สวัสดีค่ะ.คือมีเรื่องอยากจะมาปรึษา
เล่าก่อนนะคะว่าเพื่อนอายุ18-19ปี
พ่อแม่แยกทางกันตั้งแต่เด็กๆ มีคุณน้า น้องสาวพ่อคอยรับเลี้ยงตั้งแต่เด็ก เพื่อนย้ายร.ร บ่อย2-3ปีครั้ง ตั้งแต่อนุบาล-ม.3 คือร.รจังหวัดที่คุณพ่ออยู่กับจังหวัดคุณน้าอยู่ ช่วงที่มาอยู่กับคุณพ่อเราก็ได้มาเจอกันเพราะเราอยู่หมู่บ้านเดี่ยวกันกับคุณพ่อเพื่อน เป็นเพื่อนห้องเดียวกัน ถือว่าเป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวที่มีก็ได้เราคุยกันทุกเรื่องปรึกษากันตลอด เพื่อนย้ายกลับไปที่บ้านคุณน้าช่วงจะขึ้นม.3 หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้เจอกันถึงปัจุบันก็4ปีแล้ว ก่อนหน้านี้ก็ยังทักหากันอยู่บ่อยอาจจะมีช่วงที่หายๆบ้าง แต่เพื่อนก็ทักมาปรึกษาอยู่เสมอ เราก็ปรึกษาเพื่อนบ้าง เพื่อนทักมาปรึกษาเกี่ยวครอบครัวคุณน้าที่เพื่อนอาศัยอยู่บ่อยๆ คุณน้าชอบด่าชอบว่าเพื่อนอยู่บ่อยๆ
เป็นเด็กไม่ดีบ้าง เกเรบ้าง เพื่อนฝูงเยอะบ้าง ซึ่งเพื่อนพึ่งขึ้นม.3ิ(แต่จริงๆแล้วเพื่อนเป็นคนอัธยาศัยดีค่ะเรียนเก่งระดับต้นๆของชั้นเสมอ เราว่าคุณน้าคิดไปเองว่ามีเพื่อนฝูงเยอะคือเด็กเกเร) เพื่อนบอกไม่ได้เกเรตนทำดีแล้วแต่ถูกตัดสินโดยสายตาของคุณน้าตลอด ดูเพื่อนเป็นคนไม่ดีอยู่เสมอ เพื่อนไม่ได้อยู่สบายไปวันๆ เพื่อนช่วยงานคุณน้าทุกอย่างทั้งเลี้ยงแพะของคุณน้าทั้งเลี้ยงหลาน2คนของคุณน้า ทำกับข้าวล้างจานชาม อะไรที่เพื่อนทำได้เพื่อนทำหมด แต่เพื่อนไม่เคยดีพอในสายตาของคุณน้า คุณน้าชอบเปรียบเทียบเพื่อนกับเด็กคนอื่นๆเสมอ ทำไมเพื่อนไม่เหมือนคนนั้นคนนี้ เป็นแบบคนนั้นคนนี้ก็หน้าจะดีกว่า พูดแบบนี้กับเพื่อนเสมอ พูดทำร้ายน้ำใจเพื่อนบ้าง จนผ่านไป1ปี *เพื่อนเรียนม.4ได้ครึ่งเทอมแฟนคุณน้าป่วยหนัก เพื่อนเลยหยุดเรียนเพื่อมาช่วยงานคุณน้าที่เลี้ยงแพะไว้เป็นฝูงแล้วไม่ได้กลับไปเรียนอีกปีที่3เพื่อนออกไปทำงานที่ กทม เพื่อส่งเงินกลับไปให้คุณน้าเพื่อนอยากทดแทนบุญคุณที่ท่านเลี้ยงดูเพื่อนจนโตมาแต่หลังๆเพื่อนเริ่มมีอาการเครียสะสมจนเป็นไมเกรน ต้องทานยา เพื่อนเครียดหลายๆอย่าง ทั้งค่าแรงน้อย ค่าเช่าแพง ตัวเองอยู่คนเดียวแล้วรู้โดดเดียวท้อแท้ คุณน้าก็ไม่สนใจรู้สึกว่าตัวเองต้อยต่ำไม่เคยดีพอทำอะไรก็ผิดไปหมดในสายตาคุณน้า เพื่อนทำงานได้6เดือนก็กลับไปก็โดนคุณน้าด่า เราถึงขั้นบอกเพื่อนให้ออกมาจากบ้านคุณน้ามาอยู่กับเราเลยนะ
แต่เพื่อนไม่มาบอกว่ายังไงเขาคือคนที่เลี้ยงเพื่อนมาจนโต เราก็ได้แต่บอกให้เพื่อนอดทนและสู้ต่อไป
จนมาปลายปีที่แล้วเพื่อนมีอาการหนักขึ้น เริ่มอยู่ๆก็หดหู่ อยากร้องให้
คิดสั้น อาการเริ่มรุนแรงขึ้นต้นปีเพื่อนทักมาว่าตัวเองหดหู่มากๆ เริ่มร้องให้แบบไม่มีสาเกตุ อยู่ๆก็ปล่อยโฮมาเลย ตามอารมณ์ตัวเองไม่ทัน
จนมาตอนนี้เดือนมีนาคมแล้ว คิดว่าอาการจะดีขึ้นเพื่อนกับแย่ลง ตอนนี้คือเพื่อนหดหู่มากๆ อยู่ๆก็ร้องให้เป็นชั่วโมงๆ เริ่มคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ หงุดหงิดง่าย อารมณ์เสียบ่อย ใครว่าใครด่าคือต้องเดินหนีเพราะเพื่อนบอกว่าตัวเองรับไม่ได้ อาจจะโวยวายหรือร้องให้ตรงนั้นเลยก็ได้ เพื่อนอ่อนไหวมากถึงขนาดว่าคิดสั้นอยากกีดแขนตัวเอง เราควรทำยังไงดีค่ะ
เพื่อนไม่ยอมปรึษาคนในบ้านคุณน้าเลย.เพื่อนบอกว่าบอกไปก็ไม่มีใครสนใจเพื่อน.เราพยายามให้กำลังใจเพื่อน ถามว่ารู้ใช่ไหมกำลังทำอะไรอยู่ เพื่อนบอกรู้แต่ห้ามความรู้สึกไม่ได้ ก็รู้ว่าถ้าทำไปจะเกิดอะไรขึ้น เพื่อนพยายามคุมสติอยู่ ตอนนี้อาจจะยังไม่ถึงขั้นนั้น แต่เรากลัวค่ะ พยายามบอกให้เพื่อนไปหาหมอ.ใครรู้ช่วยบอกวิธีแก้ให้อาการนี้ลดลงทีค่ะ
ปล.เพื่อนบอกจะลองไปหาหมอถ้าอาการหนักกว่านี้
ขอความช่วยเหลือจากผู้รู้หน่อยค่ะ เพื่อนอาการค่อนข้างหนัก เกี่ยวกับการร้องให้คนเดียวค่ะ แก้ยังไงดี?
เล่าก่อนนะคะว่าเพื่อนอายุ18-19ปี
พ่อแม่แยกทางกันตั้งแต่เด็กๆ มีคุณน้า น้องสาวพ่อคอยรับเลี้ยงตั้งแต่เด็ก เพื่อนย้ายร.ร บ่อย2-3ปีครั้ง ตั้งแต่อนุบาล-ม.3 คือร.รจังหวัดที่คุณพ่ออยู่กับจังหวัดคุณน้าอยู่ ช่วงที่มาอยู่กับคุณพ่อเราก็ได้มาเจอกันเพราะเราอยู่หมู่บ้านเดี่ยวกันกับคุณพ่อเพื่อน เป็นเพื่อนห้องเดียวกัน ถือว่าเป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวที่มีก็ได้เราคุยกันทุกเรื่องปรึกษากันตลอด เพื่อนย้ายกลับไปที่บ้านคุณน้าช่วงจะขึ้นม.3 หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้เจอกันถึงปัจุบันก็4ปีแล้ว ก่อนหน้านี้ก็ยังทักหากันอยู่บ่อยอาจจะมีช่วงที่หายๆบ้าง แต่เพื่อนก็ทักมาปรึกษาอยู่เสมอ เราก็ปรึกษาเพื่อนบ้าง เพื่อนทักมาปรึกษาเกี่ยวครอบครัวคุณน้าที่เพื่อนอาศัยอยู่บ่อยๆ คุณน้าชอบด่าชอบว่าเพื่อนอยู่บ่อยๆ
เป็นเด็กไม่ดีบ้าง เกเรบ้าง เพื่อนฝูงเยอะบ้าง ซึ่งเพื่อนพึ่งขึ้นม.3ิ(แต่จริงๆแล้วเพื่อนเป็นคนอัธยาศัยดีค่ะเรียนเก่งระดับต้นๆของชั้นเสมอ เราว่าคุณน้าคิดไปเองว่ามีเพื่อนฝูงเยอะคือเด็กเกเร) เพื่อนบอกไม่ได้เกเรตนทำดีแล้วแต่ถูกตัดสินโดยสายตาของคุณน้าตลอด ดูเพื่อนเป็นคนไม่ดีอยู่เสมอ เพื่อนไม่ได้อยู่สบายไปวันๆ เพื่อนช่วยงานคุณน้าทุกอย่างทั้งเลี้ยงแพะของคุณน้าทั้งเลี้ยงหลาน2คนของคุณน้า ทำกับข้าวล้างจานชาม อะไรที่เพื่อนทำได้เพื่อนทำหมด แต่เพื่อนไม่เคยดีพอในสายตาของคุณน้า คุณน้าชอบเปรียบเทียบเพื่อนกับเด็กคนอื่นๆเสมอ ทำไมเพื่อนไม่เหมือนคนนั้นคนนี้ เป็นแบบคนนั้นคนนี้ก็หน้าจะดีกว่า พูดแบบนี้กับเพื่อนเสมอ พูดทำร้ายน้ำใจเพื่อนบ้าง จนผ่านไป1ปี *เพื่อนเรียนม.4ได้ครึ่งเทอมแฟนคุณน้าป่วยหนัก เพื่อนเลยหยุดเรียนเพื่อมาช่วยงานคุณน้าที่เลี้ยงแพะไว้เป็นฝูงแล้วไม่ได้กลับไปเรียนอีกปีที่3เพื่อนออกไปทำงานที่ กทม เพื่อส่งเงินกลับไปให้คุณน้าเพื่อนอยากทดแทนบุญคุณที่ท่านเลี้ยงดูเพื่อนจนโตมาแต่หลังๆเพื่อนเริ่มมีอาการเครียสะสมจนเป็นไมเกรน ต้องทานยา เพื่อนเครียดหลายๆอย่าง ทั้งค่าแรงน้อย ค่าเช่าแพง ตัวเองอยู่คนเดียวแล้วรู้โดดเดียวท้อแท้ คุณน้าก็ไม่สนใจรู้สึกว่าตัวเองต้อยต่ำไม่เคยดีพอทำอะไรก็ผิดไปหมดในสายตาคุณน้า เพื่อนทำงานได้6เดือนก็กลับไปก็โดนคุณน้าด่า เราถึงขั้นบอกเพื่อนให้ออกมาจากบ้านคุณน้ามาอยู่กับเราเลยนะ
แต่เพื่อนไม่มาบอกว่ายังไงเขาคือคนที่เลี้ยงเพื่อนมาจนโต เราก็ได้แต่บอกให้เพื่อนอดทนและสู้ต่อไป
จนมาปลายปีที่แล้วเพื่อนมีอาการหนักขึ้น เริ่มอยู่ๆก็หดหู่ อยากร้องให้
คิดสั้น อาการเริ่มรุนแรงขึ้นต้นปีเพื่อนทักมาว่าตัวเองหดหู่มากๆ เริ่มร้องให้แบบไม่มีสาเกตุ อยู่ๆก็ปล่อยโฮมาเลย ตามอารมณ์ตัวเองไม่ทัน
จนมาตอนนี้เดือนมีนาคมแล้ว คิดว่าอาการจะดีขึ้นเพื่อนกับแย่ลง ตอนนี้คือเพื่อนหดหู่มากๆ อยู่ๆก็ร้องให้เป็นชั่วโมงๆ เริ่มคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ หงุดหงิดง่าย อารมณ์เสียบ่อย ใครว่าใครด่าคือต้องเดินหนีเพราะเพื่อนบอกว่าตัวเองรับไม่ได้ อาจจะโวยวายหรือร้องให้ตรงนั้นเลยก็ได้ เพื่อนอ่อนไหวมากถึงขนาดว่าคิดสั้นอยากกีดแขนตัวเอง เราควรทำยังไงดีค่ะ
เพื่อนไม่ยอมปรึษาคนในบ้านคุณน้าเลย.เพื่อนบอกว่าบอกไปก็ไม่มีใครสนใจเพื่อน.เราพยายามให้กำลังใจเพื่อน ถามว่ารู้ใช่ไหมกำลังทำอะไรอยู่ เพื่อนบอกรู้แต่ห้ามความรู้สึกไม่ได้ ก็รู้ว่าถ้าทำไปจะเกิดอะไรขึ้น เพื่อนพยายามคุมสติอยู่ ตอนนี้อาจจะยังไม่ถึงขั้นนั้น แต่เรากลัวค่ะ พยายามบอกให้เพื่อนไปหาหมอ.ใครรู้ช่วยบอกวิธีแก้ให้อาการนี้ลดลงทีค่ะ
ปล.เพื่อนบอกจะลองไปหาหมอถ้าอาการหนักกว่านี้