แวะเมืองลิง เยือนถิ่น “โคก หนอง นา”

"If you want to live a happy life,
tie it to a goal, not to people or things"
- Albert Einstein

 

เคยตั้งคำถามกับตัวเองหรือคนรอบข้างหรือไม่ ว่า,

ทุกวันนี้, อะไรคือความสุขที่แท้จริงของคุณ? 

. 

เมื่อธรรมชาติไร้ความหมาย, มนุษย์มุ่งหน้าสู่ชีวิตโรงงานจวบจนแสงสีแห่งเมืองกรุง วัยเด็ก, จากทุ่งนาเขียวขจี เสียงพลิ้วไหวของป่าไม้ 

สัมผัสจากลมหนาวอันแสนบริสุทธิ์พัดผ่านกาย เหล่านั้น, สู่โรงงานอุตสาหกรรมแปรผันตามกาลเวลา ข้าวยากหมากแพง ความมีหน้ามีตาในสังคม 

ภาระหนี้สิ้นกลายเป็นเรื่องง่ายดาย แต่อาจต้องก่ายหน้าผากในยามนอน 

 

การเข้าถึงทรัพยากรที่ไม่เท่าเทียมกันของคนในสังคม “ความสัมพันธ์เชิงอำนาจ” หรือการมองเห็น “ผลประโยชน์ส่วนตน” มากกว่าส่วนรวม 

สู่ “ความเหลื่อมล้ำทางสังคม” ซึ่งแท้จริงมิเคยเลือนหายไปไหน 

อาจเป็นอสูรกายที่กำลังกลืนกินวิถีที่ฉันรู้จักไปแทบสิ้น

 

ฉัน, ไม่อาจปฏิเสธอย่างเต็มปากได้เลยว่า ชีวิตเด็กต่างจังหวัดอย่างฉัน หมู่บ้านที่มีแต่ป่าไม้และภูเขา วัยเด็กที่เคยวิ่งเล่น ปั่นจักรยาน

 มีเหล่าน้องหมาเป็นพรรคพวกและหนังสือซักเล่มช่วงปิดเทอม สู่คนที่, หันหลังจากธรรมชาติ (อย่างไม่เต็มใจเลย) กลายเป็นคนไกลบ้าน 

ไกลจากความสงบที่รู้ตัวว่าเคยชอบมากแค่ไหน สู่พนักงานออฟฟิศ ป่วยทั้งสุขภาพจิตทั้งสุขภาพกาย แต่ฉันกล้าพูดได้อย่างเต็มปากว่า 

 

เหนืออื่นใด, ฉันกำลังเห็นและรับรู้ได้ว่า 

.

เมื่อ ‘เขา’, มีความฝันอยากใช้ชีวิตอยู่กับธรรมชาติ

“น้องรู้จักโคก หนอง นา โมเดลหรือเปล่า?”  คำถามที่เคยเอ่ยถามฉันเมื่อนานมาแล้ว พร้อมกับท่าทางและคำอธิบายมากมายกับโครงการปลูกป่าของเขา 

และสายตาที่ฉันรู้ว่าเขามีความสุขแค่ไหน, ฉันรับรู้ได้ดี

.

“ถ้าพี่จะจริงจังกับสิ่งนี้  พี่ต้องเรียนรู้ พี่ต้องทดลอง แล้วพี่จะตอบตัวเองได้ว่า พี่ชอบมันจริงๆ หรือเปล่า” เพราะลึกๆ ในความเป็นเด็กต่างจังหวัดของฉัน, 

มันไม่ง่ายและสนุกเหมือนตอนที่เขาเล่าให้ฉันฟังหรอก, ฉันรู้

“บนโลกที่แสนจะวุ่นวาย ไม่มีอะไรได้มาง่ายๆ นะมนุษย์, โดยเฉพาะถ้าเราไม่ได้จริงจังจากใจของเราที่แท้จริง” 

คติยอดฮิตที่มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ในชีวิต, ลองสังเกตซิ

.

ยามเย็นวันหนึ่งช่วงที่ฉันเมื่อยล้าจากการทำงาน, มือหยิบโทรศัพท์เลื่อนผ่านหน้าฟีดบนแอพ ไล่ผ่านข้อความมากมาย

จนสายตาไปสะดุดเข้ากับข้อความประชาสัมพันธ์เพื่อร่วมลงทะเบียนในโครงการ “รวมพลคนสร้าง โคก หนอง นา ตอนมีป่า มีน้ำ มีกิน ครั้งที่ 1” 

ซึ่งสถานที่จัดงานอยู่ที่จังหวัดลพบุรี 

(กฎข้อแรก, ถ้าใจมาก็ไม่มีอะไรไกลไปสำหรับเรา อิอิ) และที่ทำให้ฉันสะดุดสายตาแบบสุดๆ คงไม่พ้น รูป Background โคก หนอง นา 

ที่ฉันคุ้นเคยจากการนำเสนอของเขาไม่รู้กี่ครั้ง แน่หละ ฉันกดลงทะเบียน และไม่บอกให้เขารู้ 

เพราะฉันมีแผนว่าจะ Surprise เขาด้วยการหลอกว่าต้องไปดูงานพิพิธภัณฑ์ที่ลพบุรี ฮ่าๆ 

.

 

แต่แผนก็ไม่เป็นแผนเท่าไหร่, เรียกว่าล้มไม่เป็นท่า เพราะเชื่อว่าเขาต้องซักถามแน่นอนว่าน้องไปทำพิพิธภัณฑ์อะไร งานใหม่น้องเหรอ และที่สำคัญ, 

เขาให้เวลาทั้งหมดกับฉันตลอด ฉันไม่อยากให้เขาปฏิเสธหรือเลื่อนงานของเขาออกไป 

ฉันจึงเลือกที่จะบอกเขาถึงโครงการนี้ออกไปตรงๆ 

และอีกอย่างฉันอยากทดสอบใจเขาว่า,

“เขาจะจริงจังกับเจ้าสิ่งนี้แค่ไหนกันนะ” และเขาก็แสดงให้ฉันเห็น

“พรุ่งนี้เราออกตอนตี 5 เลยนะ จะได้เข้าโครงการแต่เช้า”, โอ้ย บางทีก็เกินเบอร์ไปนะ ฮ่าๆ

“น้องไม่ไปนะตี 5 อ่ะ” 

“น้องหลับเลย พี่ขับเอง” 

(มันแน่อยู่แล้วหละ ตั้งแต่รู้จักกันมา ไม่ค่อยจะยอมให้น้องขับรถให้เลย เป็นห่วงนู้นนี่นั่นเกินเบอร์ทุกครั้ง 

ใครก็ได้บอกทีว่าเราแมนมากแค่ไหน)

“น้องว่า, #$%^&*@” และอีกสารพัดเหตุผลจนเขาที่ทำงานหนักหน่วงติดกันมาหลายวันและทำท่าจะไม่สบายให้คล้อยตามอย่างง่ายได้ 

และตกลงกันว่า ตื่นเมื่อไหร่ไปเมื่อนั้น เข้าทาง.....

“มารไม่มีบารมีไม่เกิด” จริงแท้แน่นอน และฉันคือมารของเขาในเคสนี้

.

ระหว่างทาง, 

ในใจของฉัน, ถ้าไม่ได้เห็นเจ้าจ๋อเกินสามตัว แปลว่ามาไม่ถึงลพบุรี 

ในที่สุดก็สามารถออดอ้อนจนได้แวะสถานที่ไฮไลท์อย่าง “พระปรางค์สามยอด”

หลังจากที่เขาจะตั้งหน้าตั้งตาจะไปให้ถึง “วัลลภาฟาร์ม” สถานที่จัดงานให้ได้อย่างเดียว

สุดท้าย, โดนไอ้จ๋อตัวใหญ่ ท่าทางวางกล้ามเป็นหัวหน้าเจ้าถิ่น ดึงพวงกุญแจ “Peppa Pig” องค์รักษ์เฝ้ากระเป๋าของฉันไปอย่างหน้าตาเฉย

แถมฉีกน้องต่อหน้าต่อหน้า 

.

และในที่สุดเราก็มาถึงในเวลา 17.00 น. 

เห็นรถยนต์ที่จอดหน้าทางเข้าฟาร์มนับ 30 คัน, เขาและฉันมีท่าทีกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาทันที 

วัลลภาฟาร์ม, พื้นที่เน้นการใช้สอยตามธรรมชาติ มีคอกม้า คอกวัว แหล่งเพาะพันธุ์ปลากัด ภายในฟาร์มแบ่งพื้นที่จัดงานออกเป็นโซนต่างๆ  ทั้ง

(1) การจำหน่ายผลิตภัณฑ์ทางการเกษตรอย่างกล้วยตากแห้ง, เมล็ดพันธุ์ ตลอดจนปุ๋ยสูตรพิเศษ

(2) โซนทำกิจกรรม Workshop เรียนรู้เรื่อง “ป่า 3 อย่าง ประโยชน์ 4 อย่าง”

และโซนที่ฉันชอบมากที่สุดและน่าจะเป็นไฮไลท์ของที่นี่คือ  (3) “โคก หนอง นา” ที่จัดทำบนแปลงสาธิตขนาดไม่ใหญ่โตมากนัก

การปลูกหญ้าแฝกเพื่อป้องกันการสไลด์ของหน้าดิน “คลองไส้ไก่” ขนาดไม่ลึกและไม่ใหญ่มากนัก เพื่อให้ที่ดินโดยรอบมีความชุ่มชื้นและป้องกันไม่ให้น้ำไหลออกจากบริเวณ และใช้ดักน้ำฝนเรียกว่า “หลุมขนมครก” การทำกสิกรรม เช่น การเลี้ยงหมู ไก่ หรือเป็ด

การปลูกผักสวนครัวบริเวณรอบทั้งพริก มะเขือเปราะ

นอกจากนั้นยังมี (4) เวทีเสวนา ผ่านการพูดคุยกับอ. ยักษ์ กูรูทางด้านนี้โดยเฉพาะ เรื่องราวของน้ำหมักจุลินทรีย์สำหรับต้นไม้ที่แปรรูปจากนมวัว

.

สุดท้าย, การได้เห็นผู้คนมากมายบนพื้นที่แห่งนี้ ช่างเหนือความคาดหมายของฉันและเขาไปมากโข 

คนที่ไม่เคยรู้จักกัน แต่กลับให้เกียรติและเคารพกันและกัน นั่งกินเมนูธรรมดาที่รสชาติไม่ธรรมดา บนความเรียบง่ายเหล่านั้น 

รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของคนร่วมงานตอนนั่งจับกลุ่มแชร์เรื่องราว การได้พูดคุยกับคนที่มีอุดมการณ์คล้ายกัน 

แววตาที่มุ่งมั่นและจริงจัง มันช่างมีพลังเหนือสิ่งอื่นใด 

แล้วเหตุใดผู้คนถึงพยายามตามหาความสุขบางอย่าง 

.

คืนนั้นเรากางเต็นท์นอนกันกลางทุ่ง แม้ลมแรงมากตลอดทั้งคืนจนเต็นท์ทำท่าจะไม่ไหว 

แต่เป็นช่วงเวลาสั้นๆ ที่ฉันและเขามีความสุขมาก และอีกมากมายที่ฉันไม่สามารถถ่ายทอดได้บนพื้นที่แห่งนี้, 

แม้เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเล็กๆ แต่มันกลับกลายเป็นความรู้สึกที่เป็นสุข เห็นเขามีความสุข ยิ้มแย้ม เล่าเรื่องที่เขาได้ยิน ได้ฟัง 

และการเห็นเขา ฉัน และเรา ที่เริ่มก้าวไปกับสิ่งๆ นี้อีกขั้น ฉันดีใจ

.

ฉัน, แชร์เรื่องราวบางส่วนในชีวิตบน
Instagram: Nokkadart
Facebook Page: Wanderluster