Domestic na kanojo มังงะตอนที่ 269 (สปอยเต็มเรื่อง)

กระทู้คำถาม

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ตอนที่ 269 ความหวังที่พังทลาย
บ.ก. : เรื่องนี้นายทำได้ดีมากๆ
โอคุนุกิ : ฉันต้องวิ่งเต้นกว่าจะหามาได้ แล้วตอนนี้เราก็หาหลักฐานมาพิสูจน์ได้แล้ว
บ.ก. : ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่านายจะเจอเรื่องอื้อฉาวเรื่องนี้ เราจะเอาเรื่องนี้ลงข่าวหน้าหนึ่ง
ตัดฉากมาโรงเรียน
อาจารย์ใหญ่ : อะไรนะ หลักฐานภาพถ่ายพฤติกรรมไม่เหมาะสมของอาจารย์ทาจิบานะหลุดออกมาอย่างงั้นหรา ? มันเป็นไปได้ยังไง ฉันแน่ใจนะว่าเก็บไว้ในเพื่อไม่ให้มีใครรู้
อาจารย์คิริยะ : เห็นว่าภาพนั้นตกอยู่ในมือของนักเขียนนิตยาสารรายสัปดาห์ คุณได้ล็อคลิ้นชักใช่ไหม
อาจารย์ใหญ่ : ไม่ รอแปปนะ อาจารย์ใหญ่รีบค้นโต๊ะหาภาพ ภาพหายไปแล้ว ขอโทษนะทุกคน ขอโทษที รู้ว่าตอนนี้ทุกคนไม่ว่าง ช่วยสนใจสิ่งที่ฉันจะพูดได้ไหม มีใครเห็นคนหน้าสงสัยมาป้วนเปี้ยนแถวๆโรงเรียนบ้างไหม
อาจารย์ 1 : คนหน้าสงสัยงั้นหรา มีอะไรเกิดขึ้นหรือป่าวค่ะ
อาจารย์ใหญ่ : มีของที่สำคัญมากๆถูกขโมยจากโต๊ะทำงานฉัน
อาจารย์ 2 : มันคืออะไรหราครับ ของที่หายน่ะ
อาจารย์ใหญ่ : ฉันเปิดเผยรายละเอียดไม่ได้ แต่มันเป็นสิ่งที่ส่งผลกระทบต่อชีวิตใครบางคนได้เลย ฉันไม่อยากสงสัยคนในคณะหรอกนะแต่ ถ้าไม่มีใครรับผิดฉันคงต้องแจ้งตำรวจ ถ้าเป็นแบบนี้พวกเขา(ตำรวจ)ต้องใช้รายนิ้วมือของคนในคณะทั้งหมด ฉันขอโทษและขอบคุณทุกท่านที่ให้ความร่วมมือ
อาจารย์ทุกคน : ไม่เป็นไรครับ
อาจารย์ที่เอารูปมาขายนั่งตัวสั่นด้วยความกลัว ทำให้อาจารย์คิริยะสังเกตเห็น
ที่บาร์แห่งหนึ่ง
โอคุนุกิ : เอานี่ดื่มอีกๆ
ผู้หญิง1 : ฮิฮิ ดื่ม ฉันแค่คิดว่าฉันไม่ได้เจอเธอที่นี้นานแล้วนะโอคุจัง ดูเหมือนตอนนี้ชีวิตเธอจะดูดีขึ้นนะ คุณมีเรื่องดีๆอะไรเกิดขึ้นหรือไง
โอคุนุกิ : ไม่ใช่แค่ดีนะ ฉันแค่ประสบความสำเร็จในการทำงานเฉยๆ แม้แต่พวกระดับสูงก็ยังต้องยกย่องฉัน
ผู้หญิง1 : โอ้ ว้าว คุณทำอะไรงั้นหรา
โอคุนุกิ : คุณรู้หรือป่าวว่านักเขียนคนไหนที่ดังอยู่ในตอนนี้ ฟูจิอิรู้จักชื่อนี้ไหม
ผู้หญิง1 : อ๋อ ฉันเห็นเขาออกทีวี
โอคุนุกิ : เยี่ยม ความจริงคือ... ไม่บอก มันเป็นความลับ
ผู้หญิง1 : ไม่แฟร์เลย ฉันอยากรู้นิน่า
โอคุนุกิ : ถ้าอยากรู้ก็ต้องซื้อนิตยาสารรายสัปดาห์ของอาทิตย์นี้ สกู๊ปข่าวของฉันจะอยู่หน้าหนึ่งเลย
ผู้หญิง1 : จริงๆหรา ว้าว ฉันจะซื้อมันอย่างแน่นอน
เช้าวันรุ่งขี้นที่ตึกแห่งหนึ่ง
พนักงานร้าน : นี่เป็นรุ่นใหม่ล่าสุดของเรา มันเพิ่งออกมาเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว มันมีระบบป้องกันภาพสั่นไหวที่มีประสิทธิภาพโฟกัสอัตโนมัติและมันน้ำหนักเขาด้วย มันมีความสมดุลมากเหมาะสำหรับมืออาชีพ
โอคุนุกิ : มันสวยมาก มุมมองก็กว้างมากๆด้วย แต่มันราคาตั้ง 130,000 เยน ฉันว่า..
พนักงานร้าน : มันเป็นรุ่นใหม่ล่าสุด ฟังขั่นมันคุ้มค่ากับราคาแน่นอน
โอคุนุกิ : มันก็จริงนะ เจ้านายก็ได้เสนอเงินสดให้ฉัน เพราะว่าฉันทำงานได้ดียังไงล่ะ....ดังนั้นมันเป็นการลงทุนในอนาคตของฉัน ฉันซื้อตอนนี้เลย
พนักงานร้าน : ขอบคุณมากๆครับ
โอคุนุกิ : ฉันจะผ่อนจ่ายเป็นงวดๆ
ตัดฉากมาที่สำนักพิมพ์
นักข่าว1 : โอคุนุกิ ในที่สุดก็มาสักที บรรณาธิการอยากคุยกับคุณน่ะ เห็นบอกว่าเกี่ยวกับบทความของคุณ
อาจารย์คิริยะและฮินะมาหาบรรณาธิการ
บ.ก. : ในที่สุดก็มาสักที โอคุนุกิ
โอคุนุกิ : ครับ
บ.ก. : รู้ไหมเรื่องนี้มันเกี่ยวข้องกับอะไร
โอคุนุกิ : ไม่ครับ
บ.ก. : ได้ข้อมูลทั้งหมดนี่มาจากไหน
โอคุนุกิ : ฉันได้มาจากแหล่งข้อมูลที่น่าเชื่อถือ อย่างที่ฉันพูดก่อนหน้านี้ไง
ฮินะ : ทำไมคุณไม่พูดออกมาล่ะ คุณได้ข้อมูลมาจากทานาเบะใช่ไหม สต๊อกเกอร์ ชายที่ถูกตัดสินว่าแทงน้องชายฉัน คุณก็รู้ว่าชายคนนั้นเกลียดพวกเราแค่ไหน เขารู้ทุกเรื่องเกี่ยวกับน้องชายฉันและเขาติต่อกับคุณใช่ไหม
โอคุนุกิ : นี่พวกแกคิดจะทำอะไร
บ.ก. : แบบนี้มันจะเป็นแหล่งข่าวที่น่าเชื่อถือได้ยังไง นายไม่ควรเชื่อคำพูดของคนแบบนั้น นายได้อ่านบันทึกของศาลแล้วหรือยัง
โอคุนุกิ : บันทึกของศาล
บ.ก. : ทุกสิ่งที่ผู้ชายคนนี้พูดเป็นเรื่องโกหก
เรื่องในศาล
ทานาเบะ : he just kept insisting he was set up and driven to it!(อ่านไม่ออก ถ้าให้เดาก็ประมาณ ไม่ยอมรับความผิด) ครั้งแล้วครั้งเล่าที่เขาเผชิญหน้ากับหลักฐานและพยานทั้งหมด เขาปฏิเสธทุกข้อกล่าวหาแล้วเขาถูกขังคุก คุณคิดว่านั้นหมายถึงอะไรล่ะ
โอคุนุกิ : แต่มันก็ยังมีข้อพิสูจน์ว่า...
บ.ก. : รูปถ่าย ส่วนนั้นแหละที่เป็นปัญหาที่สุด
อาจารย์คิริยะ : คุณน่ะจ่ายเงินซื้อรุปนี้มาสินะ
โอคุนุกิ : หืม !?
อาจารย์คิริยะ : ครูคนหนึ่งมาสารภาพกับเราเรียบร้อยแล้ว เขาบอกว่าเขาแค่ต้องการเงิน ฉันได้ยินมาว่าคุณเอาภาพนี้ให้ทาจิบานะซังดู ก้เลยเกิดคำถามว่าคุณได้รูปนี้มายังไง อาจารย์คนนั้นบอกว่าคุณเสนอเงิน100,000เยนแลกกับหลักฐานพฤติกรรมไม่เหมาะสมของนัตสึโอะ ฟูจิอิ ในอดีต
บ.ก. : ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคุณจะใช้เงินเพื่อซื้อข้อมูบพวกนั้นมา มันเป็นข้อห้ามในธุรกิจของเราเลยนะ คุณเข้าใจไหมว่าทำไม เพราะเงินสามารถหลอกลวงผู้คนได้ยังไงล่ะ and

artist out of the woodwork!(อ่านไม่ออก) คุณทำงานในสายงานนี้ได้ยังไง คุณไม่เข้าใจสิ่งนั้นเลยสักนิด
โอคุนุกิ : เรื่องโกหกงั้นหรา แต่นี่มันเป็นเรื่องจริงนะ
ฮินะ : ยังมีอย่างอื่นอยู่อีก เรื่องที่คุณรีดไถเงิน10ล้านจากฉันล่ะ ฉันว่าจะไม่คิดถึงเรื่องนี้แล้วนะ ฟังแล้วคุ้นๆไหมล่ะ นี่คือสิ่งที่คุณพุดกับฉันไง ฉันบันทึกเอาไว้ตอนที่เราคุยกันเมื่อวันก่อน ฉันแอบซ่อนมันไว้ในกระเป๋า
อาจารย์คิริยะ : ฉันได้ฟังเสียงนี่แล้ว คุณต้องการเงินเพื่อแลกกับการไม่เขียนข่าว นี่มันเป็นการแบล็คเมล์ชัดๆเลย
ฮินะ : หากคุณไม่ถอนการเียนบทความครั้งนี้เราจะปล่อยคลิปเสียงนี้ และจะฟ้องคุณในสัปดาห์หน้าเลย ตัดสินให้ดีๆล่ะ ตอนนี้เลยด้วย ตอนนี้ฉันยืนฟังคุณอยู่นะ สำหรับนักล่าข่าวคนนี้ที่ขุ่และด่าฉัน และฉันก็ทนมาพอแล้ว
โอคุนุกิ : คุณทำรูปนั้นหายเอง นั้นแหละคือหลักฐานทั้งหมด เธอมีบันทึกการสนทนานั้นใช่ไหม ลองฟังที่คุณฟูดทั้งหมดสิ ไม่ใช่ที่คุณตัดต่อมา ที่คุณโต้กลับมารุนแรงแบบนี้เพราะคุณซ่อนอะไรเอาไว้ใช่ไหมล่ะ
ฮินะ : ฉันได้ย้ายไปในที่แห่งใหม่และเริ่มต้นชีวิตใหม่ แต่ฉันไม่ยอมแพ้ ฉันไม่รู้สึกประหลาดใจกับภาพที่ไม่เคยเห็นมาก่อน และมันเป็นความจริง ฉันเศร้าและต้องลาออกจากการเป็นครู ฉันรู้ว่าฉันทำตัวไม่เหมาะสมกับเรื่องนี้ แต่ฉันขอสาบาน ว่าฉันทำทุกอย่างเพื่อน้องชายฉัน ฮินะร้องไห้แล้วบอกว่า ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย....ที่ไม่เหมาะสม.....เรื่องอย่างว่า....หรือเรื่องที่น่าสงสัย
โอคุนุกิก้มลงพร้อมยอมรับความพ่ายแพ้
ตัดฉากมาที่คุก
ทานาเบะ : สวัสดี ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ ฉันคิดว่าคุณจะไม่มาเยี่ยมฉันซะอีก....ฮินะซัง

>>>>>จบตอน<<<<<
ปล. วันนี้ผมรีบๆด้วย ถ้าอ่านตรงไหนผิดหรือเขียนตรงไหนผิดก็ขอโทษด้วยครับ
ปล. เหลืออีก6ตอนจะจบแล้ว ตอนแรกคิดว่าโอคุนุกิจะเป็นบอส สงสัยจะคิดผิด ทานาเบะน่าจะเป็นบอสแล้วล่ะ ผมว่าไม่แน่ทานาเบะอาจแหกคุกออกมาหรือรอดคดีก็ได้ครับ เพราะจะจบแล้วบอสจะต้องออกโรง ขนาดมาสเตอร์ยังหลบกระสุนปืนได้เลย แล้วทำไมทานาเบะจะแหกคุกหรือรอดคดีไม่ได้ล่ะ (อันนี้เป็นการมโนครับ)