เราอยากให้พ่อแม่ปล่อยเราบ้าง

สวัสดีค่ะ เราอายุ19ปีแล้วค่ะ อยู่มหาลัยกำลังจะขึ้นปี2แล้วค่ะ คือตั้งแต่ที่ผ่านมาไม่ว่าจะตอนไหนเราไม่เคยได้นอนบ้านเพื่อนสักครั้งในชีวิตเลยค่ะ สมัยเด็กๆเราจะไปเล่นบ้านเพื่อนเรา พ่อแม่เราก็ไม่ให้ไป ข้างบ้านก็ไม่ให้ไปนะคะ งงใจมากก โตมาอีกหน่อย เพื่อนชวนไปเที่ยวก็ไม่เคยได้ไป แค่ดูหนังเราต้องขอล่วงหน้าเป็นเดือน แล้วบอกว่ามีใครบ้าง กลับกี่โมง ดูเรื่องอะไร รอบฉายกี่โมง แล้วพ่อแม่ก็ต้องไปรับไปส่ง นั่งรอเราที่ที่เราไปเลยค่ะ หรือไม่บางทีไปไหนเราก็ต้องเอาน้องไปด้วย มันเลยทำให้เราไม่สนุก เราย้ายรร.ทุกปีเลยค่ะเมื่อก่อน แล้วเราก็ไม่เคยมีเพื่อนสนิทจริงได้สักคนสักที อย่างเพื่อนเรามีปัญหา เราไปหาเพื่อนเราก็ไม่ได้ แม่เราขวางหมดทุกทาง เพื่อนร้องไห้เสียใจเราเห็นเราก็แบบเสียใจตาม พ่อแม่ก็ถามร้องทำไม คะยั้นคะยอให้พูด พอบอกไปเขาก็ด่า คือพยายามกีดกันทุกอย่างจากเพื่อนอะค่ะ ตลอดเวลามาเราไม่เคยไปไหนกับเพื่อนเลย ไปกินอะไรกับเพื่อนก็โทรจิกทุกครึ่งชั่วโมงว่าเมื่อไหร่จะกลับๆ พอมามหาลัย เราก็เริ่มเดินทางด้วยตัวเอง ทีนี้เราไปดรีมเวิลด์มาค่ะ ซึ่งบ้านไกลจากดรีมเวิลด์ประมาณชั่วโมงเศษๆ เราเล่นมาเหนื่อยล้าเต็มที เราเลยขอนอนหอในกับเพื่อนที่เพื่อนอยู่มอแถวนั้นค่ะ ย้ำว่าหอในนะคะ เขาก็ไม่ให้ค่ะ ยังไงก็ไม่ให้ เขาบอกเรากำลังมีอนาคตที่ดีจะไปทำลายตัวเองทำไม ที่ผ่านมาก็ยังอยู่ได้ไม่ไปนอนยังทำได้ รอโตก่อนค่อยอยากทำไรก็ทำ  เขาจะขวางแบบนี้ทุกเรื่องจนเราแทบจะไม่มีเพื่อนแล้วค่ะ เพื่อนเศร้าก็ออกไปหาเพื่อนไม่ได้ เขามองเพื่อนเราในแง่ร้ายตลอด ทั้งที่เพื่อนเราคือเด็กที่แบบค่อนข้างเอางานนะคะ แล้วถ้าเราโตไปเราไม่ต้องทำงานหรอคะ มันจะมีอารมเหมือนตอนวัยรุ่นได้อีกหรอ มันจะว่างขนาดนั้นเลยหรอคะ อย่างเราจบม.6 เพื่อนขวนกันไประยอง( เพื่อนในกลุ่ม ) เราขอแม่ แม่เราก็ปฏิเสธโดยไม่คิดเลยค่ะ ง่ายๆเลยนะคะเราไม่มีสิทไปไหนไกลเลย เราไม่รู้ว่าทำไม เราเองก็อยู่ในกรอบมาตลอด ไม่เคยออกนอกกรอบให้ท่านเสียใจสักครั้ง เราอยากมีโมเม้นนอนกับเพื่อน เพื่อนเศร้าก็อยากไปปลอบได้ แค่เราไปสวนสาธารณะเรายังต้องมีเหตุผลให้เขาเลยว่าไปทำไม เราใช้ชีวิตวัยรุ่นไม่เต้มที่เลยค่ะ อะไรืที่อยากทำก้ไม่ได้ทำ เหล้าก็ไม่กิน บุหรี่ก็ไม่สูบ เรียนก็ดี แถมเป็นนักกีฬา คว้าแชมป์มาให้นักต่อนักแล้ว ทำไมเขาถึงขังเราไม่ให้เราไปไหนไม่ให้เรามีเพื่อนแบบนี้คะ? แค่นอนหอเพื่อน เพื่อนคนนี้ก็รู้จักกันมานานแล้ว คบกันมานาน เขาเองก็เคยเห็นหน้าเคยรู้นิสัย พ่อแม่ก็เคยคุยกันทำไมเขาต้องมองเพื่อนเราจะพาเราเสียหรือเป็นนกต่อแบบนี้ เราเองก็โตแล้วดูแลตัวเองได้แล้ว ไปไหนมาไหนเราก็กลับเองกลับได้ตลอด เราอยากเคาท์ดาวน์กับเพื่อนเราก็ไปไม่ได้เขาไม่ให้ไป แต่เขาให้ไปสวดมนต์ข้ามปีกับเขาแทน สงกรานต์เขาก็ไม่ให้ไปเล่นกับเพื่อนค่ะ เล่นได้กับน้องและพ่อเท่านั้น ถ้าจะไปกับเพื่อนเขาต้องคอยดูแลกำกับค่ะ เราอยากลองขึ่นรถไฟฟ้าเองสักครั้งเขาก็ไม่ยอม จนตอนนี้ยอมรับนะคะว่าขึ้นเองไม่เป็น เพื่อนที่อยู่หอเขามาจากตจว. เขาขึ้นกันคล่องกว่าเรากันแล้วค่ะ555 เอ้อเรื่องมหาลัยเขาบอกเราว่าต้องที่นี่เท่านั้นไม่ให้ไปไหน เราเลยถามว่าถ้าเราติดตจว.ล่ะจะทำยีงไง เขาบอกว่าก็ไม่เห็นยากเลยหนิ ก็แค่สละสิทธิ์ไป ไม่ให้เรียนไม่ให้นอนหอ เราแบบ อึ้งเลยค่ะ คณะที่เราอยากเรียนเขาก็ไม่ให้ เขาเป็นคนปูทางให้เราทั้งสิ้น ทุกครั้งที่เราจะไปไหนไกลๆหรือขอนอนกับเพื่อนแบบนี้เขามักจะบอกเราว่า ดูบ้านเมืองเราเดี๋ยวนี้สิ เป็นยังไง ถ้าเป็นไรขึ้นมาจะทำยังไง ใช่ค่ะ  แต่เรามองว่าถ้าคนจะตาย อยู่ไหนก็ตาย (แม่เราเป็นคนสอนเองแต่เขากลับทำแบบนี้) ยิ่งเรามีแฟน เราอยากไปไหนเขายิ่งไม่ให้เลย เราสนใจแฟนในช่วงนี้ เขาก็ตัดพ้อ ด่าว่าตลอด คอยแต่จะให้เลิก เรากับแฟนจับมือกันกอดกันหรือมีอะไรกันไม่ได้ค่ะ เพราะแม่ไม่ให้ เราเลยจำเป็นต้องแอบทำตลอด เราเองก็ไม่ได้สวยนะคะ หน้าตาก็งั้นๆ ขาก็ใหญ่ ป้องกันตัวสบายๆเลย แล้วเขาก็ไม่ยอมให้แฟนเลี้ยงข้าวหรืออะไรเราแล้วไม่ยอมให้แฟนเรามาเจอเขาด้วยค่ะ ไม่รู้ทำไม เราเรียนการบินค่ะ เขาบอกว่าเราต้องเจอคนอีกมากมาย รวยๆทั้งนั้นไปเอากัปตันนู่น อย่าเอาคนนี้ รวยก็ไม่รวย บ้านก็ไม่มีแอร์ คือเรารักเค้าที่เป็นเค้าอะไม่ได้สนใจเงินทองเลย แล้วเราดูเขา เขาพยายามสร้างตัวเพื่อเราเยอะแยะ ทำให้พ่อแม่เรายอมรับ แต่ก็ไม่เป็นผล เห้อ เราอยากได้ชีวิตวัยรุ่นเต็มทีาสักครั้ง เราเห็นเพื่อนเราแต่ละคนเราก็อิจฉาตลอดเลย เราอยากให้ที่รงนั้นเป็นเรา ไม่ใช่เลิกเรียนเสร็จต้องกลับบ้านเท่านั้นไม่มีสิทไปไหน หรือถ้าไปต้องกลับห้ามเกิน1ทุ่ม หรือถ้าเลิกเรียนเราก็ไม่มีสิทธิเร่ร่อนเลย มุ่งหาแม่อย่างเดียวค่ะ ที่หาแม่ไม่ใช่กลับบ้านนะ ไปบิ๊กซีเพื่อรอเขากลับจากทำงานเพื่อกลับบ้านด้วยกัน พอเราจะกลับเองเขาก็ไม่ให้ เขาบอกว่าวินมอเตอร์ไซค์หน้าบ้านเราอันตรายถ้าเขามีอารมณืขึ้นมาจะทำยังไง แม่เราคิดแต่แบบนี้ตลอดเลยค่ะ เราเลยบอกว่าเราสนิทกับพี่วินมาก คุยเล่นตลอด เขาก็โนสนโนแคร์ เราต้องมานั่งรอเขาค่ำๆเพื่อที่จะกลับบ้านพร้อมกัน เราจะทำยังไงดี เราอึดอัด เราคุยกับแม่เรื่องนี้ประจำ เปิดอกคุยกันแต่เขาก็ยังสรรหาคำมาพูดเข้าข้างตัวเองให้ดูถุกตลอด ทำไมกันคะ เราเองก็อยู่ในลู่ตลอดนะไม่เคยออกนอกลู่เลย บางทีก็แอบคิดนะ ถ้าเรานอกลู่สักครั้งจะเป็นยังไงนะ?