ฉันไม่รู้ว่านายจะจำฉันได้มั๊ย..พีท เพื่อนชายหนุ่มต่างห้องของฉัน
ภายนอกเขาเหมือนคนที่ดุ ไม่มีความอ่อนโยน เป็นคนหนักแน่น และดูไม่ยอมคน
ฉันรู้จักนายผ่านแฟนของฉัน จริงๆตอนนั้นฉันไม่ได้สนิทกับนายมาก แต่สิ่งที่ฉันเสียใจที่สุดคือ ฉันจำไม่ได้ว่าเราสนิทกันได้ยังไง อาจเป็นเพราะตอนนั้นฉันยังเด็ก
แต่เรื่องราวของฉันและนาย ฉันยังจำได้บางส่วน ตอนนั้นเราดูเหมือนจะสนิทกัน เราคุยไลน์กันเยอะขึ้น ในเช้าวันหนึ่งวันที่นายทักหามาฉันว่าวันนี้ใส่ชุดอะไร ฉันเปิดหน้าจอโทรศัพท์และพบว่าแบตฉันเหลือ1%
; พละมั้ง
: แน่ใจ?
; พละแหละ
ในเวลาเข้าแถว เขาเดินหิ้วกระเป๋าด้วยท่าทางนักเลง พร้อมกับชุดพละที่ฉันบอกเขา เขาหันไปรอบๆก่อนจะมองฉันด้วยสายตาของเขา และกระตุกยิ้มให้ฉัน เมื่อรู้ว่าชุดพละถูกแล้ว ฉันยิ้มพร้อมหัวเราะเบาๆตอบเขา
ในเวลาต่อมาเริ่มมีการแข่งขันในช่วงพักกลางวัน ไม่ว่าจะเป็น handball dochball หรือ clapjer the flag ด้วยความที่ ฉันและเขา เป็นคนชอบเล่นกีฬา มันทำให้พวกเราสนใจมาก แต่ด้วยความที่อยู่คนละห้องมันก็ต้องแข่งขันกันเอง
การแข่งขันนี้อาทิตย์นึงจะมีเพียงครั้ง-2ครั้งเพื่อให้นักกีฬาได้มีเวลาฝึกซ้อม และเวลาพักกลางวันวันอื่นฉันมักจะไปเตะบอลที่กรงสนาม ฉันเล่นไม่เก่งเลย แต่ด้วยความที่ฉันชอบมันเลยทำให้ฉันมีความสุข
และมาถึงวันนึง วันที่ฉันได้เป็นตำแหน่งรักษาประตู ความกลัวมันเข้ามาในหัวฉัน ครั้งแรกที่ฉันเป็นและห้อมร้อมด้วยคนเก่งๆรอบด้าน
; เย่!
เสียงฝั่งตรงข้ามที่ดีใจที่สามารถทำแต้มได้ ความรู้สึกกังวลใจ กลัวคนอื่นจะมองว่าฉันถ่วงทีม มันทำให้ฉันมั่นใจกว่าเดิมว่าฉันไม่สามารถเล่น เพราะท่าทางของฉันตอนฝ่ายตรงข้ามกำลังยิงบอลเข้ามาที่ประตู ฉันกลับรีบเอามือกันไว้ที่หน้า เพราะฉันกลัวเจ็บ..จากลูกบอลลูกกลมๆ
ในวันต่อมา พีทเพื่อนของฉันเรียกฉันเข้าไปในยิมตอนพักเที่ยง ฉันเดินบันไดขึ้นมาพร้อมเขา แปลกที่วันนี้คนไม่เยอะ มันเลยทำให้ดูเงียบและเคว้งสุดๆ
เขาหยิบลูกวอลเลย์ขึ้นมาถือบนมือเขา พร้อมชี้ให้ฉันเข้าไปในซอกเล็กๆ โดยบอกให้ฉันยืนตรงมองมาที่เขา ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมเขาให้ฉันทำแบบนี้ ความสงสัยทำให้ฉันไม่ทันตั้งตัว เขาอัดลูกวอลเลย์บอลใส่หน้าฉันเต็มแรง ฉันรู้สึกถึงความชาที่หน้าของฉัน ฉันรู้ว่ามันต้องแดงมากแน่ๆตอนนี้
; นายเป็นบ้าอะไรวะ?! เจ็บนะเว้ย
ฉันตะโกนด่าเขาด้วยความโมโห แต่เขากลับกระตุกยิ้มมาให้ฉัน
; ?!
ฉันเบิ่งตากว้าง เพราะฉันตกใจกับการกระทำของคนตรงหน้า
: หึ แล้วหายกลัวบอลยัง?
ทันทีที่เขาตอบฉันมา นั้นทำให้ฉันรับรู้ว่า
; เห้ย ฉันหายกลัวบอลแล้วว่ะ!
ความรู้สึกตอนนั้นโคตรดีใจเลย เหมือนได้ปลดล็อคอะไรสักอย่าง
ในที่สุดการแข่งขันตอนเที่ยงก็มาถึง ครั้งนี้เราแข่งhandballกัน แต่สรุปฉันดันแพ้ทีมเขานี้แหละสิ แต่นั้นไม่ใช่ประเด็น วันนี้ฉันมาเชียร์เขาเพราะเขากำลังเข้าสู่รอบลึกมากๆเลย
เสียงกระดิ่งดังขึ้น
(ฉันต้องขึ้นเรียนแล้ว) เสียงในหัวของฉันดังขึ้น
แต่มันไม่ได้ทำให้ฉันดันตัวเองและรีบวิ่งเลย ฉันกลับใจจดจ่อกับการแข่งของเขา
; ดีใจด้วยนะเว้ย!
ฉันยิ้มให้เขา
: อืม
เขาตอบกลับฉันพร้อมอมยิ้มเล็กน้อย
ฉันหันไปมองคนอื่นตอนนี้ที่รีบวิ่งขึ้นอาคารเรียน
ฉันหันไปหาเขา และเหมือนเขาก็รู้สิ่งที่ฉันจะสื่อ ทำให้ฝี้เท้าของฉันและเขารีบวิ่งอย่างเร็ว
“หยุดเดี๋ยวนี้ ทำไมพึ่งมากันรู้มั๊ยว่าเขาเริ่มเรียนกันแล้ว”
เสียงของครูใหญ่ดังขึ้น แน่นอนเราเกมสะแล้ว
“ตั้งแถวแยกชายหญิงเดี๋ยวนี้”
เมื่อทุกคนตั้งแถวเสร็จ คำสนทนาของครูใหญ่ก็เริ่มขึ้น
“พวกเธอไปทำอะไรกันมา ไหนพูดมา”
‘ผมไปแข่งกีฬาhandballตอนเที่ยงมาครับ’ เสียงของชายคนนึงดังขึ้น
‘ใช่ๆ’ ‘ครับ’
ประโยคนั่นทำให้ทุกคนต่างพากันเห็นด้วยเพื่อให้ตัวเองรอดจากสถานการ์ณนี้
“ แล้วพวกเธอละ แข่งกับเขาด้วยหรอ “
ครูใหญ่ชี้มาทางด้านผู้หญิง มันทำให้พวกเราปิดปากเงียบสนิท
: ผู้หญิงไปช่วยครูแจ็คยกโต๊ะครับ!
ฉันรีบหันไปตามเสียง นั้นเสียงของเพื่อนฉันเอง..พีท ความรู้สึกของฉันตอนนั้นคำเดียวที่กระแทกมาในหัว “ โคตรเท่ “ เขากำลังช่วยพวกเราอยู่
แต่ยังไงก็เถอะสุดท้ายพวกเราก็โดนทำโทษกัน แต่ฉันกลับรู้สึกดีสะอีกที่รับรู้ว่าอย่างน้อยเขาก็พยามยามจะปกป้องฉัน
นายเคยชอบฉันแต่ตอนนี้นายเกลียดฉัน ไม่เป็นไรฉันไม่โกรธฉันแค่เสียใจ ขอให้นายโชคดีไม่ว่าจะจำเรื่องราวนี้ได้หรือมั๊ย ฉันขอให้นายมีความสุขมากกว่าฉันนะ
ลาก่อนโชคดี ถ้าฉันเจอนาย ฉันสัญญาว่าจะทักนะ
ขอเขียนไว้เพราะไม่อยากลืมความทรงจำดีๆ
ภายนอกเขาเหมือนคนที่ดุ ไม่มีความอ่อนโยน เป็นคนหนักแน่น และดูไม่ยอมคน
ฉันรู้จักนายผ่านแฟนของฉัน จริงๆตอนนั้นฉันไม่ได้สนิทกับนายมาก แต่สิ่งที่ฉันเสียใจที่สุดคือ ฉันจำไม่ได้ว่าเราสนิทกันได้ยังไง อาจเป็นเพราะตอนนั้นฉันยังเด็ก
แต่เรื่องราวของฉันและนาย ฉันยังจำได้บางส่วน ตอนนั้นเราดูเหมือนจะสนิทกัน เราคุยไลน์กันเยอะขึ้น ในเช้าวันหนึ่งวันที่นายทักหามาฉันว่าวันนี้ใส่ชุดอะไร ฉันเปิดหน้าจอโทรศัพท์และพบว่าแบตฉันเหลือ1%
; พละมั้ง
: แน่ใจ?
; พละแหละ
ในเวลาเข้าแถว เขาเดินหิ้วกระเป๋าด้วยท่าทางนักเลง พร้อมกับชุดพละที่ฉันบอกเขา เขาหันไปรอบๆก่อนจะมองฉันด้วยสายตาของเขา และกระตุกยิ้มให้ฉัน เมื่อรู้ว่าชุดพละถูกแล้ว ฉันยิ้มพร้อมหัวเราะเบาๆตอบเขา
ในเวลาต่อมาเริ่มมีการแข่งขันในช่วงพักกลางวัน ไม่ว่าจะเป็น handball dochball หรือ clapjer the flag ด้วยความที่ ฉันและเขา เป็นคนชอบเล่นกีฬา มันทำให้พวกเราสนใจมาก แต่ด้วยความที่อยู่คนละห้องมันก็ต้องแข่งขันกันเอง
การแข่งขันนี้อาทิตย์นึงจะมีเพียงครั้ง-2ครั้งเพื่อให้นักกีฬาได้มีเวลาฝึกซ้อม และเวลาพักกลางวันวันอื่นฉันมักจะไปเตะบอลที่กรงสนาม ฉันเล่นไม่เก่งเลย แต่ด้วยความที่ฉันชอบมันเลยทำให้ฉันมีความสุข
และมาถึงวันนึง วันที่ฉันได้เป็นตำแหน่งรักษาประตู ความกลัวมันเข้ามาในหัวฉัน ครั้งแรกที่ฉันเป็นและห้อมร้อมด้วยคนเก่งๆรอบด้าน
; เย่!
เสียงฝั่งตรงข้ามที่ดีใจที่สามารถทำแต้มได้ ความรู้สึกกังวลใจ กลัวคนอื่นจะมองว่าฉันถ่วงทีม มันทำให้ฉันมั่นใจกว่าเดิมว่าฉันไม่สามารถเล่น เพราะท่าทางของฉันตอนฝ่ายตรงข้ามกำลังยิงบอลเข้ามาที่ประตู ฉันกลับรีบเอามือกันไว้ที่หน้า เพราะฉันกลัวเจ็บ..จากลูกบอลลูกกลมๆ
ในวันต่อมา พีทเพื่อนของฉันเรียกฉันเข้าไปในยิมตอนพักเที่ยง ฉันเดินบันไดขึ้นมาพร้อมเขา แปลกที่วันนี้คนไม่เยอะ มันเลยทำให้ดูเงียบและเคว้งสุดๆ
เขาหยิบลูกวอลเลย์ขึ้นมาถือบนมือเขา พร้อมชี้ให้ฉันเข้าไปในซอกเล็กๆ โดยบอกให้ฉันยืนตรงมองมาที่เขา ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมเขาให้ฉันทำแบบนี้ ความสงสัยทำให้ฉันไม่ทันตั้งตัว เขาอัดลูกวอลเลย์บอลใส่หน้าฉันเต็มแรง ฉันรู้สึกถึงความชาที่หน้าของฉัน ฉันรู้ว่ามันต้องแดงมากแน่ๆตอนนี้
; นายเป็นบ้าอะไรวะ?! เจ็บนะเว้ย
ฉันตะโกนด่าเขาด้วยความโมโห แต่เขากลับกระตุกยิ้มมาให้ฉัน
; ?!
ฉันเบิ่งตากว้าง เพราะฉันตกใจกับการกระทำของคนตรงหน้า
: หึ แล้วหายกลัวบอลยัง?
ทันทีที่เขาตอบฉันมา นั้นทำให้ฉันรับรู้ว่า
; เห้ย ฉันหายกลัวบอลแล้วว่ะ!
ความรู้สึกตอนนั้นโคตรดีใจเลย เหมือนได้ปลดล็อคอะไรสักอย่าง
ในที่สุดการแข่งขันตอนเที่ยงก็มาถึง ครั้งนี้เราแข่งhandballกัน แต่สรุปฉันดันแพ้ทีมเขานี้แหละสิ แต่นั้นไม่ใช่ประเด็น วันนี้ฉันมาเชียร์เขาเพราะเขากำลังเข้าสู่รอบลึกมากๆเลย
เสียงกระดิ่งดังขึ้น
(ฉันต้องขึ้นเรียนแล้ว) เสียงในหัวของฉันดังขึ้น
แต่มันไม่ได้ทำให้ฉันดันตัวเองและรีบวิ่งเลย ฉันกลับใจจดจ่อกับการแข่งของเขา
; ดีใจด้วยนะเว้ย!
ฉันยิ้มให้เขา
: อืม
เขาตอบกลับฉันพร้อมอมยิ้มเล็กน้อย
ฉันหันไปมองคนอื่นตอนนี้ที่รีบวิ่งขึ้นอาคารเรียน
ฉันหันไปหาเขา และเหมือนเขาก็รู้สิ่งที่ฉันจะสื่อ ทำให้ฝี้เท้าของฉันและเขารีบวิ่งอย่างเร็ว
“หยุดเดี๋ยวนี้ ทำไมพึ่งมากันรู้มั๊ยว่าเขาเริ่มเรียนกันแล้ว”
เสียงของครูใหญ่ดังขึ้น แน่นอนเราเกมสะแล้ว
“ตั้งแถวแยกชายหญิงเดี๋ยวนี้”
เมื่อทุกคนตั้งแถวเสร็จ คำสนทนาของครูใหญ่ก็เริ่มขึ้น
“พวกเธอไปทำอะไรกันมา ไหนพูดมา”
‘ผมไปแข่งกีฬาhandballตอนเที่ยงมาครับ’ เสียงของชายคนนึงดังขึ้น
‘ใช่ๆ’ ‘ครับ’
ประโยคนั่นทำให้ทุกคนต่างพากันเห็นด้วยเพื่อให้ตัวเองรอดจากสถานการ์ณนี้
“ แล้วพวกเธอละ แข่งกับเขาด้วยหรอ “
ครูใหญ่ชี้มาทางด้านผู้หญิง มันทำให้พวกเราปิดปากเงียบสนิท
: ผู้หญิงไปช่วยครูแจ็คยกโต๊ะครับ!
ฉันรีบหันไปตามเสียง นั้นเสียงของเพื่อนฉันเอง..พีท ความรู้สึกของฉันตอนนั้นคำเดียวที่กระแทกมาในหัว “ โคตรเท่ “ เขากำลังช่วยพวกเราอยู่
แต่ยังไงก็เถอะสุดท้ายพวกเราก็โดนทำโทษกัน แต่ฉันกลับรู้สึกดีสะอีกที่รับรู้ว่าอย่างน้อยเขาก็พยามยามจะปกป้องฉัน
นายเคยชอบฉันแต่ตอนนี้นายเกลียดฉัน ไม่เป็นไรฉันไม่โกรธฉันแค่เสียใจ ขอให้นายโชคดีไม่ว่าจะจำเรื่องราวนี้ได้หรือมั๊ย ฉันขอให้นายมีความสุขมากกว่าฉันนะ
ลาก่อนโชคดี ถ้าฉันเจอนาย ฉันสัญญาว่าจะทักนะ