เรี่ยมเร้เรไร

ฉันเคยเห็นแสงดาวพราวกลางฟ้า แต่ไม่งามเท่าตาเมื่อสบเธอ เสียงลมแผ่วพาใจให้พร่ำเพ้อ เหมือนโลกเก่าละเมอให้คืนกลับ เพียงรอยยิ้มเจ้าแตะกลางหัวใจ เหมือนฤทัยถูกร่ายมนต์แห่งสลับ ทุกถ้อยคำทุกลมหายใจนับ ล้วนขาน

สายตาพ้อต่อว่าสารพัดชายอึดอัดรู้ไหม ? เจียนใจฝ่อสบตาสาวใจเราใคร่เคล้าคลอแต่ต้องหงอเขินอายสายตาเธอ"ฝังใจรักนฤมลสาวคนนี้เท่ากับที่จิตภักดิ์รักเสมอเก็บอารมณ์ข่มทิฐิมิเพ้อหัวใจว่า " ไอ้เซ่อ &quo

ตกอยู่ใน ห้วงภวังค์ แห่งความรัก ยามหลับตา ยังสบพักตร์ มิแหนงหน่าย มองท้องฟ้า พิศดารา ที่พร่างพราย ยังไม่วาย จินตนา เห็นหน้าเธอ เฝ้าละเมอ มีแต่เธอ ในดวงจิต ได้จุมพิศ นับพันครั้ง ด้วยพลั้งเผลอ ในโลกนี้

บทที่ 30: เงาสะท้อนในสายหมอก เช้าวันถัดมา…แสงอ่อนของอรุณแรกทะลุม่านบางเข้ามาในห้องของเอกภพ เขานั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ข้างหน้าต่าง มีหนังสือพิมพ์วางกางอยู่บนตัก ดวงตาเขาหยุดลงตรงพาดหัวข่าวขนาด