กระทู้นี้แค่อยากจะมาแชร์เรื่องราว ความรู้สึก ไว้เป็นความทรงจำ ระหว่างเราและ D2B
ต้องย้อนไปเมื่อสมัยประถม ตอนนี้อายุ 27 แล้ว ไม่ต้องบอกเนอะว่านานแค่ไหน ถ้าใครรุ่น ๆ นี้ ก็คงรู้ว่าสมัยก่อน D2B ดังมากแค่ไหน เด็กผู้หญิงต้องผ่านการเป็นติ่ง D2B ตอนนั้นสับสนมาก ว่าจะใช้นามสกุลใครดี ระหว่าง กิติกรเจริญ , ดานุวงศ์ หรือ ตันจรารักษ์ ดี 5555 >//< ใช่ค่ะนั้นคือความคิดตอนนั้นจริง ๆ แม้จะอยู่ในวัยประถม แต่ปลื้มเค้ามาก ไม่เคยเจอตัวจริง ไม่รู้หรอกว่าความรู้สึกนี้ยังไง แต่มีความสุขทุกครั้งที่ได้ฟังเพลงจนอยากใช้นามสกุลด้วย 55
ตอนนั้นเราเป็นเด็กต่างจังหวัด อยู่โคราช สมัยก่อนไม่ได้เป็นยุคอินเทอร์เน็ตเหมือนสมัยนี้ ก็จะฟังเพลงผ่านวิทยุ ดู mv ผ่านทีวี ดูรูปตามหนังสือพิมพ์หรือนิตยสาร มีของสะสมบ้างเล็กน้อย อย่างพวงกุญแจหรือรูปติดกระเป๋าตังค์เล็ก ๆ เพราะตอนนั้นก็ไม่ได้มีเงินเหลือที่จะไปซื้ออะไรขนาดนั้น ยิ่งคอนเสิร์ตยิ่งตัดไปได้เลย ตอนประถมแค่มีความสุขกับการฟังเพลงและหน้าหล่อ ๆ ของพวกเค้าก็คือแฮปปี้มากแล้ว : )
วันที่เรา D2B ใจสลายที่สุดก็คงเป็นข่าวตอนที่พี่บิ๊ก ประสบอุบัติเหตุ ตอนนั้นจำได้เลย ว่านั่งร้องไห้โฮกลางโรงเรียน ตามข่าวทุกอย่าง ตอนนั้นที่ทุกคนพับนกกระดาษ เพื่อให้มีปาฏิหาริย์ นี้ก็นั่งพับเป็นบ้าเป็นหลัง แม้จะไม่มีโอกาสได้เอาไปให้เป็นกำลังใจ แต่ก็ตั้งใจมากตอนนั้น แต่จนสุดท้ายพี่บิ๊กก็จากเราไป ความรู้สึกตอนนั้นบอกไม่ถูกเหมือนกัน แต่ก็ได้รู้ว่าความเสียใจมันเป็นยังไง เป็นครั้งแรกเลยมั้งที่ได้รู้จักกับคำว่าความสูญเสีย สำหรับเด็กผู้หญิงที่อยู่แค่ประถม ..
จากวันพี่บิ๊กไม่อยู่ ก็ยังติดตาม พี่แดนและพี่บีมอยู่เสมอ แม้ผลงานเพลงตอนนั้นที่ออกอัลบั้มสองคนเราก็ยังรู้สึกว่าเค้ายังเป็น D2B อยู่เสมอ เค้ายังมีกัน 3 คนตลอดไป จากวันนั้นจนถึงตอนนี้แม้เรื่องราวมันจะนานหลายสิบปี แต่ก็ยังคอยมองพี่เค้าอยู่เสมอ ทุกครั้งที่เห็นพี่แดนหรือพี่บีม เราก็จะคิดถึงพี่บิ๊ก คิดถึงความเป็น D2B ไม่เคยเปลี่ยน อาจจะห่างหายจากการฟังเพลง D2B แต่เมื่อไหร่ที่ได้ยินก็คือร้องได้หมด มันเหมือนอยู่ในใจไปแล้ว อาจจะมีดูละครพี่แดนบ้าง แต่ก็ยังคิดถึงเค้าในบทบาทนักร้องเสมอ ส่วนพี่บีมตอนนี้ฉันเป็นติ่งลูกค้าไปแล้ว 555
แต่ทั้งหมดทั้งมวลช่วงที่ผ่านมาไม่มีโอกาสได้ไปดูคอนเลย พลาดบัตรบ้าง ติดนู้นนี้บ้าง ตั้งแต่รอบก่อนหน้าก็พลาดบัตร แต่มาครั้งนี้ กับคอน D2B Infinity Fun+ 2020 ตั้งใจมาก พอไปถึงเห็นทุกคนที่มาคอนแล้วก็รู้สึกว่าน่าจะรุ่น ๆ เดียวกันนี้แหละ 555 บวกลบไปอีก ห้าถึงสิบปี รุ่นนี้ต้อง D2B เท่านั้น 555 ตอนนั้นภาพบรรยากาศเก่า ๆ ความรู้สึกในวัยเด็กกลับมาอย่างบอกไม่ถูก ดีใจมาก ไม่เคยคิดไม่เคยฝันเลย ว่าเด็กประถมวันนั้นจะได้มีโอกาสมาดูคอนของ D2B แม้จะได้อยู่บนดอย ถ้าจัดอีกโซนหน้าแล้วค่ะงานนี้ แต่แม้รอบนี้จะอยู่ดอยก็มีความสุขมากจริง ๆ นะ กรี๊ดสุดเสียง ร้องได้ทุกเพลงแบบไม่ต้องซ้อมอะไรเลย ทุกอย่างอยู่ในสายเลือดมาก 555 เพลงมันส์ก็คือจะยืนขึ้นเต้นแล้ว มันมีแต่ความสุข ความสนุก เพลงช้าก็ซึ้งกินใจจนคิดว่าตัวเองอกหักอยู่ เพลงมันส์ก็เต้นจนลืมสังขาร เรารู้สึกว่าความหมายของเพลงสมัยก่อนมันง่าย ๆ ไม่ซับซ้อน สิ่งพวกนี้มันเลยทัชในใจจนถึงทุกวันนี้
แม้จะห่างหายกันไปนาน แต่รู้เลยว่าในใจไม่เคยลืม D2B เลย ไม่เคยลืมชื่อบิ๊ก แดน บีม เลย ภาพเก่า ๆ ได้กลับมา เพลงที่เคยร้องอยู่คนเดียวในห้องสี่เหลี่ยม วันนี้ได้มาร้องกับพวกเค้าทั้ง 3 คนแล้ว ในคอนไม่ร้องไห้เลยนะ ตอนแรกคิดว่าจะร้องไห้ แต่กลับสนุก และก็มีความสุขมาก กรี๊ดจนตอนนี้กลืนนํ้าลายไม่ได้แล้ว ในคอนทุกอย่างคือดีมาก แท่งไฟสวยมาก ยิ่งตอนโปรเจคบอกรักยิ่งสวยมาก ไม่รู้จะบรรยายยังไงกับความรู้สึกนี้เลย ดีใจที่ตัวเองได้มาอยู่ตรงนี้นาทีนี้ ถ้าพี่ ๆ ได้อ่านอยากจะบอกว่า พี่ทั้ง 3 คน สุดยอดมากจริง ๆ พวกพี่เป็น D2B ที่สมบูรณ์แบบที่สุด อยากจะบอกว่า ดีใจที่ได้ใช้เวลาดี ๆ ร่วมกัน มันมีค่ามาก ยิ่งได้มายิ่งรู้เลยว่าช่วงเวลาที่หายไปก็ไม่เคยทำให้รัก D2B น้อยลงเลย แม้ตอนนี้หนูจะกลายไปเป็น Blink Blackpink แต่ถ้าเมื่อไหร่พวกพี่มาตามกลับด้อมหนูก็จะเป็น Sniper ให้พวกพี่แน่นอน #d2binfinity2020
D2B Infinity Fun+ 2020 บอยแบนด์ตลอดกาลในวัยเด็กของฉัน : )