ตอนเด็กกะตอนโตผม มีมุมมองที่มอง ผญ แปลกไปจากตอนเด็ก

เมื่อก่อนตอนเด็กๆ (ตอนนั้นอายุประมาณ15-17) เคยรู้สึกว่าการที่เรามี ผญ เป็นคนรักสักคนมันคือความสุข มันมีความสุขที่เราได้อยู่ใกล้ ได้ดูแลเขา ได้เป็นห่วงเป็นใย ได้คุย ร็สึกว่าอยากจะดูแลไปจนตายอยู่ดวยกันไปแบบนี้

แต่พอโตมาทำไมรู้สึกอีกแบบ รู้สึกว่าจริงๆแล้วเราไม่ได้อยากดูแลเขาแบบที่เคยรู้สึก ทุกครั้งที่พยายามที่จะรู้สึกแบบนั้น มันเหมือนเราฝืนและไม่มีความสุข ทั้งที่เมื่อก่อนรู้สึกว่าการได้ดูแลคนที่รักมันให้เรามีความสุขจนยอมทุกอย่างเพื่อให้เขามีความสุข แม้ความสุขนั้นจะไม่มีเราอยู่ก็ตาม ยอมให้ไปคบกะคนอื่นเพื่อดูเธอมีความสุข ตอนนั้นเราก็มีความสุขในแบบนั้นได้ แต่ตอนนี้ความรู้สึกนั้นมันหายไปแล้ว   

กลับรู้สึกว่าอยากได้ใครสักคนที่ร่วทุกร่วมสุขกะเราอย่างเต็มใจ และมีเป้าหมายเดียวกัน ไม่ใช่ให้เราดูแลอยู่ฝ่าย รู้สึกกเหมือน ผญ และ ผช เท่าเทียมกัน ทำไมเธอต้องงอแงหรืออ่อนแอกว่า ผช เรียกร้องกว่า ผช ทั้งๆที่เธอก็บอกเองว่า ผช ผญ มีสิทธิเท่าเทียมกัน เวลาเธอท้อเราช่วยเราเข้าใจเราช่วยอยู่ข้าง แต่ทำไมเวลาเราท้อเธอกลับไม่เข้าไม่สนหรือเอะใจอะไรเลย อนาคตที่เราวางไว้กะเหมือนกะมีเราคนเดียวที่พยายามวางแผนอนาคต แต่ต่างจาก ผญ ที่เหมือนอยู่ไปวันๆไม่พยายามอะไรเลย

กลายเป็นว่าความรู้สึกเต็มใจเมื่อก่อนที่เราบอกว่าพร้อมจะดูแลอย่างเต็มที่ มันหายไป ทำไมตอนนี้เราถึง มาถามหา และทำไมรู้สึกดีเหมือนเมื่อก่อนเมื่อได้พยายามเพื่อคนๆนึง เรางงกะตัวเอง