ทำไมรัฐบาลถึงได้เห็นแก่ตัวและไม่เคยเข้าใจความรู้สึกของคนหาเช้ากินค่ำแบบเรา
ตอนแรกสั่งปิดสถานที่ที่เสี่ยงต่อการแพร่เชื้อ ต่อมาสั่งเคอร์ฟิวกฏเกณฑ์มากมายร้องขอให้ประชาชนทุกคนร่วมมือกันปฎิบัติ บอกว่าไม่ต้องห่วงเรามีเงินเยียวยาให้ 5,000 บาททุก 3 เดือนสำหรับคนที่เดือดร้อนจากโควิค 19
ตอนนั้น
โคตรดีใจมีความหวังจะเอาเงินมาจ่ายค่าห้อง ค่าน้ำค่าไฟและค่ากินค่าอยู่ แล้วตอนนี้คือยังรอตรวจสอบอยู่เลยและนายกยังออกมาประกาศอีกว่าเงินเยียวยาอาจได้แค่เดือนเดียว
พวกรัฐบาลรู้ป่ะว่ากูอ่ะไม่มีเงินติดตัวสักบาทแล้วเงินกินข้าวก็ไม่มี กูอ่ะไม่มีที่ไปแล้วไม่มีที่ให้กลับไปตั้งหลักเหมือนคนอื่นๆ กูอยากกลับไปทำงานอยากมีเงินมามาจ่ายหรือตอนนี้กูขอแค่มีเงินมาซื้อข้าวกินให้มันได้หายหิวบ้าง
พวกกินอิ่มนอนหลับแต่กูคิดแล้วคิดอีกว่าจะกินอะไรให้มันหายหิว กูต้องอดจนกว่าจะหิวจริงๆถึงจะกินได้ ถ้าพวกไม่คิดจะให้เงินเยียวยากูไม่ว่าแล้วแต่ขอร้องหล่ะช่วยยกเลิกคำสั่งเคอร์ฟิวหรือคำสั่งปิดร้านเถอะนะกูไม่มีเงินจะกินแล้ว
กูแค่อยากกลับไปทำงานอยากมีเงินอยากมีข้าวกินครบสามมื้อ กูหิวกูท้อ
เลยออกไปหางานทำเสียค่ารูปค่าเอกสารสุดท้ายก็รอตอบกลับ รัฐบาลช่วยบอกทีสิว่ากูควรจะทำยังไงต่อไปเข้าใจไหมว่ากูหิว
สรุปเงินเยียวยา 5,000 บาทไม่ต้องหวังแล้วใช่ไหม? แล้วจะมีทางรอดทางไหนได้อีก
ตอนแรกสั่งปิดสถานที่ที่เสี่ยงต่อการแพร่เชื้อ ต่อมาสั่งเคอร์ฟิวกฏเกณฑ์มากมายร้องขอให้ประชาชนทุกคนร่วมมือกันปฎิบัติ บอกว่าไม่ต้องห่วงเรามีเงินเยียวยาให้ 5,000 บาททุก 3 เดือนสำหรับคนที่เดือดร้อนจากโควิค 19
ตอนนั้น
พวกรัฐบาลรู้ป่ะว่ากูอ่ะไม่มีเงินติดตัวสักบาทแล้วเงินกินข้าวก็ไม่มี กูอ่ะไม่มีที่ไปแล้วไม่มีที่ให้กลับไปตั้งหลักเหมือนคนอื่นๆ กูอยากกลับไปทำงานอยากมีเงินมามาจ่ายหรือตอนนี้กูขอแค่มีเงินมาซื้อข้าวกินให้มันได้หายหิวบ้าง
พวกกินอิ่มนอนหลับแต่กูคิดแล้วคิดอีกว่าจะกินอะไรให้มันหายหิว กูต้องอดจนกว่าจะหิวจริงๆถึงจะกินได้ ถ้าพวกไม่คิดจะให้เงินเยียวยากูไม่ว่าแล้วแต่ขอร้องหล่ะช่วยยกเลิกคำสั่งเคอร์ฟิวหรือคำสั่งปิดร้านเถอะนะกูไม่มีเงินจะกินแล้ว
กูแค่อยากกลับไปทำงานอยากมีเงินอยากมีข้าวกินครบสามมื้อ กูหิวกูท้อ