สวัสดีค่ะ เพื่อนๆ เรามีเรื่องทุกข์ใจอยากปรึกษาเรื่องครอบครัว
ปัญหาคือ เรากับแฟนก่อนแต่งงานได้ตั้งเป้าหมายกันไว้อย่างดี พอมาวันนี้เหลือเราคนเดียวที่คิด
ตอนนี้จุดมุ่งหมายเราไม่เหมือนกันเลย เราทุกข์และไม่มีความสุขเลย ตอนนี้เราแต่งงานกับแฟนมา3 ปีแล้ว มีลูก 1 คน
-ขอบอกก่อนเลยว่าเราเป็นลูกคนเดียวทั้งคู่ บ้านอยู่คนละจังหวัด
-แฟนย้ายกลับบ้านมาทำธุกิจตัวเอง เรายินดีตามแฟนมาย้ายถิ่นฐาน ย้ายหน้าที่การงาน ยอมทุกอย่าง
-เราเคยตกลงกัน มีเป้าหมายว่าอยากสร้างครอบครัว อยากอยู่ครอบครัวแยก (ซึ่งพ่อกับแม่สามีเค้าอยู่บ้านอีกหลังห่างกันแค่5 กิโล)
-เราต้องเดินทางไปกลับ100 กว่าโลต่อวันเพื่อไปทำงานจังหวัดใกล้เคียง เพราะจังหวัดบ้านเกิดสามีไม่มีงานตรงสายให้เราทำ บางวันกลับเที่ยงคืน เพราะคิดถึงลูกก็ยอม
-พ่อเราอยู่อีกจังหวัดเลย ส่วนแม่เรามาช่วยเลี้ยงหลาน(อนาคตเราจะได้อยู่ดูแลพ่อแม่เรารึป่าวไม่รู้)
-ปัญหาคือจากที่เราคิดเป้าหมายกันไว้ ยื่นคำขาดก่อนแต่งงานต้องมาบ้านแยกจากพ่อแม่ มาถึงตอนนี้ ไม่สามารถทำได้
-เราต้องจำใจอยู่บ้านที่พ่อแม่เตรียมไว้ให้ ซึ่งพ่อแม่ก็มีสิทธิทุกๆอย่างในบ้านเพราะเป็นบ้านของเค้า(ความส่วนตัวไม่มี)
-เราอธิบายถึงความจำเป็น ลักษณะนิสัยเราที่อยากอยู่ครอบครัวแยก ไม่ใช่ทิ้งพ่อแม่ อยู่ห่างกันแค่ไม่กี่โลเอง แต่พ่อแม่ไม่เข้าใจ
-เราจะสร้างบ้านใหม่ซึ่งเราออกเงินเองก็ไม่ได้
-พ่อแม่สามีเข้าข้างลูกของเค้าจนเกินไป ไม่ว่าจะผิดจะถูก ถ้าลูกผิดก็คอยแก้ตัวให้ลูกบอกเรื่องเล็ก ส่วนเราผิดมาตักเตือนเราใหญ่อันนี้เราไม่ว่า แต่เราอึดอัดที่บางทีลูกเค้าผิดเค้าไม่ตักเตือน (ทะเลาะกันอธิบายดีๆยังไงก็แล้วพ่อแม่ก็ยังไม่เข้าใจ ขนาดแฟนเราเค้าก็ยอมรับว่าเค้ามีข้อเสียแบบนี้ แต่พ่อแม่เค้าว่าลูกได้แค่นี้ก็ดีแล้ว ไม่คิดให้ลูกปรับปรุงตัวเอง)
-คนที่มาฟัง ก็ดูออก สามีก็รับรู้ว่าพ่อแม่เค้าเป็นอย่างไร แต่พ่อแม่ไม่เคยยอมรับว่าเข้าข้างลูกตัวเอง
-เราอาจจะไม่เคยถูกกดขี่ข่มเหง จากครอบครัวสามี แต่ก็ไม่เคยได้รับความเข้าใจในตัวเราบ้างเลย
-เราอึดอัด แม่เราก็อึดอัดเพราะแม่เราก็พูดไม่ได้มากเป็นผู้ใหญ่ ได้แต่ฟังครอบครัวเค้าแก้ตัวให้ลูกตัวเอง (แม่เราไม่เคยเข้าข้างเรา ครอบครัวเราสองคนสอนลูกคนละแบบมากๆ)
-สามีอายุจะ30 แล้วยังไม่สามรถจัดการรายรับรายจ่ายในครอบครัวตัวเองได้ทั้งๆที่เงินก็เพียงพอ ติดนิสัยที่เคยมีพ่อแม่ช่วย ทุกวันนี้ยังให้แม่ช่วยออกค่าน้ำค่าไฟ ช่วยธุรกิจ รูดบัตรซื้อของแม่ก็ออกให้ มีแต่เราที่เตือนเรื่องการใช้เงินกลับถูกแม่สามีมองว่าควบคุมสามี กดขี่ข่มเหงทุกอย่าง เค้าจะเป็นคนนำได้ยังไง (คือถ้าเค้าสามารถจัดการได้เราคงไม่เข้าไปยุ่งเรื่องเงินๆทองๆของเค้าหรอก)
-เราไม่ว่าที่พ่อแม่เค้ายินดีซื้อของให้ลูก ตามใจลูก ช่วยเหลือลูก(ทั้งที่บางเรื่อง อายุเท่านี้แล้ว พ่อแม่ไม่ต้องช่วยแล้ว) คือเราแค่อยากได้ผู้นำในครอบครัว ทุกวันนี้จะขอเงินเกี่ยวกับลูก ต้องขอแล้วขออีกกว่าจะให้ ทีเอาเงินไปซื้อเหล้าเบียร์ หรือของตัวเอง อย่างไว
-เรื่องการใช้เงิน บริหารเงิน สามีอาจจะไม่ผิด แต่ก็ไม่ได้ทำหน้าที่ที่ดี ไม่ค่อยรับผิดชอบ ซึ่งครอบครัวเค้าควรยอมรับว่าลูกเค้าเป็นแบบนี้ แต่กลับมองว่าลูกเค้าได้เท่านี้ก็ดีแค่ไหนแล้ว
-จากความรัก ที่เรารักเค้าจริงๆ อยากอยู่กับเขา ยอมเพื่อนเขามาวันนี้ ทำให้รู้ว่าความรักมันก็ส่วนนึง การปรับตัว ทัศนะคติ ความคิด การใช้ชีวิตต่างๆที่เข้ากันไม่ได้ระหว่างเค้าเรา ครอบครัวเค้า ก็อีกส่วนนึง ทำให้รู้สึกว่าอยากอยู่คนเดียว อยากเอาลูกกลับไปเลี้ยงที่บ้านเกิดเรา
-เราถูกหาว่าชอบขู่ผัวจะเอาลูกหนี คือเราไม่ขู่ เราคิดแล้ว เราอยู่ไปไม่มีความสุข เราไม่อยากอยู่
-เรารู้ว่าเราผิดตั้งแต่ต้นที่ดื้อดึงแต่งงาน จนมีลูก จนมาถึงตอนนี้เหตุการณ์มันแก้ยาก
-เราควรทำอย่างไรดีคะ ถ้าคุณเคยอยู่ในสถานการณ์แบบเดียวกัน คุณจะเข้าใจ ว่าความรักอย่างเดียวมันใช้ไม่ได้ จะทนหรือจะถอยดี
จะไปต่อหรือจะหยุดเท่านี่
ปัญหาคือ เรากับแฟนก่อนแต่งงานได้ตั้งเป้าหมายกันไว้อย่างดี พอมาวันนี้เหลือเราคนเดียวที่คิด
ตอนนี้จุดมุ่งหมายเราไม่เหมือนกันเลย เราทุกข์และไม่มีความสุขเลย ตอนนี้เราแต่งงานกับแฟนมา3 ปีแล้ว มีลูก 1 คน
-ขอบอกก่อนเลยว่าเราเป็นลูกคนเดียวทั้งคู่ บ้านอยู่คนละจังหวัด
-แฟนย้ายกลับบ้านมาทำธุกิจตัวเอง เรายินดีตามแฟนมาย้ายถิ่นฐาน ย้ายหน้าที่การงาน ยอมทุกอย่าง
-เราเคยตกลงกัน มีเป้าหมายว่าอยากสร้างครอบครัว อยากอยู่ครอบครัวแยก (ซึ่งพ่อกับแม่สามีเค้าอยู่บ้านอีกหลังห่างกันแค่5 กิโล)
-เราต้องเดินทางไปกลับ100 กว่าโลต่อวันเพื่อไปทำงานจังหวัดใกล้เคียง เพราะจังหวัดบ้านเกิดสามีไม่มีงานตรงสายให้เราทำ บางวันกลับเที่ยงคืน เพราะคิดถึงลูกก็ยอม
-พ่อเราอยู่อีกจังหวัดเลย ส่วนแม่เรามาช่วยเลี้ยงหลาน(อนาคตเราจะได้อยู่ดูแลพ่อแม่เรารึป่าวไม่รู้)
-ปัญหาคือจากที่เราคิดเป้าหมายกันไว้ ยื่นคำขาดก่อนแต่งงานต้องมาบ้านแยกจากพ่อแม่ มาถึงตอนนี้ ไม่สามารถทำได้
-เราต้องจำใจอยู่บ้านที่พ่อแม่เตรียมไว้ให้ ซึ่งพ่อแม่ก็มีสิทธิทุกๆอย่างในบ้านเพราะเป็นบ้านของเค้า(ความส่วนตัวไม่มี)
-เราอธิบายถึงความจำเป็น ลักษณะนิสัยเราที่อยากอยู่ครอบครัวแยก ไม่ใช่ทิ้งพ่อแม่ อยู่ห่างกันแค่ไม่กี่โลเอง แต่พ่อแม่ไม่เข้าใจ
-เราจะสร้างบ้านใหม่ซึ่งเราออกเงินเองก็ไม่ได้
-พ่อแม่สามีเข้าข้างลูกของเค้าจนเกินไป ไม่ว่าจะผิดจะถูก ถ้าลูกผิดก็คอยแก้ตัวให้ลูกบอกเรื่องเล็ก ส่วนเราผิดมาตักเตือนเราใหญ่อันนี้เราไม่ว่า แต่เราอึดอัดที่บางทีลูกเค้าผิดเค้าไม่ตักเตือน (ทะเลาะกันอธิบายดีๆยังไงก็แล้วพ่อแม่ก็ยังไม่เข้าใจ ขนาดแฟนเราเค้าก็ยอมรับว่าเค้ามีข้อเสียแบบนี้ แต่พ่อแม่เค้าว่าลูกได้แค่นี้ก็ดีแล้ว ไม่คิดให้ลูกปรับปรุงตัวเอง)
-คนที่มาฟัง ก็ดูออก สามีก็รับรู้ว่าพ่อแม่เค้าเป็นอย่างไร แต่พ่อแม่ไม่เคยยอมรับว่าเข้าข้างลูกตัวเอง
-เราอาจจะไม่เคยถูกกดขี่ข่มเหง จากครอบครัวสามี แต่ก็ไม่เคยได้รับความเข้าใจในตัวเราบ้างเลย
-เราอึดอัด แม่เราก็อึดอัดเพราะแม่เราก็พูดไม่ได้มากเป็นผู้ใหญ่ ได้แต่ฟังครอบครัวเค้าแก้ตัวให้ลูกตัวเอง (แม่เราไม่เคยเข้าข้างเรา ครอบครัวเราสองคนสอนลูกคนละแบบมากๆ)
-สามีอายุจะ30 แล้วยังไม่สามรถจัดการรายรับรายจ่ายในครอบครัวตัวเองได้ทั้งๆที่เงินก็เพียงพอ ติดนิสัยที่เคยมีพ่อแม่ช่วย ทุกวันนี้ยังให้แม่ช่วยออกค่าน้ำค่าไฟ ช่วยธุรกิจ รูดบัตรซื้อของแม่ก็ออกให้ มีแต่เราที่เตือนเรื่องการใช้เงินกลับถูกแม่สามีมองว่าควบคุมสามี กดขี่ข่มเหงทุกอย่าง เค้าจะเป็นคนนำได้ยังไง (คือถ้าเค้าสามารถจัดการได้เราคงไม่เข้าไปยุ่งเรื่องเงินๆทองๆของเค้าหรอก)
-เราไม่ว่าที่พ่อแม่เค้ายินดีซื้อของให้ลูก ตามใจลูก ช่วยเหลือลูก(ทั้งที่บางเรื่อง อายุเท่านี้แล้ว พ่อแม่ไม่ต้องช่วยแล้ว) คือเราแค่อยากได้ผู้นำในครอบครัว ทุกวันนี้จะขอเงินเกี่ยวกับลูก ต้องขอแล้วขออีกกว่าจะให้ ทีเอาเงินไปซื้อเหล้าเบียร์ หรือของตัวเอง อย่างไว
-เรื่องการใช้เงิน บริหารเงิน สามีอาจจะไม่ผิด แต่ก็ไม่ได้ทำหน้าที่ที่ดี ไม่ค่อยรับผิดชอบ ซึ่งครอบครัวเค้าควรยอมรับว่าลูกเค้าเป็นแบบนี้ แต่กลับมองว่าลูกเค้าได้เท่านี้ก็ดีแค่ไหนแล้ว
-จากความรัก ที่เรารักเค้าจริงๆ อยากอยู่กับเขา ยอมเพื่อนเขามาวันนี้ ทำให้รู้ว่าความรักมันก็ส่วนนึง การปรับตัว ทัศนะคติ ความคิด การใช้ชีวิตต่างๆที่เข้ากันไม่ได้ระหว่างเค้าเรา ครอบครัวเค้า ก็อีกส่วนนึง ทำให้รู้สึกว่าอยากอยู่คนเดียว อยากเอาลูกกลับไปเลี้ยงที่บ้านเกิดเรา
-เราถูกหาว่าชอบขู่ผัวจะเอาลูกหนี คือเราไม่ขู่ เราคิดแล้ว เราอยู่ไปไม่มีความสุข เราไม่อยากอยู่
-เรารู้ว่าเราผิดตั้งแต่ต้นที่ดื้อดึงแต่งงาน จนมีลูก จนมาถึงตอนนี้เหตุการณ์มันแก้ยาก
-เราควรทำอย่างไรดีคะ ถ้าคุณเคยอยู่ในสถานการณ์แบบเดียวกัน คุณจะเข้าใจ ว่าความรักอย่างเดียวมันใช้ไม่ได้ จะทนหรือจะถอยดี