ทำไมพ่อแม่ถึงรักแต่ลูกผู้ชาย

ครอบครัวเรามีอยู่4คนมี พ่อ แม่ เรา และ น้องชาย เรากับน้องห่างกัน2ปี   ยิ่งเราโตมาเรารู้สึกว่าเราไม่ได้อะไร ไม่มีใครเข้าใจเราเลย ตั้งแต่ตอนเด็กๆแล้ววันเกิดน้องเราทุกคนจำได้พ่อซื้อรถไถของเล่นมาให้น้องพอน้องไม่ชอบก้อรีบไปซื้อคันใหม่ให้ในวันเดียว   ซื้อของกินที่อยากกินให้ พาไปเลี้ยงวันเกิดอย่างดี   พอมาวันเกิดเราไม่มีใครจำได้เลยสักคน ขนาดเราย้ำแล้วย้ำอีกว่าพรุ่งนี้วันเกิดเราพาไปกินเอ็มเคหน่อยแม่ก้อตกลงพอมาถึงวันเกิดเราเรารอให้เค้ามารับที่โรงเรียนเรารอตั้งนานพวกเค้าก้อไม่มีวี่แววที่จะมารับเราเลย เราเลยกลับเอง แล้วกลับบ้านคิดว่าเค้าแต่งตัวรอเรากลับมาเเล้วค่อยไป แต่พอเรากลับบ้านทุกอย่างดูปกติเหมือนทุกวัน เเล้วตอนประมาณ6โมงเราถามว่าไม่กินเอ็มเคหรอเค้าบอกไปกินทำไมเราลอกว่าวันเกิดเราไงแล้วเค้าลืมทั้งพ่อทั้งแม่เลย ทั้งๆที่เราพึงย้ำแม่ไปแล้วเมื่อเช้า ตอนนั้นเราก้อร้องไห้แล้วบอกตัวเองว่าไม่เป็นไร พออยู่มาเรื่อยๆเราเรียนเก่งกว่าน้องสอบเข้าโรงเรียนประจำจังหวัดที่เค้าอยากให้เราได้เค้าก้อบอกดีแล้วแค่นี้ไม่ดีใจอะไรกับเราเลย  แต่น้องสร้างเเต่ปัญหามาให้ทุกวัน ไปเตะเพื่อนตาเขียวตาช้ำเค้าโกรธแป๊ปเดียวเองแล้วก้อบอกไม่เป็นไร ตอนเราทำผิดเค้าโกรธเราไม่คุยกับเราตั้งสามสี่วัน ทีกับน้องไม่ถึงวันเค้าก้อหายโกรธแล้ว น้องเรียนมาได้เกรดน้อยเค้าไม่ว่าอะไรเลยสักคำพอเเต่กับเราจะเป็นจะตายได้เเค่นี้จะไปทำไรกิน เราเลยรู้สึกเกลียดน้องมากขึ้นเรื่อยๆ แล้วพอกลับจากโรงเรียนทุกคนถามน้องเราว่าเรียนเป็นยังไงบ้างเหนื่อยมั้ย ซื้อขนมไว้ให้กินเกือบทุกวัน ทั้งๆที่เรากลับบ้านไปก้ออยากได้ยินอะไรแบบนี้บ้างเเต่ไม่มีเลย เราถามว่ามีขนมเรามั้ยเค้าบอกเอาตัวไปแล้วก้อไปซื้อกินเองสิ น้องเรามันก้อเอาไปมั้ยตังอ่ะ แล้วทำไมมันได้เราไม่ได้ เราเรียนในเมืองกว่าจะถึงบ้านก้อเป็นชั่วโมงต้องไปรถรับส่งตั้งเเต่อนุบาล1 พอโตขึ้นมาหน่อยวันไหนไม่ทันรถก้อให้กลับรถเมล์ต้องโหนรถเมล์กลับบ้าน ทีน้องเราไม่ว่าจะเรียนที่ไหนเค้าไปรับไปส่งเองตลอดไม่เคยนั่งรถสาธารณะอะไรเลย เวลาเราไปตลาดเค้าจะพูดแต่ซื้ออะไรให้น้องกินดีทุกครั้งไม่มีครั้งไหนเลยที่ไม่พูดแต่พอมากับเราคือไม่มี วันไหนเค้าไปตลาดแล้วเราไม่ไปเราก้อจะไม่มีอะไรกิน  วันไหนเราหยุดเราชวนไปห้างเค้าบอกให้รอน้องก่อนวันไหนน้องเราหยุดเค้าไปเที่ยวห้างกันไม่เห็นรอเราเลยไม่บอกเราเลยสักครั้งเราต้องจับได้เองตลอด เสื้อผ้าก้อซื้อให้เเต่น้องพอเราบอกเราอยากได้เค้าบอกว่าที่มีอนู่ก้อใส่ไปสิทั้งๆที่มันใส่จนเก่าหมดแล้ว  ไปไหนก้อชวนเเต่น้องไปเราไม่เคยถูกชวนเลยแม้เเต่ครั้งเดียว เรียกกินข้าวเราก้อไม่เคยได้ยินสักคำนึงทังๆที่น้องเราได้ยินทุกๆวัน จนทำให้เรารู้สึกว่าเค้าไม่เเคร์เราเลย เหมือนไปเก็บเรามาเลี้ยงจากที่ไหนไม่รู้เป็นเด็กนอกคอก พอเราไม่สบายบอกเค้าว่าปวดหัวเค้าก้อบอกว่าไปหายากินไป เเต่พอน้องเราดูเเลไม่ห่างเลยหายาให้กินเป็นมากก้อรีบพาไปหาหมอเเต่พอเรา ซื้อยาร้านขายยาให้ เราไม่ได้คิดไปเองหรือน้อยใจอะไรน้ะเราสังเกตุเเล้วทุกอย่างมันเป็นเเบบนี้จริงๆ เราไม่รู้จะทำยังไงแล้วอยากหนีออกจากบ้ายก้อไมารู้จะไปอยู่ไหน น้องเราได้เเทบเล็ตเครื่องเเรกตอนป.2เราอยากเล่นบ้างเเม่ก้อด่าเราว่าอย่าไปแย่งน้องเล่นเเล้วเราได้อะไรรู้มั้ยโทรศัพท์ปุ่มกดที่มีเกมงูอ่ะ  พอโตมาหน่อยเราได้โทรศัพท์สัมผัสจากอาเครื่องเเรกของเรา เเม่บอกให้แบ่งน้องเล่นบ้างเราทีเราอะคือไร เราอยากเรียนให้จบแล้วออกไปเรียนต่อที่อื่นต่างประเทศยิ่งดีที่ ที่ไม่มีใครรู้จักเราเหลืออีกแค่ปีเดียวเท่านั้น😔😔