น้องชายค่อนข้างจะมีปัญหาทางจิตค่ะ แต่แก้ยากมากเพราะหลายปัจจัยเลยค่ะ ควรทำยังไงดีคะ?[ปัญหาค่อนข้างรุนแรงมากแล้วค่ะตอนนี้]

ช่วยอ่านนี้หน่อยนะคะ [ขอร้องทุกคนทนอ่านหน่อยนะคะ มันจำเป็นจริงๆ มันใกล้ขั้นวิกฤตแล้ว และเราไม่อยากให้เกิดเรื่องไม่ดีขึ้น ขอร้องช่วยรับฟังเราก็ยังดีค่ะ แต่ถ้าใครมีคำแนะนำก็รบกวนด้วยนะคะ;-; {น้องชายเราอยู่ ม.2 มีปัญหาทางการเข้าสังคม ไม่พูดกับใครที่ไม่รู้จัก หรือกระทั่งเพื่อนที่โรงเรียนก็ยังไม่เคยได้ยินเสียงเลยค่ะ พยายามช่วยให้มีสังคมมากขึ้นหลายวิธีแล้วแต่น้องก็ปฏิเสธ ไม่คุยกับใครตลอด ใจจริงต้องการพาไปจบจิตแพทย์เพราะน้องเวลาโดนขัดใจ จะเริ่มมีอาการหงุดหงิดรุนแรง ทำร้ายร่างกายตัวเองเหมือนคนเสียสติ แต่ก็ไม่ได้ไปพบจิตแพทย์เพราะปัจจัยพวกนี้ค่ะ 1.พ่อเราก็มีปัญหาเช่นกัน เป็นคนย้ำคิดย้ำทำ ระแวงทุกๆอย่าง จนกลายเป็นว่าลามมาบังคับคนอื่นให้ระแวงกับตัวเองตลอดเวลา 2.พ่อและแม่เราเป็นคนอารมณ์ร้อน ไม่ใช่ทางการกระทำแต่ทางคำพูดจา จะใช้คำที่เป็นการตะคอก เสียดสี ประชดอยู่ตลอด และเมื่อต้องการสอนลูกก็จะมีความเห็นไม่ตรงกัน จบลงที่ทะเลาะกันเอง 3.พ่อเราที่มีอาการแบบนี้โดนคนในบ้านและญาติหลายๆคนแนะนำให้ไปพบจิตแพทย์ แต่พ่อไม่ไปเพราะมองว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่ หมอแก้ไม่ได้และตัวเองหายนิสัยนี้เองได้ จึงทำให้พ่อไม่สนับสนุนการพาน้องชายไปพบแพทย์เหมือนกัน 4.บ้านเราอยู่กันหลายคน มี พ่อ แม่ เรา น้อง ปู่ ย่า(ฝั่งพ่อเลย) อา ซึ่งเราพูดตามตรงแบบไม่ได้อคติจริงๆนะ ครอบครัวฝั่งพ่อค่อนข้างมีปัญหาทางอารมณ์ + ลักษณะนิสัย เหมือนกันหมดทุกคน  ปู่ : เป็นคนเจ้าอารมณ์ตั้งแต่สมัยพ่อยังเด็ก ทะเลาะกันในบ้านแบบขั้นทำลายข้าวของ โยนเขวี้ยงของทุกอย่าง ติดเหล้าด้วย  ย่า : เป็นคนนิสัยคุณหญิงคุณนาย เอาแต่ใจ  ขอโทษนะคะที่ต้องพูด แต่ย่าเป็นคนเฟคเก่งมาก ชอบเรียกร้องความสนใจจากทุกคน เคยแกล้งป่วยแล้วป่าวประกาศให้ญาติทุกคนรู้และมาเยี่ยม ทั้งที่จริงๆหมอบอกว่าปกติ แต่ย่าบอกอยากนอนพักที่รพ.เอง เป็นคนชอบการอวยมาก อวดฐานะ อวดเส้นสาย อวดศักดิ์ศรีทุกๆอย่างกับทุกคนที่รู้จัก  พ่อ : พ่อเราปัญหาหนักอีกอย่างคือ พ่อเรานิสัยไม่ดีค่ะ จริงๆ เป็นนิสัยที่ เห็นแก่ตัวกับครอบครัว พูดจาเสียดสี ตะคอก ไม่ใช้เหตุผล และ พ่อไม่เคยผิด ไม่เคยผิดจริงๆนะคะ เราคือคนนึงที่โดนโยนความผิดให้ตลอดและไม่สามารถเถียงได้เพราะพ่อจะใช้การขู่ให้หยุดพูด ถ้าไม่หยุดจะโดนลงโทษนั่นนี่ หรือถ้ามีใครเข้าข้างอีกฝ่ายว่าพ่อทำผิด พ่อจะเงียบแล้วจบบทสนทนา และบอกว่า ไร้สาระ  แม่ : แม่เราจริงๆเลี้ยงลูกโอเค แต่แม่เป็นคนความดันสูง เครียดง่าย กลายเป็นโมโหใส่น้องเราโดยไม่ใช้เหตุผลบ่อยๆ และช่วงนี้แม่โมโหเบาลง แต่แม่ติดเกมค่ะ5555 ช่วงนี้แม่ติดเกม กลายเป็นว่าแม่ไม่ค่อยให้ความสนใจเรากับน้องเท่าไหร่ มีเรื่องอยากคุยด้วยก็จะคุยไม่ได้เพราะแม่ต้องใช้สมาธิเล่น  อา : อาคือน้องชายพ่อเราค่ะ อันนี้สืบเนื่องมาจากปู่กับย่าเลย อาเราตอนนี้ย้ายมาอยู่บ้านเราเพราะหย่ากับภรรยา กลายเป็นโรคซึมเศร้า อคติทุกอย่างที่ทุกคนพูด และเริ่มมีอาการอยากฆ่าตัวตายแล้วค่ะ ซึ่งอาเราไม่ได้มีผลกับน้องชาย แต่ว่าเป็นตัวอย่างของอาการที่เกิดจากความรุนแรงสมัยรุ่นปู่กับย่าค่ะ อาจริงๆแล้วเป็นคนนึงที่ให้คำปรึกษาเรื่องน้อง บอกว่าถ้าปล่อยไปแบบนี้อีกจะเป็นเหมือนอาได้ เพราะครอบครัวไม่ได้ให้ความใส่ใจกันเลย ถึงจะไม่มีความรุนแรงใดๆก็ตาม  น้องชาย : ปัญหาหนึ่งเลยคือเขาไม่มีสังคม อีกอย่างคือติดเกม(ซึ่งจริงๆพบได้ในเด็กวัยรุ่นทั่วไป แต่ด้วยการไม่มีเพื่อนจึงรู้สึกว่าจะมีผลที่ตามมาทางจิตใจค่อนข้างมาก) ตอนนี้บังคับอะไรไม่ได้เลยค่ะ และการบังคับของพ่อแม่เราคือชอบโวยวาย เราห้ามแล้วแต่ก็ไม่สำเร็จ  ตัวเราเอง : เรายอมรับว่าเราก็เป็นปัจจัยนึงของปัญหาของน้องค่ะ เราเป็นพี่ที่ไม่ได้สนิทกับน้องเท่าไหร่ เรามีโลกส่วนตัวของเราเช่นกัน เลยกลายเป็นว่าเราคุยเรื่องเดียวกันกับน้องไม่ได้ และจบด้วยการที่เราไม่สนใจฟังน้องเวลามาเม้าท์มอยเรื่องเกมเท่าไหร่ ซึ่งเราตัดสินใจจะปรับตัวเองแล้ว เราจะเปิดใจคุยกับน้องมากขึ้นไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่เราไม่ได้สนใจหรืออะไรก็ตาม อีกอย่างคือ ถ้าถามว่าแล้วเราไม่มีปัญหาแบบน้องหรอ บอกเลยว่ามีค่ะ แต่เราได้เปรียบคือเรามีที่พึ่งทางใจหลายทาง เราเข้าสังคมง่าย เพื่อนเยอะ มีหลายอย่างที่ชอบทำเป็นงานอดิเรก ต่างจากน้องเราที่ไม่ชอบอะไรเลยนอกจากเกม เรามีความคิดอยากฆ่าตัวตายเช่นกันค่ะทุกคน แต่ไม่ใช่อาการของคนที่เป็นซึมเศร้า แต่เป็นความรู้สึกที่จนปัญญากับปัญหาในบ้าน ประเด็นนึงเลยคือเราเป็นคนมีเหตุผลมาก แต่การใช้ชีวิตอยู่ในบ้านนี้ทุกคนแทบไม่ใช้เหตุผลกับเราเลยจนวันนึงเริ่มรู้สึกว่า บ้านหลังนี้ไม่ใช่เซฟโซนของเราอีกต่อไป อยู่บ้านไม่ได้รู้สึกสบายแต่กลับอึดอัดใจตลอดเวลา ซึ่งเราออกไปไหนไม่ได้เช่นกันเพราะพ่อเลี้ยงเราแบบไม่ปล่อยค่ะ ออกจากบ้านเองไม่ได้ ต้องออกพร้อมพ่อแม่เสมอ แต่เราก็พยายามเอาความสุขต่างๆที่เรามีมาทดแทนตัวเอง พยายามให้เวลาตัวแล้วใช้ชีวิตที่โรงเรียนแบบคุ้มค่าก็พอจะทำให้ลืมเรื่องที่บ้านได้ค่ะ   ก็อยากจะขอทุกคนที่เข้ามาอ่านช่วยเห็นใจปัญหาเรานิดนึงก็ยังดีค่ะ ขอคำปรึกษาเถอะนะคะ เราไม่รู้ว่ามันจะถึงจุดแตกหักของน้องเมื่อไหร่ น้องจะมีความคิดอยากฆ่าตัวตายตอนไหนเราไม่รู้เลย ขอร้องช่วยเราหน่อยนะคะ ขอบคุณทุกคนเลยค่ะ