รู้สึกเครียด ร้องไห้ตลอด เลิกนึกไม่ได้

เราอายุ 23 อีกไม่กี่เดือนก็จะเรียนจบ พ่อกับแม่เราก็มีครอบครัวใหม่นานมากแล้ว เราอาศัยอยู่กับพ่อแต่เราก็รู้สึกเป็นส่วนเกินตลอด เราเข้ากับครอบครัวใหม่ของพ่อไม่ได้ เราอยากสนิทด้วยแต่ทำยังไงเราก็ไม่ใช่ส่วนหนึ่งของเค้า

เราเลยตัดสินใจออกมาอยู่หอ เรามีความสุขมาก เราไม่ต้องเห็นภาพหรือรับรู้อะไรที่มันทำร้ายความรู้สึกเราอีก เรามีความสุขแต่ใจนึงเราก็เป็นห่วงพ่อ รู้ว่าพ่อก็อยากให้เรากลับบ้านอยากให้เราสนิทกับครอบครัวของพ่อได้ (ซึ่งเราก็อยากจะสนิทแต่เค้าก็ไม่ได้ชอบเราและเราก็มองข้ามเรื่องแย่ๆที่เค้าทำกับเราไม่ได้ เช่นเอาเราไปสอนเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีให้ลูกเค้า นินทาเรา ทำดีกับเราเฉพาะตอนมีผลประโยชน์ ทำเหมือนจะหวังดีแต่ก็ไม่เคยจริงใจกับเรา)

ช่วงนี้เราเครียด จู่ๆก็น้ำตาไหลตลอด สภาพจิตใจเราย่ำแย่รู้สึกเหมือนจะเป็นซึมเศร้า เหมือนเราพยายามจะหนีจากที่ที่เราไม่อยากอยุ่ แต่เราก็ไม่สามารถหนีไปจนมองกลับมาไม่เห็นมันอีกได้ เหมือนที่ผ่านมาพ่อก็ไม่ได้แคร์ความรู้สึกเราเท่าไร แต่พอตอนที่เราเข้มแข็งพอจะออกไปใช้ชีวิตเองได้ พ่อก็มาบอกว่าแคร์เรา รักเรา ไม่อยากให้เราออกไปอยู่คนเดียวให้เรากลับบ้าน เราก็รู้สึกผิดกับพ่อ แต่เราก็ไม่อยากกลับบ้านจริงๆ หรือเราควรต้องอดทน กลับบ้านแล้วเจอเหตุการณ์ที่ทำร้ายจิตใจเราซ้ำๆ มากกว่าออกไปอยู่หอให้ตัวเองสบายใจ