ทำไมการฆ่าตัวตายถึงผิดทั้งๆที่เราไม่ใช่คนเลือกที่จะเกิดด้วยซ้ำ

ค่ะ อย่างที่บอก เราอยากรู้ว่าทำไมคนฆ่าตัวตายถึงบาป ทั้งๆที่ชีวิตก็ชีวิตเรา ในเมื่อตอนเกิดเราก็ไม่ได้เลือก แล้วทำไมตอนตายเราถึงเจะลือกเองไม่ได้คะ เราไม่อยากอยู่แล้วค่ะ เราไม่มีความสุขกับอะไรเลยในชีวิตตอนนี้ เราลองพยายามแล้วแต่มันฝืนไม่ไหวจริงๆค่ะ ลองพยายามมองหาความสุขรอบๆตัว อย่างได้กินของที่ชอบ ได้เล่นกับหมาที่เรารักทุกวัน จนตอนนี้เราคุยกับหมามากกว่าคนในบ้านอีกค่ะ เราเคยคิดว่าถ้าหมาตัวนี้ที่เรารักตายเมื่อไหร่ เมื่อนั้นเราคงไม่มีเหตุผลที่จะอยู่บนโลกใบนี้แล้ว แต่เรากลัวค่ะ เรากลัวเราจะทนอยู่ถึงวันนั้นไม่ไหว เราไม่อยากคุยกับแม่ที่พูดจาร้ายๆ พูดกดคนอื่น พูดจาหยาบคาย ชอบทำร้ายร่างกายคนในบ้าน โมโหร้าย ชอบทะเลาะกับคนข้างนอก เราโดนแม่ตีมาตลอดตั้งแต่เด็กจนโต ทุกครั้งที่โดนตีเนื้อเราจะแตกจนเลือดซิบและม่วงช้ำ เราเจ็บและบอกใครไม่ได้ เวลาไปโรงเรียนเราก็ต้องสวมเสื้อแขนยาวเพราะปิดรอย เราเคยเจอมาทุกอย่างทั้งไม้กลอง ไม้แขวนเสื้อ เข็มขัด สายยาง หวี ก้านไม้ เคยหนักสุดคือตีด้วยไม้แขวนเสื้อเสร็จแล้วเอาน้ำเกลือราดเพราะเราจับไม้กวาดไม่ถูก หรือจะเป็นมือเค้าที่ทุบตบตีจิกหัวเรามาตลอด ทุกภาพทุกครั้งมันยังติดตา เราทำอะไรไม่ดีไม่ได้ดั่งใจก็จะตีทุกครั้ง กวาดบ้านไม่ตามที่เค้าสอน พับผ้าไม่ได้ตามที่เค้าบอก มันจะจบด้วยการตีแล้วบอกว่าเพื่อสั่งสอนตลอด บางคืนเค้าก็เดินมาทายาให้เราแล้วบอกเราว่าทีหลังก็ทำดีๆสิ ตั้งใจทำตามที่สอนจะได้ไม่โดน เรารู้สึกว่าอ๋อเพราะเราทำไม่ดีเลยต้องขนาดนี้เลยหรอ แล้วพี่ชายกับน้องสาวเราทำไมไม่โดน เป็นเราตลอด อย่างน้องแทบไม่ต้องทำงานบ้านอะไรเลย พี่ชายเราเค้าก็แยกกันอยู่ไปแล้วเพราะต้องทำงาน กลายเป็นว่าเราทำคนเดียว ทั้งๆที่เราเรียนถาปัตย์งานเยอะมากพออยู่แล้ว เราตัดโมถึงเช้าได้นอนอยู่สิบนาที กำลังจะออกไปส่งงาน แม่ก็จะถามว่ากวาดบ้านรึยัง เราก็บอกว่ายังแต่เดี๋ยวเราส่งงานเสร็จจะรีบกลับมากวาดให้ เค้าก็ด่าเราพูดกดเราตลอดว่าเรียนก็ไม่ได้ยาก ไม่ได้เรียนคณะที่มันต้องอ่านหนังสือหรือต้องท่องจำสักหน่อย เราชาไปทั้งตัวเลยค่ะ ยืนน้ำตาไหลพ่อก็แค่เดินเข้ามาลูบไหล่แล้วก็ไป  หรือแม้แต่เวลาเราไปเดินห้างหรือซุเปเปอร์กับที่บ้าน เราจะเดินห่างๆตลอดเลยค่ะ เพราะแม่เราชอบไม่ยอมคนแบบถ้ามีคนเดินอยู่แล้วไม่หลบแม่เราจะเดินไปชนไหล่เลย พอเค้ามองมาแม่เราก็จะชอบพูดแบบว่า ก็เห็นอยู่ว่าเดินมา ทำไมไม่หลบ เราอายมากๆเลยค่ะ หรือถ้าใครจอดรถเข็นขวางทางแม่เราก็จะชนรถเข็นไปเลยแล้วพูดเสียงดังๆว่า ที่บ้านไม่มีคนสอนหรอ,การศึกษาไม่ได้ส่งผล อะไรทำนองนี้ซึ่งเรามองว่ามันพูดหรือบอกกันดีๆก็ได้ทำไมต้องพูดจากดคนอื่น แล้วมันเป็นอย่างงี้ทุกครั้งเลย เรารู้สึกว่าเราเหนื่อย เราไม่มีความสุขเลย พ่อก็ไม่ทำอะไรจะยอมแม่ตลอดเพราะในบ้านแม่เป็นคนหารายได้ได้เยอะสุด เราเลยไม่หวังว่าพ่อจะช่วยอะไรได้ ทุกครั้งที่เป็นอย่างนี้ เราจะเริ่มรู้สึกว่าสิ่งที่เราคิดมันถูก เราไม่จำเป็นอะไรสำหรับโลกใบนี้เลย จะมีเราหรือไม่มีเราก็ไม่ได้ส่งผลอะไรกับใคร เราไม่ได้รู้สึกรักหรือห่วงใยพ่อแม่เลย ไม่ได้คิดว่าจะต้องอยู่ด้วยกันตลอด ไม่ได้คิดว่าจะเลี้ยงตอนแก่ และเราไม่มีแพลนในหัวเลยว่าอนาคตจะเป็นยังไงเพราะเราคิดไว้อยู่แล้วว่าเราคงไม่อยู่ถึงวันนั้น แล้วถ้าเลือกได้ เราไม่อยากเกิดอีก ครั้งนี้ครั้งเดียวก็มากพอแล้ว
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ เราก็แค่อยากบอกให้ใครสักคนรู้ว่าเพราะอะไรเราถึงตัดสินใจอย่างนี้ ขอบคุณจริงๆค่ะ