สวัสดีครับ ผมเป็นเด็กต่างจังหวัด ได้เข้ามาเรียนใน กรุงเทพครับ คือผมพึ่งเรียบจบปีที่แล้ว พอจบก็ได้เข้าทำงานเลย ตอนนี้ก็ทำมาเกือบปีแล้ว แต่ก่อนหน้านี้ผมเช่าบ้านอยู่กับเพื่อนที่เรียนด้วยกันครับแต่เพื่อนยังเรียนไม่จบเลยอยู่ด้วยกันไปก่อน วันๆนึงก็ออกไปทำงานแล้วก็กลับบ้านเจอเพื่อนเฮฮากันเป็นปกติ แต่เมื่อต้นปีนี้ผมก็ได้ย้ายออกจากบ้านเช่า มาเช่าหออยู่คนเดียวเพราะเพื่อนที่อยู่ด้วยกันก็ใกล้เรียนจบแล้วยังไงก็คงต้องแยกกัน
ช่วงแรกๆที่ย้ายมาอยู่คนเดียวก็มีเหงาๆบ้างครับ แต่ผมยังมีแฟนอยู่ก็โทรคุยกันไปมาหากันอยู่บ้าง จนไม่กี่สัปดาห์ก่อนนี้ แฟนผมก็ขอเลิกครับ ซึ่งนี่มันก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมอกหักครับ แต่ครั้งนี้มันเป็นช่วงที่รู้สึกแย่ที่สุดประกอบกับสถานการณ์โควิดตอนนี้ มันทำให้ผมต้องอยู่กับความเหงาคนเดียว ไม่มีเพื่อนให้คอยปรับทุกข์เหมือนที่ผ่านๆมา พยายามโทรคุยกับเพื่อนบ้างแล้วแต่มันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย ช่วงที่ออกมาทำงานมันก็พออยู่ได้นะครับ แต่พอเลิกงานกลับไปที่ห้องอยู่ๆน้ำตามันก็ซึม จะออกไปไหน ไปหาใครก็ไม่ได้ เหมือนมันไม่มีแรง มาทำงานก็ไม่ค่อยมีสมาธิ
แล้วเมื่อวันก่อนผมได้ส่งไลน์ไปหาพ่อบอกว่าอยากกลับบ้าน ซักพักพ่อผมก็โทรมา ถามว่า "เป็นไงบ้าง อยากกลับวันไหนเดี๋ยวพ่อไปรับ" แล้วก็พูดปลอบใจอะไรอีกหลายๆอย่าง เหมือนพ่อจะรู้แหละครับว่าผมกำลังมีปัญหาเพราะปกติเราไม่ค่อยได้คุยกัน แต่ตอนนั้นผมพูดอะไรไม่ออกเลยมันจุกครับมันแน่นไปหมดน้ำตาก็เริ่มไหล ได้แต่พูดครับๆ
ตั้งแต่ที่ตัดสินใจออกจากบ้านมาเรียนต่อที่กรุงเทพก็คิดเอาเองว่าจะเจอปัญหาอะไรก็ต้องทนได้คงทนไหว แต่มาวันนี้ผมรู้สึกอ่อนแอมากครับ มันรับอะไรไม่ไหวแล้ว หรือที่นี่มันไม่เหมาะกับคนแบบผมจริงๆ
ที่อยากจะถามทุกคนในวันนี้คือผมควรจะลาออกจากงานประจำกลับไปอยู่บ้านก่อนดีไหมครับ หรือใครมีคำแนะนำอะไรให้ผมได้บ้างครับว่าจะผ่านช่วงนี้ไปได้ยังไง
ขอบคุณครับ
อยากลาออกจากงานประจำแล้วกลับไปอยู่บ้าน
ช่วงแรกๆที่ย้ายมาอยู่คนเดียวก็มีเหงาๆบ้างครับ แต่ผมยังมีแฟนอยู่ก็โทรคุยกันไปมาหากันอยู่บ้าง จนไม่กี่สัปดาห์ก่อนนี้ แฟนผมก็ขอเลิกครับ ซึ่งนี่มันก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมอกหักครับ แต่ครั้งนี้มันเป็นช่วงที่รู้สึกแย่ที่สุดประกอบกับสถานการณ์โควิดตอนนี้ มันทำให้ผมต้องอยู่กับความเหงาคนเดียว ไม่มีเพื่อนให้คอยปรับทุกข์เหมือนที่ผ่านๆมา พยายามโทรคุยกับเพื่อนบ้างแล้วแต่มันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย ช่วงที่ออกมาทำงานมันก็พออยู่ได้นะครับ แต่พอเลิกงานกลับไปที่ห้องอยู่ๆน้ำตามันก็ซึม จะออกไปไหน ไปหาใครก็ไม่ได้ เหมือนมันไม่มีแรง มาทำงานก็ไม่ค่อยมีสมาธิ
แล้วเมื่อวันก่อนผมได้ส่งไลน์ไปหาพ่อบอกว่าอยากกลับบ้าน ซักพักพ่อผมก็โทรมา ถามว่า "เป็นไงบ้าง อยากกลับวันไหนเดี๋ยวพ่อไปรับ" แล้วก็พูดปลอบใจอะไรอีกหลายๆอย่าง เหมือนพ่อจะรู้แหละครับว่าผมกำลังมีปัญหาเพราะปกติเราไม่ค่อยได้คุยกัน แต่ตอนนั้นผมพูดอะไรไม่ออกเลยมันจุกครับมันแน่นไปหมดน้ำตาก็เริ่มไหล ได้แต่พูดครับๆ
ตั้งแต่ที่ตัดสินใจออกจากบ้านมาเรียนต่อที่กรุงเทพก็คิดเอาเองว่าจะเจอปัญหาอะไรก็ต้องทนได้คงทนไหว แต่มาวันนี้ผมรู้สึกอ่อนแอมากครับ มันรับอะไรไม่ไหวแล้ว หรือที่นี่มันไม่เหมาะกับคนแบบผมจริงๆ
ที่อยากจะถามทุกคนในวันนี้คือผมควรจะลาออกจากงานประจำกลับไปอยู่บ้านก่อนดีไหมครับ หรือใครมีคำแนะนำอะไรให้ผมได้บ้างครับว่าจะผ่านช่วงนี้ไปได้ยังไง
ขอบคุณครับ