สวัสดีค่ะทุกคน
เราอยากมาระบายความรู้สึกของความรักที่ผ่านมากับแฟนเก่าคนล่าสุด...
และจะพูดถึงมันเป็นครั้งสุดท้าย
เริ่มจากเราทั้งสองเจอกันผ่านโซเชี่ยลนี่แหละ เขาเป็นฝ่ายทักเรามาก่อนและประโยคที่เขาพูดครั้งแรกกับเรา เราจำได้ขึ้นใจเลยว่า "อย่าไปคุยกับคนอื่นได้มั้ย" เราก็งงว่าทำไมพูดแบบนี้เพราะเราก็ยังไม่ได้รู้สึกอะไรในตอนนั้น แล้วเขาก็พูดขึ้นมาอีกว่า "อยากดูแลเราจริงๆ" เราก็ถามว่าทำไมล่ะ เพิ่งได้คุยแค่ไม่กี่ประโยคก็อยากได้เราแล้วหรอไรงี้ เขาก็บอกว่าเราน่ารักดี ถึงจะไม่ใช่สเปคที่ครบร้อยเปอร์เซ็นต์แต่เขาอยากจะดูแลและรักเราจริงๆ เราก็โอเค แต่เราต้องศึกษาดูใจกันก่อนนะ เผื่อไม่โอเคจะได้ไม่ไปต่อ เรากับเขาเริ่มแลกไลน์กันและโทรคุยกันเป็นเหมือนเพื่อน พี่ น้อง
ต่อมาประมาณ 3สัปดาห์ที่ได้คุยกันทุกวันก็เริ่มสนิทใจกันมากขึ้น เขาได้ขอเฟสบุ๊คเรา ตอนแรกเรากะว่าจะไม่ให้เพราะเราไม่อยากจริงจังอะไร(กลัวตัวเองเจ็บกับความรัก) เขาก็ตื้อจะเอาให้ได้ และชอบพูดตัดพ้อพูดน้อยใจ ไอ้เราก็เห็นใจเขาอ่ะนะ เลยให้ไป
ไม่กี่วันต่อมาอ่ะ เขาขอคบเราเป็นแฟนจริงจัง เราก็ถามคิดดีแล้วหรอที่จะคบกับเรา เขาก็บอกที่คุยกันมาเขาบอกเราว่าเขาให้ใจเราเกินร้อยแล้ว และจริงจังมากๆด้วย พูดแบบว่าไม่เคยใจอ่อนขนาดนี้มาก่อน เป็นแค่กับเราไรงี้อ่ะ เราฟังและก็ตอบตกลงคบกับเขา
สำหรับเราคือทุกอย่างดีมาก รู้สึกว่าในชีวิตเราได้มีคนมาคอยดูแลเอาใจใส่กันทุกวัน คุยกันทุกวันเหมือนเขาเป็นส่วนหนึ่งในร่างกายเราไปแล้วที่มันขาดไม่ได้
นี่อาจจะไม่ใช่รักแรกของเรา แต่เขาคนนี้ทำให้เรามีความสุขมากๆที่สุด และเสียใจมากที่สุดเช่นกัน
เขาชอบบอกรักเราทุกวัน บอกให้คำสัญญาว่าจะไม่ทิ้งกัน อยู่ด้วยกันไปตลอด สัญญากับเราว่าจะรักเราคนเดียว ไม่นอกใจ ตอนแรกอ่ะเราไม่อยากเชื่อคำสัญญาบ้าบอพวกนี้เลยสักนิด แต่เขาพูดแบบน้ำเสียงที่จริงจังมากขึ้นทุกวัน เราก็เลยลองเปิดใจเชื่อคำเหล่านั้นดู
มันไม่ง่ายเลยที่จะผ่านแต่ละวันไป ทั้งมีสุขและทุกข์ปะปนกันไป มีทั้งทะเลาะเรื่องเล็กกระจุกกระจิก เรื่องเมนส์เรา เราอารมณ์แปรปรวนบ่อยครั้ง มีไม่ยอมเขาบ้างแหละ ในขณะที่เขาก็เป็นคนไม่ยอมเราเหมือนกัน แต่เขายอมอ่อนข้อให้เพื่อไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับเราให้หนักมากกว่าเดิม
ลืมบอกไปว่าเรากับเขามีรหัสเฟสบุ๊คของกันและกันนะ เขาขอเราก่อน เรามาขอทีหลัง หลังจากเราเริ่มคบกันประมาณ 5วัน
ถึงในช่วงเวลานั้นที่เราเข้าไปเช็คมันก็ไม่มีอะไร นอกจากเขาคุยเรื่องเพลงเรื่องเพื่อนในกลุ่ม เราก็ไว้ใจเขาและปิดการเตือนตรงโทรศัพท์เราเพราะไม่อยากให้แชทเด้งมันทำให้โทรศัพท์ค้าง
เราก็ไม่ได้เอะใจอะไรนะ เพราะหลังๆเราไม่ได้เข้าไปเช็คเหมือนช่วงแรกๆ เห่อใหม่ๆ เขาก็ชอบเช็คของเรา พอเห็รนแชทที่เราเคยคุยกับคนนั้นคนนี้ก็จะมาบอกและขอบล็อก เราก็บอกตามใจเธอเลย ถ้าทำให้เธอสบายใจเพราะมันไม่มีอะไรอยู่แล้ว และไม่รู้ว่าช่วงหลังๆเขาได้เช็คหรือเปล่า อันนี้เราไม่ค่อยใส่ใตมากเท่าไหร่ แค่มีไว้เพื่อความสบายใจเราและเขา
เรารู้สึกว่ารักเขามากขึ้นเรื่อยๆ มากขึ้นทุกวัน เริ่มบอกรักมากขึ้น และมากขึ้น....
จนเราไม่เคยรู้ตัวเลยว่าเขาเริ่มบอกรักเราน้อยลงทุกวัน และทุกวัน...
เราไม่ได้ไม่ใส่ใจแต่ในหัวใจเราคิดว่าเรามีเขาอยู่ตรงนี้แล้ว เชื่อใจกันได้ ไม่อยากเซ้าซี้หรือถามมากมายให้เขาอารมณ์ไม่ดี
และอีกอย่าง..
เราไม่เคยรู้เลยว่า เขาmove onจากความรักของเราสองคนไปตั้งแต่ตอนไหน
เราไม่รู้สึกเลยจริงๆเพราะเขาทำตัว ทำทุกวันให้เป็นปกติทุกอย่างเลย ไม่มีมีท่าทีเปลี่ยนนิสัยหรือพูดจาแปลกๆกับเรา
จนวันหนึ่ง เราเริ่มรู้สึกจริงๆเหมือนมีเซ้นส์บอกกับเราว่าเขาเริ่มโกหกเราแล้ว ทั้งๆที่เขาไม่ชอบคนโกหก เขาไม่ชอบให้เราโกหก เราก็ปรับตัวเองและจะบอกทุกอย่างให้เขาได้รู้ด้วยกัน
ความรู้สึกของเรามันเริ่มเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆเลยเว้ย จากที่ลังเลที่จะมีความรัก ในตอนนั้นเราเทหมดหน้าตักไปแล้วจริงๆ เราบอกให้เขารู้ทุกวันเลยว่าเรารักเขามากขนาดไหน
ความรู้สึกที่มันเริ่มแปลกๆภายในใจเรามันเริ่มก่อตัวขึ้นมา เราเริ่มรู้สึกระแวง กลัวว่าเขาจะทิ้งเราไป เพราะการกระทำและคำพูดของเขามันเริ่มน้อยลงทุกวัน
จากที่เคยถามมากและตอบมาก ก็เปลี่ยนเป็นถามคำตอบคำ ยุ่งบ้างแหละ ทำงานบ้างแหละ ไม่ว่างจนลืมที่จะโทรหาเรา คุยกับเราเหมือนทุกครั้ง
อีกวันหนึ่งต่อมา เฟสบุ๊คมันเตือนขึ้นมาว่าให้กรอกรหัสใหม่ เราเริ่มตีตนไปก่อนไข้แล้วอ่ะตอนนั้น หัวใจเต้นเร็วมาก เหมือนจะขาดใจเลยอ่ะ เราก็เลยไปถามและใช่ค่ะ เขาเปลี่ยนรหัสเฟสบุ๊คของเขา
เราถามเหตุผลกับเขาว่าทำไมถึงเปลี่ยนทุกคนรู้มั้ย..ว่าเขาให้เหตุผลนั้นกับเราไม่ได้เลย เราถามย้ำๆซ้ำๆ ว่าทำไม ทำไม ทำไม ทำไมถึงเปลี่ยนล่ะ เราเริ่มร้องไห้ขึ้นมาและหนักมากจริงวันนั้น และคำที่เราได้จากเขามาก็คือ "ไม่รู้สักเรื่องจะตายหรอ" และ "อย่าคิดว่าน้ำตาของเธอจะทำให้อะไรดีขึ้นมา" คือตอนนั้นเราช็อค ช็อคมากกว่านั้นคือเขาไม่ได้มีความเสียใจเลยสักนิด ไม่สงสารไม่ปลอบใต ไม่โอ๋เราเหมือนแต่ก่อน แล้วก็บอกส่งๆไปว่าจะไปกินข้าวละ แค่นี้นะ พูดห้วนๆอ่ะทุกคน เราจะไปไหวได้ยังไง
เรากินไม่ได้นอนไม่หลับเพราะระแวงไปหมดว่าเขาจะไปทำอะไร ที่ไหน กับใคร ทำไมบอกเหตุผลนั้นไม่ได้ เขาบอกกับเราว่าถึงเวลาจะบอกเอง เราก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แค่ร้องไห้คนเดียว..
จากที่เคยบอกเคยปลุกกันคอนเช้า โทรบ้าง แชทบ้าง แต่หลังจากวันนั้นมันมีแค่คำห้วนๆที่บอกแค่ มอนิ่ง แค่นั้น เราก็เอาวะ เราพยายามยื้อเขาไว้ให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมอ่ะ เราถามมากขึ้น เรียกเพราะๆ คุยด้วยดีๆ เขาก็เริ่มใจอ่อนและบอกขอโทษเราที่เคยพูดไม่ดี เราก็บอกไม่เป็นไร และก็คืนดีกัน
แต่..ได้ไม่ถึงสองวัน เขามาบอกเลิกเรารอบแรก ทั้งที่เมื่อก่อนเขากลัวคำว่าเลิกกับเรามากแค่ไหน เราจำได้ดี เราก็ถามเหตุผลอีกว่าทำไม เขาก็ตอบเราไม่ได้อีกครั้ง เราก็เลยบอกไปว่า ถ้ามีเหตุผลเมื่อไหร่มาบอกด้วยนะ เขาก็บอกว่าไม่เหตุผลอ่ะ แล้วจะทำไม จะเลิกอ่ะไรงี้ เราก็บอกไม่เลิกอ่ะ เราก็บอกขอโทษไปถ้าทำอะไรให้ไม่พอใจ เขาบล็อกแชทเราอ่ะ เราเลยไปปรึกษาน้องสาวว่าควรทำยังไงดี น้องมันก็บอกโทรไปถามเลย คุยกันให้รู้เรื่อง เออเราก็ทั้งร้องไห้ทั้งโทรหา ตอนนั้นเขาพูดเสียงอ่อนลงแล้ว เหมือนจะใจเย็นขึ้น เราเลยพูดกับเขาดีๆ และถามว่าทำไมถึงอยากเลิกกับเราล่ะ เขาบอกเขาเบื่อเรา เบื่ออะไรเดิมๆ เบื่อทุกอย่าง เราพยายามจะไม่ร้องไห้แล้วอ่ะ แต่ก็อดไม่ได้ เขาก็ร้องออกมาเช่นกัน ทั้งพูดทั้งร้องไห้ ขอโทษขอโพยกันหลายรอบ และมีคำๆนึงที่มันสะกิดใจเราขึ้นมาว่า "มันผิดที่เค้าเอง เค้าขอโทษนะที่รัก" เราก็ไม่ได้ถามอะไรออกไปแค่บอกว่าไม่เป็นไรนะ ไม่ร้องไห้ มาเริ่มต้นกันใหม่ เค้าก็บอกโอเค และคืนดีกันอีกครั้ง
แต่ที่แปลกไปจริงๆคือ เขาพยายามทำคัวห่างเหินกับเรา ไม่ค่อคุยอีกรอบ ไม่โทรหาสักวันทั้งทีโทรหาทุกวัน ตอนนอนเราจะชอบค้างสายใช่มั้ย แต่มาครั้งนี้เขาบอกง่วง อยากนอนเร็วๆ เอาโทรศัพท์ไปชาร์จบ้างแหละ ตอนเล่นเกมก็ไม่ชวน ทั้งที่ทุกครั้งจะมาบอกและชวนเล่นด้วย
นั่นแหละค่ะ มันเลยทำให้เกิดการบอกเลิกครั้งที่สาม... เราตื่นเช้ามากับความใจสั่นเพราะนอนไม่พอเลยสักวัน แชทที่เราส่งไปเมื่อคืนก็ค้างไว้กว่าจะอ่าน คือก่อนที่เราจะโดนบอกเลิกจริงๆ เราแค่แท็กเฟสบุ๊คหาเฉยๆและขอขึ้นสถานะกันอีกครั้ง แต่เขากลับมาบอกเราว่า "จะแท็กอะไรมาจริงจังนักหนาวะ" "เลิกกันนะ" "เลิกคือจบ" "ไม่ต้องติดต่อมาอีก รำคาญ" แล้วก็บล็อกเฟสบุ๊คเราไป อินสตาแกรมก็ด้วย
เห้ยแบบนี้มันไม่ได้มั้ยอ่ะ บอกเลิกแบบดื้อๆ คิดจะไปก็ไปเลยงี้หรอไรงี้ เรากลั้นใจไม่ให้ร้องไห้ เราโทรเบอร์หาเขาแต่มันขึ้นให้ส่งข้อความเสียง เราโทรไปเยอะๆ จนเขาโทรมาด่าเราว่า "โทรมาอะไรเยอะแยะนักหนาวะ
" ตอนนั้นคือเราโกรธมาก แต่ทำอะไรไม่ได้เลยสักนิด เราโคตรเสียใจ เสียความรู้สึกเลยจริงๆ จะไปเรียนก็จะไปเรียน ช็อกก็ช็อก เราเลยเก็บความรู้สึกนั้นไว้ก่อน
พอเลิกเรียนเราร้องโฮเลยจ้า กลับห้องมานอนซมคนเดียว ร้องแบบหนักมากจริงๆ ร้องจนหลับไป ตื่นมาอีกทีก็จะเย็นซะแล้ว
เราคิดได้ว่าเกมส์ที่เราเคยเล่นด้วยกันมันสามารถส่งแชทให้กันได้ เราเลยไปถามอีกว่าทำไมถึงเลิกกับเรา ทั้งที่ก็รู้ว่าแล้วว่าเบื่อ เบื่อ เบื่อ คือทุกคนต้องเข้าว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาที่คบกับ 5 เดือนกว่าๆ เราเคยถามเขาทุกครั้งเลยว่าเบื่อมั้ย ที่เราเป็นแบบนั้นแบบนี้ เขาก็บอกทุกครั้งว่าไม่เคยเบื่อเลย รักเรามากๆไรงี้ เราก็เชื่อใจเขามาตลอด
จนพอมาฟังแบบนี้เราก็ยอมรับไม่ได้ว่าเขาเบื่อเราจริงๆ หรือแค่พูดออกมาให้เรารู้สึกเกลียดเขา หรืออยากออกไปจากชีวิตเราเพราะเจออะไรที่ดีกว่า
และใช่ค่ะทุกคน หลังจากที่เราเลิกกับเขาไปได้สามวัน เราแอบเอาเฟสบุ๊คสำรองไปส่องเฟสบุ๊คเขาดู และได้เห็นว่า...
เขามีคนใหม่แล้วจริงๆ
และคบกันตอนหลังจากเลิกกับเราทันที
เราแอบเสียใจ แต่ก็ยินดีไปด้วยที่เขาได้เจอกับคนที่ดีกว่า
แต่ไปเจอกันตอนไหนเราไม่ทราบจริงๆ
อาจจะเป็นตอนที่เขาบอกเลิกเราครั้งแรกก็ได้
เขาสองคนอาจคุยกันลับหลังเราก็ได้
เราไม่รู้อะไรเลยจริงๆ
จนได้มาพบเจอความจริงที่ทรมานแบบนี้
และความจริงอีกอย่าง
คือเขาบอกกับเราว่า เขาเปลี่ยนไปตั้งนานแล้ว นานแล้วที่ทำใจได้ ทำใจจะออกมาจากเราให้ได้
คือทุกคน เราพิมพ์ระยายไปเราก็รู้สึกน้อยอกน้อยใจที่เราไม่สามารถเป็นคนที่ดีพอสำหรับเขาได้ หรือเราดีอยู่แล้วแต่เขาต้องการที่จะหาคนใหม่เพื่ออยากจะให้ดีกว่าเรา...
พูดไม่ออกจริงๆค่ะ พอเรารู้ว่าเขามีแฟนใหม่ ถึงว่าทำไมบล็อก
ทุกอย่าง ทุกทาง ไม่ให้เราติดต่อไปอีก
เราไม่ได้จะโทษใครทั้งนั้น เราแค่รู้สึกอัดอั้นอยากระบายออกมาเฉยๆ
เราก็ทำดีที่สุดแล้วล่ะ
แอบเสียดายที่ช่วงเวลาที่ดีๆนั้น เราจำได้ทั้งหมด
แต่ตอนนี้เขากำลังจะไปทำกับคนใหม่ที่เขารักและหวงมากกว่าเรา
กอดหน่อยค่ะทุกคน..
เราหวังว่าตัวเองจะดีขึ้นในเร็วๆนี้
ขอบคุณที่อ่านจบนะคะ
คนที่อ่านจบคือคุณได้รู้เรื่องของเรา
เราสบายใจที่ได้มาระบาย มาแชร์อะไรแบบนี้ให้ทุกคนได้รับรู้
เพราะไม่อยากเก็บไว้คนเดียวจริงๆค่ะ
29/02/2563
บันทึกความทรงจำของความรักที่แสนห่วย 🙂
เราอยากมาระบายความรู้สึกของความรักที่ผ่านมากับแฟนเก่าคนล่าสุด...
และจะพูดถึงมันเป็นครั้งสุดท้าย
เริ่มจากเราทั้งสองเจอกันผ่านโซเชี่ยลนี่แหละ เขาเป็นฝ่ายทักเรามาก่อนและประโยคที่เขาพูดครั้งแรกกับเรา เราจำได้ขึ้นใจเลยว่า "อย่าไปคุยกับคนอื่นได้มั้ย" เราก็งงว่าทำไมพูดแบบนี้เพราะเราก็ยังไม่ได้รู้สึกอะไรในตอนนั้น แล้วเขาก็พูดขึ้นมาอีกว่า "อยากดูแลเราจริงๆ" เราก็ถามว่าทำไมล่ะ เพิ่งได้คุยแค่ไม่กี่ประโยคก็อยากได้เราแล้วหรอไรงี้ เขาก็บอกว่าเราน่ารักดี ถึงจะไม่ใช่สเปคที่ครบร้อยเปอร์เซ็นต์แต่เขาอยากจะดูแลและรักเราจริงๆ เราก็โอเค แต่เราต้องศึกษาดูใจกันก่อนนะ เผื่อไม่โอเคจะได้ไม่ไปต่อ เรากับเขาเริ่มแลกไลน์กันและโทรคุยกันเป็นเหมือนเพื่อน พี่ น้อง
ต่อมาประมาณ 3สัปดาห์ที่ได้คุยกันทุกวันก็เริ่มสนิทใจกันมากขึ้น เขาได้ขอเฟสบุ๊คเรา ตอนแรกเรากะว่าจะไม่ให้เพราะเราไม่อยากจริงจังอะไร(กลัวตัวเองเจ็บกับความรัก) เขาก็ตื้อจะเอาให้ได้ และชอบพูดตัดพ้อพูดน้อยใจ ไอ้เราก็เห็นใจเขาอ่ะนะ เลยให้ไป
ไม่กี่วันต่อมาอ่ะ เขาขอคบเราเป็นแฟนจริงจัง เราก็ถามคิดดีแล้วหรอที่จะคบกับเรา เขาก็บอกที่คุยกันมาเขาบอกเราว่าเขาให้ใจเราเกินร้อยแล้ว และจริงจังมากๆด้วย พูดแบบว่าไม่เคยใจอ่อนขนาดนี้มาก่อน เป็นแค่กับเราไรงี้อ่ะ เราฟังและก็ตอบตกลงคบกับเขา
สำหรับเราคือทุกอย่างดีมาก รู้สึกว่าในชีวิตเราได้มีคนมาคอยดูแลเอาใจใส่กันทุกวัน คุยกันทุกวันเหมือนเขาเป็นส่วนหนึ่งในร่างกายเราไปแล้วที่มันขาดไม่ได้
นี่อาจจะไม่ใช่รักแรกของเรา แต่เขาคนนี้ทำให้เรามีความสุขมากๆที่สุด และเสียใจมากที่สุดเช่นกัน
เขาชอบบอกรักเราทุกวัน บอกให้คำสัญญาว่าจะไม่ทิ้งกัน อยู่ด้วยกันไปตลอด สัญญากับเราว่าจะรักเราคนเดียว ไม่นอกใจ ตอนแรกอ่ะเราไม่อยากเชื่อคำสัญญาบ้าบอพวกนี้เลยสักนิด แต่เขาพูดแบบน้ำเสียงที่จริงจังมากขึ้นทุกวัน เราก็เลยลองเปิดใจเชื่อคำเหล่านั้นดู
มันไม่ง่ายเลยที่จะผ่านแต่ละวันไป ทั้งมีสุขและทุกข์ปะปนกันไป มีทั้งทะเลาะเรื่องเล็กกระจุกกระจิก เรื่องเมนส์เรา เราอารมณ์แปรปรวนบ่อยครั้ง มีไม่ยอมเขาบ้างแหละ ในขณะที่เขาก็เป็นคนไม่ยอมเราเหมือนกัน แต่เขายอมอ่อนข้อให้เพื่อไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับเราให้หนักมากกว่าเดิม
ลืมบอกไปว่าเรากับเขามีรหัสเฟสบุ๊คของกันและกันนะ เขาขอเราก่อน เรามาขอทีหลัง หลังจากเราเริ่มคบกันประมาณ 5วัน
ถึงในช่วงเวลานั้นที่เราเข้าไปเช็คมันก็ไม่มีอะไร นอกจากเขาคุยเรื่องเพลงเรื่องเพื่อนในกลุ่ม เราก็ไว้ใจเขาและปิดการเตือนตรงโทรศัพท์เราเพราะไม่อยากให้แชทเด้งมันทำให้โทรศัพท์ค้าง
เราก็ไม่ได้เอะใจอะไรนะ เพราะหลังๆเราไม่ได้เข้าไปเช็คเหมือนช่วงแรกๆ เห่อใหม่ๆ เขาก็ชอบเช็คของเรา พอเห็รนแชทที่เราเคยคุยกับคนนั้นคนนี้ก็จะมาบอกและขอบล็อก เราก็บอกตามใจเธอเลย ถ้าทำให้เธอสบายใจเพราะมันไม่มีอะไรอยู่แล้ว และไม่รู้ว่าช่วงหลังๆเขาได้เช็คหรือเปล่า อันนี้เราไม่ค่อยใส่ใตมากเท่าไหร่ แค่มีไว้เพื่อความสบายใจเราและเขา
เรารู้สึกว่ารักเขามากขึ้นเรื่อยๆ มากขึ้นทุกวัน เริ่มบอกรักมากขึ้น และมากขึ้น....
จนเราไม่เคยรู้ตัวเลยว่าเขาเริ่มบอกรักเราน้อยลงทุกวัน และทุกวัน...
เราไม่ได้ไม่ใส่ใจแต่ในหัวใจเราคิดว่าเรามีเขาอยู่ตรงนี้แล้ว เชื่อใจกันได้ ไม่อยากเซ้าซี้หรือถามมากมายให้เขาอารมณ์ไม่ดี
และอีกอย่าง..
เราไม่เคยรู้เลยว่า เขาmove onจากความรักของเราสองคนไปตั้งแต่ตอนไหน
เราไม่รู้สึกเลยจริงๆเพราะเขาทำตัว ทำทุกวันให้เป็นปกติทุกอย่างเลย ไม่มีมีท่าทีเปลี่ยนนิสัยหรือพูดจาแปลกๆกับเรา
จนวันหนึ่ง เราเริ่มรู้สึกจริงๆเหมือนมีเซ้นส์บอกกับเราว่าเขาเริ่มโกหกเราแล้ว ทั้งๆที่เขาไม่ชอบคนโกหก เขาไม่ชอบให้เราโกหก เราก็ปรับตัวเองและจะบอกทุกอย่างให้เขาได้รู้ด้วยกัน
ความรู้สึกของเรามันเริ่มเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆเลยเว้ย จากที่ลังเลที่จะมีความรัก ในตอนนั้นเราเทหมดหน้าตักไปแล้วจริงๆ เราบอกให้เขารู้ทุกวันเลยว่าเรารักเขามากขนาดไหน
ความรู้สึกที่มันเริ่มแปลกๆภายในใจเรามันเริ่มก่อตัวขึ้นมา เราเริ่มรู้สึกระแวง กลัวว่าเขาจะทิ้งเราไป เพราะการกระทำและคำพูดของเขามันเริ่มน้อยลงทุกวัน
จากที่เคยถามมากและตอบมาก ก็เปลี่ยนเป็นถามคำตอบคำ ยุ่งบ้างแหละ ทำงานบ้างแหละ ไม่ว่างจนลืมที่จะโทรหาเรา คุยกับเราเหมือนทุกครั้ง
อีกวันหนึ่งต่อมา เฟสบุ๊คมันเตือนขึ้นมาว่าให้กรอกรหัสใหม่ เราเริ่มตีตนไปก่อนไข้แล้วอ่ะตอนนั้น หัวใจเต้นเร็วมาก เหมือนจะขาดใจเลยอ่ะ เราก็เลยไปถามและใช่ค่ะ เขาเปลี่ยนรหัสเฟสบุ๊คของเขา
เราถามเหตุผลกับเขาว่าทำไมถึงเปลี่ยนทุกคนรู้มั้ย..ว่าเขาให้เหตุผลนั้นกับเราไม่ได้เลย เราถามย้ำๆซ้ำๆ ว่าทำไม ทำไม ทำไม ทำไมถึงเปลี่ยนล่ะ เราเริ่มร้องไห้ขึ้นมาและหนักมากจริงวันนั้น และคำที่เราได้จากเขามาก็คือ "ไม่รู้สักเรื่องจะตายหรอ" และ "อย่าคิดว่าน้ำตาของเธอจะทำให้อะไรดีขึ้นมา" คือตอนนั้นเราช็อค ช็อคมากกว่านั้นคือเขาไม่ได้มีความเสียใจเลยสักนิด ไม่สงสารไม่ปลอบใต ไม่โอ๋เราเหมือนแต่ก่อน แล้วก็บอกส่งๆไปว่าจะไปกินข้าวละ แค่นี้นะ พูดห้วนๆอ่ะทุกคน เราจะไปไหวได้ยังไง
เรากินไม่ได้นอนไม่หลับเพราะระแวงไปหมดว่าเขาจะไปทำอะไร ที่ไหน กับใคร ทำไมบอกเหตุผลนั้นไม่ได้ เขาบอกกับเราว่าถึงเวลาจะบอกเอง เราก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แค่ร้องไห้คนเดียว..
จากที่เคยบอกเคยปลุกกันคอนเช้า โทรบ้าง แชทบ้าง แต่หลังจากวันนั้นมันมีแค่คำห้วนๆที่บอกแค่ มอนิ่ง แค่นั้น เราก็เอาวะ เราพยายามยื้อเขาไว้ให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมอ่ะ เราถามมากขึ้น เรียกเพราะๆ คุยด้วยดีๆ เขาก็เริ่มใจอ่อนและบอกขอโทษเราที่เคยพูดไม่ดี เราก็บอกไม่เป็นไร และก็คืนดีกัน
แต่..ได้ไม่ถึงสองวัน เขามาบอกเลิกเรารอบแรก ทั้งที่เมื่อก่อนเขากลัวคำว่าเลิกกับเรามากแค่ไหน เราจำได้ดี เราก็ถามเหตุผลอีกว่าทำไม เขาก็ตอบเราไม่ได้อีกครั้ง เราก็เลยบอกไปว่า ถ้ามีเหตุผลเมื่อไหร่มาบอกด้วยนะ เขาก็บอกว่าไม่เหตุผลอ่ะ แล้วจะทำไม จะเลิกอ่ะไรงี้ เราก็บอกไม่เลิกอ่ะ เราก็บอกขอโทษไปถ้าทำอะไรให้ไม่พอใจ เขาบล็อกแชทเราอ่ะ เราเลยไปปรึกษาน้องสาวว่าควรทำยังไงดี น้องมันก็บอกโทรไปถามเลย คุยกันให้รู้เรื่อง เออเราก็ทั้งร้องไห้ทั้งโทรหา ตอนนั้นเขาพูดเสียงอ่อนลงแล้ว เหมือนจะใจเย็นขึ้น เราเลยพูดกับเขาดีๆ และถามว่าทำไมถึงอยากเลิกกับเราล่ะ เขาบอกเขาเบื่อเรา เบื่ออะไรเดิมๆ เบื่อทุกอย่าง เราพยายามจะไม่ร้องไห้แล้วอ่ะ แต่ก็อดไม่ได้ เขาก็ร้องออกมาเช่นกัน ทั้งพูดทั้งร้องไห้ ขอโทษขอโพยกันหลายรอบ และมีคำๆนึงที่มันสะกิดใจเราขึ้นมาว่า "มันผิดที่เค้าเอง เค้าขอโทษนะที่รัก" เราก็ไม่ได้ถามอะไรออกไปแค่บอกว่าไม่เป็นไรนะ ไม่ร้องไห้ มาเริ่มต้นกันใหม่ เค้าก็บอกโอเค และคืนดีกันอีกครั้ง
แต่ที่แปลกไปจริงๆคือ เขาพยายามทำคัวห่างเหินกับเรา ไม่ค่อคุยอีกรอบ ไม่โทรหาสักวันทั้งทีโทรหาทุกวัน ตอนนอนเราจะชอบค้างสายใช่มั้ย แต่มาครั้งนี้เขาบอกง่วง อยากนอนเร็วๆ เอาโทรศัพท์ไปชาร์จบ้างแหละ ตอนเล่นเกมก็ไม่ชวน ทั้งที่ทุกครั้งจะมาบอกและชวนเล่นด้วย
นั่นแหละค่ะ มันเลยทำให้เกิดการบอกเลิกครั้งที่สาม... เราตื่นเช้ามากับความใจสั่นเพราะนอนไม่พอเลยสักวัน แชทที่เราส่งไปเมื่อคืนก็ค้างไว้กว่าจะอ่าน คือก่อนที่เราจะโดนบอกเลิกจริงๆ เราแค่แท็กเฟสบุ๊คหาเฉยๆและขอขึ้นสถานะกันอีกครั้ง แต่เขากลับมาบอกเราว่า "จะแท็กอะไรมาจริงจังนักหนาวะ" "เลิกกันนะ" "เลิกคือจบ" "ไม่ต้องติดต่อมาอีก รำคาญ" แล้วก็บล็อกเฟสบุ๊คเราไป อินสตาแกรมก็ด้วย
เห้ยแบบนี้มันไม่ได้มั้ยอ่ะ บอกเลิกแบบดื้อๆ คิดจะไปก็ไปเลยงี้หรอไรงี้ เรากลั้นใจไม่ให้ร้องไห้ เราโทรเบอร์หาเขาแต่มันขึ้นให้ส่งข้อความเสียง เราโทรไปเยอะๆ จนเขาโทรมาด่าเราว่า "โทรมาอะไรเยอะแยะนักหนาวะ
พอเลิกเรียนเราร้องโฮเลยจ้า กลับห้องมานอนซมคนเดียว ร้องแบบหนักมากจริงๆ ร้องจนหลับไป ตื่นมาอีกทีก็จะเย็นซะแล้ว
เราคิดได้ว่าเกมส์ที่เราเคยเล่นด้วยกันมันสามารถส่งแชทให้กันได้ เราเลยไปถามอีกว่าทำไมถึงเลิกกับเรา ทั้งที่ก็รู้ว่าแล้วว่าเบื่อ เบื่อ เบื่อ คือทุกคนต้องเข้าว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาที่คบกับ 5 เดือนกว่าๆ เราเคยถามเขาทุกครั้งเลยว่าเบื่อมั้ย ที่เราเป็นแบบนั้นแบบนี้ เขาก็บอกทุกครั้งว่าไม่เคยเบื่อเลย รักเรามากๆไรงี้ เราก็เชื่อใจเขามาตลอด
จนพอมาฟังแบบนี้เราก็ยอมรับไม่ได้ว่าเขาเบื่อเราจริงๆ หรือแค่พูดออกมาให้เรารู้สึกเกลียดเขา หรืออยากออกไปจากชีวิตเราเพราะเจออะไรที่ดีกว่า
และใช่ค่ะทุกคน หลังจากที่เราเลิกกับเขาไปได้สามวัน เราแอบเอาเฟสบุ๊คสำรองไปส่องเฟสบุ๊คเขาดู และได้เห็นว่า...
เขามีคนใหม่แล้วจริงๆ
และคบกันตอนหลังจากเลิกกับเราทันที
เราแอบเสียใจ แต่ก็ยินดีไปด้วยที่เขาได้เจอกับคนที่ดีกว่า
แต่ไปเจอกันตอนไหนเราไม่ทราบจริงๆ
อาจจะเป็นตอนที่เขาบอกเลิกเราครั้งแรกก็ได้
เขาสองคนอาจคุยกันลับหลังเราก็ได้
เราไม่รู้อะไรเลยจริงๆ
จนได้มาพบเจอความจริงที่ทรมานแบบนี้
และความจริงอีกอย่าง
คือเขาบอกกับเราว่า เขาเปลี่ยนไปตั้งนานแล้ว นานแล้วที่ทำใจได้ ทำใจจะออกมาจากเราให้ได้
คือทุกคน เราพิมพ์ระยายไปเราก็รู้สึกน้อยอกน้อยใจที่เราไม่สามารถเป็นคนที่ดีพอสำหรับเขาได้ หรือเราดีอยู่แล้วแต่เขาต้องการที่จะหาคนใหม่เพื่ออยากจะให้ดีกว่าเรา...
พูดไม่ออกจริงๆค่ะ พอเรารู้ว่าเขามีแฟนใหม่ ถึงว่าทำไมบล็อก
เราไม่ได้จะโทษใครทั้งนั้น เราแค่รู้สึกอัดอั้นอยากระบายออกมาเฉยๆ
เราก็ทำดีที่สุดแล้วล่ะ
แอบเสียดายที่ช่วงเวลาที่ดีๆนั้น เราจำได้ทั้งหมด
แต่ตอนนี้เขากำลังจะไปทำกับคนใหม่ที่เขารักและหวงมากกว่าเรา
กอดหน่อยค่ะทุกคน..
เราหวังว่าตัวเองจะดีขึ้นในเร็วๆนี้
ขอบคุณที่อ่านจบนะคะ
คนที่อ่านจบคือคุณได้รู้เรื่องของเรา
เราสบายใจที่ได้มาระบาย มาแชร์อะไรแบบนี้ให้ทุกคนได้รับรู้
เพราะไม่อยากเก็บไว้คนเดียวจริงๆค่ะ
29/02/2563