ผมเป็นเด็กวัยรุ่นคนหนึ่งที่สนใจในธรรมะตั้งแต่เด็ก ในตอนแรกด้วยความที่สนใจในธรรมะตั้งแต่เด็กก็ไม่ได้มีความจริงจังมากในการใช้ชีวิต คือไม่ได้มีความฝันจริงๆจังๆ ใช้ชีวิตเรียนหนังสือไปวันๆโดยไม่รู้ว่าโตไปจะไปทำอะไรเพราะในใจตอนนั้นคิดไว้แล้วว่าจบม.3จะบวช แต่พอถึงเวลากลับเปลี่ยนใจมาเรียนก่อนดีกว่า เลยตัดสินใจเรียนสายอาชีพก็เลือกสาขาที่เรียนมามั่วๆเรียนไปเรียนมาดันชอบจริงซะงั้น เลยมีความฝันเป็นจริงเป็นจังแต่ถึงแม้จะเปลี่ยนความคิดจากแต่ก่อน ก็ไม่ได้ละทิ้งธรรมะแต่อย่างใดแล้วก็ตั้งใจไว้ว่าหลังจากใช้ชีวิตตามความฝันเสร็จแล้วบั้นปลายชีวิตหรืออาจเร็วก็นั้นอาจจะได้บวช และจากในสถานการณ์ปัจจุบัน ทั้งโรคระบาดทั้งมนุษย์ฆ่ากันเลยเกิดความรู้สึกว่านี่เราจะมีโอกาสได้ใช้ชีวิตมั้ยหนอ ประกอบกับได้มีโอกาสฟังการทำนายของพระเถระต่างๆเกี่ยวกับสถานการณ์อนาคตมันทำให้รู้สึกท้อในการใช้ชีวิตในแต่ละวันโดยที่ไม่รู้ว่าจะตายตอนไหน อีกทั้งยังทำให้เกิดการเบื่อหน่ายในการใช้ชีวิต มีความรู้สึกแป๊บๆขึ้นมาในหัวว่าอยากบวชไม่เอาละชีวิต แต่ก็ไม่อยากทิ้งความฝันเพราะเราก็รักมันไปแล้ว ยิ่งเรียนก็ยิ่งรักยิ่งชอบ แบบควรจะวางใจอย่างไรให้ไม่เป็นทุกข์ดีครับ