เราโลเลหรอ

บอกก่อนว่าเราเคยฝึกงานสนามบินมาเป็นเวลา3เดือนค่ะ ในระหว่างฝึกงานไม่รู้โชคดีหรือร้าย ไม่เคยโดนฝึกงานเวลากะดึกเลย
เรื่องมีอยู่ว่าเราสมัครงานแรกที่สนามบินเป็นกราวไม่พอเป็นเอ้าซอทไม่ใช่ตัวจริงของสายการบินนั้นนะคะ
ตอนทำงานอยู่ที่นั่นเรารู้สึกอยากออกทุกวันเพราะกลัวว่าแต่ละวันจะเจอเคสแบบไหน+เรารู้สึกเขาใช้งานหนักกว่าตัวจริงเราแค่รู้สึกถึงความไม่เท่าเทียมเลยตัดสินใจออกมา สังคมเพื่อนในระดับเดียวกันก็ดีคุยกันได้ แต่เพียงแค่เราเหนื่อยจากการตื่นไม่เป็นเวลาและงานที่กดดัน
 
ตอนนี้เราได้งานที่ใหม่เป็นงานที่เราชอบเพราะได้หยุดปกติเหมือนคนอื่น เหมือนแฟน หยุดนขัตฤกษ์ แต่ตัวเนื้องานเรามาลองทำดูเราไม่ชอบเลยค่ะ งานแอดมินมีเอกสารเยอะมาก คนสอนงานเขาต้องสอนหน้างานแต่เขาก็ต้องรีบทำงานของเขาเหมือนกัน มันเลยกลายเป็นว่าเรียนรู้ไม่เป็นระบบ สังคมก็ปกติคือเราใหม่มากเขาก็ไม่กล้าคุยเล่นอะไรไม่กล้าเรียกให้ดูอะไร มันก็รู้สึกเหงานะคะ ที่ทำงานเราพูดค่ะด้วยตลอดเลย555มันสนิทกันยาก เงินดีนะแต่ต้องเดินทางไกลว่าสนามบิน ตอนนี้เรากลับคิดถึงงานสนามบินที่ออกมา คิดเสียดายไม่น่าออกเลยค่ะ เราน่าจะอดทนมากกว่านี้ เรารู้สึกไม่อยากไปทำงานใหม่อีกแล้ว มันขาดแรงบันดาลใจในการไปอะค่ะ เราอยู่ลาดกระบังเพราะตอนแรกตั้งใจทำสนามบินไม่คิดจะออก งานตอนนี้ทำแถวอโศกนั่งแอพอตลิ้งไปชงมักกะสันค่ะ เห้อ เราอยากกลับมาทำสนามบินอีกจังแต่ขอเป็นพนักงานตัวจริงสายไหนสักแห่ง เราได้toeic 620