สวัสดีทุกคนกันด้วยนะครับ ปกติผมเป็นคนที่ถ้าเศร้าก็จะไม่เผยให้คนอื่นรู้หรอกครับ จะพยายามเงียบๆไว้ตลอดเพราะรู้สึกว่าการเที่ยวโพสเฟซหรือแชร์อะไรที่มันเศร้าๆบ่อยๆ มันดูเป็นคนเรียกร้องความสนใจยังไงไม่รู้
เริ่มเลยนะครับ ผมเป็นเกย์นี่แหละครับ ตั้งแต่เด็กเลยมั้งเท่าที่จำได้ แต่ก็เล่นกับเพื่อนผู้ชายมาตลอดแหละครับซึ่งตอนเด็กผมก็ปกติไม่ได้คิดอะไร
แต่ก็เริ่มรับรู้มากขึ้นเรื่อยๆว่าเราไม่ได้เป็นเหมือนคนอื่น พอโตขึ้นมาเรื่อยๆ ก็ยิ่งเครียดครับ ผมไม่ได้บอกใครซักคนเลยว่าเป็น ไม่เลยแม้แต่คนเดียว เพราะกลัวว่าถ้าบอกไปแล้วมันจะทำให้คนนั้นๆมองเราแบบแปลกๆออกไป ด้วยความที่ผมไม่บอกคนอื่นมาตั้งแต่แรกมันยิ่งทำให้ผมต้องแสดงตัวเป็นผู้ชายที่ดูปกติมากขึ้นเรื่อยๆ ซึ่งถามว่าผมเหนื่อยไหมกับเรื่องนี้ ผมก็เหนื่อยนะแต่มันทนได้อยู่แล้วแค่นี้เอง กะอีแค่ปกปิดตัวเองแล้วแสดงเป็นผู้ชายปกติไม่ได้ยากอะไรเลย
ซึ่งผมก็ไม่ได้ลำบากอะไรมากหรอกนะ แต่วันนี้ที่ผมต้องเครียดมากถึงขนาดออกมาพิมเลยก็คือ ผมดันไปชอบเพื่อนสนิทของตัวเองครับ ซึ่งผมแทบไม่เคยชอบใครมาก่อนเลยด้วยซ้ำ ถามว่าแอบชอบมันเหนื่อยไหม ผมเฉยๆอ่ะเพราะรู้สึกว่าใครๆมันก็แอบชอบเพื่อนสนิทกันได้ทั้งนั้นแหละ(ถึงผมจะชอบเพื่อนเพศเดียวกันก็เหอะ) ถามว่าผมคาดหวังไหม บอกเลยว่าไม่ เพราะผมรู้ตัวดีว่าผู้ชายปกติเขาก็ชอบผู้หญิงกันอยู่แล้ว เหมือนที่ผมผิดเพศแล้วชอบผู้ชายนี่แหละครับผมก็ไม่ได้ชอบผู้หญิง ก็เลยไม่ได้หวังอะไรเลย อยู่กันไปแบบปกตินี่แหละครับ แต่ไอที่ผมชอบเพื่อนตัวเองแล้วทำให้ผมเครียดก็คือ ผมเป็นคนที่ไม่ชอบเกย์ครับ ไม่ชอบนี่คือไม่ชอบเกย์ด้วยแล้วก็ไม่ชอบเป็นเกย์ด้วยครับ รู้สึกว่ามันไม่ใช่ตัวตนผมอ่ะครับ อยากชอบผญ.ปกติ ผมยอมรับสภาพเป็นเกย์ไม่ได้เลย ผมอยากโตไปมีครอบครัวมีลูก และมีเมียอันเป็นที่รัก แต่ผมทำไม่ได้เพราะผมชอบผู้ชาย ซึ่งความรักนี้มันเป็นไปไม่ได้เลยสำหรับผม ทำไมผมไม่เกิดมาเป็น ผช.ปกติ หรือ ผญ.ปกติ ผมอิจฉาแม้กระทั่งหมาที่ผมเดินผ่าน ผมแทบจะไม่เคยน้อยใจในตัวเองเลยไม่ว่าเรื่องไหน ยกเว้นเรื่องนี้เรื่องเดียว ผมยอมเกิดมาจนก็ได้ เกิดมาแบบไม่มีอะไรเลย แต่ต้องแลกมาการเกิดเป็นผช.ปกติผมก็ยอม ทุกวันนี้พ่อแม่ผมเลี้ยงผมแบบไม่ขาดเลย ผมขออะไรพวกเขาก็ให้ ได้เรียนที่ดีๆได้กินดี แต่ผมแทบไม่มีความสุขในชีวิตเลยครับ
เดินไปทางไหนถ้าเขาคุยกันสนุกๆอยู่แล้วเปลี่ยนไปเรื่องผู้หญิงผมก็ต้องยิ้มหน้าเจื่อนๆแล้วก็ออกจากบทสนทนาไปแบบเนียนๆ อยากจะอ่านการ์ตูนคลายเครียดแบบไม่คิดอะไร แต่เวลาเลื่อนผ่านฉาก service (พวกนมโตๆ อะไรแบบนี้อ่ะครับ) ถ้าเป็นผู้ชายปกติคงจะมีอารมณ์ไปแล้ว แต่ผมกลับต้องมานั่งร้องให้ว่าทำไมผมไม่ชอบผู้หญิงเหมือนคนอื่น เดินผ่านหมาเอากันผมก็คิดแล้วแทบจะร้องให้อีก อิจฉาพวกมัน เดินผ่านคนสองคนหญิง-ชายที่เป็นแฟนกันกำลังขำกับเรื่องที่พวกเขาคุยแบบสนุก อารมณ์ผมก็จะดาวน์เร็วมากๆ ผมต้องรีบเดินกลับห้องเพื่อไปร้องให้ระบายอารมณ์อยู่เป็นประจำ
ส่วนมากทุกๆคืนผมก็นอนร้องให้ครับ คิดตลอดเลยว่าทำไมต้องเกิดเป็นแบบนี้ ทำไมต้องโชคร้ายแบบนี้ กะอีแค่โครโมโซม X-Y จากอสุจิเล็กๆ ที่เล็กมากถึงขนาดต้องเอากล้องจุลทรรศส่อง เกิดการผิดพลาดหรืออย่างไรก็ไม่รู้ ต้องมาทำให้ผมเครียดจนไม่เป็นอันกินอันนอนใช้ชีวิตแบบไม่มีความสุขเลยซักนิด ถ้ามันไม่เกิดการผิดพลาดผมคงมีชีวิตที่สนุกไปแล้ว ผมนอนร้องให้เป็น 1-2 ชม. บางคืนก็ 3 ชม. อาทิตย์นึงเป็นถึง 4-5 วัน ผมเป็นแบบนี้มาซัก 3-4 เดือนแล้วครับ ซึ่งตอนแรกผมก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าหรืออะไร แต่จากที่ไปอ่านๆมา ผมน่าจะเป็นอยู่ ผมอยากจะฆ่าตัวตายแบบตลอดเวลาถ้าอยู่คนเดียว อยากจะเดินให้ตกตึกแล้วก็วูบหายไปเลย แต่ผมไม่กล้าทำสงสารพ่อแม่ที่เขาเลี้ยงของเขามา คิดสภาพพ่อแม่มานั่งร้องให้หน้างานศพแล้วไม่กล้าทำ
ปกติผมจัดการกับความเครียดได้ง่ายมากๆไม่ว่าเป็นเรื่องอะไร แต่กับเรื่องนี้ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงดี ถ้าให้เทียบเปอร์เซนต์ก็คงซัก 10%ที่เป็นเรื่องอื่น 90%ที่เป็นเรื่องนี้ ผมเลยกลายเป็นคนที่ไม่สนุกกับชีวิตเลย ดูเป็นคนเครียดเกือบตลอดเวลา เวลาเครียดรู้สึกเลยว่าแผ่รังสีหงุดหงิดออกมา แต่ผมก็พยายามเอาอารมณ์ให้เย็นลงเวลาอยู่กับคนอื่นเป็นประจำ ผมไม่สามารถคุยกับใครเรื่องนี้ได้เลย เหมือนกำลังเผชิญปัญหาที่แก้ไม่ได้แบบตัวคนเดียว เดินท่ามกลางสีฟ้า-ชมพู แต่ผมเป็นสีม่วงอยู่ตัวคนเดียว
เกลียดตัวเองมากๆ เวลาเห็นเกย์สองคนรักกันผมก็รู้สึกเฉยๆนะ ไม่ได้รู้สึกอะไร แต่คิดสภาพตัวเองที่เป็นแบบนั้นแล้วผมไม่โอเคจริงๆ ผมคงจะรังเกียจตัวเองสุดๆ ผมยอมรับตัวเองไม่ได้เลย ผมพยายามมาหลายปีแล้ว
ผมไม่กล้าบอกใครเลย เพราะกลัวถ้าบอกไปคนอื่นจะปฏิบัติกับผมที่เป็นเกย์ คนอื่นคงมองผมเป็นตัวประหลาดแน่ๆ ถ้าผมเกิดมาเป็นผช-ผญปกติผมคงแทบจะไม่เครียดอะไรเลย คงใช้ชีวิตแบบสนุกๆ ได้มีแฟนที่ผมรักและเขาก็รักผมเหมือนกัน ทุกวันนี้นั่งคิดอยู่ตลอดว่าผมฝันอยู่หรือเปล่า เมื่อไหร่ผมจะตื่นจากฝันนี้ซักที ไม่คิดเลยว่าจากเด็กที่มีความสุขเมื่อก่อนต้องมาเป็นผู้ใหญ่ที่ร้องให้โง่ๆแบบนี้ทุกวัน ตลกสิ้นดี
ทำอย่างไรดีครับ เหนื่อยมาก อยากตาย
เริ่มเลยนะครับ ผมเป็นเกย์นี่แหละครับ ตั้งแต่เด็กเลยมั้งเท่าที่จำได้ แต่ก็เล่นกับเพื่อนผู้ชายมาตลอดแหละครับซึ่งตอนเด็กผมก็ปกติไม่ได้คิดอะไร
แต่ก็เริ่มรับรู้มากขึ้นเรื่อยๆว่าเราไม่ได้เป็นเหมือนคนอื่น พอโตขึ้นมาเรื่อยๆ ก็ยิ่งเครียดครับ ผมไม่ได้บอกใครซักคนเลยว่าเป็น ไม่เลยแม้แต่คนเดียว เพราะกลัวว่าถ้าบอกไปแล้วมันจะทำให้คนนั้นๆมองเราแบบแปลกๆออกไป ด้วยความที่ผมไม่บอกคนอื่นมาตั้งแต่แรกมันยิ่งทำให้ผมต้องแสดงตัวเป็นผู้ชายที่ดูปกติมากขึ้นเรื่อยๆ ซึ่งถามว่าผมเหนื่อยไหมกับเรื่องนี้ ผมก็เหนื่อยนะแต่มันทนได้อยู่แล้วแค่นี้เอง กะอีแค่ปกปิดตัวเองแล้วแสดงเป็นผู้ชายปกติไม่ได้ยากอะไรเลย
ซึ่งผมก็ไม่ได้ลำบากอะไรมากหรอกนะ แต่วันนี้ที่ผมต้องเครียดมากถึงขนาดออกมาพิมเลยก็คือ ผมดันไปชอบเพื่อนสนิทของตัวเองครับ ซึ่งผมแทบไม่เคยชอบใครมาก่อนเลยด้วยซ้ำ ถามว่าแอบชอบมันเหนื่อยไหม ผมเฉยๆอ่ะเพราะรู้สึกว่าใครๆมันก็แอบชอบเพื่อนสนิทกันได้ทั้งนั้นแหละ(ถึงผมจะชอบเพื่อนเพศเดียวกันก็เหอะ) ถามว่าผมคาดหวังไหม บอกเลยว่าไม่ เพราะผมรู้ตัวดีว่าผู้ชายปกติเขาก็ชอบผู้หญิงกันอยู่แล้ว เหมือนที่ผมผิดเพศแล้วชอบผู้ชายนี่แหละครับผมก็ไม่ได้ชอบผู้หญิง ก็เลยไม่ได้หวังอะไรเลย อยู่กันไปแบบปกตินี่แหละครับ แต่ไอที่ผมชอบเพื่อนตัวเองแล้วทำให้ผมเครียดก็คือ ผมเป็นคนที่ไม่ชอบเกย์ครับ ไม่ชอบนี่คือไม่ชอบเกย์ด้วยแล้วก็ไม่ชอบเป็นเกย์ด้วยครับ รู้สึกว่ามันไม่ใช่ตัวตนผมอ่ะครับ อยากชอบผญ.ปกติ ผมยอมรับสภาพเป็นเกย์ไม่ได้เลย ผมอยากโตไปมีครอบครัวมีลูก และมีเมียอันเป็นที่รัก แต่ผมทำไม่ได้เพราะผมชอบผู้ชาย ซึ่งความรักนี้มันเป็นไปไม่ได้เลยสำหรับผม ทำไมผมไม่เกิดมาเป็น ผช.ปกติ หรือ ผญ.ปกติ ผมอิจฉาแม้กระทั่งหมาที่ผมเดินผ่าน ผมแทบจะไม่เคยน้อยใจในตัวเองเลยไม่ว่าเรื่องไหน ยกเว้นเรื่องนี้เรื่องเดียว ผมยอมเกิดมาจนก็ได้ เกิดมาแบบไม่มีอะไรเลย แต่ต้องแลกมาการเกิดเป็นผช.ปกติผมก็ยอม ทุกวันนี้พ่อแม่ผมเลี้ยงผมแบบไม่ขาดเลย ผมขออะไรพวกเขาก็ให้ ได้เรียนที่ดีๆได้กินดี แต่ผมแทบไม่มีความสุขในชีวิตเลยครับ
เดินไปทางไหนถ้าเขาคุยกันสนุกๆอยู่แล้วเปลี่ยนไปเรื่องผู้หญิงผมก็ต้องยิ้มหน้าเจื่อนๆแล้วก็ออกจากบทสนทนาไปแบบเนียนๆ อยากจะอ่านการ์ตูนคลายเครียดแบบไม่คิดอะไร แต่เวลาเลื่อนผ่านฉาก service (พวกนมโตๆ อะไรแบบนี้อ่ะครับ) ถ้าเป็นผู้ชายปกติคงจะมีอารมณ์ไปแล้ว แต่ผมกลับต้องมานั่งร้องให้ว่าทำไมผมไม่ชอบผู้หญิงเหมือนคนอื่น เดินผ่านหมาเอากันผมก็คิดแล้วแทบจะร้องให้อีก อิจฉาพวกมัน เดินผ่านคนสองคนหญิง-ชายที่เป็นแฟนกันกำลังขำกับเรื่องที่พวกเขาคุยแบบสนุก อารมณ์ผมก็จะดาวน์เร็วมากๆ ผมต้องรีบเดินกลับห้องเพื่อไปร้องให้ระบายอารมณ์อยู่เป็นประจำ
ส่วนมากทุกๆคืนผมก็นอนร้องให้ครับ คิดตลอดเลยว่าทำไมต้องเกิดเป็นแบบนี้ ทำไมต้องโชคร้ายแบบนี้ กะอีแค่โครโมโซม X-Y จากอสุจิเล็กๆ ที่เล็กมากถึงขนาดต้องเอากล้องจุลทรรศส่อง เกิดการผิดพลาดหรืออย่างไรก็ไม่รู้ ต้องมาทำให้ผมเครียดจนไม่เป็นอันกินอันนอนใช้ชีวิตแบบไม่มีความสุขเลยซักนิด ถ้ามันไม่เกิดการผิดพลาดผมคงมีชีวิตที่สนุกไปแล้ว ผมนอนร้องให้เป็น 1-2 ชม. บางคืนก็ 3 ชม. อาทิตย์นึงเป็นถึง 4-5 วัน ผมเป็นแบบนี้มาซัก 3-4 เดือนแล้วครับ ซึ่งตอนแรกผมก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าหรืออะไร แต่จากที่ไปอ่านๆมา ผมน่าจะเป็นอยู่ ผมอยากจะฆ่าตัวตายแบบตลอดเวลาถ้าอยู่คนเดียว อยากจะเดินให้ตกตึกแล้วก็วูบหายไปเลย แต่ผมไม่กล้าทำสงสารพ่อแม่ที่เขาเลี้ยงของเขามา คิดสภาพพ่อแม่มานั่งร้องให้หน้างานศพแล้วไม่กล้าทำ
ปกติผมจัดการกับความเครียดได้ง่ายมากๆไม่ว่าเป็นเรื่องอะไร แต่กับเรื่องนี้ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงดี ถ้าให้เทียบเปอร์เซนต์ก็คงซัก 10%ที่เป็นเรื่องอื่น 90%ที่เป็นเรื่องนี้ ผมเลยกลายเป็นคนที่ไม่สนุกกับชีวิตเลย ดูเป็นคนเครียดเกือบตลอดเวลา เวลาเครียดรู้สึกเลยว่าแผ่รังสีหงุดหงิดออกมา แต่ผมก็พยายามเอาอารมณ์ให้เย็นลงเวลาอยู่กับคนอื่นเป็นประจำ ผมไม่สามารถคุยกับใครเรื่องนี้ได้เลย เหมือนกำลังเผชิญปัญหาที่แก้ไม่ได้แบบตัวคนเดียว เดินท่ามกลางสีฟ้า-ชมพู แต่ผมเป็นสีม่วงอยู่ตัวคนเดียว
เกลียดตัวเองมากๆ เวลาเห็นเกย์สองคนรักกันผมก็รู้สึกเฉยๆนะ ไม่ได้รู้สึกอะไร แต่คิดสภาพตัวเองที่เป็นแบบนั้นแล้วผมไม่โอเคจริงๆ ผมคงจะรังเกียจตัวเองสุดๆ ผมยอมรับตัวเองไม่ได้เลย ผมพยายามมาหลายปีแล้ว
ผมไม่กล้าบอกใครเลย เพราะกลัวถ้าบอกไปคนอื่นจะปฏิบัติกับผมที่เป็นเกย์ คนอื่นคงมองผมเป็นตัวประหลาดแน่ๆ ถ้าผมเกิดมาเป็นผช-ผญปกติผมคงแทบจะไม่เครียดอะไรเลย คงใช้ชีวิตแบบสนุกๆ ได้มีแฟนที่ผมรักและเขาก็รักผมเหมือนกัน ทุกวันนี้นั่งคิดอยู่ตลอดว่าผมฝันอยู่หรือเปล่า เมื่อไหร่ผมจะตื่นจากฝันนี้ซักที ไม่คิดเลยว่าจากเด็กที่มีความสุขเมื่อก่อนต้องมาเป็นผู้ใหญ่ที่ร้องให้โง่ๆแบบนี้ทุกวัน ตลกสิ้นดี