อยากกลับมาคุยกับแม่อีกครั้ง

เรื่องมีอยู่ว่า เราทำตัวไม่ดีกับแม่โดยไม่ได้ตั้งใจ แม่บอกให้เราไปเก็บผ้าหน้าบ้านแต่ด้วยเราขี้เกียจอันนี้ยอมรับเลยขอเวลากับแม่แปบหนึ่ง หลังจากนั้นเราเลยลึกขึ้นนั่งแล้วแม่ก็บอกให้เรานวดข้อเท้าให้แล้วเราก็ทำแต่ตอนนั้นสีหน้าเรามันออกมาทางดูไม่อยากทำให้แต่เอาจริงๆเรายอมทำให้ พอนวดอยู่ดีๆมือไม้อ่อนไปหมด จนต้องทำให้ต้องใช้แรงกดแทนนวดจนแม่เจ็บแต่เราก็บอกท่านอยู่ว่ามืออยู่ดีๆก่อนอ่อน เรากลัวแม่จะด่าหรือจะมีปัญหาก็เลยต้องนวดต่อ แต่สักพักเราก็ต้องเอาขาแม่ออกจากตักเพราะตะคิวกินเลยลุกโดยไม่ได้บอกท่านเลยว่าเป็นไร จนแม่ด่าออกมาและด่ายับสักพักด่าเราแล้วก็โยงไปโดนคนอื่นรวมถึงเพื่อน จนเรานิ่งไปไม่กล้าที่จะพูดขอโทษ และแม่ก็บอกว่า"ต่อจากนี้ไปแยกตะกร้าผ้าออกแล้วแกต้องซักผ้าแกเองรวมถึงผ้าของพ่อของแกด้วยรีดเอง" (คำด่ามีเยอะนะ )ตอนนั้นเราเริ่มรู้โทษตัวเองจนอยากตาย คิดว่าตัวเองเป็นภาระให้คนในบ้านทันที พยายามชวนท่านคุยเรื่องไปมอบตัวเรียนต่อระดับชั้นปวส.1 แต่ผลคือกลับไม่ได้เป็นอย่างที่หวังแม่พูดจาแบบว่าแม่ไม่ใช่แม่ของเรา แม่-"ทำเองสิคุยกับพ่อแกสิแบ่งหน้าที่กัน เพราะการกระทำของแกทำกับแม่เหมือนกูไม่ใช้แม่ของแก ถามพ่อแกเอาเองเลยอยากทำอะไรก็ทำกันเอง เจ็บไข้ได้ป่วยอะไรก็ไม่ต้องมาบอกช่วยเหลือตัวเองเอาเองเลย" ตอนนั้นร่างกายเราเริ่มชาไปหมด ทำให้เราเริ่มคิดอยากทำในสิ่งที่ไม่ควรกับตัวเอง แต่มานึกถึงคำพูดของยายว่า"เดียวก็กลับมาคุยแกเองแหละปล่อยไปก่อนเเดียวก็ดีขึ้น ยังไงปาล์มก็เป็นลูก" แต่ก็ไม่ช่วยให้เราหายกังวลเลยแม้แต่นิด ไม่กล้าแม้จะมองหน้าเลย อยากคุยกับแม่มากจนร้องไห้ไม่แพ้กับแม่ เรากลัวที่แม่จะไม่รักอยากหันมาคุยกับท่าน ช่วยแนะนำวิธีหันไปคุยกับแม่อีกครั้งหน่อยค่ะ