ขอคำแนะนำในการปรับวิธีการคิดให้ไม่เป็นทุกข์หน่อยค่ะ

เรื่องมีอยู่ว่า แม่เราอยู่บ้านคนเดียว และติดเหล้า เรามีพี่น้อง 3 คน ทุกคนทำงานต่างจังหวัด เราอยู่ใกล้สุดในระยะ 120 กม. ตัวเราเองมีครอบครัวแล้ว มีลูกแล้ว ฐานะการเงินก็ไม่สู้ดีนัก มีภาระทั้งของตัวเอง และหนี้ที่แม่ก่อไว้ให้ ตั้งแต่จำความได้ชีวิตนี้ต้องแบกภาระหนี้สินของแม่มาตลอด แต่อื่นใด ไม่ว่าจะหนักหนาแค่ไหน เราก็อดทนได้ ประหยัด ให้พอได้มีเงินส่งเสียให้แม่ ให้มีเงินเติมน้ำมันกลับมาเยี่ยมท่านบ่อยๆ แต่สิ่งที่เราเป็นทุกข์ที่สุดก็คงเป็นเรื่องที่แม่ชอบดื่มเหล้า บางทีเราเองก็คิดว่าเป็นเพราะเราที่ปล่อยให้แม่เหงา จนท่านต้องหาทางออกแบบนี้ จะพาไปอยู่ด้วยก็ไม่เอา (ส่วนหนึ่งอาจเพราะเราอยู่บ้านครอบครัวแฟน) จะให้ไปอยู่กับพี่ชาย ก็ไม่เอา คือไม่อยากไปไหน อยากอยู่บ้าน มีความสุขกับการได้อยู่บ้านตัวเอง แต่สภาพแวดล้อมมันเต็มไปด้วยเรื่องสุราเมรัย บางทีกินเมาต่อกัน 3-4 วันไม่ยอมกินข้าวก็มี จนต้องพาไปหาหมอ เพราะอาการไม่ดี เป็นแบบนี้หลายครั้ง เราเลยรู้สึกท้อ และเหนื่อย พยายามใช้ความดีเข้าแก้ปัญหา อดทน แต่ในใจมันเหนื่อยหนัก มีวิธีจัดการความคิดในใจให้เราไม่เป็นทุกข์กับเรื่องแบบนี้ได้บ้างมั้ยคะ