จะบอกว่าเราเป็นลูกที่ไม่ดีก็ได้นะคะ
แต่ในมุมของเรา สภาพจิตใจก็รู้สึกไม่ไหวแล้ว
เราเป็นคนที่อยู่ในโอวามทมาตลอด ไปไหนคือมีแม่ตามติด ไม่ห่างสักก้าว จนจะเรียนจบมหาลัยแล้ว
แฟนแม่ก็ไม่ให้มี ก็ไม่ได้คิดมากเพราะมีเมื่อไหร่ก็ได้ แม่บอกมาแบบนี้ก็เชื่อแม่ค่ะ
แต่ที่เหนื่อย และเสียใจคือ ทุกครั้งที่แม่สั่งให้เราทำอะไา และถ้าเรามีคำถามถามน้อนไปจะได้คำตอบเป็นการชักสีหน้า และคำพูดที่เสียดสี จนเราก็เผลอหลุดใส่อารมณ์ไปบ้างเป็นบางครั้ง  และพอเราเริ่มจะอธอบายเหตุผล แม่จะโมโห โวยวายเสียงดัง ไม่ก็ออกไปตะโกนใส่เรานอกห้อง (เราอยู่คอนโดค่ะ)
เหมือนเชิงขู่ว่า ถ้าไม่หยุดก็จะตะโกนให้ชาวบ้านรับรู้ จนเราเงียบ แต่แม่ก้ต่อว่าเราต่อด้วยคำพูดรุนแรง
เช่น "เห็นห่..อะไร ึงเป็นบ้า?, ฟังทีู่พูดไม่รู้เรื่องหรอ," มันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เราเด็กๆแล้วค่ะ จนเราเริ่มเก็บอาการและความรู้สึกไม่ไหว
เลยเผลอ ขึ้นเสียงไปบ้าง เดินหนียิ่งแล้วค่ะ เขาจะทุบของโวยวายไล่หลังเรา
จนทุกคืนเราแอบนั่งร้องไห้คนเดียวในห้องน้ำ เสียใจมากค่ะ ที่พยายามปรับความเข้าใจกับแม่ไม่ได้ และเราเริ่มรับไม่ไหวกับคำด่าทอของเขาแล้ว
ทำยังไงดีคะ ถึงจะแก้ปัญหาตรงนี้ได้
เราต้องทำยังไงให้มีความสบายใจทั้งคู่