ปัญหาครอบครัว

เราจะมาเล่าปัญหาครอบครัวของเราเพื่อให้ทุกคนได้ช่วยพิจรณาว่าเราควรทํายังไงต่อดีเเละสิ่งที่เราเลือกดีเเล้วหรือยัง

เริ่มด้วยตอนนี้เราอาศัยอยุ่กับพ่อ..เเม่เลี้ยง...เเละน้องชาย4ขวบ พ่อเราเค้ารักน้องมาก มากกว่าที่เค้ารักเราเเยอะเลย
เราอยุ่กับเเม่เลี้ยงคนนี้มา5-6ปีเเล้วเราอายุ16 เรารุ้สึกว่าพ่อไม่ได้รักเราเลยเพราะไม่ว่าเราจะทําอะไรหรืออยากทําอะไร เค้าก็จะไม่ไห้เราทําเพราะว่าไม่มีใครดูน้อง ทุกวันเราโดนพ่อเเละเเม่เลี้ยงด่าตลอด เรารู้ตัวว่าเราเองเคยทําตัวไม่ดี
เเต่เราก็พยามปรับปรุงตัวอยุ่ เเต่เค้าก็ไม่รับฟังอะไรเราทั้งสิ้น พอเราพูดอะไรก็หาว่าเราเถียง ว่าเราทําเป็นเก่ง เเล้วก็ด่าเราต่างๆนาๆ เค้าด่าเรา พูดกระทบจิตใจเรา พูดเรื่องเก่าๆทีเราทําผิดๆ เเล้วก็มาด่าเราสารพัดถ้อยคําที่เค้าด่าเราเป็นคําที่รุนเเรงทั้งนั้น เค้าชอบหาว่าเราทําในสิ่งที่เราไม่ได้ทํา(เราพูดความจริงว่าไม่ได้ทํา) เเต่เค้าก็ด่าเราเเล้วก็พูดว่าเรา บางครั้งเค้าก็ตีเรา เเม่เลี้ยงเค้าก้ใช้งานเราบอกเราไม่ทํา เค้าก็จะยึดโทรศัพเรา บางทีก็บอกว่าไม่ทําก็ไม่ต้องกินข้าว ซึ่งทําไห้เราเกลียดเค้ามากถึงมากที่สุด
พอตังเค้าหายเค้ามักจะโทษเราว่าเป็นคนขโมยไปทุกครั้งที่ตังหายก็เป็นเราที่ต้องโดนด่าโดนตีอยู่คนเดียว ไม่มีใครมาช่วยเป็นพยานไห้เราสักครั้ง ยกตัวอย่างครั่งนึง ตอนเช้าที่เค้าจะไปทํางานเค้าโวยวายว่าตังเค้าหาย เเล้วก็เค้ามาด่าเราด้วยคํารุนเเรง เเล้วก็เอาไม้เเขวนเสื้อมาตีเรา เราบอกเค้าว่าเราไม่ได้เอาไปเค้าก็หาว่าเราโกหก ซึ่งเราไม่ได้โกหกเรานอนหลับอยู่ตื่นมาก็โดนตีโดนด่า เเล้วเค้าก็ไม่ไห้เราออกไปจากห้องไม่ไห้กินอะไรเลย เค้าบอกว่าถ้าเราออกมา เค้าจะตีเราไห้สลบ
พ่อเราเค้าก็ไม่เคยปกป้องเราเลยสักครั้ง
เค้าเห็นดีกับเเม่เลี้ยงทั้งหมด เค้ารักกันอยุ่เเค่3คนพ่อเเม่ลูก ซึ่งเราก็เป็นส่วนเกิน
พ่อเค้าด่าเราทุกวันพุดเเทงใจเราทุกวัน
เราก็ได้เเต่ร้องำห้เเล้วพุดกับตัวเองในใจทุกครั้ง ว่าเราไม่อยากอยุ่กับพวกเขาเเล้ว
เราอยากตาย พ่อเราก็ด่าเเต่ว่าเราโง่ จะไม่ส่งเราเรียนเเล้ว ด่าเราว่าทําอะไรวันๆเอาเเต่กินนอน ทั้งๆที่เราต้องทํางาบ้านเเทบทุกอย่าง เเต่พอเค้าเห็นอะไรหรือไม่พอใจอะไรก็จะด่าเราด้วยคําที่รุนเเรงเเรงเช่นเคย เราทนอยุ่เเบบนี้มานานจนเราคิดว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าหรือเป็นบ้าก่อนดี
เราดหนื่อยกับทุกสิ่งในชีวิต พ่อเวลาเค้าโมโหเค้าก็พุดว่าเค้าไม่อยากมีเราเป็นลูก
ลูก ๆกูไม่อยากมี เเล้วเค้าก็พุดว่ากูพูดอะไรก็ไม่จําหน้าด้านจริงๆ คําที่เค้าพูดมาต่างๆทําไห้เราไม่อยากอยุ่กับเค้ามากขึ้นทุกวัน มันเกินที่เราจะรับได้ เค้าก็รักเเต่น้อง น้องทําอะไรผิดเค้าก็ด่าเราหาว่าเราไม่ดูน้อง น้องทําอะไรพังหรือหาย พอเราบอกว่าน้องมันทํา พ่อเค้าก็ไม่เชื่อเล้วบอหว่าเรานั่นเเหละทํา น้องตีเราเเกล้งเราเเรงๆเค้าก็ไม่เคยว่าเค้าบอกว่ามันยังเด็ก
พอเราตีกลับเค้าก็มาด่าเรา เค้าไม่ด่าน้องเลย ทุกวันนี้เค้าเองก็พยามไห้เราไปอยุ่ที่อื่น(บ้านย่า) เราทําอะไรเราก็ผิดทุกอย่าง
พ่อเค้าไม่เคยเชื่อเราเลย จนเราคิดว่าถ้าเราตายไปเค้าก็คง หมดภาระ เราตอนนี้เราคงเป็นเด็กเก็บกดเด็กมีปัญหาคนนึง
ที่ไม่อยากอยุ่กับพ่อ ส่วนเเม่เราตั้งเเต่เลิกกับพ่อเราเค้าติดต่อเรามาเเค่4-5ครั้ง เเล้วก็หายไปเลย เราเหมือนไม่มีใคร เราคิดว่าเราอยู่คนเดียวดีกว่าเยอะ ซึ่งเราคิดถูก
พอพวกเค้าไม่อยุ่เราดีใจมาก เราชอบอยุ่บ้านคนเดียว พอเค้าไปเที่ยวกันเราเลือกที่จะอยุ่บ้าน(เค้าก็ไม่ได้ชวนเราหรอกในบางครั้ง)  เรามีความสุขมากพอเค้าไม่อยุ่บ้านกัน  นั่นทําไห้เราเลือกที่จะไปจากบ้านเเล้วไปอยู่หอ โดยเร่จะหาเลี้ยงตัวเอง เรารู้ว่ามันยากมันลําเเต่เราต้องผ่านมันไปไห้ได้ เราต้องสู้ ต้องอดทนเพื่อชีวิตที่เราเลือก เราคงไม่มีครอบครัวที่ดีเหมือนคนอื่น เเต่เราก็คิดว่าเราทําตัวเองเราเลือกเเล้ว เเละเราต้องมีความสุขกับมันนะ
เราฝืนยิ้มทุกครั้งที่เราร้องไห้ เราก็คิดว่าดีนะที่เรายังนึกถึงอนาตคที่อาจดีกว่านี้ไม่งั้นเราคงคงคิดสั้นไปเเล้ว ตอนนี้เราเลือกที่จะออกมาอยุ่หอ เราจะไม่กลับไปเเล้ว (ไม่ได้ตัดพ่อลูกกันนะ) เราคิดว่าลําบากตอนนี้เดี๋ยวก็สบาย

ทุกคนอาจจะคิดว่าเราคิดไปเองหรือเปล่า
เราบอกเลยว่าเราไม่ได้คิดไปเองเพราะพ่อเราเองเค้าก็พุดอยุ่เรื่อยๆว่าเค้ารักน้องมาก. เพื่อนของเราครูประจําชั้นเองก็พอจะรู้เรื่องของเราไม่มากก็น้อยส่วนเพื่อนเราก็รุเรื่องน้ีด้วยเเล้วคอยไห้คําปรึกษาตลอด

เราคิดว่าเราจะไปอยู่หอเป็นทางเลือกที่ดีเเล้วเราไม่ได้ไช้เงินเค้าในการจ่าย
เเละเค้าเองก็ไม่ได้อยากอยู่กับเรานักเค้าพุดว่าอยุ่ไปก็สร้างเต่ปัญหา มันเราทําไห้เราเเน่ใจว่าไปอยุ่คนเดียวดีกว่าอยุ่ไปก็ไม่มีความสุขเลย