คือเรารู้สึกอยากหนีออกจากบ้านมาได้ไม่กี่วันนี้ค่ะ
เราคิดว่าเราไม่ค่อยโอเคกับที่บ้าน เรารู้สึกว่าเวลาเราจะเล่าหรือจะปรึกษาเรื่องอะไรบางอย่างแล้วมันไม่ค่อยโอเค บ้านเราเป็นครอบครัวใหญ่ค่ะ มี11ชีวิต มีครั้งหนึ่งเราตัดสินใจคึยเรื่องการเรียนกับแม่ เราบอกแม่ว่าเรารู้สึกไม่ไหวกับการเรียนของที่นี่เพราะว่าเราต้องรับผิดชอบงานของห้องเช่น รายงาน เงินห้อง การพรีเซ้นงานห้อง เรารู้สึกเหนื่อยมาตลอด3ปีเต็มๆ เราเรียนสายอาชีพค่ะและบอกแม่ไปอีกว่ายอมหางานทำเลยได้มั้ย ตอนแรกก็ดูจะได้ค่ะแต่พอคุยกับพ่อไปๆมาๆก็ตกลงกันว่าให้เราอดทนเรียนไปก่อนเราก็โอเคค่ะ
พอเรื่องเกี่ยวกับวันเกิดบางครั้งเรารู้สึกน้อยใจบ้างอะไรบ้างแต่เราก็ไม่เคยเรียกร้องนะคะว่าอยากได้อะไรหรือต้องการอะไรแต่อยากน้อยเราก็อยากได้ HBD. จากคนในครอบครัวบ้าง แต่หลังๆมานี้ทุกคนมักจะรู้วันเกิดว่าใครวันเกิดใครเขาก็จะทักกันให้ของขวัญกัน แต่พอจะถึงวันเกิดเรากลับไม่มีใครจำได้หรือสนใจ เรามักจะทักเองมากกว่าว่า HBD. น้องหน่อยวันนี้วันเกิด ทุกคนก็จะเหมือนตกใจเล็กน้อยแล้วก็พูดให้มันผ่านๆไป จนเรารู้สึกว่าวันเกิดของเราเริ่มจะเป็นแค่วันธรรมดาๆ จนความรู้สึกน้อยใจมันหายไปหมดแล้ว
เวลามีฝึกงานที่บ้านก็มักจะถามว่าฝึกงานได้เงินมั้ยได้อะไรมั้ย เรามักจะฝึกของราชการแน่นอนค่ะว่าไม่ได้เงินแต่ได้ความรู้และความเป็นพี่น้องกันในที่ทำงานค่ะ ที่บ้านเรามักจะชอบพูดเรื่องเงินๆทองๆ จนมีครั้งหนึ่งหลังจากที่เราบอกเรียนไม่ไหว ที่บ้านกำลังคิดจะซื้อบ้านหลังใหม่ แต่ลองคำนวณเงินเดือนแต่ละคนแล้วหักค่าใช้จ่ายมันดูไม่พอเขาก็คุยกันว่าจะให้เราออกจากวิทยาลัยแล้วหางานเงินเดือนดีๆทำ เราก็มาคิดว่าทำไมก่อนหน้านั้นไม่ให้ออก จนต้องให้มีเรื่องมาก่อนถึงจะให้ออก
ปัจจุบันเรามีแฟนเรารู้จักกันโดยที่ไม่มีใครจีบใครค่ะ คู่เราเริ่มด้วยการพูดคุยปรับทุกข์กันแล้วเข้าใจกัน ชอบกันค่ะ พอที่บ้านทราบตอนแรกก็ดูจะโอเคแต่หลังๆไม่โอเคเพราะรูปร่างหน้าตาของแฟนค่ะ แฟนเราไว้ผมยาว ตัวจะผอมๆหน่อยค่ะ ไม่ใช่คนติดยา แฟนเราเลี้ยงเราดีมากค่ะเขาทำให้เราหลายอย่างมากๆ แต่ที่บ้านเราพูดกับเราว่า "หาดีๆกว่านี้ไม่ได้แล้วหรอ" จนมีครั้งหนึ่งเรามีโอกาศได้ไปเคาท์ดาวน์ที่บ้านแฟนเราบอกที่บ้านไป 3วัน พอวันที่3เราปิดเครื่องเราตัดสินใจอยู่ต่ออีก4วันโดยไม่ติดต่อที่บ้านเลยแล้วพอครบกำหนดเราเปิดเครื่องแล้วกลับบ้าน เขาก็ดุเราเราก็ยอมรับผิดค่ะ เรารู้สึกว่าการที่เราได้ไปอยู่ด้วยตัวเองหรือบ้านแฟนเรารู้สึกปลอดภัยค่ะ ไม่อึดอัด ไม่รู้สึกกดดัน เรากลับเพราะเราาค่ะว่าเรามีหน้าที่เรียนต่อเรายังรู้ว่าเราต้องรับผิดชอบด้านนี้อยู่
จนล่าสุดเราไปนอนบ้านแฟนค่ะครั้งนี้ที่บ้านทราบทุกอย่าง พอเรากลับมา เรารู้สึกว่าเราคุยกับที่บ้านได้น้อยลง แล้วไม่ค่อยมีคนคุยกับเรา ยกเว้นหลานและพี่สาวคนโตจนเรารู้สึกอยากไปอยู่ที่อื่นที่ไม่ใช่ที่บ้านปัจจุบัน เพราะเรารู้สึกแย่อย่างบอกไม่ถูกค่ะ เวลาเรามีเรื่องที่อยากเล่าให้ใครซักคนฟังสุดท้ายก็รู้ทั้งบ้านและมาพูดแซะเราเล็กๆน้อยๆตลอดเลยค่ะ
เคยรู้สึกอยากหนีออกจากบ้านรึเปล่าคะ
เราคิดว่าเราไม่ค่อยโอเคกับที่บ้าน เรารู้สึกว่าเวลาเราจะเล่าหรือจะปรึกษาเรื่องอะไรบางอย่างแล้วมันไม่ค่อยโอเค บ้านเราเป็นครอบครัวใหญ่ค่ะ มี11ชีวิต มีครั้งหนึ่งเราตัดสินใจคึยเรื่องการเรียนกับแม่ เราบอกแม่ว่าเรารู้สึกไม่ไหวกับการเรียนของที่นี่เพราะว่าเราต้องรับผิดชอบงานของห้องเช่น รายงาน เงินห้อง การพรีเซ้นงานห้อง เรารู้สึกเหนื่อยมาตลอด3ปีเต็มๆ เราเรียนสายอาชีพค่ะและบอกแม่ไปอีกว่ายอมหางานทำเลยได้มั้ย ตอนแรกก็ดูจะได้ค่ะแต่พอคุยกับพ่อไปๆมาๆก็ตกลงกันว่าให้เราอดทนเรียนไปก่อนเราก็โอเคค่ะ
พอเรื่องเกี่ยวกับวันเกิดบางครั้งเรารู้สึกน้อยใจบ้างอะไรบ้างแต่เราก็ไม่เคยเรียกร้องนะคะว่าอยากได้อะไรหรือต้องการอะไรแต่อยากน้อยเราก็อยากได้ HBD. จากคนในครอบครัวบ้าง แต่หลังๆมานี้ทุกคนมักจะรู้วันเกิดว่าใครวันเกิดใครเขาก็จะทักกันให้ของขวัญกัน แต่พอจะถึงวันเกิดเรากลับไม่มีใครจำได้หรือสนใจ เรามักจะทักเองมากกว่าว่า HBD. น้องหน่อยวันนี้วันเกิด ทุกคนก็จะเหมือนตกใจเล็กน้อยแล้วก็พูดให้มันผ่านๆไป จนเรารู้สึกว่าวันเกิดของเราเริ่มจะเป็นแค่วันธรรมดาๆ จนความรู้สึกน้อยใจมันหายไปหมดแล้ว
เวลามีฝึกงานที่บ้านก็มักจะถามว่าฝึกงานได้เงินมั้ยได้อะไรมั้ย เรามักจะฝึกของราชการแน่นอนค่ะว่าไม่ได้เงินแต่ได้ความรู้และความเป็นพี่น้องกันในที่ทำงานค่ะ ที่บ้านเรามักจะชอบพูดเรื่องเงินๆทองๆ จนมีครั้งหนึ่งหลังจากที่เราบอกเรียนไม่ไหว ที่บ้านกำลังคิดจะซื้อบ้านหลังใหม่ แต่ลองคำนวณเงินเดือนแต่ละคนแล้วหักค่าใช้จ่ายมันดูไม่พอเขาก็คุยกันว่าจะให้เราออกจากวิทยาลัยแล้วหางานเงินเดือนดีๆทำ เราก็มาคิดว่าทำไมก่อนหน้านั้นไม่ให้ออก จนต้องให้มีเรื่องมาก่อนถึงจะให้ออก
ปัจจุบันเรามีแฟนเรารู้จักกันโดยที่ไม่มีใครจีบใครค่ะ คู่เราเริ่มด้วยการพูดคุยปรับทุกข์กันแล้วเข้าใจกัน ชอบกันค่ะ พอที่บ้านทราบตอนแรกก็ดูจะโอเคแต่หลังๆไม่โอเคเพราะรูปร่างหน้าตาของแฟนค่ะ แฟนเราไว้ผมยาว ตัวจะผอมๆหน่อยค่ะ ไม่ใช่คนติดยา แฟนเราเลี้ยงเราดีมากค่ะเขาทำให้เราหลายอย่างมากๆ แต่ที่บ้านเราพูดกับเราว่า "หาดีๆกว่านี้ไม่ได้แล้วหรอ" จนมีครั้งหนึ่งเรามีโอกาศได้ไปเคาท์ดาวน์ที่บ้านแฟนเราบอกที่บ้านไป 3วัน พอวันที่3เราปิดเครื่องเราตัดสินใจอยู่ต่ออีก4วันโดยไม่ติดต่อที่บ้านเลยแล้วพอครบกำหนดเราเปิดเครื่องแล้วกลับบ้าน เขาก็ดุเราเราก็ยอมรับผิดค่ะ เรารู้สึกว่าการที่เราได้ไปอยู่ด้วยตัวเองหรือบ้านแฟนเรารู้สึกปลอดภัยค่ะ ไม่อึดอัด ไม่รู้สึกกดดัน เรากลับเพราะเราาค่ะว่าเรามีหน้าที่เรียนต่อเรายังรู้ว่าเราต้องรับผิดชอบด้านนี้อยู่
จนล่าสุดเราไปนอนบ้านแฟนค่ะครั้งนี้ที่บ้านทราบทุกอย่าง พอเรากลับมา เรารู้สึกว่าเราคุยกับที่บ้านได้น้อยลง แล้วไม่ค่อยมีคนคุยกับเรา ยกเว้นหลานและพี่สาวคนโตจนเรารู้สึกอยากไปอยู่ที่อื่นที่ไม่ใช่ที่บ้านปัจจุบัน เพราะเรารู้สึกแย่อย่างบอกไม่ถูกค่ะ เวลาเรามีเรื่องที่อยากเล่าให้ใครซักคนฟังสุดท้ายก็รู้ทั้งบ้านและมาพูดแซะเราเล็กๆน้อยๆตลอดเลยค่ะ