนพี่เราตบหน้าจนปากเราเเตกต่อหน้าแม่มาแล้ว แต่แม่ก็ว่าเราเป็นฝ่ายผิด เราไม่รู้ว่าเราจะต้องทำยังไงเราถึงจะได้รับความรักเหมือนพี่บ้าง แค่ซักเซี้ยวนึงของพี่ก็ยังดี
แม่ชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับพี่หรือลูกของคนอื่นเสมอ ต่อให้เราตั้งใจเรียนหรือพยายามแค่ไหนเราก็ถูกเอาไปเปรียบเทียบ เทอมที่ผ่านมาเราพยายามตั้งใจเรียนได้เกรดเฉลี่ย 3.45 แม่ก็ไม่พอใจ เราไม่เคยได้รับคำชมว่าดีมากหรือเก่งมากเลยซักครั้ง บางทีเราเหนื่อย เราท้อมาก แต่เราก็ไม่รู้จะไประบายกับใคร ตอนกลางคืนเราต้องเเอบไปนอนร้องไห้คนเดียว
เราก็พิมพ์ระบายไปตั้งเยอะแล้ว ขอบคุณทุกคนนะคะที่เสียสละเวลามาอ่านข้อความของเราชอบคุณมากๆค่ะ สำหรับใครบางคนที่บอกว่าเป็นพี่ต้องเสียสละให้น้องนั้นบางครั้งก็ไม่เป็นความจริงเสมอไปนะคะ.....