“รูปภาพสวยแค่ไหน ก็ไม่สวยเท่าตาของเราได้เห็นเอง”
ประโยคนี้ เราเข้าใจก็วันนี้ค่ะ ภาพที่เราถ่ายมาสวยไม่ได้ครึ่งของความจริงที่เป็นอยู่ของที่นี่เลย วันนี้เราจะนั่งรถไปที่เมืองคยองจู เราออกบ้านตอนเก้าโมงเช้า แต่น่าเสียดายที่เราลืมเช็ครอบรถมา ทำให้เราพลาดรถเที่ยว 8 โมงไปค่ะ ดังนั้นเราได้ขึ้นรถอีกทีตอน 11 โมง ซึ่งเป็นเวลาที่สายมาก เรากังวลอยู่สองอย่างค่ะระหว่างที่เรานั่งรอ
..อย่างแรกคือ เรื่องแสงค่ะ นั่นคือปัญหาหลักของช่างภาพเลยก็ว่าได้ ถ้าเรานั่งรถรอบ 11 โมงดังนั้นเราจะไปถึงคยองจูตอนเที่ยงค่ะ แสงพระอาทิตย์ที่แข็งมากในตอนเที่ยงนั้น จะส่งผลกับภาพมาก ถ่ายออกมาแล้วจะนำมาแก้ไขค่อนข้างลำบากค่ะ เราจะไม่อธิบายลึกเกินไป เอาเป็นว่าช่างภาพกลัวแสงพระอาทิตย์ตอนเที่ยงไปถึงบ่ายสามโมงค่ะ555
..อย่างที่สอง ที่เรากังวลคือ คยองจูเป็นเมืองที่ค่อนข้างกว้าง ตั้งอยู่กลางหุบเขา หลาย ๆ คนคงทราบว่าเป็นเมืองหลวงของอาณาจักรชิลลาเก่า เพราะฉนั้นเมืองเก่าจะตั้งอยู่กระจายกันไป ซากุระหรือพ็อตกตก็เช่นกันค่ะ มันจะบานอยู่ทั่วเมืองเก่าแม้แต่ตามถนนหนทาง นั่นคือเสน่ห์ของเมืองคยองจูที่เราอยากเห็นค่ะ พ็อตกตต้นใหญ่ขึ้นคู่กับกำแพงเมืองเก่า วังเก่า หรือบ้านเก่าสไตล์ฮันบกเรากังวลมากว่าเราจะไม่สามารถเก็บภาพบรรยากาศ และสถานที่ต่าง ๆ ได้ทันเวลา ก่อนที่พระอาทิตย์จะลาลับขอบฟ้าค่ะ ซึ่งกว่าจะได้มาอีกในช่วงเวลาแบบนี้นั้นไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหน และพ็อตกตตัวเอกของเรื่องราวเราในวันนี้นั้น ไม่ได้บานเฉิดฉายให้เราได้ชื่นชมนานเท่าไหร่เลย โดยเฉพาะเมื่อมันโดนลมและฝน กลีบที่อ่อนไหวก็พร้อมจะร่วงโรยลงสู่พื้นดิน น่าเสียดาย..

ระหว่างที่เรากำลังกังวล ในที่สุดเราก็ได้ขึ้นรถ และออกเดินทางค่ะ ระหว่างทางของเกาหลีในช่วงฤดูใบไม้พลิสวยงามมากค่ะ เราจะเห็นพ็อตกตบานตามข้างถนนเป็นระยะ แม้แต่ตามภูเขาที่รกร้างห่างไกลผู้คนอยู่อาศัย ก็มีพ็อตกตบานสะพรั่งเป็นหย่อม ๆ วิวข้างทางที่เรานั่งรถผ่านทำให้เราลืมความกังวลของเราไปได้บ้าง

เวลาเที่ยงตรงพอดี เราก็นั่งรถมาถึงคยองจูค่ะ รถจอดให้ลงที่สถานีคยองจูเทอมินอลซึ่งเราคุ้นเคยดี เพราะมาที่นี่ค่อนข้างบ่อย เรามาที่นี่ฤดูละ 1 ครั้งค่ะ ถึงเราจะมาบ่อยแต่จริง ๆ แล้วครั้งนี้เป็นครั้งแรกค่ะ ที่เรามาคยองจูในช่วงฤดูใบไม้พลิ ดังนั้นตอนนี้เราตื่นเต้นมาก เราสังเกตเห็นพ็อตกตบ้านสะพรั่งทั่วทั้งเมือง ตั้งแต่รถวิ่งเข้ามาเขตเมืองคยองจูแล้ว สองข้างทางมีพ็อตกตบานเป็นซุ้มดอกไม้ต้อนรับนักท่องเที่ยวอย่างเป็นระเบียบและสวยงาม..

เราออกจากเทอมินอลโดยใช้แท็กซี่ที่จอดเรียงรายกันอยู่ด้านหน้า ที่แรกที่เรานึกได้คือ หอดูดาวซอมซองแดค่ะ ลุงแท็กซี่ที่ดูค่อนข้างใจดีก็ยิ้มต้อนรับและชวนเราคุยไปตลอดทาง แน่นอนว่าหนีไม่พ้นเรื่องที่เป็นประเด็นไปทั่วโลกตอนนี้ โคโรน่าไวรัสนั่นเอง.. นั่งรถมาไม่ถึง 7 นาทีด้วยซ้ำ เราก็มาถึงซอมซองแดค่ะ แต่เราตัดสินใจที่จะเดินไปที่ถนนที่อยู่ข้างกำแพงวังแทรึงวอนก่อน








ถนนเส้นนี้ ร่มรื่นมีทางเดินเลียบกำแพงวังเก่าไปเรื่อย ๆ ค่ะ มีพ็อตกตขึ้นสองฝั่งเป็นระยะ บางที่ก็มีเก้าอี้ให้นั่งเล่น แน่นอนว่าทุกคนที่มาที่คยองจู จะไม่มีทางพลาดที่จะแวะมาถนนเส้นนี้เป็นอันขาด นอกจากจะมีพ็อตกตที่ขึ้นเป็นซุ้มทั้งสองข้างทางตลอดระยะของถนนแล้ว เสน่ห์ของถนนเส้นนี้คือ กำแพงวังเก่าที่ทอดยาวไปจนสุดถนนอีกด้วย ทำให้ภาพที่ออกมานั้น สวยงามมากค่ะ เราตื่นเต้นตั้งแต่เริ่มเดินเข้าไปต้นถนนจนสุดถนน เดินกลับไปกลับมาหลายรอบเลยค่ะ555  แน่นอนว่า รถที่วิ่งผ่านถนนเส้นนี้ ต้องขับชะลอเพื่อชื่นชมความงามของซุ้มพ็อตกตที่บานเรียงรายอยู่เช่นกัน..







หลังจากเราเดินวนหลายรอบตามถนนข้างกำแพงวังเก่าของแทรึงวอน เราจึงเดินข้ามฝั่งมาที่ซอมซองแดค่ะ แน่นอนว่าเราไม่สามารถที่จะเดินเล่นที่นี่ได้จนหมดทั้งสวนแน่ ๆ เพราะมันกว้างมาก กว้างเกินไปขนาดที่นักโบราณคดียังขุดสำรวจพื้นที่เหล่านั้นยังไม่เสร็จเลยค่ะ เราเลยตัดสินใจเลือกเดินแค่ถนนที่มีพ็อตกตปลูกอยู่เรียงรายเท่านั้น ที่นี่มีคนเกาหลีมานั่งปิคนิคอยู่ทั่วไปค่ะ ภาพที่ได้จึงเป็นภาพสวนที่กว้าง มีสุสานมูลดินสีเขียวตัดกับพ็อตกตสีชมพูที่บานสะพรั่งนั่นเอง






เดินชมบรรยากาศและถ่ายรูปเล่นที่ซอมซองแดนิดหน่อย จึงเดินไปทานข้าวค่ะ เราตัดสินใจไปทานข้าวที่ร้านศาลาแดงบางกอก ที่เราเคยรีวิวไปคราวที่แล้ว แต่พอเราเดินไปถึงร้าน ก็ตกใจนิดหน่อยค่ะ เพราะที่นี่ไม่ใช่ร้านอาหารไทยอีกต่อไป กลายเป็นร้านชาบูแทนค่ะ เราไม่มีทางเลือกมากนัก เพราะหิวมาก จึงตัดสินใจทานชาบูที่นี่ เรื่องรสชาตินั้น ก็เป็นชาบูทั่วไปค่ะ555





เราเดินกลับมาที่ซอมซองแดอีกครั้งค่ะ แวะนั่งจิบกาแฟเพื่อชาร์ตแบตเตอรี่โทรศัพท์ของเรานิดหน่อย จึงตัดสินใจซื้อตั๋วเข้าไปในแทรึงวอนค่ะ ค่าตั๋ว 3000 วอนเท่านั้น แน่นอนว่าเราเคยมาที่นี่แล้วครั้งนึง เราจึงรู้ว่าควรเดินไปตรงไหนไวที่สุด ซึ่งจุดหมายหลักของเราคือ สุสานมูนดินของพระราชาพระนามว่ามิจู มีกำแพงพระราชวังเก่าและพ็อตกตบานอยู่รอบ ๆ คนเกาหลีและต่างชาติใส่ชุดฮันบกมาถ่ายรูปบ้างประปรายค่ะ









เราถ่ายรูปที่สุสานกษัตริย์มิจูนิดหน่อย จึงตัดสินใจนั่งแทคซี่ไปต่อที่ ทะเลสาบโบมุนโฮ ซึ่งใช้เวลาเดินทางประมาณ 20 นาที แต่ความรู้สึกของเรานั้น ไม่ได้เป็นเวลาที่นานเลย เพราะสองข้างทางระหว่างไปทะเลสาบนั้น สวยมาก ๆ มีพ็อตกตบานตลอดเส้นทางทั้งสองฝั่ง รถไม่ติด เรามองวิวฝั่งซ้ายที ขวาที จนคอจะเคล็ด ภาพพ็อตกตบานรวมกับภาพของบ้านสไตล์ฮันบกทำให้เราตื่นตาตื่นใจตลอดเส้นทาง และในที่สุดเราก็มาถึงทะเลสาบ ที่แรกที่เราเลือกเดินไปก่อนที่แสงจะหมดคือ ฮวังรยงวอน เราอยากได้ภาพพ็อตกตคู่กับตึกนี้ค่ะ ซึ่งภาพที่ออกมาเราพอใจกับมันมาก จากนั้นเราเดินวนกลับมาที่โรงแรมฮิลตันคยองจู เดินถ่ายภาพกลับไปกลับมาอยู่แบบนั้น หูก็แว่วยินเสียงกรี๊ดร้องจากคนที่เล่นรถไฟเหาะในคยองจูเวิล์ดเป็นระยะ ริมทะเลสาบมีพ็อตกตบานอยู่ค่อนข้างหนาแน่น มีคนเกาหลีและต่างชาติพูดคุยกัน เดินชมสวนอยู่เยอะพอสมควร แม้แต่ในทะเลสาบก็มีคู่รักกำลังปั่นเรือเป็ดชมพระอาทิตย์กำลังจะลาลับขอบฟ้าเช่นกัน เราค่อนข้างเสียใจมากเพราะพื้นที่ทะเลสาบรวมไปถึงพื้นที่รอบ ๆ ร้านค้าร้านกาแฟต่างๆ มีพ็อตกตเต็มไปหมดแต่ไม่สามารถเก็บภาพทั้งหมดได้ เพราะแสงอาทิตย์กำลังจะหมดแล้ว เมื่อพระอาทิตย์ตกเราจึงนั่งแทคซี่กลับมาที่เทอมินอล เพื่อที่จะไปชมพ็อตกตที่เปิดสปอร์ตไลท์อยู่ตรงข้ามเทอมเนอะ แต่ร่างกายเราไม่สามารถไปต่อได้อีกแล้ว เนื่องจากเราเร่งเดินเพื่อถ่ายภาพจุดต่างๆ โดยนั่งพักน้อยมาก เท้าเราจึงเป็นตะคริวตลอดระหว่างที่เดิน ดังนั้นเราจึงตัดสินใจเข้ามาในเทอมินอลเพื่อรอนั่งรถกลับบ้านนั่นเอง..











ถึงวันนี้เราจะเที่ยวแค่ครึ่งวัน แต่การเที่ยวของเราครั้งนี้นั้น ก็ช่วยเยียวยาจิตใจที่วิตกกังวลกับเรื่องต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น เราสนุกที่ได้มองธรรมชาติ มองผู้คน ผ่านเลนส์ที่เราถือไปด้วย และสิ่งสำคัญเราค้นพบว่า ที่ที่เราเคยมาแล้ว ถ้าเรากลับมาอีกครั้ง มันไม่มีทางเหมือนเดิม มันมีมุมมองใหม่ ๆ ให้เราได้พบเจอเสมอ ลองออกไปข้างนอกแล้วลองมองไปรอบ ๆ ตัวคุณสิ คุณจะรู้ว่าสิ่งเดิม ๆ ที่คุณเคยเห็นนั้น เปลี่ยนแปลงไปตลอดเวลา ไม่มีทางเหมือนเดิมแน่นอน..