สวัสดีค่ะ เราชื่อ...ขอไม่บอกนะคะ
ครอบครัวเรามี 4 คน มีพ่อ แม่ เราและน้องชาย
เราเป็นคนเรียนดีค่ะ แต่เข้าสังคมไม่เก่ง เป็นคนขี้เกรงใจคนมากกๆถ้าไม่สนิทก็จะไม่คุยเลยค่ะ
เเต่ถ้าเป็นพ่อ แม่ ก็จะอีกแบบเพราะเป็นคนที่สนิทที่สุดและรักและไว้ใจที่สุด แต่พ่อแม่เราเค้าเป็นคนที่
ไม่เเสดงออกอย่างงั้นเลยค่ะ เค้าไม่เคยพูด เลยสักคำเวลาเรากลับถึงบ้าน ก็ไม่เคยถามว่า เหนื่อยไม่ลูก เป็นไงบ้างลูก เราก็อยากมีโมเม้นท์เเบบนั้นบ้างอ่ะ แต่ไม่เคยได้รับเลย มีแต่พูดว่า กลับบ้านมาก็มาช่วยทำงานบงงานบ้านหน่อย เราเข้าใจนะว่าเขาก็เหนื่อยเหมือนเรา แต่เค้าก็ได้พักเหมือนกัน แต่เราเพิ่งกลับมาขอพักก่อนได้ไหม มันก็เหนื่อยนะ พอเรานั่งพักเค้าก็ด่าเราสารพัด ชอบเอาเราไปเปรียบเที่ยบกับคนอื่น ลูกคนอื่น...เราไม่รู้จะพูดอะไรแล้วอ่ะ
หลายคนอาจจะบอกเป็นเรื่องธรรมดา ปกติ แต่เราแบบ เราเสียใจอ่ะ พ่อแม่ควรเป็นคนที่เข้าใจเราที่สุดป่ะ! แต่แบบเราเหมือนไม่เคยรู้สึกอย่างงั้นเลยอ่ะ...
น้องชายเราเป็นคนที่เรียนไม่เก่ง ติดเกมส์ ขี้โกหก ก้าวร้าว ชอบด่าพ่อแม่ เห็นคนอื่นดีกว่าพ่อแม่..และเรา รวมๆแล้วคือโครตแย่อ่ะ (ความคิดเรานะ)
น้องเราเด็กมากนะ 7 ขวบอ่ะ คิดดูหลายคนอาจบอก ไม่รู้ภาษาเด็กไม่รู้ภาษาด่าพ่อแม่ แบบ เดี๋ยวถีบ
แล้วไง แบบนี้ป่ะ บอกเลยนะ(ไม่ได้อวยตัวเองนะ) เราไม่เคยและคิดจะทำอะไรแบบนั้นกับพ่อแม่เราเลย เพราะเรารู้มันไม่ดี ไม่เหมาะสม
น้องเราทำอย่างงั้น พ่อแม่....ไม่เคยว่าเลย..แบบบบบ เราโครตงงเลยอ่ะ555 WTF! แบบทั้งๆที่รู้ว่ามันไม่ดีแต่ก็คิดว่ามันดีเลิศประเสริฐศรีไรงี้อ่ะ.... คือ... พูดไม่ออกจริงๆ
เราทำอะไรนิดๆหน่อย=ผิด,โครต
แย่มากๆๆๆๆๆในสายตาพ่อแม่
แม่ว่าเรา เราไม่ได้หงุดหงิดไรมากแค่เดินเข้าห้องไปตามที่เราชอบทำเป็นประจำ ไม่ได้ประชดปิดประตูแรง แค่โน้มตัวไปนอนแรงๆตาม ปกติ!!จริงๆ
เพราะเราเพิ่งกินข้าวอิ่มเราเลยอยากนอน แม่หาว่าเราประชด ประชัน !
เป็นเกือบทุกครั้งค่ะ .. เราแบบไม่มีความสุขเลยอ่ะ รู้สึกแย่มากอ่ะ..
เข้าประเด็นละกันนะคะ!!!!!!!!
วันนี้แม่เข้ามาในห้อง...แล้วมาบอกเราว่า "ทำไมเวลาคุยกับเพื่อนต้องทำตัวเหมือนคุณหนูด้วยอ่ะ แล้วทำไมคุยกับพ่อแม่เป็นอีกแบบ" แม่กระแทกเสียงใส่ค่ะ เราไม่ตอบเราไม่รู้จะต้องตอบอะไรเพราะ ตอบอะไร=เถียงค่ะ เลยไม่พูดดีกว่า แต่ในใจเราอยากพูดมากเลยค่ะว่า 'ก็เราไม่ได้สนิทขนาดเท่าพ่อแม่ ไม่รู้เค้าจะมองเรายังไง เค้าจะชอบเราไหม เราเป็นคนเข้าสังคมไม่เก่งเลย เพื่อนก็ไม่ค่อยจะมีอยู่แล้วอ่ะ ก็มีแต่พ่อแม่นี้เเหละที่เรามีอ่ะ แต่เราก็เหมือนหมาหัวเน่าส่วนเกินอ่ะ' พอเราไม่ตอบแม่เริ่มเปลี่ยนเรื่องแล้วตะคอกใส่เราว่า "เป็นคนสองบุคลิกหรอ หรือยังไง" จริงๆมันแรงกว่านี้ค่ะแต่เราจำไม่ได้ เพราะไม่อยากจำด้วย เราโครตเสียใจ พยายามกลั้นน้ำตา เลยเดินหนี แต่เราตะคอกดังๆใส่เราว่า "จะไปไหน ทำไม่ตอบกู เอาโทรศัพท์มานี้ เอามาให้กูเดี๋ยวนี้!!" เราเลยบอก ว่าไม่ให้ เข้าใจป่ะ คือเรานอนเล่นอยู่เว้ย!!! แล้วก็สัญหาทุกอย่างมาทำให้เราผิด และ ดูแย่ คำถามถามแบบนั้นเเล้วเราจะตอบยังไงอ่ะ ตอบไปไม่ถูกใจก็ด่าอ่ะ เฮ้ย~~! เรามันเหี้*ขนาดนั้นเลยหรอว่ะ!!??? เรามันเป็นลูกทรพีมากใช่ไหมอ่ะ
แล้วเราเลยตัดสินใจเดินเข้าห้องตัวเองที่อยู่บนบ้าน แม่เราด่าเราต่อหน้าพ่อ แล้วว เหมือนสัญหาคำพูดที่ทำให้เรากลายเป็นชั่ว คนบาปในสายตาพ่อแม่อ่ะ คือเราก็ลูกเค้านะเว้ย เค้าไม่ ไม่เคย แสดงสิ่งที่พ่อแม่ควรทำกับลูกให้กับเราเลยอ่ะ
พ่อถามเราว่าทำไมเราเป็นคนแบบนี้ ทำทำไม? เราเลยบอกว่า "หนูทำอะไรมันก็ผิดไปหมดเลยใช่ไหมอ่ะ ไม่เคยเป็นเด็กที่ดีในสายตาพ่อแม่เลยให้ไหม อยู่กับปู่กับย่ายังมีความสุขกว่านี้เลย" เราพูดในบางส่วนที่คิด...
ปู่กับย่าเรา เค้าก็ด่า ว่า เราเหมือนกัน แต่ทำไมเราถึงรู้สึกผูกพันมากกว่าอ่ะ
เราจะโกหกหัวใจตัวเองไม่ได้หรอกค่ะ เรารู้สึกอย่างนี้ จริงๆนะคะ เค้าคอยถามวันนี้จะกินอ่ะ ทำการบ้านยัง
สอนเราในแบบที่เราควรจะเป็น สอนเราทำอาหาร สอนเราทำหลายๆอย่าง เป็นคนที่จริงใจมากๆเลยเวลาทำอะไรก็จะคิดถึงเราเสมอ เช่น ย่าไป...จะไปด้วยไหม..จะเอาอะไรไหม เราไม่ได้หวังสิ่งของเลย มันเป็นความสุขทางใจที่เค้าให้ความสำคัญกับเราอ่ะ ในขณะที่พ่อแม่เราไม่เคยถามเลย บางครั้งชอบพูดว่า ไม่น่าเอามาด้วยเลยด้วยซ้ำไป..
(ต่อค่ะ)
แม่เราเราขึ้นมาบนห้องเราค่ะ เเล้วมาบังคับให้เราเปิดประตูเพื่อจะพูดกับเรา(มาด่าเราต่อจนกว่าตัวเองจะพอใจ..)เราร้องไห้อยู่บนห้องค่ะ เราต้องเปิดเราอยากเคลียร์ให้จบๆ
แต่มันไม่จบค่ะ แม่บอกว่า"จะเอาไง เห็นเค้าดีกว่าพ่อแม่ใช่ไหม งั้นก็ไม่ต้องมาอยู่ที่นี้ เห็นคนอื่นดีว่าพ่อแม่อ่ะ..กูเลี้ยงมา กูให้เงินก็ดีแค่ไหนแล้ว กูอยากตื่นสายแบบกูอยาก ฯ..." เราจึงบอกไปว่า "เพราะแม่ไม่เคยแสดงความรักออกมาเลยอ่ะ หนูไม่เคยเกลียดไม่เคยไม่รักพ่อแม่เลย หนูทำอะไรก็ผิดก็ด่า หนูก็เสียใจนะ..." "เอองั้นกูจะเป็นแบบที่คิด" เราโครตเสียใจอ่ะ
มันไม่ตลกเลยอ่ะ มันแย่มากอ่ะ.......
แม่ชอบพูดให้เราเสียอยู่บ่อยๆค่ะเช่น
- จะได้เกรดอะไรกูก็จะไม่ภูมิใจหรอก
-
โง่
- อีเด็กเปรต
- อีสันดานหมา
- จะเรียนทำไมถ้าจะโง่ขนาดนี้
(ตอนเราประถมเราเรียนแย่ค่ะแต่ไม่เกเร) แม่ฟาดหนังสือเราลงพื้นค่ะ
- มันไม่มีค่า ไม่มีใครสนใจหรอก
เป็นคำพูดที่เราจำขึ้นสมองเลยค่ะว่าเป็นสิ่งเค้าเคยพูดกับเรา......
เราสมควรไปจากเค้าไหมอ่ะ เราไม่ไหวแล้วอ่ะ เราควรทำไงดีอ่ะ
ปล.เราอายุ 14 ค่ะ
แม่ไล่ไปอยู่กับคนอื่น ไม่ยอมฟังเหตุผลเรา ทำไมคะ??
ครอบครัวเรามี 4 คน มีพ่อ แม่ เราและน้องชาย
เราเป็นคนเรียนดีค่ะ แต่เข้าสังคมไม่เก่ง เป็นคนขี้เกรงใจคนมากกๆถ้าไม่สนิทก็จะไม่คุยเลยค่ะ
เเต่ถ้าเป็นพ่อ แม่ ก็จะอีกแบบเพราะเป็นคนที่สนิทที่สุดและรักและไว้ใจที่สุด แต่พ่อแม่เราเค้าเป็นคนที่
ไม่เเสดงออกอย่างงั้นเลยค่ะ เค้าไม่เคยพูด เลยสักคำเวลาเรากลับถึงบ้าน ก็ไม่เคยถามว่า เหนื่อยไม่ลูก เป็นไงบ้างลูก เราก็อยากมีโมเม้นท์เเบบนั้นบ้างอ่ะ แต่ไม่เคยได้รับเลย มีแต่พูดว่า กลับบ้านมาก็มาช่วยทำงานบงงานบ้านหน่อย เราเข้าใจนะว่าเขาก็เหนื่อยเหมือนเรา แต่เค้าก็ได้พักเหมือนกัน แต่เราเพิ่งกลับมาขอพักก่อนได้ไหม มันก็เหนื่อยนะ พอเรานั่งพักเค้าก็ด่าเราสารพัด ชอบเอาเราไปเปรียบเที่ยบกับคนอื่น ลูกคนอื่น...เราไม่รู้จะพูดอะไรแล้วอ่ะ
หลายคนอาจจะบอกเป็นเรื่องธรรมดา ปกติ แต่เราแบบ เราเสียใจอ่ะ พ่อแม่ควรเป็นคนที่เข้าใจเราที่สุดป่ะ! แต่แบบเราเหมือนไม่เคยรู้สึกอย่างงั้นเลยอ่ะ...
น้องชายเราเป็นคนที่เรียนไม่เก่ง ติดเกมส์ ขี้โกหก ก้าวร้าว ชอบด่าพ่อแม่ เห็นคนอื่นดีกว่าพ่อแม่..และเรา รวมๆแล้วคือโครตแย่อ่ะ (ความคิดเรานะ)
น้องเราเด็กมากนะ 7 ขวบอ่ะ คิดดูหลายคนอาจบอก ไม่รู้ภาษาเด็กไม่รู้ภาษาด่าพ่อแม่ แบบ เดี๋ยวถีบ
แล้วไง แบบนี้ป่ะ บอกเลยนะ(ไม่ได้อวยตัวเองนะ) เราไม่เคยและคิดจะทำอะไรแบบนั้นกับพ่อแม่เราเลย เพราะเรารู้มันไม่ดี ไม่เหมาะสม
น้องเราทำอย่างงั้น พ่อแม่....ไม่เคยว่าเลย..แบบบบบ เราโครตงงเลยอ่ะ555 WTF! แบบทั้งๆที่รู้ว่ามันไม่ดีแต่ก็คิดว่ามันดีเลิศประเสริฐศรีไรงี้อ่ะ.... คือ... พูดไม่ออกจริงๆ
เราทำอะไรนิดๆหน่อย=ผิด,โครต
แม่ว่าเรา เราไม่ได้หงุดหงิดไรมากแค่เดินเข้าห้องไปตามที่เราชอบทำเป็นประจำ ไม่ได้ประชดปิดประตูแรง แค่โน้มตัวไปนอนแรงๆตาม ปกติ!!จริงๆ
เพราะเราเพิ่งกินข้าวอิ่มเราเลยอยากนอน แม่หาว่าเราประชด ประชัน !
เป็นเกือบทุกครั้งค่ะ .. เราแบบไม่มีความสุขเลยอ่ะ รู้สึกแย่มากอ่ะ..
เข้าประเด็นละกันนะคะ!!!!!!!!
วันนี้แม่เข้ามาในห้อง...แล้วมาบอกเราว่า "ทำไมเวลาคุยกับเพื่อนต้องทำตัวเหมือนคุณหนูด้วยอ่ะ แล้วทำไมคุยกับพ่อแม่เป็นอีกแบบ" แม่กระแทกเสียงใส่ค่ะ เราไม่ตอบเราไม่รู้จะต้องตอบอะไรเพราะ ตอบอะไร=เถียงค่ะ เลยไม่พูดดีกว่า แต่ในใจเราอยากพูดมากเลยค่ะว่า 'ก็เราไม่ได้สนิทขนาดเท่าพ่อแม่ ไม่รู้เค้าจะมองเรายังไง เค้าจะชอบเราไหม เราเป็นคนเข้าสังคมไม่เก่งเลย เพื่อนก็ไม่ค่อยจะมีอยู่แล้วอ่ะ ก็มีแต่พ่อแม่นี้เเหละที่เรามีอ่ะ แต่เราก็เหมือนหมาหัวเน่าส่วนเกินอ่ะ' พอเราไม่ตอบแม่เริ่มเปลี่ยนเรื่องแล้วตะคอกใส่เราว่า "เป็นคนสองบุคลิกหรอ หรือยังไง" จริงๆมันแรงกว่านี้ค่ะแต่เราจำไม่ได้ เพราะไม่อยากจำด้วย เราโครตเสียใจ พยายามกลั้นน้ำตา เลยเดินหนี แต่เราตะคอกดังๆใส่เราว่า "จะไปไหน ทำไม่ตอบกู เอาโทรศัพท์มานี้ เอามาให้กูเดี๋ยวนี้!!" เราเลยบอก ว่าไม่ให้ เข้าใจป่ะ คือเรานอนเล่นอยู่เว้ย!!! แล้วก็สัญหาทุกอย่างมาทำให้เราผิด และ ดูแย่ คำถามถามแบบนั้นเเล้วเราจะตอบยังไงอ่ะ ตอบไปไม่ถูกใจก็ด่าอ่ะ เฮ้ย~~! เรามันเหี้*ขนาดนั้นเลยหรอว่ะ!!??? เรามันเป็นลูกทรพีมากใช่ไหมอ่ะ
แล้วเราเลยตัดสินใจเดินเข้าห้องตัวเองที่อยู่บนบ้าน แม่เราด่าเราต่อหน้าพ่อ แล้วว เหมือนสัญหาคำพูดที่ทำให้เรากลายเป็นชั่ว คนบาปในสายตาพ่อแม่อ่ะ คือเราก็ลูกเค้านะเว้ย เค้าไม่ ไม่เคย แสดงสิ่งที่พ่อแม่ควรทำกับลูกให้กับเราเลยอ่ะ
พ่อถามเราว่าทำไมเราเป็นคนแบบนี้ ทำทำไม? เราเลยบอกว่า "หนูทำอะไรมันก็ผิดไปหมดเลยใช่ไหมอ่ะ ไม่เคยเป็นเด็กที่ดีในสายตาพ่อแม่เลยให้ไหม อยู่กับปู่กับย่ายังมีความสุขกว่านี้เลย" เราพูดในบางส่วนที่คิด...
ปู่กับย่าเรา เค้าก็ด่า ว่า เราเหมือนกัน แต่ทำไมเราถึงรู้สึกผูกพันมากกว่าอ่ะ
เราจะโกหกหัวใจตัวเองไม่ได้หรอกค่ะ เรารู้สึกอย่างนี้ จริงๆนะคะ เค้าคอยถามวันนี้จะกินอ่ะ ทำการบ้านยัง
สอนเราในแบบที่เราควรจะเป็น สอนเราทำอาหาร สอนเราทำหลายๆอย่าง เป็นคนที่จริงใจมากๆเลยเวลาทำอะไรก็จะคิดถึงเราเสมอ เช่น ย่าไป...จะไปด้วยไหม..จะเอาอะไรไหม เราไม่ได้หวังสิ่งของเลย มันเป็นความสุขทางใจที่เค้าให้ความสำคัญกับเราอ่ะ ในขณะที่พ่อแม่เราไม่เคยถามเลย บางครั้งชอบพูดว่า ไม่น่าเอามาด้วยเลยด้วยซ้ำไป..
(ต่อค่ะ)
แม่เราเราขึ้นมาบนห้องเราค่ะ เเล้วมาบังคับให้เราเปิดประตูเพื่อจะพูดกับเรา(มาด่าเราต่อจนกว่าตัวเองจะพอใจ..)เราร้องไห้อยู่บนห้องค่ะ เราต้องเปิดเราอยากเคลียร์ให้จบๆ
แต่มันไม่จบค่ะ แม่บอกว่า"จะเอาไง เห็นเค้าดีกว่าพ่อแม่ใช่ไหม งั้นก็ไม่ต้องมาอยู่ที่นี้ เห็นคนอื่นดีว่าพ่อแม่อ่ะ..กูเลี้ยงมา กูให้เงินก็ดีแค่ไหนแล้ว กูอยากตื่นสายแบบกูอยาก ฯ..." เราจึงบอกไปว่า "เพราะแม่ไม่เคยแสดงความรักออกมาเลยอ่ะ หนูไม่เคยเกลียดไม่เคยไม่รักพ่อแม่เลย หนูทำอะไรก็ผิดก็ด่า หนูก็เสียใจนะ..." "เอองั้นกูจะเป็นแบบที่คิด" เราโครตเสียใจอ่ะ
มันไม่ตลกเลยอ่ะ มันแย่มากอ่ะ.......
แม่ชอบพูดให้เราเสียอยู่บ่อยๆค่ะเช่น
- จะได้เกรดอะไรกูก็จะไม่ภูมิใจหรอก
-
- อีเด็กเปรต
- อีสันดานหมา
- จะเรียนทำไมถ้าจะโง่ขนาดนี้
(ตอนเราประถมเราเรียนแย่ค่ะแต่ไม่เกเร) แม่ฟาดหนังสือเราลงพื้นค่ะ
- มันไม่มีค่า ไม่มีใครสนใจหรอก
เป็นคำพูดที่เราจำขึ้นสมองเลยค่ะว่าเป็นสิ่งเค้าเคยพูดกับเรา......
เราสมควรไปจากเค้าไหมอ่ะ เราไม่ไหวแล้วอ่ะ เราควรทำไงดีอ่ะ
ปล.เราอายุ 14 ค่ะ