คือเรากำลังขึ้นม.4ค่ะ ช่วงนี้กำลังปิดเทอม ละคือเราสอบได้โควต้าด้วยค่ะ คือเราดีใจมากๆ อันนี้ต้องบอกก่อนว่า (เรามาเรียนต่างจังหวัดค่ะ ก็คือเชียงใหม่ บ้านเกิดเราคือใต้ค่ะ) คือ แม่เราอะอยากกลับบ้าน ไม่อยากอยู่ที่นี่ เพราะมันไม่ใช่บ้านแม่อะค่ะ แต่พ่อกับเราอะอยากอยู่ ซึ่งพ่ออยู่ที่นี่เพราะทำงาน ที่เรามาเรียนที่นี่เพราะต้องย้ายตามพ่อมา แล้วพอมีโรคโคโรน่า หรือโควิดใดๆก้แล้วแต่ บริษัทเราแขกส่วนใหญ่จะเป็นคนจีน พอมีโรคนี้มา บริษัทก้ต้องปิดชั่วคราว ซึ่งเราก้ยังไม่รู้ว่า มันจะแจ้งปิดถาวรวันไหน ตอนนี้ปิดชั่วคราวมาประมาณ 1-2 เดือนกว่าๆค่ะ แล้วพ่อเราอยู่นี่ต่อก้เพื่อเรา เพราะเราอยากเรียนที่นี่ แต่แม่ไม่อยากอยู่ ไม่ว่าจะเหตุผลใดก้ตาม แต่มีครั้งนึงที่แม่สัญญากับเราว่า แม่จะอยู่กับเราที่นี่ จนกว่าบริษัทจะปิดจริงๆแบบไม่มีหนทางแล้ว ถึงจะกลับพร้อมกัน แต่ตอนนี้ บริษัทยังไม่แจ้งปิดค่ะ แล้วเราอะ สอบรับโควต้าแล้ว จ่ายเงินค่าเทอมแล้ว ทำเอกสารจะเข้าต่อหมดแล้ว เหลือแค่สอบเลือกห้อง แต่มีวันนึง อยู่ดีๆตอนเช้าพ่อแม่ทะเลาะกัน แล้วเหมือนพ่อจะทนไม่ไหวค่ะ แม่จะทะเลาะแล้วจะด่าพ่อว่าที่พ่อทำงานอยู่มันอย่างนู้นอย่างนี้มาตลอด แบบชักชวนกลับบ้านค่ะ แล้วพ่อเราก้ทนไม่ไหว เลยพูดว่า กลับก็กลับ ยอมแพ้ไรเงี้ย เพราะพ่อแม่ทนไม่ไหวกับคำต่อว่าแล้ว เราเสียใจหนักมาก  เราแอบฟังเงียบๆบนห้องคือเสียใจหนักมากเลย วันนั้นเป็นวันที่แม่เรา ดูดีใจ ดูแบบ ดีใจที่ได้กลับบ้านอะค่ะ เราคือเสียใจสุดๆอะค่ะ วันนั้นคือร้องไห้ทั้งวัน ไม่คุยกับใครเลย ข้าวให้กินนิดเดียว แล้วหนีไปอยู่คนเดียว แล้วก้ร้องไห้วนไปเรื่อยๆทั้งวัน วันต่อมา เราเศร้าหนักมาก ตาบวมเพราะตอนกลางคืนเราก็ร้อง แม่เรามาเจอเราก็บอก แบบ พยายามพูดให้เรสยอมกลับใต้ แต่เราไม่ตอบเพราะไม่มีกระจิตกะใจจะตอบเลย แค่ได้ยินเสียงแม่พูด น้ำตามันก้จะแตกออกมา วันนั้นก้ก้ร้องไห้เกือบทั้งวัน แบบ ร้องๆหยุดๆ วนไปเรื่อยไป จนมาดูกระจก ก้ปวดตาจะตาดูช้ำๆ แต่เราก้แบบเศร้าอะ แต่พ่อแม่ไม่รู้นะ เราเดินก้มหน้าหรทอหันไปทางอื่นตลอด ได้ยินพ่อแม่คุยกันเรื่องย้ายบ้าน น้ำตามันก้จะไหลตลอดเวลา แค่นึกถึงก้น้ำตาจะไหลแล้ว จะ3วันแล้ว เราก้ยังไม่คุยกับแม่ เราอยู่คนเดียวตลอด จะมาเจอพ่อแม่ก้แค่ตอนกินข้าว กินเสร็จก้ขึ้นห้องเลย แม่บอกเราว่า ตามจริงแม่ก้ไม่อยากกลับหรอกนะ แต่มันจำเป็น แต่พอเรามาดู คือมันตรงข้ามกับคำพูดสุดๆเลย แม่หัวเราะคิกคัก โทรหาเพื่อนแบบกำลังจะกลับบ้านไปหา เดี๋ยวไปเม้ากันไรงี้อ่ะค่ะ เราก้แบบเห้อ พอแม่เห็นอาการเศร้าของเราแม่ก้พูดว่าแบบ ชักเริ่มไม่โอเคละ ชักเริ่มจะทนไม่ไหว เดี๋ยวลูกจะโดน(เริ่มไม่โอเคหรือเดี๋ยวลูกจะโดนก็แบบ จะโดนด่าโดนตีไรงี้อ่ะค่ะ) แต่เราก้แบบไม่ได้สนใจอะไรเลย เราอยู่ในห้องคนเดียวทั้งวัน ออกมาก้แค่กินข้าวกับเข้าห้องน้ำค่ะ  คือเราไม่อยากย้าย รร. จิงๆอะ ถึงขั้นเราคิดจะอยู่หอคนเดียวก้ได้นะ แต่แบบแม่คงไม่ให้เราอยู่หรอก แต่เราก้ยังไม่ได้ขอ คือเราเครียดมากจิงๆ บางครั้งก้ จ้องที่ๆนึงได้เป็นเวลานาน เหม่อๆ เหม่อไปไกล เศร้า ท้อแท้ไปหมด เราเกลียดการย้าย รร. มากๆ แบบสุดๆ เพราะตั้งแต่เกิดมา เราย้าย รร. หลายรอบมาก เพราะพ่อแม่ เราไม่เคยจะเรียนจบแบบ ป.1ถึงป.6 จบเลยไรงี้อะค่ะไม่เคยเลยค่ะ ตั้งแต่อนุบาลก้ไม่เคยเหมือนกัน อนุบาลก้ต้องย้าย ประถมก้ต้องย้าย ครั้งนี้เราขอร้องแบบสุดๆ คือครอบครัวคุยกันหลายครั้งมากแล้ว เราก้บอกตลอด แต่ดูเหมือนท่านคงไม่สนใจอ่ะค่ะ เราได้ยินแม่พูดนะว่าแบบ เรื่องรร. อะไปหาครูเลย(ไปถามเรื่องย้ายรร.) ส่วนลูกอะไม่ต้องไปสนใจมัน ปล่อยไว้อย่างงั้นแหละ เดี๋ยวมันก้ชินเอง(แม่คุยกับพ่อ) เราก้แบบอืม ฟังแล้วก็แบบ ร้องไห้หนักมาก พ่อเราดูเป็นห่วงอะ แต่ท่านเป็นคนแบบ เป็นห่วงแต่ไม่แสดงออกอะค่ะ ท่านจะแบบเข้ามาในห้องแล้วแบบ ลูกทำไมไม่เปิดแอร์ มาส่องๆ มองเราบ้าง เวลาเราแอบร้องไห้ แต่ท่านคงคิดว่าเราร้องไห้รึปล่าว คือเราร้องไห้แหละ แต่เราเป็นคนเก็บความรู้สึกค่ะ จะไม่มีทางร้องไห้ต่อหน้าพ่อแม่เด็ดขาด  เวลาพ่อแม่ไปซื้อข้าวเย็น เราก้แอบร้องไห้ออกเสียง เพราะปกติ เราร้องแบบเก็บเสียงมาโดยตลอดเลย เพราะไม่อยากให้ท่านรู้กัน  พอคิดว่าพวกท่านกำลังจะกลับบ้าน เราก้แบบทาแป้ง ใส่แว่นทำเหมือนไม่มีไรเกิดขึ้นพวกท่านก้จะไม่เคยรู้ค่ะ ท่ายรู้แค่ว่าเราเสียใจอย่างเดียว เราร้องไห้เงียบๆมาตลอด ท่าทางเราเวลาแม่เดินผ่านจะดูเศร้าๆจนอาจจะดูน่าหมั่นไส้ แม่เราก้พูดแบบ อารมณ์ไม่ดีละ ไรงี้อะ (แม่พูดกับพ่อ) เราก้เห้อ ท่านก้คงไม่ได้แคร์ความรู้สึกเราหรอก แค่จะย้ายก้ย้ายไปเลย จะถามทำไมเด็ก ถามไปก้เหตุผลเด็กๆ แม่เราคิดว่า เราไม่อยากกลับใต้เพราะเรากลัวดำ เพราะใต้มันร้อน บอกว่าเรารักสวยรักงามเกินไป แต่ท่านก้ไม่เคยถามเหตุผลทีาแท้จริงของเราเลย  เราเศร้ามากเลยค่ะ คือแบบบางครั้งเดินๆก้เซๆ เหม่อๆ คือร้องไห้ทั้งวัน เล่นแต่โทรศัพท์พยายามหาอะไรทำ บางทีมันอาจจะแบบเป็นเรื่องที่ดูงี่เง่าสำหรับคนอื่น แต่สำหรับเรา เราเศร้ามากจริงๆค่ะ เรารู้สึกไม่ดีกีบแม่เลย ไม่อยากคุยไม่อยากเจออ่ะค่ะ ขนาดเราเศร้าท่านยังต่อว่าเราเลย อีกแค่3ปีเราก้จะจบแล้วแท้ๆ ที่ผ่านมาที่เราสอบโควต้าได้ คืออะไรเหรอ เราสอบไปเพื่ออะไรอะ สอบไปแล้วไร้ความหมายมากเลยอะ เราอุตส่าห์ตั้งใจ พยายามทำเกรดดีๆ แต่อยู่ดีๆท่านก็หนี ท่านไม่อยู่กับเรา เครียดค่ะ เครียดมาก ไม่รู้จะอย่างไรดี  เราไม่อยากย้ายรร.เลย ตอนนี้ไม่รุ้จะทำอย่างไรแล้ว รู้สึกท้อแท้กับชีวิตตัวเอง

จะว่าก้ว่าได้เลยค่ะ