พ่อชอบบ่น ด่า ว่า ผมตลอด ทำอะไรไม่ใช้สมอง ไม่มีความคิด ((บ้างทีเรามีความคิดเป็นของตัวเอง อยากลองแก้ไขปัญหาด้วยตัวเอง)) ทำอะไรก็ขัดหู ขัดตา พูดอะไรไปก็หาว่าเถียงทั้ง ๆ ที่อยากจะอธิบายให้เข้าใจเหตุผลก็หาว่าเราเถียงเค้า มีแฟนก็อยากพามาแนะนำให้รู้จักว่าคบกับใครอยู่ ก็ด่า ก็ว่า " คิดใจใจว่า มีแฟนมันผิดหรอว่ะ " (ผมเสียสุขภาพจิดกับการที่พ่อมาพูดแบบนี้) แล้วต่อไปนี้จะกล้าพาแฟนมาให้ครอบครัวรู้จักได้ยังไง แล้วจะกล้ามีครอบครัวได้ตอนอายุเท่าไหร่
ผมอายุ 24 ปี ผมเคยออกจากบ้าน 2 ครั้ง
ครั้งที่หนึ่ง
หนีออกจากบ้านไปอยู่แถวเซ็นทรัลพระราม 2 เพราะไม่รู้จะไปไหนต่อดี จึงโทรไปขอความช่วยเหลือจากเพื่อนสนิทขอไปอยู่ห้องด้วย อยู่กับเพื่อนไปได้สัก 1 ปีกว่า ๆ ก็กลับบ้านเพราะเป็นห่วงแม่จึงกลับมาอยู่เป็นครอบครัวอีกครั้งนึง
ครั้งที่สอง
ก็หนีออกจากบ้านเช่นกันเพราะทนกับสิ่งที่พ่อพูด พ่อว่าไม่ได้ คำพูดมันทำร้ายจิตใจลูกมากเกินไป จึงหนีออกบ้านไปแถวโรงเหล้าแสงจันทร์ พระราม 2 ไปนั่ง ไปนอนอยู่ตรง 7-11 เพราะไม่รู้จะไปไหนดี จึงโทรไปขอความช่วยเหลือจากเพื่อนคนเดิมอีกครั้งนึง อยู่กับเพื่อนคนนี้ประมาณ 5 เดือนกว่า ๆ ก็กลับมาบ้านเพราะความเป็นห่วงแม่อีกเหมือนเดิม
จากวันนั้นที่กลับมาอยู่บ้านก็เพราะด้วยความเป็นห่วงแม่ คิดถึงแม่ กลัวแม่ต้องทำงานบ้านหนัก กลัวแม่จะถูกพ่อทำร้าย กลัวไปหมด เพราะรักแม่มาก ๆ " และตอนนี้ผมอายุ 24 ปี ครับ" ตอนนี้ผมก็มีความคิดที่อยากจะออกไปใช้ชีวิตข้างนอกอีกสักครั้ง เพราะตัวผมเอง ผมคิดว่าผมดูแลตัวเองได้แล้ว แต่ติดที่ว่ายังเป็นห่วงแม่อยู่
จึงมาขอคำแนะนำ คำปรึกษา จากทุก ๆ ท่านที่อ่านกระทู้นี้ว่า
"ผมเป็นลูกอกตัญญูหรือไม่ กับการที่จะต้องออกไปอยู่ข้างนอกคนเดียวได้แล้วโดนทีไม่ขอความช่วยเหลือเพื่อนอีกแล้ว เพราะทำงานมีรายได้แล้ว"
ขอบคุณครับ
** มีใครเคยย้ายออกมาอยู่คนเดียว เพราะรองรับอารมณ์ของพ่อไม่ไหวบ้างครับ แต่ยังไม่ความเป็นห่วงแม่อยู่ **
ผมอายุ 24 ปี ผมเคยออกจากบ้าน 2 ครั้ง
ครั้งที่หนึ่ง
หนีออกจากบ้านไปอยู่แถวเซ็นทรัลพระราม 2 เพราะไม่รู้จะไปไหนต่อดี จึงโทรไปขอความช่วยเหลือจากเพื่อนสนิทขอไปอยู่ห้องด้วย อยู่กับเพื่อนไปได้สัก 1 ปีกว่า ๆ ก็กลับบ้านเพราะเป็นห่วงแม่จึงกลับมาอยู่เป็นครอบครัวอีกครั้งนึง
ครั้งที่สอง
ก็หนีออกจากบ้านเช่นกันเพราะทนกับสิ่งที่พ่อพูด พ่อว่าไม่ได้ คำพูดมันทำร้ายจิตใจลูกมากเกินไป จึงหนีออกบ้านไปแถวโรงเหล้าแสงจันทร์ พระราม 2 ไปนั่ง ไปนอนอยู่ตรง 7-11 เพราะไม่รู้จะไปไหนดี จึงโทรไปขอความช่วยเหลือจากเพื่อนคนเดิมอีกครั้งนึง อยู่กับเพื่อนคนนี้ประมาณ 5 เดือนกว่า ๆ ก็กลับมาบ้านเพราะความเป็นห่วงแม่อีกเหมือนเดิม
จากวันนั้นที่กลับมาอยู่บ้านก็เพราะด้วยความเป็นห่วงแม่ คิดถึงแม่ กลัวแม่ต้องทำงานบ้านหนัก กลัวแม่จะถูกพ่อทำร้าย กลัวไปหมด เพราะรักแม่มาก ๆ " และตอนนี้ผมอายุ 24 ปี ครับ" ตอนนี้ผมก็มีความคิดที่อยากจะออกไปใช้ชีวิตข้างนอกอีกสักครั้ง เพราะตัวผมเอง ผมคิดว่าผมดูแลตัวเองได้แล้ว แต่ติดที่ว่ายังเป็นห่วงแม่อยู่
จึงมาขอคำแนะนำ คำปรึกษา จากทุก ๆ ท่านที่อ่านกระทู้นี้ว่า
"ผมเป็นลูกอกตัญญูหรือไม่ กับการที่จะต้องออกไปอยู่ข้างนอกคนเดียวได้แล้วโดนทีไม่ขอความช่วยเหลือเพื่อนอีกแล้ว เพราะทำงานมีรายได้แล้ว"
ขอบคุณครับ